Μην ανησυχείτε…

Σύμφωνα με την LDR, δηλαδή, της Ligue des Droits de l’Homme LDR, της γαλλικής επιτροπής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, το σύστημα Σαρκοζί απειλεί την Δημοκρατία, καθώς ο Γάλλος προέδρος αναλαμβάνοντας υπερεξουσίες που υπερβαίνουν τα καθιερωμένα, είναι έτοιμος (αν δεν το έχει κάνει, ήδη) για ρήξη με τις “δημοκρατικές αξίες της χώρες”.

Σύμφωνα με την έκθεση που θεωρεί ότι ο Σαρκοζί ονειρεύεται τον “Βασιλιά Ήλιο”, που γυρίζει σελίδα στο όποιο παρελθόν και διοικεί την Γαλλία σαν μια γιγαντιαία επιχείρηση, σε κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα (Κάρλα Μπρούνι και λοιπά).

Ο “παντοπρόεδρος” Σαρκοζί ασκεί μια “εκλογική μοναρχία, με κυρίαρχα στοιχεία τον αυταρχισμό και τον λαϊκισμό, όπου δεν αντιστέκονται ούτε το κοινοβούλιο, ούτε οι υπόλοιποι θεσμοί, πολύ περισσότερο η κυβέρνηση, η οποία απλώς συνεργάζεται.

Την ίδια ώρα στην Ιταλία, ένας αντίστοιχος (ενδεχομένως και πιο κυνικός) “μονάρχης”, ο Σύλβιο Μπερλουσκόνι επανέκαμψε δριμύτερος και απολαμβάνει με μουσολινική αυταρέσκεια την πρόσφατη νίκη του στις εκλογές. Αν ο Σαρκοζί θεωρεί ότι πρέπει να διοικεί τη Γαλλία, λες και έχει να κάνει με κάποια επιχείρηση, ο Σύλβιο είναι ο απόλυτος εκφραστής της συγκεκριμένης λογικής.

Ο Μπερλουσκόνι, άλλωστε, δεν έκρυψε ποτέ ότι πάνω απ’ όλα είναι ένας επιχειρηματίας, που μέσω της οικονομικής του ευρωστίας και της απόλυτης κυριαρχίας του στα media της Ιταλίας, καταπάτησε κάθε έννοια δημοκρατίας και δεοντολογίας, απέναντι στους αντιπάλους του.

Στην Μόσχα, το αντίστοιχο φαινόμενο λέγεται Βλαντιμιρ Πούτιν, που προσαρμοσμένος στα δεδομένα της πολύ πιο σκληρής πραγματικότητας της Ρωσίας, όχι μόνο αγνοεί επιδεικτικά τις έννοιες “δημοκρατία” και “έλεγχος της εξουσίας”, αλλά επιβάλλει το νόμο του, ακόμη και με την βοήθεια ψυχρών εκτελεστών. Μέχρι και το Σύνταγμα της Ρωσίας, ο νέος “τσάρος”, έφερε στα μέτρα του. Κι αφού τυπικά δεν μπορεί να είναι πρόεδρος, πέραν των δυο τετραετιών, μεταπήδησε χωρίς κανένα πρόβλημα στον πρωθυπουργικό θώκο.

Πέραν του Ατλαντικού, η κυβέρνηση Μπους συνεχίζει να υπερασπίζεται τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, δηλαδή, την αύξηση των εσόδων των διαφόρων εταιρειών όπλων, ορισμένες εκ των οποίων, ανήκουν και σε επιφανή στελέχη της κλίκας που διαχειρίζεται τις τύχες των ΗΠΑ.

Τι μένει. Μάλλον να διαβάσουμε καλά το “Εγχειρίδιο Βλακείας” του Διονύση Χαριτόπουλου, μπας και βάλουμε μυαλό…