Ποιος διασκεδάζει έτσι;

Αισθάνομαι πολύ τυχερή. Οι επισκέψεις που χρειάστηκε να κάνω σε αστυνομικό τμήμα είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δύο για να βγάλω ταυτότητα-διαβατήριο και μία επειδή έπεσα θύμα ληστείας. Βράδυ καλοκαιριού πριν από τρία χρόνια, επιστρέφοντας με το φίλο μου από σινεμά στο κέντρο, πέρασε ένας τύπος με το μηχανάκι και μου άρπαξε την τσάντα. Κλειδιά, ταυτότητες, αναμνηστικά, όλα ήταν μέσα. Η πρώτη σκέψη να το καταγγείλω στην αστυνομία, μήπως τα πετάξουν κάπου και δεν χρειαστεί να μπλέξω με την αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία.

Επόμενη στάση, το διαβόητο αστυνομικό τμήμα Ομονοίας. Ο αστυνομικός βάρδιας μας είχε επί μία ώρα πάνω από ένα χάρτη, προσπαθώντας να “βεβαιωθεί” πού ακριβώς μας λήστεψαν. Στη δεξιά μεριά του δρόμου ήταν εντός δικαιοδοσίας του- στην αριστερή, θα μας έστελνε σε άλλο αστυνομικό τμήμα. Και δεν εννοούσε με τίποτα να συλλάβει την έννοια “καθώς διασχίζαμε το δρόμο”. Κι όλα αυτά ενώ αναρωτιόμασταν εάν κάποιος έχει μπει στο σπίτι με τα κλειδιά μας και βιαζόμασταν να γυρίσουμε πίσω για να καλέσουμε κλειδαρά. Μία ώρα ταλαιπωρίας, επειδή ο αστυνομικός βάρδιας βαριόταν να κάνει γραφειοκρατική δουλειά δύο λεπτών. Μία ώρα ταλαιπωρίας, επειδή προφανώς κανένας μας δεν είχε τα προσόντα να τον διασκεδάσει.

Είχα ξεχάσει τελείως το περιστατικό μέχρι προχθές. Μέχρι τη στιγμή που είδα ένα βίντεο με κάποιους αστυνομικούς να κάνουν “πλάκα”. Την ίδια στιγμή όμως, να τους ενοχοποιεί ξεκάθαρα για τα αίσχη τους, έστω και με ένα χρόνο καθυστέρηση. Και σκέφτηκα ότι υπάρχει Θεός. Όχι αυτός του Αρχιεπισκόπου αλλά εκείνος ο μικρός θεός που κρύβει ο καθένας μέσα του. Που τον κάνει να βλέπει την αδικία και να μην την καταπίνει. Που τον ωθεί να ανεβάσει το βίντεο στο blog του ενώ κυκλοφορούσε από κινητό σε κινητό. Που δεν διαχωρίζει τον έλληνα από το μετανάστη. Που αναγνωρίζει σε όλους ένα βασικό δικαίωμα, να κριθούν από μια ανεξάρτητη αρχή.
 
Ο εμπνευστής της “πλάκας” είναι 30 ετών. Μπήκε στους κόλπους της Αστυνομίας μέσω Πανελλήνιων Εξετάσεων. Πράγμα που σημαίνει –προφανώς- ότι επέλεξε τη συγκεκριμένη Σχολή στο μηχανογραφικό του επειδή του άρεσε να προστατεύει και να υπηρετεί τον πολίτη. Υποστήριξε μάλιστα ότι ήθελε να δώσει στους δύο κρατούμενους ένα μάθημα, καθώς εξοργίστηκε από τη συμπεριφορά τους προς τη γυναίκα που λήστεψαν.

Δεν θα διαφωνήσω, είναι εξοργιστικό όταν είσαι το θύμα της ληστείας. Όχι όμως όταν είσαι αυτός που συλλαμβάνει το ληστή. Το προφανές συναίσθημα σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να είναι η ικανοποίηση λόγω της σύλληψης ή το πολύ-πολύ η ανία επειδή πρόκειται για ένα από τα δεκάδες περιστατικά στην καθημερινότητα του επαγγέλματος.

Διαφορετικά, αυτός που καταλήγει να “εξοργίζεται” είναι ο πολίτης. Που πληροφορείται ότι οι ζαρντινιέρες είναι επικίνδυνες για τη σωματική του ακεραιότητα και τα πράσινα παπούτσια αιτία σύλληψης. Ακόμη περισσότερο εξοργιστικό όμως είναι ότι οι ζαρντινιέρες τιμωρούνται με 15 ημέρες παύση καθηκόντων. Και είναι διάχυτος ο φόβος ότι το ίδιο θα ισχύσει για τα πράσινα παπούτσια, τον εξευτελισμό της Ομόνοιας, τον ξυλοδαρμό διαδηλωτών και τόσα άλλα αντίστοιχα περιστατικά.

Αν έχω έναν λόγο ως απλός πολίτης, που πληρώνει το μισθό του αστυνομικού- που ο ίδιος επέλεξε να με προφυλάσσει- θα επιθυμούσα το εξής ένα: Να υπάρχει ίση μεταχείριση προς τον καθένα που κάνει μια έκνομη πράξη. Α! και αν γίνεται, να επιλέγει τους κλασικούς τρόπους διασκέδασης.