Αμετανόητος, Αλαζών. Άκης!

Το χρώμα του προσώπου του και η μικρή καμπούρα, πρόδιδε ότι η φυλακή και η ασθένειά του τον έχουν πλέον καταβάλει. Όσοι όμως είναι προσεκτικοί παρατηρητές και έχουν εντυπωμένες μνήμες από τη δεκαετία του 80, θα διέκριναν ψήγματα του -άλλοτε- αγέρωχου ανθρώπου που παραλίγο να γίνει πρίγκιπας. Η πρώτη εικόνα του Άκη βγαίνοντας από τον Κορυδαλλό διατηρούσε την αλαζονεία της εξουσίας που διακατέχει εσαεί όσους τη δοκιμάσουν. Ακόμη και όσοι καταλήγουν ξοφλημένοι πολιτικά, ηθικά ακόμη και πνευματικά…

Ο Άκης εκνευρίστηκε από την ερώτηση της δημοσιογράφου που εύλογα ήθελε να μάθει ποιος πληρώνει την εγγύηση”; “Δεν ενδιαφέρουν αυτά” απάντησε κοφτά, χωρίς να αφήσει περιθώρια. Ο Άκης πάντα ήξερε τι ενδιαφέρει και τι όχι. Τι είναι σωστό και τι λάθος. Ποιος είναι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό. Στάθηκε τυχερός στη ζωή του και δίπλα σ’ έναν χαρισματικό ηγέτη βρήκε τον τρόπο να εξαργυρώσει την αντιδικτατορική του δράση. Πέρασε “φίνα” όλη τη ζωή του. Δεν του έλειψε τίποτε, δεν είχε ανάγκη από τίποτε. Όταν όμως του δόθηκε η ευκαιρία “φτέρωσε” σαν το μυρμήγκι. Και το μυρμήγκι “όταν φτερώσει χάνεται”.

Η άρνηση του να φερθεί φυσιολογικά ακόμη και την ώρα που η κοινωνία δείχνει τη συμπόνια της, μαρτυρά το πόσο αμετανόητος μπορεί να παραμείνει κάποιος, ακόμη και μετά από 5 χρόνια στη φυλακή. Στην περίπτωση του Άκη, δεν έχει σημασία αν έφταιξε ή όχι. Η αποφυλάκισή του είναι μια πράξη ανθρωπιάς, απέναντι σ’ έναν άνθρωπο με ταλαιπωρημένη υγεία που επιθυμεί να ζήσει τα τελευταία του χρόνια -ήσυχα- πλάι στους δικούς του ανθρώπους.

Η άρνησή του να αποκαλύψει στην κοινωνία το ποιος έδωσε τα λεφτά για την πληρωμή της εγγύησης, φανερώνει κατά τη γνώμη μου τη βαθιά ριζωμένη αντίληψη ότι ο beau Brummel του ΠΑΣΟΚ (όπως εύστοχα τον είχε χαρακτηρίσει ο Χάρρυ Κλύν) , θεωρούσε εαυτόν υπεράνω του νόμου. Αυτός ήταν ενδεχομένως και ο λόγος που τον οδήγησε στην υπερβολή και την προκλητικότητα.

Η κορωνίδα της άσωτης σοσιαλιστικής ζωής του ήταν ο αυτοκρατορικός γάμος στο Παρίσι. Δεν ήταν απλώς ένα χαρούμενο βράδυ πλάι στην γυναίκα που ερωτεύτηκε, ήταν μια επίδειξη δύναμης, πλούτου και ισχύος. Η ματαιότητά της φάνηκε ξεκάθαρα όταν βρέθηκε πίσω από τα σίδερα. Οι πολυπληθείς καλεσμένοι του τον ξέχασαν μαζί με εκείνους που απολάμβαναν να βρίσκονται ως κόλακες στην αυλή του. Μαζί με εκείνους που έφαγαν ψωμί δίπλα του. Μαζί με τα “ορφανά” του Άκη, που κυβερνούν τη χώρα μέχρι σήμερα.

Τίποτε από αυτά δεν τον κλόνισε αρκετά ώστε να κατανοήσει την σπουδαιότητα του μέτρου, της απλότητας και της ταπεινοφροσύνης. Επετέθη στην συνάδελφο που συνέχισε τις ερωτήσεις: “Τι λέτε τώρα είστε στα καλά σας; Δεν μπορείτε να με ρωτάτε αυτά τα πράγματα”. Είπαμε ο Άκης ξέρει τα πάντα, ακόμη και το τι πρέπει να ρωτούν οι δημοσιογράφοι έναν ευεργετηθέντα κρατούμενο. Το ύφος του είχε κάτι από τη σκληρότητα της εποχής που θεωρούσε εαυτόν ανίκητο. Αν περνούσε απ’ το χέρι του, θα τηλεφωνούσε στο αφεντικό της για να την συνετίσει.

Αυτό που ζήτησε να μάθει η δημοσιογράφος, είναι αυτονόητο σε κάθε ευνομούμενη κοινωνία. Οι δικαστές, παραβλέποντας -ως οφείλουν να κάνουν- τη λαϊκή οργή που συνεχίζει να απαιτεί την παραδειγματική καταδίκη του, αποφάσισαν την αποφυλάκισή για λόγους υγείας. Ο ίδιος αρνείται να συζητήσει τον τρόπο με τον οποίο βρέθηκαν ως δια μαγείας 200.000 ευρώ που του εξασφάλισαν τον εξιτήριο. Ο δικηγόρος του γελοιοποίησε έτι περαιτέρω την υπόθεση υποστηρίζοντας ότι απλοί πολίτες συνεισέφεραν τον οβολό τους. Γελάνε μέχρι και ο οβολοί.

Οι φορολογικές αρχές θα κάνουν προφανώς τη δουλειά τους και ερευνήσουν την προέλευση και τη νομιμότητα αυτών των χρημάτων. Ειδάλλως θα ήταν δυνατόν κάθε κακοποιός να μπορεί να πληρώνει την εγγύηση με αδήλωτα χρήματα που προέρχονται από λύτρα, ληστείες ή λαθρεμπόριο.

Ο Άκης επέλεξε και αυτή τη στιγμή να παραμείνει το ίδιο αμετανόητος. Η πασοκογενής μαγκιά του “όπου θέλω τα βρήκα”, δεν είναι πλέον ανεκτή σε μια κοινωνία που έχει χάσει μεγάλο μέρος του βιοτικού της επιπέδου. Σε μια κοινωνία που ίσως θεωρεί ότι ο Άκης δεν πλήρωσε αρκετά για τις πράξεις του. Πράξεις τις οποίες ο ίδιος αρνείται κατηγορώντας τους πρώην συντρόφους τους Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου για σκευωρία. Προτιμά να διατηρήσει στο μυαλό του την εικόνα του αγέρωχου και τιμητή των πάντων από την ενδεχομένως λυτρωτική μετάνοια. Η αλαζονική ιστορία του Άκη είναι εξόχως διδακτική και μας διαλύει κάθε αμφιβολία σχετικά με το αν πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι…

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι αρθρογράφος του NEWS 247 και σύμβουλος έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)