Πόλα Ρούπα: Ο επαναστατικός αγώνας δεν τελειώνει

Στο εδώλιο του Πενταμελούς Εφετείου Αθήνας για αδικήματα που σχετίζονται με την οργάνωση “Επαναστατικός Αγώνας” βρέθηκε για πρώτη φορά μετά τη σύλληψή της, η Πόλα Ρούπα.

Στο δικαστήριο δευτέρου βαθμού, η Πόλα Ρούπα, που έχει ήδη καταδικασθεί σε ποινή κάθειρξης 50 ετών, υποστήριξε μεταξύ άλλων ότι “ένοπλος αγώνας δεν είναι μόνο τα όπλα, αυτά είναι απλά εργαλεία. Ο πυρήνας της δράσης μας είναι η στρατηγική που αφορά και τον σαφή εντοπισμό για το που είναι πιο ευάλωτο το σύστημα , αυτά που σχεδίαζα αφορούσαν νευραλγικά σημεία του συστήματος , που είναι ήδη αποσταθεροποιημένο από την κρίση.

“Γνωρίζαμε ότι θα δημιουργούσαμε ισχυρές αντανακλάσεις διεθνώς που θα τους έπαιρνε ο διάολος …γι αυτό μπορώ να πω ότι ήταν επιτυχία που με πιάσανε, μπαίνουν εμπόδιο σ’ αυτό  που θέλω να κάνω ,γι αυτό και η ιστορία με το παιδί να μην υπήρχε πάλι θα του έβριζα και θα τους χτυπούσα…Κάθονται τώρα επάνω τα κλιμάκια  και ψάχνουν να βγάλουν άκρη τι θα έκανα. Δεν θα το βρουν γιατί δεν έχουν μυαλό, δεν θα του βρουν το σχέδιο αν δεν το πω εγώ. Το βασικό ζητούμενο για την επανάσταση δεν είναι μόνο να τους αποσταθεροποιήσεις , άλλα να κεφαλαιοποιήσεις την επιτυχία σου δημιουργώντας ένα κίνημα. Ο επαναστατικός αγώνας δεν τελειώνει. Αν δεν με πιάνατε και την αποσταθεροποίηση θα είχαμε καταφέρει κι όλα θα τα είχαμε κάνει… Βγήκαμε στην παρανομία για να κάνουμε πράξη αυτό που είχαμε δηλώσει με την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, γι αυτό που προοριζόμαστε,  εγώ γι’ αυτό ζω και αναπνέω, αλλιώς δεν υπάρχω, δεν θα το παρατήσουμε για κανένα λόγο, αυτή είναι η ιστορική μας αποστολή”.

Για την πρόσφατη σύλληψή της είπε: “θα ήθελα να ήμουν κατηγορούμενη  γι αυτά που συνέβησαν στην αντιτρομοκρατική όταν με  συνέλαβαν με το παιδί…έγινε σειρά παραβάσεων και συνέχεια τους έβριζα για όσα έκαναν στο παιδί…Βιαιοπράγησα ενώπιον αστυνομικών όταν είδα να διαλύουν το χέρι της συγκρατούμενης μου…Χτύπησα αστυνομικό, έκανα απόπειρα να χτυπήσω και τον επικεφαλής, απείλησα και την αρμόδια εισαγγελέα και τους είπα ότι όσα χρονιά κι αν περάσω στη φυλακή θα βγω και θα τους ξεριζώσω την καρδιά γι αυτό που έκαναν στο παιδί μου.

Αν δεν είχαμε κάνει απεργία πείνας ,και η Αθανασοπούλου κι είναι τιμή της,  με χαρά μου θα πέθαινα για το παιδί για να μην καθίσει μια μέρα παραπάνω στο ψυχιατρείο, ένα υγιές παιδί που μια μέρα παραπάνω να καθόταν θα κατέληγε σε ίδρυμα. Ήταν η κορύφωση του πολέμου που κάνω με το κράτος. Εγώ δεν θα το έκανα στο δικό σας παιδί.

Οι πόλεμοι έχουν αξίες. Ο πόλεμος που κάνουν αυτοί δεν έχει καμία άξια. Οι βρισιές που χρησιμοποιούσα είχαν αντληθεί από το καθεστωτικό λεξιλόγιο. Είπα π… τον Χαρδαλιά είπα καρ…τη Νικολού,τους  είπα καθάρματα, σκουλήκια.

Τους έβριζα συστηματικά από την πρώτη στιγμή που με έπιασαν και βιαιοπραγούσα συστηματικά. Και δεν έκαναν τίποτε γιατί αυτή δεν ήταν η αντιτρομοκρατική που ξέραμε. Αυτή ήταν μια διαλυμένη αντιτρομοκρατική. Την αντιτρομοκρατική αυτή εγώ τη διέλυσα. Ήμουν στα χέρια τους άοπλη και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε, γνώριζαν πολύ καλά με ποια είχαν να κάνουν…Γνώριζαν ότι μπορώ να πάω μέχρι το θάνατο, ότι η δράση μου είχε μεγάλο κοινωνικό έρεισμα. Παρ’όλο που δεν μπορεί να εκδηλωθεί γιατί απουσιάζει ένα επαναστατικό κίνημα, γιατί πάντα η δράση του επαναστατικού αγώνα ήταν βαθιά κοινωνική κι ο κόσμος το εισέπραττε.

Θα τους είχα ρίξει ,υπηρετούν μια χούντα όπως κι εσείς…Όταν με έπιασαν μου έλεγαν ότι υπάρχουν κάποιοι που κερδίζουν και κάποιοι που χάνουν. Είπα στον Χαρδαλιά της αντιτρομοκρατικής ότι έκανε μεγάλη μαλακία που με έπιασε. Θα τους έριχνα. Μου είπε “το ξέρω  ότι θα τους έριχνες”. Εγώ έχασα το παιδί μου, δεν έχω κάτι άλλο να χάσω. Αυτός που χάνει είναι η κοινωνία. Το πρόβλημα μου είναι οτι δεν είμαι έξω να πραγματώσω το σχέδιο μου, να ρίξω αυτό το καθεστώς”.

Το λόγο έλαβε και ο σύντροφός της, Νικ. Μαζιώτης, ο οποίος ανάμεσα σε άλλα ανέφερε ότι “ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι να πεθάνουμε βιολογικά, πολιτικά δεν ήμαστε ηττημένοι,ο αγώνας συνεχίζεται”.