Οι ανθρωποφάγοι και ο Νίκος Ρωμανός

Οι οπαδοί του lifestyle ζουν και βασιλεύουν. Δεν είναι όμως τόσο επικίνδυνο το ίδιο το lifestyle σαν υπόδειξη τρόπου ζωής αλλά το πού βασίζεται, το πού έχει οικοδομηθεί.

Από τα 90s μέχρι σήμερα αποθεώθηκαν και ακόμα αποθεώνονται οι γραφιάδες του τσιτάτου που στύβουν την κούτρα τους και κλέβουν ατάκες για να δημοσιεύσουν ένα κείμενο αρκούντως δύσκολο για το ημιμαθές κοινό, με αστεϊσμούς και λογοτεχνικά πυροτεχνήματα, με αυτοπροσδιορισμούς και κολακείες της αυλής και της κάστας τους για να ανυψώσουν το ηθικό τους και να αυτοϊκανοποιηθούν διαβάζοντας στο τέλος της ημέρας, εκ νέου το κείμενο τους. Δε με ενοχλεί η τόση αλαζονεία, με ενοχλεί η μισανθρωπία που κρύβεται πίσω από αυτή. Τα περιοδικά των 90s έκαναν τον κύκλο τους, άφησαν πίσω τους και κείμενα διαμάντια, άφησαν πίσω τους όμως και αρθρογράφους που νοσταλγούν τα παλιά χρόνια της υπερφίαλης ακμής τους. Έσκασαν με ένα κρότο στα μούτρα τους τα φληναφήματα. Και πίσω από αυτό, έμεινε ένας ματωμένος εγωισμός και μια χολή.

Το lifestyle στην Ελλάδα ποτέ δεν πολιτικοποιήθηκε εμφανώς αλλά το έκανε κεκαλυμμένα. Η κουλτούρα του καπιταλισμού δεν έλαβε χρώμα κομματικό, υλοποιήθηκε όμως μέσω της γραφής και εξωτερικεύτηκε με χρήμα πλαστικό.

Με δάνεια και υποσχέσεις, με νέον φώτα και απαστράπτουσες ονειρώξεις, με κάρτες, δάνεια και 3,4 αυτοκίνητα και χρέη που οι αναζητούντες τον Παράδεισο του american dream, θεωρούσαν εικονικά. Το οικοδόμημα βασίστηκε πάνω στον ατομικισμό και την ατομοκρατία και όχι στην ατομικότητα. Το ιδανικό ήταν το Άτομο. Το ιλουστρασιόν και απαστράπτον άτομο που κυκλοφορεί την πιο “γκλαμουράτη” γκόμενα με το πιο γρήγορο αυτοκίνητο, το Άτομο με το γεμάτο πορτοφόλι και τα ξέφρενα πάρτι στα club της παραλιακής, ο Μίστερ κότερο, ο Μάτσο άντρας ή η εναρμονισμένη με τα σεξιστικά στερεότυπα κορασίδα.

Ο τύπος που θα κάνει τον διπλανό του να τον ζηλέψει όχι για τις πνευματικές του αρετές, αλλά για τις υλικές του απολαβές. Η αποθέωση του φαίνεσθαι συνδυάστηκε με την καλλιέργεια της κατηγοριοποίησης και της πολυδιάσπασης των κατηγοριών.

Οι υποσχέσεις για μεγάλη ζωή θα έπρεπε να συνάδουν με συγκεκριμένες ομάδες, παρατάξεις, μικροπαρατάξεις, που βγαίνουν σε συγκεκριμένα μαγαζιά, που διαβάζουν συγκεκριμένα περιοδικά, που ακούνε συγκεκριμένη μουσική και ψηφίζουν μόνο με το συμφέρον και χωρίς κανένα πολιτικό γνώμονα. Η συλλογικότητα ας πάει στο διάολο. Η παιδεία το ίδιο. Η καλλιέργεια δια του πνεύματος που θα ενδυναμώσει την ατομικότητα και θα την φέρει κοντά στην κοινωνία, στα τσακίδια. Και τα χρόνια πέρασαν, η νοοτροπία ρίζωσε στα εδάφη μας, πότισε τα χώματα μας και πέρασε στο DNA μας και τα απόνερα της επιβιώνουν ακόμα μέσω των νέων κατηγοριών.

Δεν έχει νόημα να τις κατονομάσω, άλλωστε και ο όρος “hipster” αποτελεί ένα ελληνικό κακέκτυπο του τι προηγήθηκε στις ΗΠΑ δεκαετίες πριν. Αλλά εν έτει 2014 στη χώρα μας, το “πιθηκίζειν” και όχι το λακωνίζειν, εστί φιλοσοφείν. Ένα λακωνίζειν που επιβιώνει στα social media κατ’ ανάγκη και εκφράζεται στο Twitter με αφορισμούς και ειρωνείες απέναντι στον πόνο και τον αγώνα του άλλου. Τον αγώνα του γείτονα, του ξένου, του διαφορετικού.

Έναν αγώνα που δεν προσδοκά σε ικανοποίηση εαυτού αλλά στη βελτίωση της κοινωνίας και την προάσπιση των κεκτημένων, με αίμα, δικαιωμάτων. Κάπως έτσι έφτασαν κάποιοι να κάνουν χαβαλέ με έναν άνθρωπο που αυτοκτόνησε στη μέση της πλατείας Συντάγματος, να χαζογελάνε με εκείνους που πεθαίνουν κάνοντας απεργία πείνας στις ανθρωποφυλακές που στοιβάζουν μετανάστες, ενώ σώπασαν μπροστά στις κυβερνητικές αποφάσεις που υπέγραφαν μνημόνια με κλειστά μάτια. Ανθρωποφαγίας το ανάγνωσμα και επικίνδυνη, ανεύθυνη μάλλον, αδιαφορία.

Και δεν μιλάμε για την άρχουσα τάξη, τους εναπομείναντες μεγαλοαστούς και τους μόνιμους κατοίκους Εκάλης. Μιλάμε για μεσοαστούς που μετατράπηκαν σταδιακά σε ζόμπι από το ίδιο το σύστημα.

Ζόμπι δεν είναι εκείνος που μισεί κατά συνείδηση. Ζόμπι είναι εκείνος που έχει υποστεί λοβοτομή και αναμασά την προπαγάνδα γιατί έχει απολέσει προ πολλού την κριτική σκέψη και την κοινωνική ευαισθησία. Αν είχε ποτέ τέτοια. Ζόμπι είναι εκείνος που εξυβρίζει ή προβαίνει σε εμετικά σχόλια μικροψυχίας για τον Ρωμανό και για όσους βάζουν το κορμί τους απέναντι στο σύστημα, όχι για να κερδίσουν κάτι μόνο για την “πάρτη” τους, αλλά για να υπενθυμίσουν πως ξεσκίζονται καθημερινά δικαιώματα που δεν θα τα γνωρίσουν ποτέ τα παιδιά μας αν σιωπήσουμε ομαδικά.

Ο ατομικισμός δεν θα μπορούσε να δει πίσω από τις γραμμές, δεν θα μπορούσε να “διαβάσει” την κίνηση του Νίκου Ρωμανού και του κάθε Ρωμανού. Ο ατομιστής θα τον αποκαλέσει με ευκολία κλέφτη τραπεζών τον Ρωμανό, αλλά θα δεχτεί να τον κλέβουν οι τράπεζες. Θα τον βαφτίσει βολεμένο, αλλά ο ίδιος δεν θα αφήσει τη βολή του καναπέ του για να αλλάξει τον κόσμο. Δεν επιδοκιμάζω την έκνομη δράση του καταδικασθέντα για το Βελβεντό, αλλά στέκομαι αλληλέγγυος στα δίκαια αιτήματα του για σεβασμό των Δικαιωμάτων. Η συλλογικότητα, οι οργανωμένες συλλογικότητες θα έπρεπε να έχουν κάνει σημαία τους αυτά τα αιτήματα χωρίς μικροπολιτικές νότες.

Ναι, το lifestyle δεν θα ήθελε για είδωλο του έναν ζωντανό Ρωμανό, όπως και δεν έκανε ποτέ είδωλο του έναν ζωντανό Μπόμπι Σαντς. Θα έπεφτε όμως σαν κοράκι πάνω στο κουφάρι των νεκρών αγωνιστών του πλανήτη όλου, για να κερδίσει από αυτούς και να τους κάνει pop icons αλά μλπουζάκια Τσε Γκεβάρα. Εύχομαι να μην χαθεί άλλη ζωή από ένα κράτος που δεν σέβεται τον πολίτη του και χρησιμοποιεί πολίτες-μαριονέτες προς όφελος του.

Κλείνω με το παρακάτω.

Πάνε πάνω από 120 χρόνια όταν ο Όσκαρ Ουάιλντ έγραφε στο βιβλίο του “Η ψυχή του ανθρώπου στον σοσιαλισμό”:

“Χρειαζόμαστε την Ατομικότητα. Αν ο Σοσιαλισμός γίνει Απολυταρχικός. Αν γίνουν Κυβερνήσεις με δύναμη πολιτική. Αν με μια λέξη, πρόκειται να έχουμε Βιομηχανικές Τυραννίες, τότε η τελική μοίρα του ανθρώπου θα είναι η χειρότερη… Τα φάρμακα και οι γιατρειές, δεν θεραπεύουν την αρρώστια. Απλά την παρατείνουν, είναι μέρος της ίδιας της αρρώστιας. Προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα της φτώχειας κρατώντας τους φτωχούς στη ζωή. Ή στην περίπτωση μιας πολύ προχωρημένης σχολής, διασκεδάζοντας τους φτωχούς. Μα αυτή δεν είναι η λύση. Ο σωστός σκοπός θα ήταν να χτιστεί η κοινωνία σε μια τέτοια βάση που η φτώχεια θα ήταν αδύνατη”.

Σερνόμαστε στα γόνατα και κάποιοι επιδοκιμάζουν τις πληγές τους. “Είναι χρέος σου να παραδώσεις στον γιο σου την εντολή να σε ξεπεράσει” έγραφε ο Καζαντζάκης. Είναι χρέος σου να ζεις με τρόπο τέτοιο που θα έχεις κάτι να επιδείξεις στον γιο σου, κάτι για να σε θαυμάσει, κάτι για να εμπνευστεί και εν τέλει, να γίνει καλύτερος άνθρωπος από εσένα.

Δεν εκνευρίζομαι πια από την ανθρωποφαγία. Την ανθρωποφαγία δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις με λογικά επιχειρήματα. Μπορείς μονάχα να την αγνοήσεις. Και να αγωνιστείς για το τώρα και για το μετά, για όσα αξίζει να πιστεύεις και για όσα σου δίνουν νόημα να ζεις για τον Άνθρωπο και όχι μόνο για Εσένα.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.