Ραντεβού με την Ιστορία ή με τη φάρσα

Τον Ιανουάριο η ορκωμοσία των βουλευτών και οι προγραμματικές είχαν το άρωμα της “πρώτης φοράς αριστερά” από τη μία πλευρά και ελπίδες για “αριστερή παρένθεση” από την άλλη. Οκτώ μήνες μετά, η πρώτη φορά αριστερά έγινε δεύτερη -και ίσως τελευταία- ευκαιρία και στην κεντροδεξιά ξεκινά με καθυστέρηση και φόβους για την ενότητα της παράταξης η διαδοχή.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχοντας “καθαρίσει” το ΣΥΡΙΖΑ από την Αριστερή Πλατφόρμα και με τον αέρα του απόλυτου νικητή των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου, ελπίζει ότι θα επιτύχει εκεί που απέτυχαν Γιώργος Παπανδρέου- Αντώνης Σαμαράς: Στο στοίχημα του χρέους.

Το τρίτο μνημόνιο, που υπέγραψε και με ανανεωμένη λαϊκή εντολή καλείται να εφαρμόσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, περιλαμβάνει μία αναφορά σε συζήτηση για το χρέος. Ίδια υπόσχεση είχαν ο κ.Παπανδρέου το 2011 και ο κ.Σαμαράς το 2012, με την περίφημη απόφαση του Eurogroup του Νοεμβρίου, την οποία είχε κάνει σημαία.

Η συνέχεια γνωστή: Ο μεν πρώτος έπεσε και ήλθε η κυβέρνηση Παπαδήμου, ο δε δεύτερος διαπίστωσε ότι το Βερολίνο τον “άδειασε” πριν από ένα χρόνο και προτίμησε να πάει σε εκλογές με αφορμή την προεδρική εκλογή, αφού έβλεπε ότι δε θα έπαιρνε τίποτε για το χρέος και μόνο μία υπόσχεση για την περίφημη γραμμή στήριξης.

Παπανδρέου-Σαμαράς επίσης είχαν επιχειρήσει ο πρώτος να καθυστερήσει την εφαρμογή δεσμεύσεων που είχε αναλάβει, ο δεύτερος να επαναδιαπραγματευθεί στοιχεία του μνημονίου. Και στις δύο περιπτώσεις, η τακτική αυτή γύρισε μπούμερανγκ, καθώς οι δανειστές απέδειξαν ότι πέρα από ορισμένα “δωράκια”, δεν κάνουν πίσω στις βασικές απαιτήσεις τους και επίσης ότι χρησιμοποιούν κάθε ολιγωρία για να πιέσουν ή για να μην υλοποιήσουν τις δικές τους υποσχέσεις για το χρέος.

Ο κ.Τσίπρας επαναλαμβάνει πάντως την ίδια ουσιαστικά στρατηγική με τους προκατόχους του, ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά η Ιστορία δε θα επαναληφθεί ως φάρσα.

Τις ελπίδες του φέρεται να βασίζει στη συγκυρία και στις συμμαχίες, κυρίως όμως στη συγκυρία: Οι ΗΠΑ και στο παρελθόν (επί Σαμαρά) είχαν ταχθεί υπέρ πιο δραστικών λύσεων για το χρέος από μία απλή αναδιάρθρωση, εφόσον όμως πλέον θέλουν την απεμπλοκή του ΔΝΤ ελπίζει η Αθήνα ότι θα πιέσουν περισσότερο το Βερολίνο, το οποίο όμως και η Ευρώπη γενικώς έχει την τελευταία λέξη στο θέμα.

Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο οι δανειστές να αφήσουν και τον κ.Τσίπρα, όπως και τους προκατόχους του, “ξεκρέμαστο” στο θέμα του χρέους, αφού όπως ορίζει το τρίτο μνημόνιο πρώτα η Αθήνα θα έχει κληθεί να εφαρμόσει ένα πραγματικό τσουνάμι μέτρων σε ένα εξάμηνο, με τα χειρότερα εξ αυτών να αφορούν τους τρεις πρώτους μήνες και τον Οκτώβρη να αποτελεί πραγματικό πολιτικό εφιάλτη.

Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει κι ένα μεγάλο ατού έναντι των προκατόχων του: Έχει ακυρώσει πολιτικά την πλειοψηφία των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, περνώντας και ο ίδιος από το αντιμνημόνιο στο μνημόνιο υπ’ αριθμόν τρία, το οποίο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να ψηφίσουν προκειμένου να μην κατηγορηθούν ότι δε στηρίζουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

Η ΝΔ πηγαίνει στις προγραμματικές έχοντας ανοίξει τη διαδοχή και πιθανώς τον ασκό του Αιόλου. Η στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις ψηφοφορίες που έπονται θα αποτελέσει αντικείμενο της εσωκομματικής αντιπαράθεσης για την ηγεσία. Και όποιος και εάν εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ, η κεντροδεξιά παράταξη θα περάσει πιθανότατα μία νέα περίοδο εσωστρέφειας, ακριβώς το διάστημα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να περάσει δύσκολα μέτρα.

ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι εν τω μεταξύ συγκρούονται μεταξύ τους, με την ελπίδα ότι οι ΑΝΕΛ ή κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ εκ των 53 θα αρχίσουν σύντομα να διαφωνούν και τότε ο κ.Τσίπρας θα αναγκαστεί να βάλει και τρίτο εταίρο στη συγκυβέρνηση – και ο καθένας από τους δύο προσδοκά να είναι εκείνος αυτός που θα προσφέρει στήριξη και θα αποκτήσει ρυθμιστικό ρόλο. Αυτό στο ορατό μέλλον πάντως δεν είναι πιθανό. Αλλά ο πολιτικός χρόνος έχει συντμηθεί και μετράται πλέον από τρίμηνα αξιολογήσεων.

(Πηγή φωτογραφίας: Sooc.gr)