Προσεχώς καμικάζι

Διαβάζεις το ρεπορτάζ και ανατριχιάζεις:

“Άσχετα με το αν ο στόχος ήταν ο Μιχ.Χρυσοχοίδης ή το προσωπικό του πολιτικού και υπουργικού γραφείου οι δράστες γνώριζαν ότι:

*Το δέμα βόμβα θα περνούσε από τα χέρια πολλών υπαλλήλων των ΕΛΤΑ πριν φθάσει στον προορισμό αποστολής

*Πιθανόν να ελεγχόταν από υπαλλήλους του πολιτικού του γραφείου, που δεν ανήκουν στο προσωπικό της ΕΛΑΣ

*Μπορεί να παρέμενε για αρκετό χρόνο σε χώρο με ανυποψίαστους πολίτες.

Μάλιστα, αναφέρεται ότι ο άνθρωπος που το μετέφερε από το πολιτικό γραφείο του υπουργού, χρησιμοποίησε το ΜΕΤΡΟ και κατόπιν σταμάτησε σε καφετέρια όπου έμεινε για αρκετή ώρα, πριν φθάσει στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη”.

Η φονική έκρηξη σε ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα σημεία της χώρας, προκάλεσε και πάλι τις γνωστές αντιδράσεις.

Από τη μια η λεκτική επίθεση στους “άνανδρους, που θα λογοδοτήσουν και θα τιμωρηθούν”, από την άλλη οι κραυγές για περισσότερη καταστολή, για ελλιπή μέτρα ασφαλείας και ερασιτεχνικά λάθη.

Αντιδράσεις λογικές βέβαια. Υπάρχει οργή και θλίψη για τον θάνατο ενός συνανθρώπου μας, φόβος για το τι έρχεται στο μέλλον και έκπληξη για τα τραγικά λάθη της υποτίθεται ιδιαίτερα αποτελεσματικής αστυνομίας επί ημερών Χρυσοχοΐδη.

Όπως κάθε φορά όμως θεωρούμε περιττή τη συζήτηση για το τι είναι αυτό που κάνει κάποιον ή κάποιους, να επιχειρούν ένα τυφλό χτύπημα, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την ανθρώπινη ζωή.

Η κουβέντα αυτή είναι πάντα μια “φλυαρία”, όταν η μόνη λύση είναι τα περισσότερα μέτρα, οι παρακολουθήσεις, τα κτίρια-φρούρια, οι προληπτικοί έλεγχοι, η εφαρμογή της “μηδενικής ανοχής” και της θυσίας της ελευθερίας στο βωμό της ασφάλειας.

Αν υποθέσουμε ότι πρόκειται πράγματι για τρομοκρατικό χτύπημα και δεν μπούμε στην περίεργη συζήτηση της εξέτασης της χρονικής συγκυρίας, των μέτρων και της οικονομικής κατάστασης της χώρας και των πολιτών, τίθενται τα ερωτήματα:

Πώς μπορούμε να σταματήσουμε κάποιον που μπορεί να αφήσει ένα πακέτο μέσα στο Μετρό, σε μια συναυλία, στην πλατεία Συντάγματος ή όπου αλλού θέλει;

Υπάρχουν μέτρα ασφαλείας που θα εμποδίσουν έναν τρομοκράτη αδιάφορο για το αν θα πεθάνουν γυναίκες και παιδιά, προκειμένου να πετύχει τον στόχο του;

Έχει αποδειχθεί ιστορικά και αποδεικνύεται καθημερινά σε όλο τον κόσμο, ότι η πιο επικίνδυνη βόμβα είναι η ανθρώπινη βόμβα. Ο απελπισμένος άνθρωπος έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει στρατιώτης κάποιων καθοδηγητών, όποια ιδεολογία και αν επικαλούνται, που από τη μια τους χαρακτηρίζουμε “φονιάδες” και “κυνικούς” και από την άλλη φροντίζουμε να μεγαλώνει κάθε μέρα η δεξαμενή με τα υποψήφια μέλη των ομάδων τους.

Εκείνη η βαρετή συζήτηση λοιπόν, για την κοινωνική αδικία που γεννά την τρομοκρατία και που πολλαπλασιάζει αυτούς που συμμετέχουν σε τέτοιες ενέργειες ή τις επιδοκιμάζουν, δεν έγινε ποτέ.

Τώρα ίσως είναι αργά. Η κυβέρνηση έχει ήδη υποβαθμίσει την αξία της ζωής και της εργασίας των πολιτών και έχει εξασφαλίσει ότι οι καλύτερες μέρες θα αργήσουν πολύ να έρθουν. Οι αποφάσεις στην οικονομία θα δημιουργήσουν τους επόμενους μήνες τάγματα απελπισμένων νέων χωρίς μέλλον και ελπίδα. Εφόσον η απάντησή μας είναι πάντα μέτρα και καταστολή, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα θρηνήσουμε και άλλα θύματα, καθώς οι καθοδηγητές θα βρουν αυτιά έτοιμα να τους ακούσουν.

Η απελπισία, η οργή, η φτώχεια και η εξαθλίωση, συνοδεύονται πάντα από έξαρση της βίας και της τρομοκρατίας, όσο και αν αυτά τα φαινόμενα παρουσιάζονται ως “εξωπραγματικά” και ως πράξεις “τρελών” που δεν έχουν καμία σχέση με την κοινωνία. Η κοινωνία όμως επιλέγει τους εγκληματίες της.

Αν και το αιματηρό χτύπημα στο υπουργείο χαρακτηρίζεται (και είναι) πρωτοφανές και μία από τις σημαντικότερες τρομοκρατικές επιθέσεις που έχουν γίνει στην Ελλάδα, δυστυχώς δεν είναι η κορύφωση, αλλά η αρχή μιας σκοτεινής εποχής βίας και αίματος.