Άσπρα κοράκια, μαύρα κοράκια…

Ακόμη και ένας κουτός έχει καταλάβει ότι το πάρτι με τις τράπεζες τελείωσε. Πολύ απλά διότι δεν υπάρχουν άλλα λεφτά για να γίνει πάρτι. Επιπλέον, η σκληρή εποπτεία των ευρωπαϊκών αρχών  (απευθείας αλλά και μέσω της ΤτΕ και του ΤΧΣ) δεν επιτρέπει την “ευελιξία” που απολάμβαναν τα προηγούμενα χρόνια, στελέχη και διοικήσεις. Το επόμενο “ελντοράντο” βρίσκεται στα κόκκινα δάνεια και η κινητικότητα έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό.

Άσπρα κοράκια, μαύρα κοράκια, διεθνείς γύπες αλλά και εγχώρια γεράκια παίρνουν θέσεις στην εκκίνηση ευελπιστώντας σε μεγάλα κέρδη. Όσο και αν ακούγεται περίεργο, η διαχείριση κόκκινων δανείων είναι μια επικερδής δραστηριότητα για όσους εμπλέκονται. Αρκεί να την κάνουν σωστά. Απαιτείται γνώση και ορθολογική διαχείριση.

Τα “αρπακτικά” θα αγοράσουν κάθε ευρώ δανείου για λίγα λεπτά. Για ένα δάνειο ύψους 100.000 ευρώ θα δώσουν δηλαδή 10.000 ή 15.000 ευρώ. Ξοδεύοντας τα λεφτά τους, ευελπιστούν να πάρουν πίσω όσο περισσότερα γίνεται. Ας πούμε 30.000 ή 40.000 ευρώ. Και δεν μιλάμε για τα μικρά στεγαστικά. Το κοινωνικό κόστος θα ήταν τεράστιο και κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος να το αναλάβει. Χώρια που η είσπραξη είναι δύσκολη. Κυρίως από ανθρώπους που δεν έχουν. Μιλάμε κυρίως για επιχειρηματικά και για επιλεγμένα μεγάλα στεγαστικά.

Το παιχνίδι όπως καταλαβαίνετε είναι για “μεγάλα παιδιά”. Τα κεφάλαια που θα απαιτηθούν, ιλιγγιώδη. Σχεδόν όλοι οι διεθνείς παίκτες έχουν δείξει ενδιαφέρον. Πρόκειται άλλωστε για μια τεράστια αγορά που διογκώθηκε χάρη στην παρατεταμένη ύφεση.

Η μικρή Ελλάδα παράγει λιγότερο από το το 2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης αλλά τα κόκκινα δάνεια που φθάνουν στη χώρα μας τα 100 δις. ευρώ στο σύνολό τους, αποτελούν το 10% των κόκκινων δανείων στην ζώνη του ευρώ (1 τρις. ευρώ σύμφωνα με το ΔΝΤ). Όσοι Έλληνες παίκτες θέλουν να ασχοληθούν με το σπορ, θα πρέπει να έχουν γερά πορτοφόλια. Δεδομένων των συνθηκών, κάποιος μέτοχος θα το καλοσκεφτόταν να μην συμμετάσχει στην ανακεφαλαιοποίηση αλλά να επενδύσει -αν τα καταφέρει- στα κόκκινα δάνεια. Είναι ένας καλός ελιγμός.

Αυτό που θα αγοράσουν δεν είναι απαραίτητα νομικές διαμάχες. Τα δάνεια αυτά οφείλονται από επιχειρήσεις. Άλλες είναι χρεοκοπημένες, άλλες φαντάσματα και άλλες το παλεύουν. Εξαρτάται από το ποια δάνεια θα αγοράσει ο καθένας και βεβαίως πώς θα γίνει η επιλογή.

Διότι όσο και αν ακούγεται οξύμωρο, υπάρχουν διακρίσεις ακόμη και στα κόκκινα δάνεια. Άλλα είναι καλά και άλλα κακά. Κάποιες από τις επιχειρήσεις αυτές μπορεί να έχουν καλές προοπτικές αλλά άθλιο management. Αν αγοραστούν φθηνά, μπορεί να αποδειχθούν διαμάντια. Οι κανονικοί τραπεζίτες βέβαια δεν σκέφτονται έτσι, ούτε θέλουν απαραίτητα να γίνουν μεγαλοτσαγκάρηδες ή ξενοδόχοι. Αν το δει κανείς όμως μόνο επενδυτικά, μπορεί να αποφέρει κέρδη.  

Όσο για την πρόταση δημιουργίας bad bank από το κράτος; Ίσως να ήταν μια λύση σε άλλες εποχές. Τώρα με τις περισσότερες επιχειρήσεις να είναι χρεωμένες μέχρι το λαιμό, η πρόταση δεν μοιάζει ιδιαίτερα ρεαλιστική. Έτσι τα “αρπακτικά” μοιάζουν σαν η μόνη λύση.

Από τη διαδικασία αυτή, δεν θα αλλάξει μόνο η όψη του τραπεζικού συστήματος. Οι τράπεζες βεβαίως θα λάβουν ένα σεβαστό ποσό, συγκρινόμενο πάντα με το τι λαμβάνουν τώρα και έχοντας στο μυαλό βάσει ποιων διασφαλίσεων έδωσαν τα δάνεια. Να τα διαχειριστούν μόνες τους, ούτε μπορούν, ούτε είναι η δουλειά τους εδώ που τα λέμε.

Αυτό που θ’ αλλάξει είναι η όψη της ελληνικής οικονομίας και ακόμη περισσότερο η νοοτροπία του θαλασσοδάνειου, που επικράτησε  καθολικά και ανεξαρτήτως διαστρωμάτωσης στην ελληνική κοινωνία. Όχι ότι πήραν όλοι θαλασσοδάνεια, αλλά η νοοτροπία του εύκολου και χωρίς ευθύνη δανεισμού έσπρωξε πολλούς σε ακρότητες.  Όλ’ αυτά θ’αλλάξουν, φτάνει -όπως είπαμε- η διαδικασία να γίνει σωστά. Με διαφάνεια και χωρίς χάρες, ανταλλάγματα, φυλετικά, εθνικά, συγγενικά ή άλλα ιδιόμορφα κριτήρια.

*O Σταμάτης Ζαχαρός είναι Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA