53o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Tα καλά της λιτότητας!

Επιμέλεια: Μανώλης Κρανάκης

Σε μια εποχή που η λιτότητα μοιάζει να είναι ο νούμερο ένα εχθρός της όποιας ευημερίας, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, απαλλαγμένο για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία του από τα «βάρη» του παρελθόντος, επικεντρώθηκε στον πραγματικό πυρήνα της ύπαρξής του: τις ταινίες, τους ανθρώπους που τις κάνουν και αυτούς που τις βλέπουν.

Αν υπάρχει μια λέξη που χαρακτηρίζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη το 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που ξεκίνησε στις 2 Νοεμβρίου και ολοκληρώθηκε χθες 11 Νοεμβρίου με τις τελευταίες προβολές του προγράμματός του, αυτή είναι η… λιτότητα.

Και δεν αναφέρεται κανείς μόνο στην έλλειψη πόρων που ειδικά στη σημερινή Ελλάδα ισοδυναμεί πολλές φορές με τον επιθυμητό περιορισμό της σπατάλης, αλλά και ένα σαφή προσανατολισμό που ξεκινάει από την επιθυμία του Διευθυντή του, Δημήτρη Εϊπίδη, για ένα φεστιβάλ με πραγματικό διεθνές αντίκτυπο.

Για πρώτη φορά, τα τελευταία χρόνια, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θύμιζε ένα διεθνές φεστιβάλ του μεγέθους του, χωρίς εξωκινηματογραφικές κορώνες, με έντονη παρουσία του ξένου Τύπου και επαγγελματιών του κινηματογράφου απ’ όλον τον κόσμο, με καλεσμένους που έδωσαν νόημα στην διεθνή του ακτινοβολία και φυσικά μια συγκομιδή 150 ταινιών, που στην πλειοψηφεία τους υπήρξαν καλλιτεχνικές μεν, φιλικές προς το κοινό δε, μετέφεραν το κλίμα της σύγχρονης παγκόσμιας παραγωγής, άρεσαν ή μισήθηκαν, συζητήθηκαν και καταναλώθηκαν αδηφάγα από τους θεατές που έκαναν sold-out τις περισσότερες προβολές του Φεστιβάλ, ήδη από τις πρώτες μέρες της 53ης διοργάνωσης.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στο Flix

Διαβάστε ακόμα:

* 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: «Επίλογος» με βραβεία!

* Όλα όσα θέλετε να γνωρίζετε για το 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης