Ο φράχτης θα γκρεμίσει την Ευρώπη

Εάν η Ευρώπη δεν γκρεμίσει τους φράχτες, οι φράχτες θα γκρεμίσουν την Ευρώπη. Τα πράγματα είναι τόσο απλά και ξεκάθαρα. Η προσφυγική κρίση φέρνει σε δοκιμασία την ανθρωπιά και μαζί την ίδια την ύπαρξη της Ευρώπης.

Το έχουμε ξαναγράψει, η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης γεννήθηκε μέσα από τα συντρίμμια του Β Παγκοσμίου Πολέμου και με νωπές τις εικόνες εκατομμυρίων προσφύγων, εκτός από τους νεκρούς.

Προχώρησε επίσης παραδόξως ενώ η Ευρώπη ήταν διχοτομημένη από ένα νοητό και στην περίπτωση του Βερολίνου πραγματικό φράκτη, μεταξύ Δύσης και Ανατολής, τον οποίο τότε πολλοί από αυτούς, που σήμερα ζητούν να κλείσουν πίσω από φράκτες τη δυστυχία, κατήγγειλαν. Και ενώ πριν από 25 χρόνια η Ευρώπη πανηγύριζε την πτώση εκείνου του τείχους, τώρα υψώνει νέα.

Ναι αλλά τα νέα τείχη, φράκτες, όπως και να τα ονομάσουμε, δεν μπαίνουν μεταξύ Ευρωπαίων πολιτών, αλλά μεταξύ Ευρωπαίων και των “άλλων”. Των άλλων όμως που έρχονται απελπισμένοι στην Ευρώπη που υποτίθεται ότι αποτελεί ακόμη το χώρο όπου ανθρώπινα, πολιτικά, θρησκευτικά και εργασιακά δικαιώματα γίνονται σεβαστά. Ή μήπως όχι;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάποτε ως μικρό αριστερό κόμμα της αντιπολίτευσης κατήγγειλε το κτίσιμο του φράκτη (από το ΠΑΣΟΚ και την εξύμνηση του από το Σαμαρά), ως κυβέρνηση πλέον δεν τον γκρεμίζει. Γνωρίζει προφανώς τις αντιδράσεις που θα συναντούσε και πια δεν είναι το μικρό αριστερό κόμμα του 4%. Βρίσκεται όμως ως κυβέρνηση αντιμέτωπος και με ένα πραγματικό προβληματισμό: Μπορεί να ανοίξει δίοδο στο φράκτη για τη διέλευση προσφύγων χωρίς συνεννόηση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη και με κίνδυνο οι βόρειοι γείτονες μας να κλείσουν τα σύνορα τους;

Η απάντηση όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη, δεν μπορεί παρά να είναι ξεκάθαρη, όχι μόνο για λόγους ανθρωπιστικούς, αλλά και ρεαλιστικούς. Η Ευρώπη θα σταματήσει να υπάρχει όταν χάσει την ψυχή της (όπως και η αριστερά σύντροφοι) και την ψυχή της τη χάνει όταν πνίγονται άνθρωποι στην προσπάθεια να φτάσουν την ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας.

Την ψυχή της χάνει επίσης η Ευρώπη όταν αφήνει τους δικούς της πολίτες να στρέφονται στην ξενοφοβία, για να μην τους επιτρέψει να ξεσηκωθούν για τη μετατροπή της σε κάτι τελείως διαφορετικό από το ευρωπαϊκό όραμα σε όλα τα επίπεδα και κυρίως το εργασιακό.

Η απάντηση όμως πράγματι δεν αρκεί να έρθει μόνο από τη μικρή Ελλάδα. Πρέπει και η Ευρώπη να καταλάβει ότι κανένας φράκτης δεν εμπόδισε ποτέ έναν απελπισμένο.

(Απορίες και “επιχειρήματα” τύπου γιατί οι πρόσφυγες – οι πρόσφυγες!- δεν παίρνουν το αεροπλάνο ή γιατί έχουν κινητό, λες και έρχονται από το 18ο αιώνα και όχι από τη Συρία, δεν χρήζουν καν απάντησης, όπως και φόβοι ότι οι τζιχαντιστές που κολυμπάνε στα πετροδολάρια θα θαλασσοπνιγούν για να έρθουν στην Ευρώπη μαζί με άλλους 100 σε μία βάρκα).

Να καταλάβει όμως και να προχωρήσει σε ουσιαστικές πράξεις όχι σε φιέστες με φόντο τη φωτογραφία της αλληλεγγύης των ανθρώπων, των πολιτών, που για άλλη μία φορά αποδεικνύονται ανώτεροι από κυβερνήσεις, όπως οι τρεις γιαγιάδες της Λέσβου.

Το γεγονός πάντως ότι ο Σουλτς “έχρισε” τον Τσίπρα, που θα ταξιδέψει στην Τουρκία για να πιέσει τη γείτονα να αναλάβει και τις δικές της ευθύνες στο προσφυγικό, εκπρόσωπο της ΕΕ, λέγοντας πως θα βρεθεί στη γείτονα και εκ μέρους της ενωμένης Ευρώπης, έχει ενδιαφέρον, καθώς στόχος είναι να πιεστεί η Άγκυρα να γίνεται στο δικό της έδαφος η ταυτοποίηση των προσφύγων.

Ο ρόλος της Τουρκίας θα βρεθεί στο επίκεντρο και της συνόδου στη Μάλτα στις 12 του μήνα, όπου η Ευρώπη θα επιχειρήσει εκ νέου να οδηγηθεί σε μία λύση.

Αρκεί να μην επιβεβαιωθούν τα ρητά “συσκεπτόμεθα για να μη σκεπτόμεθα” ή για να μην πράττουμε.

*Η Βίκυ Σαμαρά, είναι επικεφαλής του πολιτικού τμήματος του NEWS 247