Δως μου μια λίστα ν’ αποκοιμηθώ

Κάποτε όταν οι πολιτικοί μας δεν ήθελαν να λύσουν ένα πρόβλημα, έφτιαχναν μια επιτροπή.

Τώρα που το χρήμα για επιτροπές τελείωσε, ασχολούνται με λίστες φοροφυγάδων,  που σε αντίθεση με άλλες χώρες, καταρτίζονται για να μη χρησιμοποιηθούν.

Τις δίνουν απλώς ο ένας στον άλλον και σεβόμενοι το Σύνταγμα (το οποίο γίνεται κουρελόχαρτο, όταν πρόκειται για μισθούς, συντάξεις και εργασιακά δικαιώματα), αρνούνται να τις κοιτάξουν.

Τη “λίστα Λαγκάρντ”, ουδείς την μελέτησε. Άλλωστε η φυσιολογική αντίδραση, όταν είσαι ισχυρός υπουργός μιας κυβέρνησης και παίρνεις στα χέρια σου ένα «φλασάκι» με ονόματα φοροφυγάδων, είναι να το κλείσεις σε ένα συρτάρι.

Και καλά θα κάνεις. Διότι αν το κοιτάξεις, μπορεί να διαβάσεις κάποιο όνομα που δεν πρέπει, για παράδειγμα το όνομα ενός φίλου ή ενός χρηματοδότη του κόμματός σου. Οπότε το ωφέλιμο είναι, να αντιμετωπίσεις την κατάσταση με Οργουελικούς όρους, να θεωρήσεις την άγνοια, δύναμη και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Το πραγματικά σημαντικό στην υπόθεση της “λίστας Λαγκάρντ” ή όπως αλλιώς ονομάζεται, είναι η μετατόπιση του ενδιαφέροντος σε ένα θέμα, που αφενός δεν θα καταλήξει πουθενά, αφετέρου είναι έλασσον, μπροστά σε αυτό που συμβαίνει αυτή την εποχή στην Ελλάδα.

Αφού μάθαμε ότι γλυτώσαμε από πραξικόπημα χάρη στις αστραπιαίες ενέργειες του Γ. Παπανδρέου, αλλά δεν τσιμπήσαμε ιδιαίτερα, ξαφνικά βρεθήκαμε να συζητάμε για τους 2000 φοροφυγάδες με καταθέσεις στην Ελβετία.

Εξετάζοντας απλά και μόνο τη χρονική συγκυρία, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι την ώρα που ετοιμάζεται μια ακόμα μεγάλη σφαγή για μισθωτούς και συνταξιούχους, το πρώτο θέμα είναι μια λίστα, που όλοι παραδέχονται ότι δεν μπορεί να αξιοποιηθεί.

Μοιάζουμε ξανά με θεατές αρένας. Ενώ παρακολουθούμε αποχαυνωμένοι το θέαμα, ευέλικτοι πορτοφολάδες κινούνται ανάμεσά μας και μας ξαλαφρώνουν από ό,τι έχει απομείνει στις τσέπες μας μετά από τρία χρόνια βάρβαρης λιτότητας.

Όταν τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα και αυτοί που αναλαμβάνουν να τα ξεκαθαρίσουν, μιλούν τη γλώσσα του Βενιζέλου και του Παπακωνσταντίνου, το πρώτο που πρέπει κανείς να ψάχνει είναι το ποιος βολεύεται  από τον “θόρυβο”.

Δεν πρόκειται για συνωμοσία, απλώς για μια ευκαιρία από τις πολλές που προσφέρει η επικαιρότητα και η συγκυρία.

Ενώ παρακολουθείς την παράσταση,  “Και εγώ δεν είδα τη λίστα”, στα υπουργεία παίζεται το έργο “Ο θάνατος της επαναδιαπραγμάτευσης”.

Δεν σε κακίζω που προτιμάς το πρώτο. Και εγώ από τα θρίλερ, προτιμώ τις κωμωδίες.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι Senior Editor του News247.gr