Απέναντι στις σφαίρες των κάθε είδους Ταλιμπάν

Η αιματηρή επίθεση στο Παρίσι, είναι μια ιστορία που ξεκινάει και τελειώνει στο φόβο και την υποκρισία μας. Σε όλη την Ευρώπη, όπως και στη χώρα μας υπάρχει η τάση, να κλείνουμε τα μάτια απέναντι στον εξτρεμιστή οποιουδήποτε –ισμού και να εκδικούμαστε τον κακομοίρη-θύμα του εξτρεμιστή.

Αντιμετωπίζουμε τα πάσης φύσεως θηρία, σαν ιερές αγελάδες ή “χαριτωμένους τρελούς” και σκουπίζουμε φτωχούς μετανάστες για να βγάλουμε το άχτι μας. Ο φανατικός είναι επικίνδυνος. Αυτός που εκμεταλλεύεται τον φανατικό ακόμα πιο επικίνδυνος, για να μη μιλήσουμε για όσους κάνουν πολιτική με αναφορές σε μια δολοφονία, πριν καλά καλά στεγνώσει το αίμα στα γραφεία του περιοδικού.

Αυτό που έγινε στη Γαλλία, είναι ένα παράδειγμα του μόνου δρόμου, που έχουν οι πάσης φύσεως φανατικοί, όποια πολιτική ιδέα ή θρησκεία και αν επικαλούνται. Ο τελικός τους στόχος, είναι η εξόντωση του άλλου. Αυτή είναι η προέκταση των επιχειρημάτων τους.

Η δύναμή τους είναι να σπέρνουν φόβο και να μπαίνουν με τέτοιες ενέργειες ή με απειλές στα μυαλά των ανθρώπων, επιβάλλοντας τη σιωπή ή την αυτολογοκρισία.

Δεν έχει σημασία αν αυτό γίνεται στο όνομα του Χριστιανικού Θεού, του Βούδα του Αλλάχ ή του Σκαθαροζούμη. Η επίκληση κάποιου Θεού είναι το πρόσχημα. Αυτοί που οδηγούν αυτούς τους στρατούς, το μόνο που επιδιώκουν πραγματικά είναι η απόλυτη εξουσία απέναντι στον άλλον, απέναντι σε μια κοινωνία, απέναντι σε αυτόν που δεν κατεβάζει την πένα του.

Η ευθύνη της αντιμετώπισής αυτών των τύπων, έγκειται και πάλι στις κοινωνίες που θέλουν να λέγονται δημοκρατικές.

Η απάντηση σε τέτοιες ενέργειες δεν είναι ο περιορισμός δημοκρατικών δικαιωμάτων, αλλά η ενίσχυση της δημοκρατίας και η καταπολέμηση της φτώχειας. Στόχος είναι να στερήσεις ως οργανωμένη κοινωνία, από τους επικεφαλής, τις στρατιές των απελπισμένων, που θα γίνουν εκτελεστές και πάσης φύσεως καμικάζι. 

Και στην Ελλάδα τι;

Δυστυχώς, όσο και αν το μακελειό στο Παρίσι μοιάζει ακόμα ξένο και μακρινό προς τη δική  μας πραγματικότητα, παρόμοιες συμπεριφορές και παρόμοιες λανθασμένες αντιδράσεις μπορούμε να συναντήσουμε τηρουμένων των αναλογιών και στην Ελλάδα.

Φανατικούς, μισαλλόδοξους, εκτελεστές συμβολαίων πίστεως, μπορείς να βρεις στους δρόμους, στη νύχτα, στην πολιτική και θρησκευτική μας ζωή, στα γήπεδά μας. Πάντα υπάρχει κάποιος που ενοχλείται, κάποιος που έχει τη διάθεση να σε εξοντώσει, κάποιος για τον οποίο δεν κάνει να γράψεις, κάποιος που θέλει να ορίζει τα όρια της σάτιρας, το τι θα πεις, με τι θα γελάσεις με τι θα συγκινηθείς, τι θα πιστέψεις και τι θα συζητήσεις.

