Η Ελλάδα μπορεί να σώσει τη Μέρκελ από το φάντασμα του Χίτλερ που ακόμα τη στοιχειώνει

Η Ελλάδα μοιάζει να είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την Άνγκελα Μέρκελ σε περίπτωση που, όπως όλα δείχνουν, διασωθεί.

Η Γερμανίδα Καγκελάριος θα ήθελε βέβαια η διάσωση να γίνει με τον εύκολο για εκείνη, τρόπο, ωστόσο ακόμα κι αν τελικά φτάσουμε σε συμφωνία μετά από τις μαραθώνιες και οριακές διαπραγματεύσεις, και πάλι θα έχει να επωφεληθεί. Ίσως περισσότερο, σε επίπεδο ηθικό μιας και καλείται πλέον να αποκαταστήσει και το όνομα της χώρας της εντός Ε.Ε.

Καθόλου άδικα μιας και η ηγεμονική στάση της Γερμανίας και η σκληρή της γλώσσα, επιβάλλουν ακόμα τη λιτότητα που πλήττει κυρίως τις χώρες του Νότου.

Το περιοδικό Politico που πρόσφατα έκανε αφιέρωμα για τους 12 ανθρώπους που οδήγησαν την Ελλάδα στην καταστροφή, αναλύει το πώς θα ωφεληθεί η Μέρκελ από τη διάσωση της Ελλάδας και από μια ενδεχόμενη αλλαγή πολιτικής ρότας.

Ο καθηγητής ιστορίας Klaus Larres και ο διεθνολόγος Peter Eltsov, καταγράφουν τις απόψεις τους.

Οικονομική ηγεσία, γεωπολιτικά παιχνίδια και ζόμπι του παρελθόντος

Σύμφωνα με τους δύο αναλυτές, υπάρχουν πολλά φαντάσματα του παρελθόντος που στοιχειώνουν την ιδέα μιας Γερμανικής ηγεσίας στην Ευρώπη του 2015.

Η μνήμη και την κληρονομιά του γερμανικού ιμπεριαλισμού υπό τον Χίτλερ που οδήγησε τη χώρα του στην καταστροφή του Β Παγκοσμίου Πολέμου και η κακή φήμη που άφησε πίσω του είναι ικανοί περιοριστικοί παράγοντες για τις ηγεμονικές τάσεις της Γερμανίας του σήμερα.

Η Γερμανία είναι ευρέως αναγνωρισμένη ως ηγετική φωνή της Ε.Ε. στις οικονομικές και χρηματοδοτικές υποθέσεις, δεν ισχύει το ίδιο και για μια de facto αποδοχή της χώρας στην ηγεμονική πολιτική καρέκλα της Ευρώπης.

Στην πραγματικότητα, η Ε.Ε. ιδρύθηκε για να εμποδίσει την ανάπτυξη ενός τέτοιου ηγεμόνα ακριβώς λόγω της μακροχρόνιας Γερμανικής επιθετικότητας.

Ειδικότερα, μετά τη διεύρυνση της Ε.Ε. το 2004, που οδήγησε στην αποδοχή των πρώην κομμουνιστικών κρατών της Ανατολικής Ευρώπης, απαιτείται ευρεία συνεργασία και συνεννόηση κρατών για να περάσει οποιαδήποτε τροπολογία και ρύθμιση στην Κομισιόν.

Παραδοσιακά και από όσα μας έχει μάθει η ιστορία, κρινόταν πάντα απαραίτητη μια γαλλογερμανική συνεργασία για να ληφθούν ουσιαστικές αποφάσεις. Τώρα, χρειάζεται και η συναίνεση και άλλων μεγάλων κρατών όπως η Πολωνία. Το να ανάγει κανείς τη Γερμανία σε απόλυτο ηγεμόνα της Ε.Ε. είναι σαν να καταλύει το ίδιο το δημοκρατικό καταστατικό της Ένωσης και να διαταράσσει τις ισορροπίες.

Το να μετατρέπεται λοιπόν η Γερμανία σε πολιτικό αρχηγό της διευρυμένης συμμαχίας κρατών-μελών είναι τελείως λάθος και μπορεί να έχει επιπτώσεις για τη μελλοντική σταθερότητα του όλου εγχειρήματος, που ούτως ή άλλως βρίσκεται υπό αμφισβήτηση.

Δεύτερον, Γάλλοι και Βρετανοί στρέφονται εναντίον της Γερμανίας σε ό,τι αφορά τους χειρισμούς της σχετικά με το ζήτημα της Ελλάδας, της Πολωνίας και της Τσεχίας. Όχι τόσο επειδή διαφωνούν, αλλά επειδή δεν έχουν εκείνοι τα ηνία. Τι σημαίνει αυτό;

Επί του παρόντος  το Λονδίνο και το Παρίσι είναι πολύ απασχολημένα με τα δικά τους οικονομικά ζητήματα και δεν ασχολούνται τόσο πολύ με το γεωπολιτικό ρόλο και πλάνο της Μέρκελ.

Από την άλλη, η ίδια η Καγκελάριος διατείνεται συνεχώς πως είναι πρόθυμη να συνεργαστεί και κανείς δεν θεωρεί πως έχει πολιτικές φιλοδοξίες παγκόσμιας κυριαρχίας.

Αλλά η Βρετανία και η Γαλλία θυμούνται το λαμπρό παρελθόν τους και τους δικούς τους ηγεμονικούς ρόλους. Κάπως έτσι, σύμφωνα με το Politico, “ζηλεύουν” και φθονούν τη σημερινή Γερμανία.

Η ηγεμονική θέση της Γερμανίας θα αυξήσει την ένταση και τον ανταγωνισμό, εντός της Ε.Ε. Και αυτή θα ήταν μια μη συνετή ανάπτυξη.

Αυτή τη στιγμή άλλωστε, στην Ε.Ε. υπάρχουν ανοιχτά ζητήματα εθνικής ταυτότητας, κυριαρχίας, οικονομικά θέματα και κοινωνικά ζητήματα όπως το μεταναστευτικό που χρήζουν άμεσης διευθέτησης με κοινή διαβούλευση επί ίσοις όροις.

Και εδώ ερχόμαστε στην οικονομική διάσωση της Ελλάδας.

Όπως λένε οι συγγραφείς του άρθρου, σε αυτό το ζήτημα οι Μέρκελ και Σόιμπλε έχουν δείξει μια αυστηρότατη και εντελώς κυριαρχική – εξουσιαστική συμπεριφορά. Μαζί με την ΕΚΤ και κόντρα στο Παρίσι, προχωρούσαν μέχρι πρόσφατα με μια αδιάλλακτη πολιτική.

Παρά τις προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ, η Μέρκελ αντιστέκεται.

Αρνήθηκε τις προτάσεις του Έλληνα υπουργού Οικονομικών που τον αντιμετωπίζει σαν “ανέκδοτο” και απορρίπτει τις Γερμανικές αποζημιώσεις για τα εγκλήματα των Ναζί στη χώρα.

Επίσης, αρνήθηκε να αναστρέψει τα υφεσιακά μέτρα που επιβάλλονται από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και την ίδια της τη χώρα. Η πιο ισχυρή φωνή της Ε.Ε. μέσα στην ΕΚΤ είναι η Γερμανία, στην οποία η Ελλάδα χρωστάει 54 δισεκατομμύρια ευρώ.

Χώρες όπως η Ιταλία, η Ουγγαρία και η Γαλλία διαφωνούν με τους χειρισμούς Μέρκελ στο θέμα της Ελλάδας. Ακόμα κι ο Κρούγκμαν καθώς και άλλοι οικονομολόγοι συντάσσονται εναντίον της.

Τρίτο ζήτημα, είναι η δέσμευση Κάμερον για δημοψήφισμα σχετικά με το αν η Βρετανία θα μείνει στην Ε.Ε. ή αν τελικά θα αποχωρήσει βάζοντας σε κίνδυνο το όραμα της ολοκλήρωσης.

Το δημοψήφισμα θα γίνει το 2017 και ο ευρωσκεπτικισμός καλπάζει εν όψει ‘Brexit’. Και φυσικά, όλο αυτό βολεύει τα σχέδια του Πούτιν.

Η Μόσχα θα ήθελε να διαλυθεί η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ και να φτιάξει ένα νέο ευρωπαϊκό οικοδόμημα στο οποίο θα είναι εκείνη ο αρχηγός. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για κατασκοπεία από το Βερολίνο είναι βούτυρο στο ψωμί της Ρωσίας που αποδομεί την αξιοπιστία της Γερμανίας σαν εταίρος.

Η κρίση των Αμερικανογερμανικών σχέσεων δεν είναι αποδεκτή στην Ευρωζώνη, καθώς φαίνεται πως συνοδεύθηκε από υποκλοπές. Τα άλλα μεγάλα κράτη βλέπουν με κακό μάτι την κρίση καθώς θεωρούν πως είναι αδιανόητο ο οικονομικός ηγέτης της Ένωσης να μην μπορεί να προστατευτεί από την NSA θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των δεδομένων και των υπολοίπων κρατών του οικοδομήματος.

Οι αναλυτές του Politico σημειώνουν κλείνοντας πως θα ήταν καλό για το Βερολίνο να αλλάξει την οικονομική του πολιτική και να μην έχει γεωπολιτικές βλέψεις ηγεμονίας, αν θέλει να γίνει αποδεκτό σαν άρχουσα δύναμη με δημοκρατικό τρόπο και να αποτάξει από πάνω του τα Ναζιστικά κατάλοιπα του πρόσφατος παρελθόντος.

Με άλλα λόγια, λιγότερη λιτότητα, θα σήμαινε και μεγαλύτερο δημοκρατικό πρόσημο για μια Γερμανία που ακόμη ξυπνάει μνήμες που όλοι θέλουν να κλειδώσουν για πάντα, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όλοι όσοι τουλάχιστον, θέλουν μια δημοκρατική, αναπτυξιακή και ενωμένη Ευρώπη στη βάση της αμοιβαιότητας.