Γιατί η πολυεθνική Ελβετία δεν θα έχει εθνική αν κλείσει τα σύνορα της

Το βράδυ της Κυριακής η εθνική ομάδα της Ελβετίας έκανε την πρώτη της εμφάνιση στη δέκατη κατά σειρά συμμετοχή της σε Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Αντίπαλος της, το Εκουαδόρ.

Όταν από κούρσα του “Κοσοβάρου” Μπεχράμι η μπάλα έφτασε στον “Βόσνιο” Σεφέροβιτς στα τελευταία δευτερόλεπτα της αναμέτρησης, γίναμε μάρτυρες μιας πλήρους ανατροπής (τελικό σκορ 2-1).

Στην ουσία επιβεβαιώθηκε το πώς μπορεί να λειτουργήσει με αγαστό τρόπο η συνεργασία ανάμεσα σε διαφορετικούς λαούς που παίζουν στην ίδια εθνική ομάδα. Τι ακριβώς εννοούμε;

Η ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Ελβετίας εκτελεί εδώ και χρόνια ένα ιδιαίτερα αναπτυγμένο αθλητικό πρόγραμμα προώθησης μεταναστών στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου.

Έτσι, η εθνική ομάδα της χώρας αποτελεί ένα ιδιότυπο και εντελώς ξεχωριστό πολυεθνικό μωσαϊκό.

Αρκετά μέλη της  σημερινής ομάδας είναι από οικογένειες που μετανάστευσαν στην Ελβετία από τα Βαλκάνια στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Πρόκειται για αθλητές όπως οι Τζέρνταν Σακίρι, Γκράνιτ Τζάκα, Χάρις Σεφέροβιτς , Βάλον Μπέχραμι, Μπλέριμ Ντζέμαϊλι, Μάριο Γκαβράνοβιτς, Άντμιρ Μεχμέντι και Γιόσιπ Ντρμιτς.

Πέραν από τους παίκτες που κατάγονται από τις Βαλκανικές χώρες, υπάρχουν παίκτες με Πορτογαλικές, Βραζιλιάνικες αλλά και Τουρκικές ρίζες. Για την ακρίβεια, οι 15 από τους 23 διεθνείς είναι μετανάστες ή παιδιά μεταναστών.

Όπως γράφει το Newsweek, στα αποδυτήρια οι “Ελβετοί” μιλούν τέσσερις διαφορετικές γλώσσες. Και όμως μοιράζονται το ίδιο πάθος και αγωνίζονται σε μια ομάδα που έχει αποδείξει πως μπορεί να εφαρμόσει τέλεια το πλάνο της πολυεθνικότητας.

Η “πολύχρωμη” Ελβετία έχει καταφέρει να φτάσει 10 φορές σε Μουντιάλ. Μέχρι τώρα φτάνει στα προημιτελικά (1934, 1938, 1954 στην έδρα της), αλλά τακτικά και στο δεύτερο γύρο (1994, 2006), ενώ έμεινε στη φάση των ομίλων τέσσερις χρονιές (1950, 1962,1 966, 2010).

Και να πώς θα έμοιαζε η βασική της ενδεκάδα χωρίς τους “secondos” όπως αποκαλούν τα παιδιά των μεταναστών:

Η Ελβετία, δεν είναι μέλος της Ευρωζώνης και εξακολουθεί να απολαμβάνει οικονομική ανάπτυξη και εξασφαλίζει ένα υψηλότατο επίπεδο διαβίωσης για τους πολίτες της. Η ανεργία βρίσκεται μόλις στο 3,1% με τα κοινωνικά προνόμια και τους παχυλούς μισθούς να προσελκύουν εργαζόμενους από τις πιο φτωχές ευρωπαϊκές χώρες.

Στις 24 Απριλίου, η κυβέρνηση της χώρας επικαλέστηκε τη “ρήτρα διασφάλισης” που περιλαμβάνεται στη συμφωνία του 1999 με την Ε.Ε, σύμφωνα με την οποία επιτρέπει στην Ελβετία να ρυθμίζει τις ποσοστώσεις μετανάστευσης για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της χώρας.

Αν μελετήσει κανείς τα δημογραφικά στοιχεία θα δει ότι 1 στους 4 ανθρώπους που ζουν στην Ελβετία είναι μετανάστης. Οι φόβοι για υπερπληθυσμό αλλά και πολιτισμική αλλοίωση έκανε το ακροδεξιό κόμμα της χώρας, (SVP) να προτείνει το δημοψήφισμα για την αυστηροποίηση των νόμων για την εισροή μεταναστών στη χώρα. Οι Ελβετοί το υπερψήφισαν.

Κάπως έτσι, “κλείνουν” κατ’ ουσίαν τα σύνορα, μιας και μέσα στο 2015 θα δοθούν μόλις 2.100 άδειες μεγάλης παραμονής για τους μετανάστες από την ανατολική Ε.Ε και χώρες όπως η Πολωνία, η Τσεχία η Ουγγαρία και 53.000 άδειες για τους μετανάστες από τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη.

Μια εξέλιξη που αναμένεται να επηρεάσει και το πολυεθνικό ποδόσφαιρο της χώρας.

Οι παρενέργειές της “κοπής” των μεταναστών, θα έχουν επιπτώσεις στο ποδόσφαιρο της χώρας το οποίο τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε άνοδο, όχι εξαιτίας των γηγενών παικτών, αλλά εκείνων που προέρχονται από ξένα κράτη και έχουν πάρει την ελβετική υπηκοότητα.

Από την βασική ενδεκάδα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Ελβετίας, ελβετική καταγωγή έχουν μόλις τρεις παίκτες, ενώ από την 23αδα που ήταν στην αποστολή στον τελευταίο αγώνα της, μόλις 8 έχουν γεννηθεί στην Ελβετία.

Σε ότι αφορά το εθνικό πρωτάθλημα της χώρας, στις 3 επαγγελματικές κατηγορίες που διαθέτει η ελβετική λίγκα, υπάρχουν 48 ομάδες στις οποίες αγωνίζονται συνολικά 1000 παίκτες. Από αυτούς, οι 480, ποσοστό σχεδόν κοντά στο 50%,  είτε έχουν γεννηθεί εκτός Ελβετίας, είτε έχουν καταγωγή από οποιαδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη.

Για την ώρα, κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η εξέλιξη του συγκεκριμένου μέτρου όσον αφορά και τους εν ενεργεία ποδοσφαιριστές, για το αν θα απαγορεύει σε κάποιον να αγωνίζεται σε σύλλογο της χώρας, ακόμα και αν κάποιο αναγκαστούν να φύγουν από αυτούς, αναζητώντας νέες πολιτείες.

Σε περίπτωση λοιπόν που εφαρμοστεί τελικά το μέτρο για τον περιορισμό του αριθμού των μεταναστών που θα μπορούν να εισέρχονται και να διαμένουν στη χώρα, στο μέλλον μπορεί να μην υπάρχει καν εθνική ομάδα της Ελβετίας, ή αν υπάρχει, θα είναι σαφώς πιο αποδυναμωμένη.

Αναλυτικά η λίστα των “μεταναστών” Ελβετών:

Valon Behrami (Κόσοβο)

Xherdan Shaqiri (Κόσοβο)

Granit Xhaka (Αλβανία)

Gökhan Inler (Τουρκία)

Josip Drmić (Κροατία)

Admir Mehmedi (Αλβανία)

Mario Gavranović (Βόσνία)

Haris Seferović (Βόσνία)

Gelson Fernandes (Πράσινο Ακρωτήρι)

Blerim Džemaili (Σκόπια)

Tranquillo Barnetta (Ιταλία)

Johan Djourou (Ακτή Ελεφαντοστού)

Ricardo Rodriguez (Ισπανία-Χιλή)

Philippe Senderos (Σερβία-Ισπανία)

Diego Benaglio (Ιταλία)

Και για να κλείσουμε με μια ρήση του Μπεχράμι που μπορεί να αποτελέσει και μάθημα “πολιτικής”:

“Δεν είναι πάντα εύκολο να συνεννοηθούμε γιατί έχουμε διαφορετικό τρόπο σκέψης και διαφορετική ιδιοσυγκρασία. Ακόμα και διαφορετική γλώσσα. Όμως είμαστε μια οικογένεια, το κλίμα συνεργασίας μας είναι οικογενειακό και αυτό είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση για εμάς. Και το μυστικό είναι ότι όλοι μεγαλώσαμε “ελβετικά”, οπότε μπορούμε να τα βρούμε και να προχωρήσουμε”.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.