Η απάντηση σε αυτούς, χρειάζεται θάρρος και ο κατευνασμός δεν βοηθάει. Στην Ελλάδα μπερδεύουμε πολλές φορές τη σύνεση με τη δειλία και θεωρούμε ότι το με το να αντιπαρατίθεσαι σε υψηλούς τόνους, υποδαυλίζεις και προκαλείς. Και όμως, απέναντι στον παραλογισμό του φανατικού, οφείλεις να αντιπαρατίθεσαι. Οφείλεις να πιέζεις την οργανωμένη πολιτεία να σε προστατέψει, είναι καθήκον σου να ξεμπροστιάζεις την ηλιθιότητα του φανατικού και την υποκρισία του μέντορά του.

Οφείλεις έργω και λόγω να υπερασπίζεσαι αυτούς που γίνονται θύματα των φανατικών, είτε πρόκειται για άτομα που ανήκουν στην ίδια κοινωνική ή θρησκευτική ομάδα και στιγματίζονται από τον κάθε εξουσιομανή, είτε πολύ περισσότερο πρόκειται γι’ αυτούς που δεν σιωπούν. Γι΄αυτούς που βλέπουν το προφανές. Ότι κάθε δόγμα ρέπει προς τη γελοιοποίηση και ότι αν έχεις χιούμορ, δεν μπορείς παρά να κρίνεις και να αμφισβητείς κάθε απόλυτη αλήθεια, που δεν βασίζεται σε κάποια λογική απόδειξη, αλλά στο έτσι θέλω, στο έτσι με έμαθαν, στο έτσι μου είπε ο καθοδηγητής μου, στο έτσι γράφει το αρχαίο κείμενο και αν δεν κάτσεις καλά θα σε στείλω να συναντήσεις τους προγόνους σου και τον Θεό που πιστεύω.

Γι’ αυτό ας μην είμαστε υποκριτές φωνάζοντας Je suis Charlie και άλλα τέτοια ωραία, κάθε φορά που συμβαίνει μια τραγωδία εντός και εκτός Ελλάδας και κάνοντας θόρυβο μιας ημέρας στα Social Media.

Ξέρουμε καλά πώς αντιμετωπίζονται αυτά τα φαινόμενα. Ξέρουμε καλά τι δεν κάνουμε, ξέρουμε καλά τι ανεχόμαστε.

Έναν Τζίμη Πανούση έχουμε εδώ και τον έχουμε πάει στα δικαστήρια 500 φορές. Τα αίσχη στο θέατρο «Χυτήριο» είναι πολύ πρόσφατα για να κάνουμε ότι δεν τα θυμόμαστε και μόλις πριν 2 χρόνια βάλαμε στη Βουλή ναζιστές, που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους Ισλαμοφασίστες και κάθε είδους φασίστες της πολιτικής, της θρησκείας, των γηπέδων.

Υπερασπιστείτε λοιπόν τους περίεργους τύπους, τους ωραίους τρελούς, που τολμούν να σατιρίζουν τα υποτιθέμενα «καυτά» θέματα. Υπερασπιστείτε τους, ιδιαίτερα όταν στρέφουν  τα βέλη τους προς τα δικά σας Άγια των Αγίων. Τότε μόνο τα Je suis Charlie, δεν θα είναι μόδα της στιγμής.

Τους φασίστες κάθε δόγματος τους τσακίζεις στη νομιμότητα και στη δημοκρατία. Τους κατατρεγμένους κάθε δόγματος, εφόσον τους δεχθείς στη χώρα σου, τους αντιμετωπίζεις σαν να ήταν η χώρα σου δική τους και τους κάνεις πολίτες της. Αυτούς που σηκώνουν την πένα τους απέναντι στους κάθε είδους Ταλιμπάν, τους κάνεις παράδειγμα και εικόνισμα και διαδίδεις το έργο τους.

Μια τέτοια στάση ζωής κανένα Καλάσνικοφ δεν μπορεί να τη νικήσει, όποιος φανατικός και αν το κρατάει και όποιον Θεό και αν επικαλείται.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr