“Τσακίστε τους με κάθε μέσο, οτιδήποτε κι αν αυτό σημαίνει”

– Δεν είναι και το πλέον εύκολο αλλά θα ήθελα να επεναφέρετε στη μνήμη σας όσα συνέβησαν εκείνη τη μέρα. Εσείς έχετε κατέβει στην πορεία για να καλύψετε τη διαμαρτυρία και ότι συμβεί για το μέσο σας ή ως διαμαρτυρόμενος πολίτης;

Φυσικά ήμουν εκεί ως δημοσιογράφος. Έκανα την δουλειά μου. Άσχετα αν η ψυχή μου ήταν μαζί με τους διαδηλωτές. Παρακολουθούσα την κατάσταση στο Σύνταγμα πολύ πριν ξεκινήσουν τα επεισόδια. Ο κόσμος ήταν θυμωμένος αλλά όχι επιθετικός. Το μόνο που έκαναν ήταν να φωνάζουν στους αστυνομικούς των ΜΑΤ ότι: “Είστε κι εσείς παιδιά μας! Εσείς δεν πεινάτε; Δεν χρωστάτε; Τι στην ευχή; Δεν είστε Έλληνες”. Ειδικά αυτό το σιδερένιο τοίχος… Η ψυχή μου με έπιασε όταν το είδα. Όχι μόνο γιατί το είχα ξαναδεί στην Δυτική Οχθη όταν οι ισραηλινοί στρατιώτες πυροβολούσαν από πίσω τους Παλαιστίνιους, αλλά και γιατί το είδα μέσα στο λίκνο-υποτίθεται-της Δημοκρατίας. Στην πρωτεύουσα της Ελλάδος.

Εγώ ξέρω πως «κάστρα», τείχη και κάθε λογής αμυντικό μέτρο, τα φτιάχνουν όσοι φοβούνται. Όσοι δεν φοβούνται, δεν νιώθουν ένοχοι, δεν σηκώνουν τίποτα.

Έχουν το ασφαλέστερο και ισχυρότερο «κάστρο»: Τον λαό.

– Υπήρχε κάτι που να προκάλεσε την αντίδραση εκ μέρους των αστυνομικών; Πώς ξεκίνησαν τα εκτεταμένα επεισόδια;

Τα επεισόδια τα ξεκίνησαν οι λεγόμενοι “μπαχαλάκηδες”. Αυτό σας το λέω με το χέρι στην καρδιά. Τους είδα. Όπως μαζί μου και εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες συμπολίτες μου. Και όχι μόνο αυτό. Αυτοί έβγαιναν και έμπαιναν πίσω από τους αστυνομικούς, όταν τους έδιωχνε ο κόσμος.

Δεν με ενδιαφέρει αν είναι ακροδεξιοί ή αστυνομικοί ή οτιδήποτε άλλο. Ήταν μέρος μιας προβοκάτσιας. Αν ήθελαν οι αστυνομικοί ήταν θέμα λεπτών να τους συλλάβουν όλους αυτούς. Κατάφερναν και κύκλωναν χιλιάδες. Μερικές δεκάδες δεν μπορούσαν;

Αστείο. Πικρό αστείο…

Υπήρχε σχέδιο. Και αυτό είναι ξεκάθαρο. Οι “αγανακτισμένοι” έπρεπε να φύγουν από την πλατεία. Ίσως γιατί ενοχλούσαν τους βουλευτές και δεν μπορούσαν να συνεδριάσουν να πάρουν αποφάσεις… στα άδεια έδρανα.

Απορώ όμως με την αφέλειά των πολιτικών και φυσικών προϊσταμένων τους. Είναι δυνατόν να πας να σβήσεις μια φωτιά με βενζίνη; Και είναι λαμπρότερο του ήλιου πως τα ΜΑΤ έκαναν ότι τους είχαν πει. Και για μένα η εντολή αυτή ήταν μια και μόνη: “Τσακίστε τους με κάθε μέσο, οτιδήποτε κι αν αυτό σημαίνει”.

– Δεχόμενοι ότι πράγματι κάποιοι “μπαχαλάκηδες” όπως τους λέτε, ξεκίνησαν τα επεισόδια, ποιά ήταν όμως η αντίδραση των υπόλοιπων πολιτών οι οποίοι διαμαρτύρονταν;

Αλήθεια όταν ξεπρόβαλαν οι κουκουλοφόροι και ο κόσμος τους κύκλωσε και φώναζε: “ασφαλίτες” και έφυγαν σαν τρελοί και τα παιδιά της Πλατείας φώναζαν με τηλεβόες: “Ψυχραιμία, παραμείνετε ήρεμοι”.

Αυτό δείχνει επιθετικότητα από μέρους των πολιτών; Όχι. Για μένα όχι. Αυτό σημαίνει ωριμότητα, ήθος και παλληκαριά. Αυτοί ήταν οι πολίτες που βρέθηκαν στο Σύνταγμα. Αυτούς είδα εγώ.

Και όταν ξέσπασαν τα επεισόδια, φοβήθηκα. Είδα τόσα πολλά χημικά και τόσες χειροβομβίδες κρότου-λάμψης να εκρήγνυνται σε μηδενικό χρόνο που έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Κόλαση! Πραγματική κόλαση!

Και ξύλο. Πολύ ξύλο. Τα ΜΑΤ χτύπαγαν ότι περπατούσε και κινούταν.

Ξέρετε τι είναι να βλέπεις αιμόφυρτα νέα παιδιά, μεσόκοπους, ηλικιωμένους στο έδαφος να σφαδάζουν;

Να προσπαθούμε να κουβαλήσουμε όποιον μπορούσαμε στο ιατρείο;

Γιατί εκείνες τις στιγμές, ξεχνάς τις κάμερες, τις μεταδόσεις, τα πάντα. Εκείνη τη στιγμή είσαι άνθρωπος. Βοηθάς τον συνάνθρωπό σου. Αυτή είναι η απόλυτη εντολή της ψυχής και του μυαλού σου. Όλα τα άλλα νεκρώνουν.

Σε μια περίπτωση μάλιστα στη διασταύρωση Μητροπόλεως και Φιλελλήνων ένας ηλικιωμένος, έπεσε μπροστά μου και δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Φοβήθηκα πως θα τον χάναμε. Δόξα τω Θεώ, τον μεταφέραμε στο ιατρείο, παρά το γεγονός πως δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε και εμείς από τα χημικά. Τα σωθικά μου καίγονταν. Αλλά εμείς οι άνθρωποι είμαστε ικανοί να κάνουμε απίστευτα πράγματα όταν θέλουμε.

Ξέρετε πως απωθήθηκαν την πρώτη φορά τα ΜΑΤ; Η σκηνή είναι απερίγραπτη.

Ενώθηκαν όλοι οι πολίτες χέρι-χέρι και προχωρώντας άρχισαν να τους φωνάζουν: “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”.

Οι σαν αστακοί αστυνομικοί των ΜΑΤ, τα έχασαν… Αρχισαν να υποχωρούν και να ρίχνουν χημικά. Και οι πολίτες προχωρούσαν.

Απίστευτες σκηνές. Είμαι υπερήφανος που τις είδα. Είμαι υπερήφανος γιατί εκείνες τις στιγμές, βγήκε το μεγαλείο και η ομορφιά της ελληνικής ψυχής.

– Επομένως, να υποθέσουμε ότι δεν υιοθετείτε τη μομφή, περί ύπαρξης κομματικού δακτύλου πίσω από τα επεισόδια…

Δεν άκουσα κανέναν να ρωτάει τον άλλον: “είσαι αριστερός; Είσαι δεξιός;”.

Είδα μόνο χέρια να πιάνονται σφιχτά.

Χέρια ανθρώπων με ρόζους. Χέρια μαλακά. Χέρια γεμάτα αγανάκτηση και αποφασιστικότητα. Χέρια ανθρώπων που δεν τα “έφαγαν”. Που τους ζητούν να πληρώσουν κι από πάνω αυτούς που τα “έφαγαν”.

Αυτή ήταν η απάντηση των ωραίων Ελλήνων. Των σπουδαίων συμπολιτών μου. Των ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Των νέων που θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Των οικογενειαρχών. Των συνταξιούχων. Αυτοί ήταν εκεί.

Δεν υπήρχαν κόμματα μόνο πολίτες. Ανεξάρτητοι και αυτόβουλοι πολίτες. Όλα τα άλλα περί κομματικής οργάνωσης των επεισοδίων είναι ένα μεγάλο ψέμα. Ένα αισχρό ψέμα.

