Όχι δεν πρόκειται για τα charts του Αυγούστου! 18 bloggers επιλέγουν άκρως καλοκαιρινά τραγούδια για το ΜΕΝ 24. Ακούστε το πρώτο μέρος! 1. Kήπος , στο βάθος
Συνηθισμένοι να ακούμε τζαζ από Αμερικάνους-Άγγλους- Γάλλους-Πορτογάλους, η γνώμη μου είναι, κακώς. Έχουμε συνηθίσει να καθόμαστε σε κάμπινγκ- χοτέλ- ρηζόρτ, να πίνουμε γερμανικές μπύρες και ουίσκι από το Τενεσσί, να τρώμε καλαμαράκια Ατλαντικού, ε νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να δώσουμε μια ευκαιρία στην ελληνική τζαζ.
Αυτός είναι ο Γιώργος Πολυχρονάκος κι αυτή είναι η Ναυσικά.
Κάθεστε αναπαυτικά με το ποτάκι σας δίπλα και το βλέμμα σας χορτασμένο από το απέραντο γαλάζιο και χαμογελάτε, έτσι γενικώς και αορίστως. Γιατί ξέρετε, δηλαδή όλοι ξέρουμε, ότι τα μουσικά ταξίδια είναι η καλύτερη περιπέτεια και δώρο που δωρίζεται.
Όπως θα πλατσουρίζουμε στην εφικτή ευτυχία, με την ανάσα κοφτή και τη σάρκα να ποθεί λίγο ακόμα, με την υγρασία και την ανεμελιά χαραγμένη στο πρόσωπο, κοιτάξτε, κοιτάξτε καλά. Εκεί, πίσω από το αρμυρίκι, ανάμεσα στους σχοίνους και τα φλομόχορτα, βλέπετε; Είναι μια Τίγρη! Με τη μουσική και τους στίχους του Αποστολάκη από τους Χαίνηδες και με τη φωνή του Ψαραντώνη.Τις υπόλοιπες λέξεις μου, τις παραδίνω στον τελευταίο στίχο:
Τί είναι τελικά οι διακοπές; Μια ρηχή, ή πιο βαθιά κοιλότητα μέσα στον ασυνάρτητο ορυμαγδό όλης της υπόλοιπης α-διάκοπης περιόδου; Αλήθεια δεν κατανοώ πως μπορεί κάποιος να αναχωρήσει για διακοπές με πλοηγό το γνωστό μότο «τα αφήνω όλα πίσω!». Πόσο πίσω δηλαδή;
Κι όταν λέμε ΟΛΑ… εννοούμε όλα-όλα;
Τί σημαίνουν, εν πάση περιπτώσει, για μας οι διακοπές μας, αν δεν είμαστε και μείς εκεί; Και πώς υλοποιούνται ως τέτοιες, αν δεν έχουν έστω και μια ελάχιστη σχέση με μας; Θέλω να πω δηλαδή, πως εν αντιθέσει με άλλες δραστηριότητες, στις διακοπές δεν μπορείς να πας δίχως να πάρεις κάτι απ΄ αυτό που αδιάκοπα ζεις, νοιώθεις, βλέπεις κι ακούς.
Η χρεοκοπία των διακοπών με χάπια επιλεκτικής αμνησίας και το μέγεθος της κοροϊδίας της αγορασμένης εναίσιμης ευτυχίας σε αμπούλες, θα μου επέβαλε αυτή την στιγμή να πάρω μαζί μου (αν πήγαινα διακοπές), την ευφάνταστη πρόζα της τραχιάς και ευαίσθητης φωνής του Δημήτρη Ζερβουδάκη, στο τραγουδάκι «Σκέφτομαι να αλλάξω συμπεριφορά», από τον αγαπημένο δίσκο του ίδιου: «Πανσέληνη χώρα».
Ένας φίλος λέει ότι αυτός ο ήχος του θυμίζει την πίσω αυλή μιας παλιάς γειτονιάς. Γυναίκες με αεράτα φορέματα, φρούτα πάνω στο τραπέζι και ποτήρια με κόκκινο κρασί. Άδειες καρέκλες, ένα ακορντεόν, ντέφια και όλη η παρέα να χορεύει ή μάλλον να στροβιλίζεται με την ταραντέλλα και το μεθύσι της. Τα απλωμένα σεντόνια είναι εκεί για να κρύψουν το χάδι που φύλαγες τόσο καιρό για εκείνη. Η μελαγχολία του καλοκαιριού αγκαλιά με τα φιλιά της πιο παλιάς αγάπης. Το παραμύθι της ταραντούλας, αυτή η ακατάληπτη διάλεκτος με τις αλλοπρόσαλλες λέξεις, δεν μπορεί παρά να είναι η γλώσσα των παιδιών και των ερωτευμένων.
