Απαγορεύεται η λήθη

Η επίθεση με βιτριόλι στην κ. Κωνσταντίνα Κούνεβα θα ξεχαστεί γρήγορα από τα ΜΜΕ. Οι εργαζόμενοι όμως οφείλουν να τη θυμούνται. Να θυμούνται και να πιέζουν ώστε αυτή η υπόθεση να πάει μέχρι το τέλος. Να βρεθούν οι ένοχοι και να τιμωρηθούν. Και δεν μιλάμε φυσικά μόνο για τους αληταράδες που της επιτέθηκαν, αλλά κυρίως για αυτόν ή αυτούς που τους έβαλαν.

Και είναι καθήκον του καθένα από εμάς να μην ξεχάσει αυτή την επίθεση, όχι επειδή τάχα αποτελεί «πλήγμα κατά της Δημοκρατίας και της εικόνας της χώρας»(ανοησία στα χείλη των πολιτικών μετά από κάθε τραγικό γεγονός), αλλά κυρίως γιατί το περιστατικό δείχνει το εύρος του οπλοστασίου των εργοδοτών, το οποίο μάλιστα μεγαλώνει σε…περίοδο κρίσης.

Αυτοί που έδωσαν την εντολή για τη δολοφονική επίθεση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι «ξέφυγαν από τα όρια» που το κράτος τους έχει παραχωρήσει.

Διότι μπορεί το βιτριόλι να καταδικάζεται από όλους, όχι όμως και η ενοικίαση εργαζομένων, οι μισθοί πείνας, η ανασφάλιστη εργασία και τα κόλπα για να μην κολλάνε βαρέα και ανθυγιεινά. Ειδικά αν οι εργοδότες και οι εταιρείες-δουλεμπορικά έχουν να κάνουν με μετανάστες τότε μέσω εκβιασμών πραγματικά η δουλειά γίνεται δουλεία. Αν κάποιος δεν πεθάνει ή δεν καταλήξει στο νοσοκομείο, όλα τα παραπανω μπορούν να συμβαίνουν χωρίς να ενοχλείται κανείς και χωρίς δακρύβρεχτες δηλώσεις για την “εικόνα της Ελλάδας”.

Αυτά τόλμησε να αντιπαλέψει η καθαρίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, η οποία στη χώρα της είχε σπουδάσει αρχαιολογία και ιστορία της τέχνης και έτυχε να γνωρίζει και από εργατικό δίκαιο. Ήταν όμως μόνη, εύκολος στόχος και καθώς τα απειλητικά τηλεφωνήματα δεν την σταμάτησαν, ήρθε το βιτριόλι.

Σε περιόδους κρίσης το μότο που κυριαρχεί είναι «κοίτα να σωθείς και άσε τους άλλους». Είναι το μήνυμα των ρεπορτάζ του «αθώου» λαϊκισμού των ΜΜΕ, αλλά και της εξουσίας. Στην πραγματικότητα όταν τα πράγματα δυσκολεύουν και  οι ισχυροί βρίσκουν άλλοθι για να εκμεταλλευτούν τους αδύναμους, μόνο όπλο των πολλών είναι η αλληλεγγύη, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και ο κοινός αγώνας.

Στις μέρες μας το να ζητάς από τον αλαφιασμένο μικροαστό που ζει με δανεικά και τρέμει μήπως απολυθεί, να μην ξεχάσει την επίθεση σε μια μετανάστρια μοιάζει υπερβολικό. Ειδικά όταν σε 1-2  βδομάδες το θέμα δεν θα είναι ούτε μονόστηλο στις εφημερίδες.

Αν θέλουμε όμως να λεγόμαστε άνθρωποι, πρέπει να μην επιτρέψουμε να μπει η υπόθεση στο αρχείο ή οι έρευνες να βαλτώσουν. Αν αυτό συμβεί, θα είναι μια ήττα για όλους τους εργαζόμενους που μπορεί να μην καταπίνουν βιτριόλι, αλλά ζουν κάθε μέρα σε καθεστώς αβεβαιότητας, ακούγοντας προτάσεις για μειώσεις μισθών, περικοπές θέσεων εργασίας, τριήμερη εργασία και άλλα πολλά και τρομακτικά ως συνέπειες μιας κρίσης για την οποία δεν ευθύνονται.