Μηδαμινό το βάρος του προσφυγικού (αν βοηθήσουν όλοι)

Στις Βρυξέλλες την περασμένη Πέμπτη στήθηκε μία διακριτικά σεμνή γιορτή. Απόλυτα σεβόμενοι την κρισιμότητα της κατάσταση και την ιδιαιτερότητα του εν λόγω βραβείου, στο βήμα ανέβηκαν όλοι όσοι επιλέχθηκαν γιατί είχαν όχι μόνο κάτι να πουν για το προσφυγικό ζήτημα αλλά και να δώσουν.

Χωρίς πολλές φανφάρες, χωρίς πολύ μελό, χωρίς πολλά λόγια οι πέντε συμμετοχές που σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή άξιζαν να λεχθούν ‘Ευρωπαίοι Πολίτες’ για το 2016 περιέγραψαν στο κοινό το έργο τους. Μερικοί από αυτούς, έκλεισαν με μία ευχή: ‘ Να γίνουμε περισσότεροι‘ είπαν οι εμπνευστές του ουγγρικού προγράμματος Artemissio που έλαβαν και το πρώτο βραβείο.

Στο ίδιο πνεύμα και η γερμανική οργάνωση Sos Meditterenean, για την ακρίβεια γαλλογερμανική (αφού συστάθηκε από έναν Γάλλο και έναν Γερμανό) έκλεισε με την ελπίδα ότι όπως εκείνοι, ευαισθητοποιήθηκαν μία μέρα, σε ένα καφέ έτσι και ο υπόλοιπος κόσμος από τον όποιο απίθανο χώρο, θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια του και να βοηθήσει.

Ωστόσο, γιατί αυτή η εν λόγω βοήθεια να συντίθεται μόνο μέσα από ορισμένες προσπάθειες. Γιατί να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας; Γιατί, όπως είπε και η εμπνεύστρια της ΜΚΟ ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ να ‘πρέπει να βραβεύονται οι άνθρωποι που σώζουν ζωές’, δηλαδή που κάνουν την δουλειά τους ως άνθρωποι.

Μέσα σε αυτό το συγκινητικό αλλά εκνευριστικά απρόβλεπτο ως προς το τι μέλλει γενέσθαι κλίμα, ζητήσαμε από την Ειρήνη Πάρη, μέλος της ΕΟΚΕ να μας μιλήσει λίγο για τα κριτήρια της επιλογής των πέντε Ευρωπαίων Πολιτών του 2016 αλλά και να μας δώσει τη δική της εικόνα για το μέλλον του προσφυγικής κρίσης που βιώνουμε.

” Είχαμε 283 αιτήσεις. Από αυτές διαλέξαμε τις πέντε, με βάση κάποια κριτήρια. Ως πρώτο είχαμε το να μιλάμε για οργανώσεις ή άτομα που συμβάλλουν στην υποδοχή των προσφύγων και ως δεύτερο, οργανώσεις ή άτομα που συμβάλλουν στην ένταξή τους. Δεν μας ενδιέφερε μόνο το καλωσόρισμα και η υποδοχή των ανθρώπων αυτών αλλά, κοιτούσαμε και το αύριο. Οι άνθρωποι αυτοί, ήρθαν στο δικό μας τόπο για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον. Τα κριτήριά μας δεν ήταν ούτε εθνικά ούτε πολιτικά“, εξηγεί η κυρία Πάρη και συνεχίζει με μία επεξήγηση του τι είναι ουσιαστικά το όργανο το οποίο εκπροσωπεί.

” Στην Ευρωπαϊκή ΟΚΕ τι κάνουμε; Ουσιαστικά είμαστε η φωνή των φορέων της κοινωνίας. Έχουμε τους εργοδότες, τους εργαζόμενους και τους υπόλοιπους φορείς, κυρίως τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Ο ρόλος μας είναι να δίνουμε τη γνώμη μας στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα που παίρνουν τις αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Γιατί; Για να έχουνε την άποψη των ανθρώπων που δουλεύουν καθημερινά στην Ένωση“. ” Ποια είναι η αξία αυτού του οργάνου;“, ρωτάει και συμπληρώνει αμέσως μετά: ” Ότι από πολλές αντιδιαμετρικές θέσεις ψάχνουμε να βρούμε τον κοινό τόπο, τον συμβιβασμό. Και αυτό είναι το σημαντικό“.

Επιλέχθηκαν από τις συμμετοχές, δύο ελληνικές. Ο κύριος Αρβανιτάκης και η ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ. Για εμάς αυτό που ήταν πολύ συγκινητικό είναι ότι σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς, όλες αυτές οι προτάσεις που ήρθαν, ειδικά οι πέντε επιλαχούσες και οι δύο από Ελλάδα δίνουν φως και ελπίδα μέσα στους καιρούς που ζούμε

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών την Κυριακή, η κυρία Πάρη μας μίλησε λίγο για το ‘δικό της μεταναστευτικό’.

” Σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπερβάλλουμε πάρα πολύ. Μιλάμε για την κρίση του προσφυγικού και του μεταναστευτικού που αν το δείτε ποσοστιαία σε σχέση με τον πληθυσμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης μιλάμε για δύο εκατομμύρια άτομα σε έναν πληθυσμό των 500 εκατομμυρίων. Αυτό δεν είναι μία τόσο μεγάλη κρίση. Ούτε ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα“.

Χειμαρρώδης και ειλικρινής, συνεχίζει: ” Πραγματικά με στεναχωρεί το γεγονός ότι δεν μπορούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο να μοιραστούν αυτό το βάρος το σχεδόν μηδαμινό. Που ουσιαστικά, κατά τη δική μου προσωπική εκτίμηση δεν είναι καν βάρος. Αν διαβάσουμε την ανθρώπινη ιστορία θα δούμε μεταναστευτικά ρεύματα, δυστυχώς και προσφυγικά (που σημαίνει ότι αναγκάστηκαν να φύγουν από εκεί που είναι λόγω πολέμων και δυστυχίας) και πάντοτε τα κύματα αυτά ήταν ένα συν για τις κοινωνίες στις οποίες πήγαιναν. Και εμείς ως Έλληνες, πήγαμε στην Αυστραλία, την Αμερική. Προσθέσαμε και δώσαμε στις κοινωνίες αυτές. Πραγματικά λυπάμαι με αυτό που συμβαίνει και που μιλάμε για κρίση“.

Η κυρία Πάρη είναι μία γυναίκα τόσο δυναμική όσο ίσως φαίνεται από τις δηλώσεις της. Παρόλα αυτά, σε αυτό ακριβώς το σημείο έκανε μία παύση. Παύση αυτοσυγκράτησης. Έκλεισε τα νεύρα που εμφανώς έχει με την όλη κατάσταση  σε ένα κουτάκι και το πέταξε έξω από το παράθυρο του τρίτου ορόφου στον οποίο βρισκόμασταν. Κοίταξε προς το μαγνητοφωνάκι και συμπλήρωσε: ” Γι αυτό και οι άνθρωποι που επιλέχθηκαν σήμερα εδώ, δίνουν αυτό το φως και την ελπίδα. Την ανθρωπιά“. Τη λέξη ανθρωπιά την είπε συλλαβιστά. Αν-θρω-πιά.

*Την Κυριακή, Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών, καλό θα ήταν να επαναλάβουμε όλοι από μέσα μας αυτή τη λέξη με τον όποιον τρόπο και να αναλογιστούμε αν υπάρχει έστω και μία από τις τρεις συλλαβές της που έχουμε καταφέρει να κάνουμε πράξη στον μικρόκοσμο της δικής μας πραγματικότητας.