Η σύμπραξη των (υιού) Veloso, Lancelotti, και Kassin έδωσε ένα διόλου φουτουριστικό cd παρά την ομολογία του τίτλου. Ο βραζιλιάνικος φουτουρισμός (Kassin+2, Futurismo, CD Notes) με τη μελωδικότητα των φωνητικών του και την ποικιλία των ήχων του, αντέχει να ταξιδέψει έναν ωκεανό και μια Μεσόγειο και να με βρει με τον Άθω στη ράχη μου και τον Πύργο της Ουρανούπολης πορφυρό μπροστά μου. Ακόμη κι εγώ η άμουση αφήνομαι στη γοητεία του tranquilo κι ας με μαλώνει το ιερό βουνό κι ας με ξεμυαλίζει ο δυόσμος που πνίγεται στο ποτήρι μου.
– Αφού σου λέω μόνο βινύλιο βάζω στη δισκοθήκη μου.
– Τι λες μωρέ, μια χαρά είναι τα CD.
– Δεν θέλω CD. Δεν έχουν ρομαντισμό. Δεν έχουν γοητεία. Και έχουν μικρά εξώφυλλα.
– Έχουν καλύτερο ήχο.
– Παπάρια έχουν. Αν έχουν καλύτερη εγγραφή, τότε ναι, έχουν καλύτερο ήχο.
– Και οι γρατζουνιές;
Μου αρέσουν και οι γρατζουνιές ρε συ. Είναι κομμάτι μου. Είναι κομμάτι των ακροάσεών μου. Δεν θέλω τον τέλειο ήχο. Θέλω μια μουσική εμπειρία κι αυτή περιλαμβάνει και την σχέση μου με το άλμπουμ.
– Μαλακίες.
– Είμαι το γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στο κατακτητή ρε, να τι είμαι.
– Ναι καλά.
– …
– Και με τον Zappa, τι θα κάνεις τελικά;
– Τι θα κάνω, θα αγοράσω το σκατένιο το CD player, να τι θα κάνω.
Κάπως έτσι, με σημαντική καθυστέρηση, αναγκάστηκα να αγοράσω το πρώτο μου CD player, επειδή δεν έβρισκα σε βινύλιο το Hot Rats του Frank Zappa. Αν θέλετε το απόλυτα παρανοϊκό πάντρεμα τζαζ και ροκ, σε όρους βιρτσουόζων* μουσικών, μην διστάσετε!
Μ’ αρέσει να γυρνάω πίσω στις μουσικές το καλοκαίρι. Πίσω και πριν και πάντα για μένα είναι ο Μάνος. Σ’ αυτό το έργο του συμπυκνώνεται η μορφή του έρωτα που έχω μέσα στην ψυχή μου από παιδί.
Την ώρα που το σώμα και η ψυχή βαπτίζονται στο θαλασσινό νερό κι αναδύονται καινούργια να τα λευκάνει ο ήλιος, εκείνη τη μαγική ώρα η Ψυχή αναζητάει ξανά τον Ερωτά της.
Δεν μπορώ να φανταστώ ωραιότερες μουσικές, ωραιότερες και τρυφερότερες ενορχηστρώσεις, στίχους πιο δυνατούς από αυτών των ποιημάτων για να πλέξουν τον καμβά των ερώτων μας. Η αγνότητα του Δημήτρη Ψαριανού, το πάθος και η υπερβατικότητα της Φλέρυς Νταντωνάκη μπλέκονται μες στα μεσημεριανά μου όνειρα και στερεώνουν στο σώμα μου τον πόθο και στην ψυχή μου την ολοκληρωτική παράδοση στην αγάπη.
Μετράει, ήδη, 23 χρόνια αυτό το LP, αλλά παραμένει φρέσκο και ζωντανό, ιδανικό για ακρόαση τα καλοκαιρινά βράδια, σε δροσερές βεράντες και αυλές, με ένα ελαφρύ αεράκι να παίρνει την κάψα του πρωινού ήλιου από τα κορμιά και ένα μοχίτο να σβήνει τη δίψα της ημέρας.
Οι φωνές των Sting, Tom Waits, Lou Reed, Marianne Faithfull και πολλών άλλων μας αφηγούνται ιστορίες από την «Όπερα της πεντάρας», το «Happy end», το «Mahagonny» και όχι μόνο.
Ήχοι και λόγια που σε ταξιδεύουν στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου, σε εξωτικά λιμάνια, σε γειτονιές παρανόμων, στην ουσία της ίδιας της μουσικής.
Μια επιλογή για εκείνα τα βράδια που νοιώθεις πως το μόνο που θέλεις, είναι να χαθείς στ’αστέρια. Με συντροφιά ή χωρίς.
