O Morrissey δεν σταμάτησε ποτέ να πηγαίνει σινεμά…
Ποιες είναι οι αγαπημένες ταινίες του Morrissey; Ένα κείμενο φόρος τιμής στην αγάπη του Morrissey για τον κινηματογράφο, μια ξενάγηση στις αγαπημένες ταινίες του, ένα βίντεο mixtape με τα φιλμ που ενέπνευσαν τα σινεφίλ εξώφυλλα των Smiths και ένα χρονολόγιο της κυκλοφορίας τους (Vid)
- 12 Ιουλίου 2012 13:31
Όχι ότι χρειαζόμασταν αφορμή, αλλά η συναυλία του Morrissey τη Δευτέρα 16 Ιουλίου στην Αθήνα, μας θύμισε εκείνο το αγόρι που ξεκινούσε κάποτε για να αλλάξει τον κόσμο, επειδή είδε στο σινεμά τον Τζέιμς Ντιν στον “Επαναστάτη Χωρίς Αιτία”.
Ο κόσμος μπορεί να μην άλλαξε, όσοι όμως ενηλικιώθηκαν ακούγοντας τα τραγούδια των Smiths και στη συνέχεια ακολούθησαν, όχι μόνο από κεκτημένη ταχύτητα, τη solo καριέρα του Morrissey, το ήξεραν από την αρχή πως αρκεί να πιστέψεις πως κάπου, κάπως, κάποτε “υπάρχει ένα φως που δεν σβήνει ποτέ”.
The Boy with the Thorn in his Side
Σύνθετο και υπέροχο, πολύπλοκο και γοητευτικό, στην πραγματικότητα το σύμπαν του Morrissey είναι φτιαγμένο από λίγα απλά πράγματα: από ρομαντική απογοήτευση, από βρετανικότητα και από τους μύθους που χτίζει ένας μοναχικός έφηβος στο δωμάτιό του, περιτριγυρισμένος από βιβλία και ταινίες.
Τόσο Όσκαρ Ουάιλντ όσο και Τζέιμς Ντιν, οι αναφορές του Στίβεν Πάτρικ είχαν να κάνουν ανέκαθεν με τη ζωή του, αλλά και με τη ζωή που ζούσε μέσα από τα βιβλία και το σινεμά. Δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ. Το 1981, είκοσι δύο μόλις χρόνων, καθρεφτίζει την περσόνα που έμελλε να χτίσει, σε ένα βιβλίο για το πιο καθοριστικό ίσως είδωλό του.
Το “James Dean Is Not Dead”, ένα λεπτό βιβλίο για τον Αμερικάνο πρωταγωνιστή του “Ανατολικά της Εδέμ” και του “Επαναστάτης Χωρίς Αιτία”, είναι περισσότερο από μια βιογραφία, ένα ερωτικό γράμμα, όχι απαραίτητα στον ίδιο τον Ντιν αλλά στο σύμβολο που υπήρξε.
Από την καταραμένη γοητεία του, μέχρι το κοκοράκι στο μαλλί, από την αμφίσημη σεξουαλικότητά του, ως την αντικομφορμιστική νοοτροπία του, ο Τζέιμς Ντιν μοιάζει να καθόρισε τον άνθρωπο που έγινε ο Morrissey. Ποιος είπε ότι το σινεμά δεν μπορεί να δώσει σχήμα στη ζωή σου; “Είδα το “Επαναστάτης Χωρίς Αιτία” εντελώς τυχαία όταν ήμουν περίπου έξι ετών. Ένιωσα να με καταπίνει ολοκληρωτικά.
Άρχισα να ψάχνω πληροφορίες για τον Τζέιμς Ντιν και ήταν σαν να κάνω ανασκαφή για τον τάφο του Τουταγχαμόν”, θα πει σε μια συνέντευξή του ο ίδιος. “Όλη του η ζωή έδειχνε τόσο απίθανα τέλεια. Τα όσα έκανε στην οθόνη δεν με συγκινούσαν τόσο, αλλά ως άνθρωπος υπήρξε απίστευτα πολύτιμος για μένα.
Τα πάντα από τη γέννησή του σε μια μικρή αγροτική πόλη, μέχρι το ότι πήγε στη Νέα Υόρκη και το ότι έγινε ηθοποιός για να ανακαλύψει, όταν κέρδισε την επιτυχία, ότι δεν ήταν αυτό που ήθελε αληθινά. Υπήρξε εμμονή μου στα χρόνια του σχολείου αν και κανείς δεν νοιαζόταν για τον Τζέιμς Ντιν τότε κι όσοι το έκαναν, ήταν εξ αιτίας μιας ψευδο – ροκ εν ρολ μυθολογίας που τον συνόδευε.
Κανείς δεν είχε το πάθος μου για εκείνον. Ακόμη κι αν η καριέρα του προχωρούσε με άλματα, υπήρξε πάντα απόλυτα δυστυχισμένος και προφανώς καταραμένος. Κάτι που μοιραζόταν κατά τη γνώμη μου με τον Όσκαρ Ουάιλντ. Μια παράξενη γνώση ότι κάτι αληθινά σκοτεινό παραμονεύει στη γωνία”.
