Χιου Χέφνερ: Ο άνθρωπος που λάτρεψαν ο Θεός και ο Διάβολος

Ήταν γνωστός ως “γυναικάς”, ως άνθρωπος που φρόντισε να ρουφήξει τη ζωή έως το μεδούλι, υπό την όποια έννοια. Ένας bon vivant, είδωλο για εκατομμύρια άνδρες πολλών διαφορετικών γενιών. Όπως είχε πει και ο ίδιος ο Hugh Hefner “πολλοί θα σκότωναν για να είναι στη θέση μου. Είμαι μονόφθαλμος σε έναν τυφλό κόσμο”. H ατάκα αυτή ίσως να μην απείχε πολύ από την πραγματικότητα.

Μόνο που αυτό το κείμενο δεν αποσκοπεί στο να σου πει όσα γνωρίζεις ήδη. Το News 24/7 σου δίνει όσα προσδιόρισαν ένας από τους ανθρώπους που είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή, σε ζητήματα ελευθερίας και δικαιωμάτων. Ξεκινάμε;

Όσες φορές και αν προσπάθησε, δεν κατάφερε να καταλήξει στον αριθμό των γυναικών με τις οποίες μοιράστηκε το κρεβάτι του. Λίγες όμως, ήταν εκείνες με την οποία δέχθηκε να μοιραστεί -επί της ουσίας- τη ζωή του. Υπήρξε το κεντρικό πρόσωπο της σεξουαλικής επανάστασης της δεκαετίας του ’60, ως ο εμπνευστής του πρώτου ανδρικού περιοδικού που τελικά έγινε αυτό που είχε τη μεγαλύτερη κυκλοφορία στον κόσμο, με άρθρα που θα ζήλευαν και εκδόσεις ποικίλης ύλης. Υπήρξε και κάτι πιο σημαντικό: πρωτοπόρος σε όλες τις κινητοποιήσεις για την αναγνώριση των ατομικών δικαιωμάτων και για την ελευθερία των ανθρώπων.

“Χωρίς αντιπαραθέσεις, δεν έρχονται αλλαγές”

O εξάδελφος του Georghe W. Bush και του John Kerry (μακρινός μεν, αλλά υπάρχει σχέση) υπήρξε πολιτικός ακτιβιστής, με έντονη δραστηριότητα σε αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως First Amendment (η πρώτη τροποποίηση του αμερικανικού συντάγματος εγγυάται τη θρησκευτική ελευθερία και την ελευθερία της έκφρασης), αλλά και οπαδός της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε δύσκολους καιρούς, τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της αναγνώρισης των δικαιωμάτων των μαύρων και φυσικά, είχε στηρίξει με όσα μέσα διέθετε τη νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου. Υπήρξε οπαδός -και έκανε δωρεές- στο Δημοκρατικό Κόμμα, αργότερα είπε πως δεν θέλει να εμπλέκεται γιατί είναι όλοι ίδιοι και το 2012 στήριξε την καμπάνια του Barack Obama.

Όπως είχε πει το πάλαι ποτέ “δεν θα ξεκινούσα το Playboy αν φοβόμουν τις αντιπαραθέσεις. Μόνο μέσω αντιπαραθέσεων έρχονται οι αλλαγές. Θέλω να ζω σε μια κοινωνία, στην οποία οι άνθρωποι θα μπορούν να εκφράζουν μη δημοφιλείς απόψεις”.

ΑP Photo

Για μια δεκαετία, πάλευε να βάλει σε σειρά τη ζωή του. Να βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις του, να συνειδητοποιήσει τι “κουβαλά” ακόμα και τι έχει αφήσει πίσω του. Δεν τα κατάφερε. Του έμεινε η συλλογή των 2.485 λευκωμάτων (ο αριθμός αυτός τον έχει βάλει στο Guinness World Records), στα  στα οποία έγραφε την καθημερινότητα του, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, για όλες τις πτυχές της ζωής του. Ήταν τέτοιες που φαινόταν πως είχε καταλάβει από πολύ νωρίς ότι θα δημιουργήσει κληρονομιά.

 Ή τουλάχιστον αυτό ήταν το ζητούμενο της ζωής του. Δεν άφησε απ’ έξω πράγματα που δεν τον αναδείκνυαν. Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του και απόλυτα ειλικρινής. Εκτός ενός κεφαλαίου: του θανάτου. Αρνείτο πεισματικά να αναφερθεί σε αυτό το δεδομένο. Οι στενοί συνεργάτες λένε “ακόμα και όταν πέθανε η επί άπειρα χρόνια βοηθός του, μετά την κηδεία δεν την ανέφερε ποτέ ξανά”.

Δεν τον ένοιαζε η διάδοχος κατάσταση

Τον είχαν ρωτήσει αν φοβάται το θάνατο. Ως άθεος και σίγουρος ότι αφότου κλείσουμε τα μάτια μας δεν υπάρχει κάτι άλλο, είχε απαντήσει “όχι.  Η μητέρα μου πέθανε σε ηλικία 101 χρόνων, οπότε…”. Για να καταλάβεις πόσο δεν τον είχε απασχολήσει το ζήτημα του θανάτου, αρκεί να σου πω ότι δεν είχε δουλέψει ποτέ επί της διαδόχου καταστάσεως για το Playboy εάν, ποτέ άφηνε αυτόν τον μάταιο κόσμο. Το μόνο που είχε ήταν η ελπίδα πως ένας από τους δυο νεότερους γιους του, ο Marston -27 χρόνων σήμερα- ή ο Cooper -26 χρόνων-, θα ήθελαν να τιμήσουν το έργο του πατέρα τους.

Για την ιστορία, είχε αποκτήσει άλλα δυο παιδιά, από τον πρώτο του γάμο, την Christie, 64 χρόνων και τον David, 62 χρόνων. “Δεν ήμουν παρών στο μεγάλωμα του” είχε παραδεχθεί. Πριν ασχοληθούμε με τις γυναίκες που λάτρεψε (λάθος, γιατί όλες τις λάτρεψε, θα ασχοληθούμε με αυτές που αγάπησε και παντρεύτηκε), οφείλουμε να γυρίσουμε στα παιδικά του χρόνια. Τότε που διαμορφώθηκε η προσωπικότητα αυτού του Hugh Marston Hefner.

Γεννήθηκε (9/4/1926) και μεγάλωσε στο Chicago. Οι γονείς του, Grace και Glenn ήταν δάσκαλοι και αυτός ο πρωτότοκος τους. Τρία χρόνια αργότερα, προστέθηκε στην οικογένεια ο Keith. Σε ερώτηση για τους γονείς του, είχε ξεκαθαρίσει πως “ήταν συντηρητικοί και Μεθοδιστές”. Η εικόνα που του είχε μείνει από τα παιδικά του χρόνια “ήταν τα άλογα που έσερναν καρότσες στις γειτονιές, με γάλα, πάγο και κάρβουνα προς διάθεση των κατοίκων. Μπορούσες να ακούσεις το βηματισμό των αλόγων, από μέτρα μακριά. Ήξεραν απ’ έξω τη διαδρομή”. Τα βράδια τον συνέπαιρνε ένας άλλος ήχος: “Το σφύριγμα των συρμών του τρένου. Στο μυαλό μου ήταν ένας από τους πιο όμορφους ήχους στον κόσμο”.

Το 1994 είπε στη Chicago Tribune πως “είχα πολύ χαρούμενα και δημιουργικά παιδικά χρόνια. Στο κέντρο της πόλης, όχι πολύ μακριά από το σπίτι υπήρχε ένας κινηματογράφος, το Montclare. Εκεί ξεκίνησαν όλα τα όνειρα μου. Για την ακρίβεια, άρχιζα να ονειρεύομαι από τη στιγμή που έμπαινα στο αστικό λεωφορείο -ήταν κάτι μαγικό για εμένα, γιατί με πήγαινε στην πόλη. Εκείνες τις ημέρες είχα πολλά όνειρα, που έγιναν πραγματικότητα με διάφορους τρόπους. Είναι πολύ εύκολο για εμένα να κοιτάζω στην παιδική μου ηλικία και να εντοπίζω τις ρίζες πολλών εξ όσων έζησα στη ζωή μου και πώς η δημιουργική ατμόσφαιρα της πόλης μου έθρεψε τα όνειρα μου”.

“Δεν στερήθηκα ποτέ κοινού, για όσα δημιουργούσα”

Στο σχολείο του, Sayre School, που βρισκόταν ένα τετράγωνο μακριά από το σπίτι του πέρασε από τις σκέψεις, στην πράξης. Στα 9 έγραψε την πρώτη εφημερίδα (στη γραφομηχανή του), την οποία πουλούσε στη γειτονιά για ένα σεντ. Όπως τελείωνε το δημοτικό, είχε δημιουργήσει το πρώτο περιοδικό με κόμικς, τα οποία έφτιαχνε ο ίδιος. “Στα 14 δημιούργησα το Shudder Club και έφτιαξα το Shudder Magazine” με παιδιά που μοιράζονταν το ίδιο πάθος. “Ήταν αφιερωμένα σε μυστήρια, σε ταινίες τρόμου και ραδιοφωνικές εκπομπές. Μου άρεσε που υπήρχε ανταπόκριση”.

Στο Steinmetz High School έγινε μέλος της εφημερίδας του σχολείου και πρόεδρος του μαθητικού συμβουλίου, έγραφε σενάρια για θεατρικά, για κινηματογράφο, ενώ είχε και εκπομπή στο ραδιοφωνικό σταθμό του Board of Education (βλ. επιτροπή διοίκησης σχολείου). “Δεν στερήθηκα ποτέ κοινού, για όσα δημιουργούσα” είχε πει. Οι συμμαθητές του τον ψήφισαν ως τον μαθητή που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να επιτύχει, τον πιο δημοφιλή, τον καλύτερο χορευτή, τον καλύτερο καλλιτέχνη, τον καλύτερο ρήτορα και τον έχοντα τη μεγαλύτερη αίσθηση του χιούμορ.

Το 2010 επισκέφτηκε το σχολείο του και δεσμεύτηκε να δίνει 7.500 δολάρια για κάθε χρόνο της πενταετούς συμφωνίας, ώστε να συνεχίζει να “βγαίνει” η εφημερίδα. Μετά το 2015 επέκτεινε τη συμφωνία. “Στην επίσκεψη που είχα κάνει το 1992, είχα δει πως υπήρχε ένας ειδικός χώρος στον οποίον τιμούσαν τους μαθητές που υπηρέτησαν στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (είχε καταταγεί στο περιοδικό). Υπήρχε το όνομα μου, στη λίστα και ένιωσα πως… μπορούσα πραγματικά να γυρίσω στα παιδικά μου χρόνια”, ενημέρωσε μέσω της Chicago Tribune.

Ως τελειόφοιτος στο high school δημιούργησε περιοδικό κόμικ αυτοβιογραφικού χαρακτήρα. Κρατούσε σημειώσεις από την καθημερινότητα του σχολείου και μετά… δημιουργούσε. Οι συμμαθήτριες του έλεγαν “συνηθίζαμε να πηγαίνουμε σπίτι του για να δούμε ποιος από τους φίλους μας μας απατούσε”. Του έδωσε τον τίτλο “School Daze”. “Το κράτησα έως ότου πήγα στρατό. Μετά άρχισα τα λευκώματα, τα οποία δεν εγκατέλειψα ποτέ. Από τα 16 ήξερα πως ήταν της μοίρας μου γραφτό να κάνω μεγάλα πράγματα”.

Το Esquire και η αύξηση που δεν πήρε

Και στο στρατό (1944-46) έδινε σκίτσα και στην εφημερίδα που εξέδιδαν οι δυνάμεις. Με την επιστροφή του στο Chicago, πήγε  στο University of Illinois και σε δυόμιση χρόνια, πήρε πτυχίο στη ψυχολογία και στη δημιουργική γραφή και τις τέχνες (1949) και δούλεψε σε διαφημιστική εταιρία. “Έγραφα τα κείμενα, για 40 δολάρια την εβδομάδα. Μετά, δημιούργησα ένα βιβλίο κρατούν για το Chicago, με τίτλο “The Toddlin’ Town”. Το 1951 έπιασε δουλειά στο Esquire. “Όταν μετακόμισαν τα γραφεία τους στη Νέα Υόρκη, μου ζήτησαν να πάω εκεί. Ζήτησα αύξηση 5 δολαρίων. Δεν μου την έδωσαν. Έμεινα στο Chicago”.

Χρόνια μετά, κατάλαβε ότι δεν ήθελε να μετακομίσει. “Ένιωθα πως το μέλλον μου είναι στο Chicago”, όπου ξεκίνησε το Playboy “γιατί δεν έβλεπα ότι μπορεί να σταθεί αλλού. Για παράδειγμα, η Νέα Υόρκη είναι συνδεδεμένη με το παρελθόν και την Ευρώπη. Το Hollywood είναι πιο συνδεδεμένο με το μέλλον και τις κινηματογραφικές ταινίες. Το Chicago είναι ενδοχώρα και τότε υπήρχαν πολλά ανεκμετάλλευτα ταλέντα, πολλοί άνθρωποι με την τρελή διάθεση να με ακολουθήσουν στη δημιουργία ενός ανδρικού περιοδικού”.

Το Playboy ξεκίνησε το 1953, πάνω σε μια τσόχα τραπεζιού, στο σαλόνι του διαμερίσματος του. “Είχα κοντά μου τους ανθρώπους μου, τη γραφομηχανή μου και εμένα. Δεν είχα δουλέψει ποτέ επαγγελματικά, σε επίπεδο δημοσιογραφικής σύνταξης, για όποιο περιοδικό. Τώρα, κοιτώντας πίσω στη ζωή μου, βλέπω πως ήμουν σε φάση… προβών για το Playboy από όταν ήμουν μικρό παιδί”. Είχε πουλήσει όλα του τα έπιπλα, υποθήκευσε το σπίτι του και είχε δανειστεί από φίλους και συγγενείς (“μέχρι και η μητέρα μου, μου έδωσε 1000 δολάρια, όχι ακριβώς… γιατί πίστευε σε αυτό που θέλω να κάνω”), ώστε να βρει τα 8.000 δολάρια που χρειαζόταν, για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα.

Για την ακρίβεια, να εκδώσει ένα τεύχος. Τελικά, έκανε την επανάσταση στο χώρο του έντυπου Τύπου. Στο πρώτο τεύχος έβαλε στο εξώφυλλο τη Marilyn Monroe. Είχε αγοράσει τη φωτογραφία από εταιρία που έφτιαχνε ημερολόγια. Όσο και να ψάξετε, ημερομηνία δεν θα βρείτε σε αυτήν την… πρεμιέρα “γιατί δεν περίμενα ότι θα “βγάλω” το δεύτερο”.

“Μου αρέσει να σκέφτομαι πως η παρουσία του περιοδικού παρείχε στην πόλη ένα πλεονέκτημα, ήταν μια υπενθύμιση στην υπόλοιπη Αμερική για τα πρώτα βήματα της σεξουαλικής επανάστασης που έγινε πραγματικότητα, σε ένα τραπέζι για χαρτιά, στον αριθμό 6052 της Harper Av. Το περιοδικό αυτό δημιούργησε νέα όρια. Δεν ήταν απλά ένα… σεξουαλικό πράγμα”. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1953 και πούλησε περισσότερα από 50.000 αντίτυπα. Τη Monroe δεν τη γνώρισε ποτέ. Αγόρασε όμως, τάφο δίπλα στο δικό της, στο Westwood Village Memorial Park το 1992, έναντι 75.000 δολαρίων.

Έως το 1971, όταν παραδέχθηκε πως έχει πειραματιστεί στην αμφιφυλοφιλία, η Playboy Enterprises μπήκε στο χρηματιστήριο και το περιοδικό πουλούσε περισσότερα από 7 εκατομμύρια αντίτυπα, το μήνα. Στο μεσοδιάστημα, συνελήφθη με την κατηγορία της δημοσίευσης και της κυκλοφορίας χυδαίου περιεχομένου στο περιοδικό του (σε τεύχος του 1963, με εξώφυλλο την Jayne Mansfield). Η υπόθεση αυτή έληξε χωρίς απόφαση, γιατί οι ένορκοι… δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν -ομόφωνα- στο “ένοχος” ή στο “αθώος”.

H πρώτη του σύζυγος τον απάτησε

Η Jane Sellers ήταν συμμαθήτρια του, αλλά πρωτίστως ήταν η καλύτερη φίλη που είχε στο High school. Έγιναν και ζευγάρι και όταν εκείνη μετακόμισε στην California, εκείνος δεν της έστελνε γράμματα, αλλά ολόκληρες δημιουργίες, με σκίτσα.

Συνέχισαν να αλληλογραφούν για έξι χρόνια. Έως το 1949 οπότε ο Hefner ζήτησε από τη -συνομήλικη του- Mildred Williams να τον παντρευτεί.

Η φοιτήτρια του Northwestern University, όπου είχε πάει ο Hefner για να σπουδάσει κοινωνιολογία, αλλά τα παράτησε σύντομα, δέχθηκε. Πριν ξεκινήσει η γαμήλια τελετή, του είπε πως έχει να κάνει μια εξομολόγηση. Τον ενημέρωσε ότι τον είχε απατήσει, όταν εκείνος ήταν στον στρατό. Χρόνια μετά, ο Hefner αποκάλυψε ότι “αυτή ήταν η πιο ολέθρια στιγμή της ζωής μου”.

Σε ντοκιμαντέρ που τον είχε πρωταγωνιστή και προβλήθηκε το 2006, αποκάλυψε πως ο “Μillie” του επέτρεπε να κάνει σεξ με άλλες γυναίκες, προφανώς από ενοχές για τη δική της απιστία και με την ελπίδα πως έτσι θα διατηρούσαν το γάμο τους. Δεν τον διατήρησαν. Πήραν διαζύγιο το 1959. Είχαν αποκτήσει μαζί την Christie και τον David. H Christie διετέλεσε CEO και πρόεδρος της Playboy Enterprises για 20 χρόνια -έως το 2008 που αποσύρθηκε.

Για δεύτερη φορά παντρεύτηκε το 1989, τέσσερα χρόνια μετά το εγκεφαλικό που τον “δοκίμασε” και τον άλλαξε. Ήλθε ως συνέπεια της δολοφονίας της Dorothy Stratten, Playmate του 1980 και συντρόφου του. Όπως ανάρρωνε, ομολόγησε ότι “αυτό που έπαθα θα αλλάξει τη φύση της ζωής μου και τις προτεραιότητες. Όταν φτάνεις κοντά στον γκρεμό και σώζεσαι, είναι θαύμα και ευλογία. Ήλθε η ώρα να πετάξω βάρη μιας ζωής”.

Επέλεξε να δεσμευτεί με την 24χρονη -τότε- Kimberley Conrad, μοντέλο και ηθοποιός στο επάγγελμα. Μαζί της απέκτησε άλλους δυο γιους, τον Marston και τον Cooper. Έζησαν όλοι μαζί στην παγκοσμίου φήμης Playboy Mansion, την οποία όμως, η Kimberley μεταμόρφωσε σε ένα συντηρητικό σπιτικό για τους γιους της. Ο Hefner αγόρασε την έπαυλη που βρισκόταν δίπλα… μετατόπισε εκεί την οικογένεια και συνέχισε την πορεία του προς το θρίαμβο. Πήραν διαζύγιο το 2010, όταν ενηλικιώθηκε και ο Cooper. Είχαν χωρίσει από το 1998 “αλλά ήθελε να μείνουμε παντρεμένοι για τα παιδιά”. Ο Hefner αποκάλυψε το 2011 πως η Kimberley επίσης, τον είχε απατήσει “ενώ εγώ ήμουν κύριος”.

Στην Αμερική λένε “third time is a charm” και αυτό είπε και ο Hefner το 2012, όταν ζήτησε από την Crystal Harris να γίνει γυναίκα του. Είχε ήδη ξεφορτωθεί τα ρούχα και κυκλοφορούσε μόνο με πυτζάμες -και τις γνωστές μεταξένιες ρόμπες- και έτρωγε τα περισσότερα γεύματα της ημέρας, στο δωμάτιο του. “Αυτό είναι για εμένα, αυτή είναι κάτι το μοναδικό και περιμένω να περάσω μόνο μαζί της το υπόλοιπο της ζωής μου” είχε δηλώσει για το μοντέλο που ήταν 60 χρόνια νεότερο του -αλλά ποιος μετράει. Ειρήσθω εν παρόδω, η Harris είχε υπογράψει προγαμιαίο συμβόλαιο, βάσει του οποίου ως χήρα του Hefner δεν δικαιούται το παραμικρό.

Bασική φωτογραφία: AP Photo/Kristian Dowling.