H Άννα Κορακάκη, ο Ρόκι και η πολιτική πωλητική

Ήταν Κυριακή 7 Αυγούστου. Η Άννα Κορακάκη κατακτούσε το πρώτο μετάλλιο της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Χρώμα, χάλκινο. Τρεις μέρες μετά, ο θρίαμβος της πήρε το χρώμα του χρυσού και ήρθε από τα 25 μέτρα.

Η Άννα έγινε το πρόσωπο των ημερών. Πρώτο θέμα σε εφημερίδες, site και blogs. Πρώτο θέμα και στα social media. Η Άννα κέρδισε τα μετάλλια της και μέσα στη συγκίνηση και την ταπεινότητα της αποκάλυψε τις συνθήκες προπόνησης για να φτάσει στην επιτυχία του Ρίο. Και οι τίτλοι άρχισαν να “σκάνε” μεγαλοπρεπώς ο ένας μετά τον άλλο: “Από τα νταμάρια στον Όλυμπο”, “από το αυτοσχέδιο σκοπευτήριο του πατέρα της στην κορυφή του κόσμου”.

Κάν’ το όπως ο Μπαλμπόα

Στις ταινίες του “Ρόκι”, ο θρυλικός μεν, κινηματογραφικός δε, Μπαλμπόα, τρέχει στους δρόμους της Philadelphia, σε παραλίες μαζί με τον Απόλλο Κριντ, ανεβοκατεβαίνει τα σκαλοπάτια της πόλης, βαράει πράγματα, ό,τι βρει μπροστά του, σηκώνει κορμούς δέντρων, κάνει έλξεις από σωλήνες υδρορροών, σέρνει έλκηθρα, άμαξες γεμάτες κόσμο, κουβαλάει πέτρες, κυνηγάει κότες, σηκώνει άροτρα και στο τέλος υψώνει τις γροθιές του στον αέρα πριν καν μπει στο ρινγκ.

Ο αθλητισμός προϋποθέτει υπερβάσεις και θυσίες και ακόμη κι αν η ιστορία του Ιταλού πυγμάχου είναι fiction, εμπεριέχει μέσα της πολλές δόσεις αλήθειας. Η προσωπική προσπάθεια και ο αυτοσχεδιασμός, είναι κομμάτι της επιτυχίας. Όλα αυτά καλά, αρκεί βέβαια να υπάρχει και επίσημη πλαισίωση για έναν αθλητή που θέλει να κάνει σοβαρή δουλειά με τα χρώματα της χώρας του.

Στα κοινωνικά δίκτυα, πολλοί χρήστες έσπευσαν να “παρομοιάσουν” τη νίκη της Άννας που βγήκε από το “νταμάρι” με τις αντίστοιχες επιτυχίες του Ρόκι. “Ο Ρόκι έτρεχε στα βουνά και τα λαγκάδια, χαζός ήταν; Γιατί να μην κάνει το ίδιο και η Κορακάκη;”. Πίσω από το χιούμορ κρύβεται αυτή ακριβώς η πικρή πραγματικότητα που “φωτογραφίζει” το ελληνικό κράτος στη διαχρονικότητα της επιλεκτικής παρουσίας του. Η στάση άλλωστε του Κράτους πάει πακέτο με τον αναμενόμενο λαϊκισμό που έρχεται απ’ όλες τις πολιτικές πλευρές μετά από μια μεγάλη διάκριση.

Όπως ήταν σχεδόν δεδομένο, λεπτά μετά τις δύο διαδοχικές επιτυχίες της αθλήτριας της χώρας μας τα πολιτικά κόμματα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης έσπευσαν να δώσουν συγχαρητήρια στην ίδια και στην οικογένεια της. Μηνύματα χαράς, εθνικής τιμής, αισιοδοξίας, ομοψυχίας και ελπίδας για το τι καταφέρνει ο Έλληνας παρότι πλήττεται από την ακραία οικονομική κρίση. Πρωταθλητισμός χωρίς χρήματα όμως, δεν γίνεται.

Χαρακτηριστικά είναι όσα δήλωνε πριν λίγο καιρό ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Κανόε-Καγιάκ, Αντώνης Νικολόπουλος στο navysports.gr: “Στο δικό μας άθλημα τα χρήματα από την Πολιτεία έχουν μειωθεί αισθητά. Έχουν πέσει στις 250 χιλιάδες ευρώ ετησίως. Τι να πρωτοκάνει κανείς με αυτό το ποσό;”. Η σκοπευτική Ομοσπονδία έλαβε 155.000 ευρώ ενώ τα περισσότερα χρήματα πήρε ο ΣΕΓΑΣ φτάνοντας στα 2.896.000 ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό επίσης ότι για την περίοδο 2013 με 2016 η ΕΟΕ δεν πήρε καθόλου χρήματα από την Πολιτεία για να συνεισφέρει στην ολυμπιακή προετοιμασία των αθλητών. Η ΕΟΕ απευθύνθηκε σε ιδιώτες, εφοπλιστές, εταιρείες και βρήκε με αυτόν τον τρόπο τα χρήματα για να στηρίξει τις ελπίδες μας για μετάλλια.

