Επιχειρείν α λα ελληνικά

Το νομοσχέδιο για την απλούστευση της αδειοδότησης επιχειρήσεων (για την ακρίβεια ένα ακόμη νομοσχέδιο για την απλούστευση της αδειοδότησης επιχειρήσεων) τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση. Και παρότι τα έχουμε ξανακούσει αυτά (πως σε μία ημέρα θα ιδρύει κανείς επιχείρηση κλπ) τόσες φορές που έχουμε χάσει το μέτρημα, ελπίζουμε αυτή τη φορά να αλλάξουν όντως τα πράγματα.

Διότι η ατελείωτη γραφειοκρατία και τα χρήματα που πρέπει να βάλει ένας επίδοξος νέος επιχειρηματίας απλώς για να πάρει την άδεια να ξεκινήσει την επιχείρηση του, λειτουργούν αποτρεπτικά. Βέβαια όπως πληροφορηθήκαμε χθες η νέα νομοθεσία που τέθηκε σε διαβούλευση «εστιάζει στη δημιουργία υψηλής ασφάλειας δικαίου για τους δυνητικούς επενδυτές, κάτι το οποίο είναι απαραίτητο ιδιαίτερα στις περιπτώσεις των Άμεσων Ξένων Επενδύσεων».

Ας κρατήσουμε έναν αστερίσκο για το τι σημαίνει η απλούστευση της αδειοδότησης για μαρίνες και γήπεδα γκολφ που θα ακολουθήσει και ας μείνουμε επί του παρόντος, σε αυτό που πρέπει να γίνει ούτως ή άλλως:

Τουλάχιστον, μαζί με τους ξένους επενδυτές (που δικαίως θα τραβάνε τα μαλλιά τους όταν τους ζητάνε 234129879138 χαρτιά για να πάρουν μία άδεια), να απλοποιηθούν τα πράγματα και για τους Έλληνες νέους που διαθέτουν τη μόρφωση, τις ιδέες και την όρεξη να ανοίξουν όχι μόνο ένα εστιατόριο, ένα ξενοδοχείο, ένα οινοποιείο, αλλά για παράδειγμα μία εταιρεία παραγωγής φυτικών καλλυντικών ή τεχνολογικά προηγμένων προϊόντων.

Το πρόβλημα με τη διαδικασία αδειοδότησης (όπως και γενικότερα σε όλο το φάσμα των σχέσεων του Έλληνα φορολογούμενου, επιχειρηματία ή εργαζόμενου με το δημόσιο) είναι πως στη χώρα μας καλείται ο πολίτης να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, λαμβάνοντας πιστοποιητικά επί πιστοποιητικών για να του επιτραπεί οποιαδήποτε πράξη. Από το επιχειρείν μέχρι τη φορολόγηση, αυτή είναι η λογική του ελληνικού δημοσίου: Σε καλεί να μαζέψεις χαρτιά και να πληρώσεις (είτε επίσημα παράβολα, είτε παράνομα λαδώματα για να βγει το έρμο το πιστοποιητικό…) πριν κάνεις ο,τιδήποτε. Και στη συνέχεια σπανίως ελέγχει ή όταν ελέγχει, αδυνατεί να επιβάλει τα νόμιμα.

Η λογική αυτή πρέπει να αντιστραφεί: Ο πολίτης να θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Εάν αποδειχθεί το αντίθετο, ο πέλεκυς να είναι βαρύς. Ο έλεγχος, όχι το πιστοποιητικό, είναι το κλειδί. Αρκεί βεβαίως να υπάρχει έλεγχος και για τις άμεσες ξένες επενδύσεις και για τον ‘Ελληνα μικρομεσαίο που αναζητεί μία διέξοδο και ο έλεγχος αυτός να συνεπάγεται ουσιαστική τιμωρία όποιος και εάν είναι αυτός που παρανομεί.

*της Βίκυς Σαμαρά, αρχισυντάκτριας του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247