Όλα στο …φως

Τα πήρε, που λένε και στα καφενεία (παλιό δημοσιογραφικό κλισέ, για να εκθέσεις εμμέσως πλην σαφώς τις απόψεις σου, βάζοντας τα λόγια σου σε θαμώνες καφενείων, έστω κι αν εκεί, πλέον, παρεπιδημούν αλλοδαποί που αμφιβάλλουμε αν ασχολούνται με τα “πολιτικά”) ο Θόδωρος Τσουκάτος και τα έβαλε στην τσέπη, ή όπως ο ίδιος δηλώνει, το 1.000.000 γερμανικά μάρκα (420.000 ευρώ) εισπράχθηκε μεν από την SIEMENS, αλλά προωθήθηκε κατευθείαν για τις ανάγκες του ΠΑΣΟΚ;

Και ποιο είναι χειρότερο εδώ που τα λέμε. Να τα …παίρνει ο άλλοτε “στρατηγός” του ΠΑΣΟΚ και σκληρό στέλεχος του “εκσυγχρονιστικού ρεύματος”, για δικό του λογαριασμό, ή το ίδιο το κίνημα, από την γερμανική εταιρεία που … λάδωνε όποιον έβρισκε μπροστά της;

Ορισμένοι πιστεύουν ότι θα πρέπει να ακολουθήσουμε το αγγλοσαξωνικό μοντέλο. Στην Αγγλία οι …δωρεές των εταιρειών και των επιχειρηματιών είναι νόμιμες και εποπτεύονται από ανεξάρτητη αρχή. Στις ΗΠΑ, τα διάφορα λόμπι και οι εταιρείες μαζί με τα πανίσχυρα ΜΜΕ διαλέγουν ευθύς εξ’ αρχής τον εκλεκτό τους και τον χρηματοδοτούν ασμένως.

Το παράδοξο, μάλιστα, είναι υποψήφιοι όπως ο Μπάρακ Ομπάμα να ευαγγελίζονται την περίφημη “αλλαγή” (change) αλλά να ακολουθούν, ακριβώς, τον ίδιο δρόμο με τους υπόλοιπους εκφραστές του κατεστημένου.

Για να φτάσουμε, ωστόσο, μέχρι εκεί πρέπει να διανύσουμε βήματα προόδου (αν κάτι τέτοιο, βεβαίως, μπορεί να το βαφτίσει προοδευτικό), ξεπερνώντας την καχυποψία και το …ξινισμένο βλέμμα των πολιτικών, όταν ακούνε επιχειρηματίες, συμφέροντα και οικονομική ισχύ. Το βλέμμα ξινίζει, η τσέπη όμως είναι ορθάνοιχτη.

Εδώ, η Ν.Δ εξελέγη το 2004 με σύνθημα την “διαφάνεια” και τον …πόλεμο κατά των “νταβατζήδων”, που αν δεν αναβλήθηκε επ’ αόριστον, μάλλον δεν πολυαπασχολεί τον Πρωθυπουργό, τους συνεργάτες του και τα υπόλοιπα κυβερνητικά στελέχη.

Από την άλλη, ένας πλήρης συσχετισμός των οικονομικών συμφερόντων με τα (λεγόμενα) κόμματα εξουσίας ενισχύει σαφώς τον δικομματισμό και εμπλέκει την επιχειρηματική εξουσία με τις κυβερνητικές επιδιώξεις. Σε μια χώρα, ωστόσο, που βρίσκεται σε …διαρκή λιτότητα από τη μεταπολίτευση και μετά, το εισόδημα των εργαζομένων πιέζεται αφόρητα, η ακρίβεια αποτελεί καθημερινό πονοκέφαλο, η αισχροκέρδια είναι το χόμπι των διάφορων καρτέλ, το να αναλάβουν (και επίσημα) την σχέση εξάρτησης με τα κόμματα οι διάφορες εταιρείες, ισοδυναμεί με …κυνική παραδοχή προς τους ψηφοφόρους: Ό,τι κι αν λέμε, μη μας πιστεύετε. Άλλοι πληρώνουν κι εκείνοι έχουν προτεραιότητα …εξυπηρέτησης.

Τα κόμματα (της εξουσίας) προτιμούν αυτάρεσκα να δηλώνουν “όλα στο φως”, να ζητάνε “εξεταστικές επιτροπές” και να θεωρούν ότι “ο καθένας που εμπλέκεται με παράνομες συναλλαγές, θα έχει να κάνει με τη δικαιοσύνη”, δείχνοντας ότι πάνω απ’ όλα “σέβονται” τον λαό. Ο οποίος, καμιά φορά, για να θυμηθούμε και την ιστορική ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου είναι… υπεράνω θεσμών.

Όσο πιο πολύ κουτόχορτο τρώει, μάλιστα, τόσο θα επιμένει, πηγαίνοντας σαν κοπάδι στην κάλπη…