Και εδώ θα σας πω μια σκηνή που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, έγινε επί της Φιλελλήνων στο τμήμα μεταξύ Μητροπόλεως και Ξενοφώντος.

Μια κοπέλα ήταν δεν ήταν 30 ετών είχε πάει μπροστά στα ΜΑΤ και τους φώναζε με τα χέρια όρθια σαν αιχμάλωτη: “Τι μας χτυπάτε; Γιατί μας χτυπάτε; Είστε άνανδροι”.

Και ξαφνικά εκτοξεύουν ένα χημικό επάνω της ως απάντηση τα ΜΑΤ. Το καταλαβαίνετε αυτό; Μπορείτε να το διαννοηθείτε; Ένα χημικό σε έναν άμαχο πολίτη γιατί διαμαρτυρήθηκε!

Και όχι σε καμπύλη τροχιά! Σε ευθεία! Την στόχευσαν!

– Και φτάνουμε στο δικό σας περιστατικό. Διάβασα την περιγραφή σας σε πολλά ΜΜΕ. Γιατί συνέβη αυτό; Είναι ένα ερώτημα που απασχολεί πολλούς νομίζω. Γιατί εκτόξευσαν δίπλα σας τη χειροβομβίδα κρότου – λάμψης;

Όταν δίνεται τέτοια διαταγή και σε δείχνει με το δάκτυλο ο διμοιρίτης ως στόχο, σε αυτόν που στην πέταξε και έχει προηγηθεί διάλογος πως είσαι δημοσιογράφος, τι να πεις; Ότι έγινε “κατά λάθος”;

Όχι δεν έγινε!

Μπροστά σε στοά δεν πετάς αυτό το πράγμα. Γιατί από “μη φονικό” γίνεται φονικό. Και ξέρουν από την εκπαίδευσή τους-το ελπίζω-πως υπάρχει συγκεκριμένη απόσταση που εκτοξεύεις.

Και εκεί πάλι οι συμπολίτες μου με έσωσαν. Οι… “αναρχικοί” με τα πρησμένα πρόσωπα από τα χημικά. Αυτοί που δεν φορούσαν κουκούλες. Αυτοί ήρθαν και μου έδωσαν νερό. Αυτοί μου σήκωσαν το κεφάλι ψηλά και το χάιδευαν. Αυτοί ήταν οι ¨”αναρχικοί” σας κύριοι Λευτέρη Οικονόμου και Χρήστο Παπουτσή. Αυτοί ήταν…

Σηκώθηκα να φύγω να πάω στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία Συντάγματος. Αλλά μάταια. Τα ΜΑΤ είχαν φτιάξει ένα τοίχος ασφαλείας για να μη περάσει κανένας επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια “Ταλιμπάν” ζωσμένος με “εκρηκτικά”. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.

Πήρα την ανηφόρα της Φιλελλήνων προς τη Συγγρού. Μαζί με τα άλλα παιδιά. Ζαλισμένος, βλέποντας θολά και φυσικά χωρίς να ακούω τίποτα. Και εκεί ξετυλίχθηκε το κουβάρι της δεύτερης φάσης της αστυνομικής “νουθεσίας” στους πολίτες που επιβουλεύονταν την κατάργηση της Δημοκρατίας… Σε εμάς τους “μικρούς πραξικοπηματίες” κατά την κυβέρνηση.

Μαυροντυμένοι μοτοσικλετιστές της ομάδας «ΔΕΛΤΑ» σαν χάροι επάνω στα άλογα έρχονται με μεγάλη ταχύτητα μπροστά μας και φρενάρουν απότομα. Πανικός.

Έτρεχαν άλλοι αριστερά, άλλοι δεξιά.

Άλλοι ανέβηκαν πάνω στο πεζοδρόμιο και αγκάλιασαν ο ένας τον άλλο και γονατισμένοι περίμεναν να χτυπηθούν. Εγώ σάστισα. Λέω: “δεν είναι δυνατόν”. Και βλέπω κοντά μου ένα παλληκαράκι να έχει μείνει σαν “στήλη άλατος” περιμένοντας να δεχθεί τα χτυπήματα των αστυνομικών.

Τον αγκαλιάζω και τον ρίχνω κάτω στο έδαφος. Εισπράττω μερικές “ψιλές” αλλά ευτυχώς επειδή ήμασταν χαμηλά, γλυτώσαμε τα χειρότερα.

Κάθισα σε ένα παγκάκι να ξαποστάσω. Θολή όραση, χωρίς ακοή και με τις γάμπες και τη μέση μου να πονάνε φριχτά. Έπρεπε να σκεφτώ.

Προσπάθησα να θυμηθώ πώς να πάω στον “Ευαγγελισμό”. “Δούλεψε ρημάδι” έλεγα στον εγκέφαλό μου για να βγάλει τον “χάρτη”.

Παρά την καταπόνηση και τον πόνο, ο εγκέφαλος δούλεψε και ξεκίνησα.

Είχα χάσει πια τον χρόνο. Δεν ήξερα που σταμάταγα, που ξεκουραζόμουν. Τα λεπτά ώρες…

Και τι ειρωνεία. Φτάνοντας στο ύψος του Παναθηναϊκού Σταδίου είδα τις σκαλωσιές και το τεράστιο πανό των Special Olympics. “Η ιδέα των Ολυμπιακών και της Δημοκρατίας σε όλο της το μεγαλείο σήμερα” σκέφτηκα μέσα μου.

Προχώρησα. Στη Ρηγίλλης άλλο μπλόκο. Αυτή τη φορά πιο “σικ”. Με ασπροκόκκινες κορδέλες και αστυνομικούς. Τους παρακάλεσα να περάσω να πάω στο νοσοκομείο. Τους είπα πως είμαι ζαλισμένος. Πως θα κατέρρεα. Τίποτα. Δεν μπορούσα να τους ακούσω αλλά έβλεπα που γελούσαν και έδειχναν να πάω δεξιά προς το Παγκράτι. Ικέτεψα. Τίποτα. Το “καθήκον” βλέπετε. Οι διαταγές.

Χάθηκα μέσα στα στενά. Κάποια στιγμή βρέθηκα σε ένα πάρκο στην αρχή της Σπύρου Μερκούρη. Ζήτησα βοήθεια από τους με φόρμες εκστρατείας αστυνομικούς. Να ειδοποιήσουν ένα ασθενοφόρο, κάτι.

Τίποτα. Εγώ ήμουν κωφός στα αυτιά, μα αυτοί κωφοί στην ψυχή.

Έφτασα στον Ευαγγελισμό. Δεν εφημέρευε. Έπρεπε να συνεχίσω αυτό το ατελείωτο ταξίδι μέσα στην πόλη της μοναξιάς και της βίας. Με τα πολλά έφτασα στον “Ερυθρό” που εφημέρευε.

– Η εικόνα εκεί;

Γινόταν ένα πραγματικό πανδαιμόνιο. Έβλεπα νέους γεμάτους αίματα, με σπασμένα άκρα, να σφαδάζουν. Τους γιατρούς να τρέχουν σαν μανιακοί, φορεία, ασθενοφόρα…

“Θεέ μου έχουμε πόλεμο;” σκέφτηκα μέσα μου. Τα είχα ξαναδεί όλα αυτά. Αλλά τότε υπήρχε πόλεμος. Τώρα;

Πάω στο ιατρείο ΩΡΛ. Κρίνουν οι γιατροί πως πρέπει να εισαχθώ άμεσα. Όπως κι έγινε. Σταδιακά η υγεία μου χειροτέρευε. Μέρα με τη μέρα όποιο υπόλειμμα ακοής υπήρχε στο δεξί μου αυτί εξαφανιζόταν. Μερικές ημέρες μετά ήμουν πλήρως κωφός. Οι εξετάσεις το επιβεβαίωσαν και τυπικά. Έτσι έγινα επισήμως ο πρώτος βαριά τραυματίας της βίας των ΜΑΤ.

– Από εκείνη τη στιγμή ζείτε λοιπόν χωρίς να ακούτε, για να τα πούμε τα πράγματα ως έχουν. Δεν ξέρω πως αλλιώς να κάνω την ερώτηση χωρίς να ακουστεί τετριμμένη αλλά, τι σας έχει μείνει από εκείνη τη μέρα;

Τι σου απομένει τελικά από αυτό;

Τα πάντα!

Μέσα από τη βία και τον χαλασμό τα μάτια μου είδαν τα πάντα. Εικόνες και ήχοι που καταγράφηκαν σαν το μεγαλύτερο δώρο για μένα. Άκουσα το σύνθημα “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”. Ένιωσα το χέρι του συνανθρώπου μου. Πήρα αφιλοκερδώς αγάπη. Είδα πως δεν είμαι ο μοναδικός που πονάω σε αυτή τη χώρα που ζω με το άγχος του αύριο. Έχασα τον εγωισμό μου. Είδα τους προγόνους και τους απογόνους μου μαζί. Ενωμένους.

Παράλληλα όμως πικράθηκα. Είδα Ελληνες χωρίς παλληκαριά και φιλότιμο. Να χτυπούν τους ηλικιωμένους, τους γονείς τους, να συμπεριφέρονται σαν λιοντάρια που τα έβγαλαν στο Κολοσσιαίο για να κατασπαράξουν ανθρώπους. Να επιδιώκουν τη βία χωρίς να υπάρχει βία. Να κυνηγούν πέρα από τους πολίτες και την ίδια την Δημοκρατία, που υποτίθεται πως προασπίζουν.

Να υποστηρίζουν τους «156» για χάρη της “Δημοκρατίας”, αιματοκυλώντας χιλιάδες.

Άραγε αυτοί οι άνθρωποι, οι πολίτες-γιατί όταν βγάζουν τις στολές τους-πολίτες είναι κι αυτοί-τι είπαν και τι θα πουν στις οικογένειές τους; Στα παιδιά τους;

“Ημουν κι εγώ στο Σύνταγμα και χτυπούσα εσάς, τη μαμά, τον παππού και τη γιαγιά; Τι;”

– Συγνώμη για την ερώτηση, αλλά φαντάζομαι η ζωή σας έχει αλλάξει πλέον ριζικά. Θεωρείτε τους ανθρώπους αυτούς, τους αστυνομικούς των ΜΑΤ, απόλυτα υπεύθυνους; Πιστεύετε πως θα μπορούσατε ίσως να έχετε κάνει κάτι το διαφορετικό;

Ποτέ πια δεν θα είναι ίδια. Έχω να δώσω έναν τιτάνιο ιατρικό και καθημερινό αγώνα. Με τις δυσκολίες που έχει ένας κωφός. Τις οποίες φαντάζεστε. Ίσως αποκτήσω ένα μικρό μέρος από την ακοή μου στο ένα αυτί. Ίσως κι όχι. Αυτό θα το ξέρουμε μετά από χρόνια. Το βέβαιο είναι πως μόνο πλέον στα χεράκια μου μπορώ να στηριχτώ. Αλλά πάλι καλά. Μπορώ να γράφω. Δεν θέλω ούτε να κλαφτώ, ούτε να πουν “τι έπαθε ο καημένος”. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καημένο.

Θεωρώ τον εαυτό μου μαχητή.

Έναν απλό συνοδοιπόρο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτό ήμουν και αυτό θα μείνω. Πάντα μου άρεσε να κάθομαι στους καφενέδες και στις καφετέριες και να πίνω το καφεδάκι μου με τους απλούς, πολίτες τους… “λαϊκούς”. Γιατί εγώ τι είμαι δηλαδή; “Λαϊκός” με τη βούλα! Τιμή μου και καμάρι μου!

Πάντα είχα μια απέχθεια για τα “in” μέρη. Δεν είναι αυτά για μένα. Είναι μια κουλτούρα που δεν μπορώ να υιοθετήσω. Για μένα κι αυτή η κουλτούρα, αυτό το δήθε,ν έχει παίξει το ρόλο της στην υποβάθμισή μας ως κοινωνία.

–  Τελευταία ερώτηση, ποια θα ήταν για εσάς η δικαίωση; Τι θα ήταν δικαίωση για σας;

Θέλω ο κόσμος, οι συμπολίτες μου, να θυμούνται πως ένας συνάνθρωπός τους, ένας συμπολίτης τους, ένα παιδί της διπλανής πόρτας έπαθε αυτό που έπαθε από την ανεξέλεγκτη δράση των ΜΑΤ. Όχι ο “τάδε”. Μακριά από εμένα αυτά!

Και εύχομαι οι συμπολίτες μου να πείσουν την κυβέρνηση πως η βία δεν είναι η λύση. Ο διάλογος είναι. Και αυτός πρέπει να παραμείνει, γιατί έτσι θα διατηρήσουμε την Δημοκρατία μας. Και δεν φοβάμαι τον λαό. Τους ηγέτες μας φοβάμαι…