«Δεν ήξερα ότι είναι παράνομο να με δέρνει ο άντρας μου»

Εκατομμύρια γυναικών έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με τη βία, λεκτική και σωματική μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Μία εξ ’αυτών  η  Grace, η οποία παντρεύτηκε στα 19 της χρόνια κάποιον από την κοινότητά της. Ο πρώτος χρόνος του γάμου της ήταν ήρεμος. H ζωή της στη μικρή πόλη Katakwi της ανατολικής Ουγκάντας ήταν καλή. Τα χρόνια που ακολούθησαν όμως, όπως τα περιέγραψε η ίδια, ήταν «σκέτη κόλαση».

«Ο άντρας μου έπινε και μόλις γυρνούσε σπίτι άρχιζε να με χτυπάει, χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος. Μετά απαιτούσε να κάνουμε σεξ. Αυτή ήταν η ρουτίνα μου για 25 χρόνια. Δεν είχε σημασία αν ήμουν έγκυος ή όχι.

Μία μέρα που γύρισε μεθυσμένος πήρε ένα μαχαίρι και με έκοψε. Παραλίγο να πεθάνω. Τότε θυμάμαι έφυγα από το σπίτι και πήγα στη μητέρα μου, η οποία με συμβούλεψε να γυρίσω στο σπίτι μου και στα παιδιά μου. Για εκείνη, η βία ήταν ο σταυρός που κάθε γυναίκα πρέπει να κουβαλάει».

Στο σπίτι δεν βοηθούσε καθόλου. Εγώ ήμουν αυτή που έπρεπε να φροντίσω τη γη, να ταΐσω τα παιδιά, να τα στέλνω σχολείο. Ακόμα και τα λίγα χρήματα που έβγαζα από την πώληση των λαχανικών μου, τα έπαιρνε για να πάει να πιει, να γυρίσει σπίτι και να με χτυπήσει.

Αυτό που ονειρευόμουν εγώ ήταν μία ευτυχισμένη ζωή μαζί με τα παιδιά μου. Αλλά η βία ποτέ δεν το επέτρεψε. Τα παιδιά, βλέποντάς τον να με χτυπάει φώναζαν τρομαγμένα, κάτι που τον εξόργιζε περισσότερο και τα χτυπούσε και αυτά. Μία φορά που έφευγαν τρομαγμένα από το σπίτι, ένα φίδι δάγκωσε το ένα».

Η εκπαίδευση που έφερε την αλλαγή

«Πριν τρία χρόνια μία φίλη μου, με κάλεσε να συμμετάσχω σε μία συνάντηση που διοργάνωνε η ActionAid. Για πρώτη φορά άκουσα ότι τα να με δέρνει ο άντρας μου είναι παράνομο και τιμωρείται από τον νόμο.

Με την υποστήριξη της φίλης μου, βρήκα το κουράγιο να καταγγείλω τον άντρα μου στον αρχηγό της φυλής. Του μίλησαν, όμως η αλλαγή ήρθε σταδιακά. Οι συναντήσεις της ActionAid με βοήθησαν να σταθώ στα πόδια μου. Λίγο καιρό μετά μπήκα στη θεατρική ομάδα της κοινότητας και ετοιμάσαμε ένα έργο για την ενδοοικογενειακή βία. Ο άνδρας μου ήρθε να το παρακολουθήσει και όταν τελείωσε τον είδα να κλαίει. Νόμιζα ότι θα μου ζητήσει συγγνώμη για όσα είχα περάσει εξαιτίας του, αλλά δεν το έκανε. Το βράδυ στο σπίτι περίμενα να με δείρει για μία ακόμα φορά αλλά ούτε αυτό έκανε. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε να μου μιλάει όμορφα, να με βοηθάει στον κήπο, να κουβαλάει νερό. Ήταν σαν να ονειρεύομαι.

Ένα απόγευμα κάλεσε τα παιδιά μας και τους ζήτησε να επιστρέψουν στο σχολείο. Σιγά σιγά κατάλαβε τα λάθη του. Πλέον ζούμε αγαπημένοι και τα παιδιά μας έχουν επιστρέψει στο σχολείο.

Με τη βοήθεια της ActionAid άρχισα να φτιάχνω τούβλα. Επίσης, μας βοήθησαν δίνοντάς μας σπόρους, τους οποίους σπείραμε και τώρα είμαστε έτοιμοι να πουλήσουμε τους καρπούς. Με τα χρήματα θα πληρώσουμε τα δίδακτρα των παιδιών μας.  Η καθημερινότητά μου ξαφνικά άλλαξε. Νιώθω πια πως είμαι δυνατή και ότι μπορώ να παρέχω τα πάντα στα παιδιά μου».