Και βέβαια, πέραν της απουσίας του κράτους στην εξεύρεση εναλλακτικών αποδοτικών λύσεων για τη χρηματοδότηση που θα μπορούσε να προκύψει από συντονισμένες κινήσεις παρά τις οικονομικές δυσκολίες της εποχής, υπάρχουν και τα ζητήματα νοοτροπίας από πλευράς Ομοσπονδίας, η οποία δεν έστελνε καν σφαίρες και όπλα στη Δράμα, στο αυτοσχέδιο προπονητήριο της οικογένειας Κορακάκη. Δεν το λέμε εμείς αυτό, οι ίδιοι οι άνθρωποι το είπαν.

Θυμίζουμε για ακόμη μια φορά όσα έλεγε η μητέρα της Άννας: “Οι δυσκολότεροι αγώνες δόθηκαν εκτός αγωνιστικών χώρων. Για να μην πω μηδενική, η στήριξη από την πολιτεία ήταν ελάχιστη. Κάποιες στιγμές έπρεπε να παλέψουμε για τα αυτονόητα και έπρεπε να δοθούν σκληρές μάχες γι’ αυτό. Για τα 25 μέτρα, που παίζει αύριο, δεν υπάρχει καν σκοπευτήριο, προπονείται σε ένα νταμάρι. Για πολλά χρόνια ο άντρας μου δεν μπορούσε να συνοδεύει την κόρη μας στους αγώνες. Ο άντρας μου προσπαθούσε μόνος του να εξασφαλίσει σφαίρες για τις προπονήσεις, η Ομοσπονδία ήταν απούσα”.

Το δε αυτοσχέδιο προπονητήριο της Δράμας γκρεμίστηκε την ημέρα του τελικού των 25 μέτρων για να δημιουργηθεί κανονικό, με πρωτοβουλία της τοπικής δημοτικής αρχής. Είχε δημιουργηθεί από τον Τάσο Κορακάκη για να μπορούν να εξασκούνται εκεί τα δύο του παιδιά. Η επιτυχία της κόρης του “ξεμπροστιάζει” απόλυτα όσους ήταν απόντες το προηγούμενο διάστημα.

“Ξεκίνησα όταν ήμουν 12 χρονών. Στα 14 μπήκα στην Εθνική ομάδα. Οι συνθήκες ήταν πάρα πολύ δύσκολες αλλά δεν πτοήθηκα. Και εξακολουθούν να είναι δύσκολες, δυστυχώς. Και οι συνθήκες, και οι υποδομές κλπ. Τα προβλήματα ήταν περισσότερο συμπεριφορικά όσον αφορά στην Ομοσπονδία προς εμάς. Το μοναδικό πρόβλημα όπως είπα, είναι που δεν με βοήθησε αρκετά, όσο έπρεπε ή όσο άξιζα, η Ομοσπονδία μου”, ανέφερε η ίδια η χρυσή Ολυμπιονίκης στην κάμερα της ΕΡΤ μετά το χάλκινο.

Πέρυσι αγωνιζόταν στη Γερμανία συμμετέχοντας στο πρωτάθλημα της χώρας για να παραμείνει σε υψηλό επίπεδο (1η θέση με την ομάδα της Waldkirch στο Γερμανικό Πρωτάθλημα της Bundesliga την περίοδο 2015/16) ενώ εν Ελλάδι, ελάχιστοι άνθρωποι ήταν πραγματικά δίπλα της, κυρίως ιδιώτες όπως η stoiximan και το εστιατόριο πρωτογενούς διατροφής “Ζ” στη Δράμα. Και δεν μιλάμε για μια τυχαία αθλήτρια μιας και η Κορακάκη στα 20 της χρόνια, ήταν ήδη δεύτερη στον κόσμο στο αγώνισμα των 25 μέτρων για το οποίο δεν υπάρχει καν σκοπευτήριο!

“Οι σπουδαίες ικανότητες και η επιμονή σου, σε οδήγησαν στην κορυφή! Θερμά συγχαρητήρια, Άννα”, ανέφερε στο συγχαρητήριο μήνυμα του ο πρωθυπουργός μετά την πρώτη θέση της Κορακάκη.

Έχει δίκιο, μιας και η σοβαρή και προσηλωμένη Άννα κατάφερε σχεδόν μόνη της να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. Ας μην προσπαθεί ο πολιτικός κόσμος να καπηλευθεί την επιτυχία της λοιπόν “πουλώντας” την στο υποτιθέμενο ακροατήριο του, γιατί η μη στήριξη του ελληνικού ερασιτεχνικού αθλητισμού είναι διαχρονική και δεν αφορά μόνο την παρούσα κυβέρνηση. Δεκτές οι δυσκολίες και τα αδιέξοδα, αλλά τα συχαρίκια αν μη τι άλλο, θα ήταν καλό να συνοδεύονταν από ολίγη αυτοκριτική.

ΥΓ. Η επιτυχία της Κορακάκη βγάζει στη “σέντρα” και το εγχώριο αθλητικό ρεπορτάζ που στην πλειοψηφία του, ανάγεται σε οπαδικό παραλήρημα, όλο και περισσότερο. Ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής και δεν περιλαμβάνει μόνο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Ο αθλητισμός είναι κουλτούρα και όχι εμπόριο. Η απαξίωση του στίβου και των ατομικών αθλημάτων δεν είναι μόνο θέμα του κράτους, αλλά και της ίδιας της δημοσιογραφίας. Όταν το καταλάβουμε αυτό ομαδικά, τότε θα έχουμε και ακόμη περισσότερες διακρίσεις σε όλα τα επίπεδα.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.