Zodiac: Η επιστροφή του Ντέιβιντ Φίντσερ

Με το Seven επαναπροσδιόρισε τα κλειστοφοβικά θρίλερ. Με το Fight Club εδωσε μια γροθιά στο στομάχι των εφησυχασμένων μεσοαστών. Και τώρα με το Zodiac, o Ντέιβιντ Φίντσερ επιστρέφει για να ενώσει ξανά το σινεφίλ με το μπλοκμπάστερ κοινό. Ο Ντέιβιντ Φίντσερ είναι σαν το δηλητήριο. Δίδεται όμως, σε μικρές και υπολογισμένες δόσεις για να μην καταλήξεις σαν του ήρωες των σκοτεινών στυλιζαρισμένων του θρίλερ! Τα… junkies στην ουσία του Φίντσερ είχαν αρχίσει να τρέμουν. Ο κρύος ιδρώτας κυλούσε στο τρεμάμενο χέρι τους από την μακρότατη απουσία του. Έπειτα από σχεδόν πέντε χρόνια ο αναρχικός εξερευνητής των μύχιων της ψυχής επιστρέφει, με λάφυρο μια ταινία δυόμιση ωρών στα άκρα των συναισθημάτων. Το “Zodiac” είναι η επιστροφή του μοναδικού σκηνοθέτη που μπορεί να συγκριθεί με τον τελειοθήρα, Στάνλεϊ Κιούμπρικ, η εκδίκηση έπειτα από το οκνηρό “Panic Room”



Ο Φίντσερ, ένας αρτίστας των βίντεοκλιπ (Δικό του πόνημα το “Vogue” της Μαντόνα) άρχισε να σκηνοθετεί από τα 8 του χρόνια. Εμμονικός, επίμονος κατάλαβε από μικρός ότι ο μόνος δρόμος που μπορούσε να ακολουθήσει ήταν αυτός των αστέρων στο Λος Άντζελες. Έπειτα από περιδιάβαση στις οδούς της διαφήμισης και των βίντεοκλιπ, ανατέθηκε σε αυτόν το στιλίστα που δημιουργεί θαύματα από σελιλόιντ, η τρίτη εκδοχή του «Άλιεν». Του δόθηκαν τα περισσότερα χρήματα που είχαν δοθεί ποτέ από στούντιο σε πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη αλλά η διελκυστίνδα με το στούντιο παραγωγής μετέτρεψε την εφιαλτική εξωγήινη απειλή σε ένα υβρίδιο αποτυχίας. Η αυτοπεποίθηση του κλονίστηκε μέχρι να βρει στον δρόμο του το…αμαρτωλά σαγηνευτικό “Se7en”. Εκεί με την δεξιοτεχνία ενός Ροναλντίνιο της κάμερας επαναπροσδιόρισε τα κλειστοφικά θρίλερ και δημιούργησε μια ταινία που θα αντηχεί στην αιωνιότητα. Η συνέχεια ήταν μια μακρότατη αλυσίδα πρωτοτυπίας. Το “The game” ήταν ένα σχιζοφρενικό παραλήρημα ενός βαρετού στελέχους που ανακάλυπτε μέσω του παιχνιδιού ότι υπήρχε ζωή. Το αναρχικό μανιφέστο του “Fight Club” ανέτρεπε το σύστημα, δημιουργώντας αϋπνία στους καθησυχασμένους μεσοαστούς της υφηλίου . Ήταν ότι πιο επικίνδυνο δημιουργήθηκε για την κρατούσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση από ένα mainstream σύστημα όπως το Χόλιγουντ. Το “Panic Room” ήταν μια παρένθεση στα σινεφίλ θαύματα του Φίντσερ. Δεν άρθηκε στα δυσθεώρητα ύψη των απαιτήσεων που είχε δημιουργήσει αλλά σαφώς ξεχώριζε από τον ορυμαγδό μετριότητας του Χόλιγουντ.



Ο Φίντσερ, ένας ολοκληρωμένος τεχνίτης, επανήλθε με το κυνήγι ενός ασύλληπτου κατά συρροή δολοφόνου. Του “Zodiac”, ο οποίος τρομοκράτησε επί δεκαετίες το Σαν Φραντσίσκο, με τους νοσηρούς φόνους του και περίπλοκα παζλ, εν είδει επιστολών που έστελνε στην αστυνομία. Εστιάζει την κάμερα του στα τέσσερα πρόσωπα που ασχολήθηκαν στενά με την συγκεκριμένη υπόθεση και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα – rollercoaster συναισθημάτων. Καταγράφει έντεχνα τον φόβο και την απόγνωση των εμπλεκομένων και καταλήγει σε ένα αδιέξοδο που υπήρξε στην πραγματικότητα. Με σασπένς που μόνο ο Άλφρεντ Χίτσκοκ δημιουργούσε οδηγεί τον θεατή σε μια άλλη διάσταση. Το μυστήριο ενυπάρχει καθ’ όλη τη διάρκεια των 158 λεπτών και ο Φίντσερ είναι αυτός που με πολλά τρικ το συντηρεί. Η φωτογραφία του ελληνικής καταγωγής, Χάρι Σαββίδη εστιάζει στην ένταση των προσώπων ενώ σε συνδυασμό με την γκρανκινιολική μουσική του Σάιαρ δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που δεν επιτρέπει στον θεατή να πάρει τα μάτια του από τη λευκή οθόνη. Το “Zodiac” είναι μια ταινία που επαναφέρει τον Αμερικανό σκηνοθέτη στην κορυφή της λίστας των συναδέλφων του. Ένα “Sure bet” που θα έλεγαν και οι επικεφαλής των μεγάλων στούντιο.



Τα σκοτεινά στυλιζαρισμένα πορτρέτα ανθρώπων που δημιουργεί ο Ντέιβιντ Φίντσερ είναι μοναδικά. Αυτή τη στιγμή είναι ο σκηνοθέτης που με τη ρηξικέλευθη μαεστρία του προπορεύεται όλων. Έχοντας εμμονή με τις αντιδράσεις των ανθρώπων στα άκρα καταφέρνει να παραδίδει μνημεία πρωτοτυπίας. Το γοερό κλάμα του ντετέκτιβ Μιλς όταν άνοιξε το κουτί, που υπαινικτικά ο Φίντσερ άφηνε να εννοηθεί ότι βρισκόταν το κομμένο κεφάλι της Τρέισι, στην έρημο με τον κυνικό και μονίμως ανέκφραστο Ντο, το φέρετρο που βρίσκεται στη μέση του πουθενά ο Νίκολας Φαν Όρτον στο εφιαλτικό “The game”, είναι σκηνές που έχουν τροφοδοτήσει τον μύθο του αυθεντικού Φίντσερ. Το τέλος του κόσμου, τα μανιοκαταθλιπτικά ξεσπάσματα και οι λυτρωτικές γροθιές στο “Fight Club” και ο εγκλεισμός στον παράδεισο του καταναλωτισμού στο “Panic Room” είναι σχόλια στην κοινωνία της αφθονίας που δύσκολα κανείς μπορεί να τα ξεπεράσει. Ο Φίντσερ, ο σκηνοθέτης των αντιθετικών συναισθημάτων, είναι αυτός που καταφέρνει να ενώσει τα άκρα των θεατών. Τους σινεφίλ και αυτούς του ποπ κορν, σε ταινίες απόλυτης αποδοχής…