«Ι am Legend» vs «28 Days Later»

Είναι το «I am Legend» η αμερικάνικη εκδοχή του αγγλικού «28 Days Later» ή πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε σαν δύο άσχετες, μεταξύ τους, ταινίες; Όπως και να έχει, όταν μια ταινία έχει σχεδόν το ίδιο story με μια άλλη , δε γίνεται να μην πέσεις στην «παγίδα» της σύγκρισης…Τι σε αγγίζει πιο πολύ; Η εικόνα μιας ερημωμένης Νέας Υόρκης ή ενός άδειου Λονδίνου; Θα μιλήσω ειλικρινά. Όταν είδα το «28 Days Later» μου άρεσε αρκετά. Απλά, η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι ήταν λίγο γελοίο σε κάποιες στιγμές. Μπορεί να είμαι ορκισμένη φαν των ταινιών τρόμου, αλλά ότι σχετίζεται με ζομποκαταστάσεις και αηδιαστικά πλάσματα που φτύνουν αίμα και βγάζουν τον χαρακτηριστικό ήχο των ζωντανών νεκρών, με ενοχλεί σαν θέαμα.






Όταν, βέβαια, το σκέφτηκα λίγο περισσότερο, παραδέχτηκα ότι αν ένας άνθρωπος έχει προσβληθεί από τον ιό της λύσσας, έτσι θα συμπεριφέρεται. Οπότε, ίσως υπερβάλλω στο ότι ενοχλήθηκα από την παρουσίαση των λυσσασμένων. Μια άλλη βαρύγδουπη δήλωση που έκανα ήταν ότι
«κάποιες ταινίες θέλουν και λίγο την αμερικανιά τους». Έπρεπε να περάσει ο καιρός για να πάρω πίσω αυτήν την δήλωση. Κι ευχαριστώ το «I am Legend» που με βοήθησε…




Η κόντρα αρχίζει…




To Σενάριο







Οκ, το ένα είναι μεταφορά βιβλίου («I am Legend» γραμμένο το 1954 από τον Ρίτσαρντ Μάθεσον) και remake παλιότερων ταινιών («The Last Man on Earth» 1963, «The Omega Man» 1971) ενώ το άλλο είναι πρωτότυπο. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν ότι τα δύο έργα δεν έχουν σχέση μεταξύ του, πρέπει να είσαι τυφλός για να μην δεις τις ομοιότητες. Κατά πρώτον το κεντρικό σενάριο.



Ένας ιός (η λύσσα στο ένα, μια θεραπεία του καρκίνου που πήγε στραβά στο άλλο) αφανίζει τους κατοίκους μιας πόλης (στη μία περίπτωση το Λονδίνο, στην άλλη η Νέα Υόρκη) αλλά μένει ένας επιζώντας (ο Σίλιαν Μέρφι στις «Μέρες», ο Γουίλ Σμιθ στο «Θρύλο») ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει. Η μόνη βασική διαφορά είναι ότι ο Σμιθ θέλει ταυτόχρονα να θεραπεύσει την «πανούκλα» που έπεσε στην ανθρωπότητα. Επίσης ο Σμιθ φαίνεται ότι προφανώς έχει ανοσία στον ιό, αλλά και πάλι υπάρχουν ομοιότητες: το ίδιο συμβαίνει στο sequel της βρετανικής ταινίας, «28 Weeks Later». Να σημειώσω ότι «28 Weeks Later» το θεωρώ ανώτερο του πρώτου και ένα από τα καλύτερα στην κατηγορία του.




Οι Ήρωες







Ο στρατιωτικός γιατρός Γουίλ Σμιθ έχει μείνει μόνος του, παρέα με το σκύλο του, στους δρόμους του Μανχάταν, όπου φαίνεται ότι είναι ο μοναδικός που κατάφερε να επιζήσει. Όλη η προσέγγιση του χαρακτήρα θυμίζει το «Cast Away», όπου για 2 ώρες παρακολουθούσαμε τον Τομ Χανκς σε ένα έρημο νησί, να παλεύει με τη μοναξιά του. Ο Wilson είναι η Σαμ. Η μπάλα είναι ο σκύλος. Το «I am Legend», με λίγα λόγια, δε νοιάζεται τόσο πολύ να τρομάξει και να ξαφνιάσει τον θεατή, αλλά επικεντρώνεται κατά μία έννοια στις επιπτώσεις της μοναξιάς στον άνθρωπο.



Ο σκύλος και οι πλαστικές κούκλες που έχει τοποθετήσει ο ήρωας για να του κάνουν νοητά παρέα, αντικαθιστούν την ανθρώπινη επαφή, που έχει χάσει εδώ και τρία χρόνια. Μέσα όμως σε «28 Μέρες» ο κεντρικός ήρωας, Σίλιαν Μέρφι, δεν προλαβαίνει να βιώσει τα ίδια συναισθήματα. Άσε που λίγο μετά βρίσκει κι άλλους επιζώντες, οπότε δεν είναι μόνος του μέσα σε όλο αυτόν τον παροξυσμό. Ακριβώς αυτό το ατού των συναισθημάτων έχει ο Γουίλ Σμιθ, με αποτέλεσμα η ερμηνεία του να είναι σαφώς καλύτερη. Ίσως συγκρίνουμε ασύγκριτους χαρακτήρες, αλλά, για να βγάλεις το πόρισμα, εξετάζεις ακόμα και τις διαφορές.




Τα Ανθρωπόμορφα Τέρατα







Λυσσασμένοι άνθρωποι με κόκκινα μάτια, αίματα στο στόμα κι αυξημένη επιθετικότητα στο «28 Days Later». Τερατόμορφοι άνθρωποι, επεξεργασμένοι σε υπολογιστή κι αυξημένη επιθετικότητα στο «I am Legend». Αν σε δαγκώσει οποισδήποτε από αυτούς, κολλάς – ή απλά πεθαίνεις. Αν σε ενόχλησε η θέα των λυσσασμένων στο ένα, τότε ίσως να «χαλαστείς» από τα τέρατα του δεύτερου. Θα ήταν προτιμότερο να είχαν κάνει όλη τη δουλειά με μακιγιάζ κι όχι στο computer.



Το «I am Legend» χάνει κάποιους θεατές επειδή αποξενώνεται από την πραγματικότητα. Η ψηφιακή επεξεργασία απομακρύνει, όπως και να το κάνεις, τον χαρακτήρα, μετατρέποντας το σε κάτι υπερφυσικό. Από την άλλη, από μόνος του ο ιός της λύσσας υπάρχει και μπορεί να «χτυπήσει» τον άνθρωπο. Το νιώθεις εκείνη τη στιγμή ότι ο λυσσασμένος που βλέπεις υπάρχει. Ή τουλάχιστον θα μπορούσε να υπάρξει.




Ο Παράγοντας της Ανατρεπτικότητας





Όλα γίνονται την κατάλληλη στιγμή στην περίπτωση του Γουίλ Σμιθ. Εκεί που φαίνεται ότι δεν θα ξεφύγει, έρχεται ο από μηχανής θεός και τον σώζει. Μα τι τέλειο timing είναι αυτό; Περιμένει τόσο καιρό για κάτι και αυτό έρχεται ακριβώς τότε που πρέπει για να σώσει την ημέρα (και την ταινία). Βέβαια, όταν βλέπεις μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, ξέρεις ότι όλα έχουν κοφτεί και ραφτεί για να εξυπηρετηθεί το σενάριο. Κι εδώ που τα λέμε, σε όλες τις ταινίες κάπως έτσι γίνεται. Ναι, αλλά γιατί το «28 Days Later» είναι απρόβλεπτο και ρεαλιστικό; Όλη η σκηνοθεσία βοηθάει και τα πλάνα που «τρεμουλιάζουν» προσδίδουν αμεσότητα, όσο κι αν σε πιάνει πονοκέφαλος κάποιες στιγμές. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, όταν έλεγα ότι η στάμπα του blockbuster κάποιες φορές είναι καλύτερη από την κουλτούρα…



Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οι ταινίες μοιάζουν τρομερά στη δομή τους, με μια διαφοροποίηση στην προσέγγιση και στα πράγματα στα οποία εστιάζουν. Το «I am Legend» επικεντρώνεται στην μοναξιά και την ανάγκη συντροφικότητας ενώ το «28 Days later», από ψυχολογικής μελέτης, κάνει ζουμ στις επιπτώσεις του πανικού και της απελπισίας στον άνθρωπο. Μπορεί οι λυσσασμένοι να μη θυμίζουν καθόλου σε συμπεριφορά τον άνθρωπο, αλλά ακόμα κι οι επιζώντες έχουν μετατραπεί, λόγω των περιστάσεων, σε «τέρατα». Το «I am Legend» στο χαρίζει στο πιάτο, το καταλαβαίνεις ότι ασχολείται με τη μοναχικότητα από τα πρώτα λεπτά. Ενώ, το άλλο σε αφήνει να το σκεφτείς από μόνος σου, να αναρωτηθείς, να προβληματιστείς και να μπεις στη θέση των ηρώων. Αυτός δεν πρέπει να είναι κι ο αυτοσκοπός της τέχνης του σινεμά; Ο νοών νοείτο…



Τελικά να το δείτε ή να νοικιάσετε πάλι σε dvd το «28 Days later»; Φυσικά και να το δείτε, το γεγονός ότι η βρετανική εκδοχή μιας παρόμοιας ιστορίας είναι καλύτερη, δε σημαίνει ότι το «I am Legend» δεν είναι καλό. Περνάει ευχάριστα η ώρα, έχει δυνατές σκηνές κι ο Γουίλ Σμιθ δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του. Απλά να έχετε τις επιφυλάξεις σας και μην περιμένετε μεγαλεία γιατί ίσως διαπιστώσετε ότι… κάτι του έλειπε.




Bonus: Οι δύο ταινίες κι η απήχησή τους




«I am Legend»



-Υποψήφιο για καλύτερο ήχο (Satellite Awards) και καλύτερο ensemble ηθοποιών (Screen Actors Guild Awards).



-Με budget $150 εκατομμυρίων έχει συγκεντρώσει μέχρι στιγμής μόνο στις Η.Π.Α. $228 εκατομμύρια, ενώ «άνοιξε» με $77 εκατομμύρια την πρώτη μέρα προβολής του.




«28 days Later»



– Έχει προταθεί σε …28 κατηγορίες σε διάφορα φεστιβάλ κινηματογράφου ανά τον κόσμο κι έχει κερδίσει σε 6 από αυτές.



– Με budget $8 εκατομμυρίων συγκέντρωσε στις Η.Π.Α. $45 εκατομμύρια ( το «28 Weeks Later» εισέπραξε $29 εκατομμύρια), ενώ «άνοιξε» με $10 εκατομμύρια την πρώτη μέρα προβολής του. Τα κέρδη του σε παγκόσμια κλίμακα ανεβαίνουν στα 82.719.885 δολάρια σε 18 εβδομάδες συνολικής προβολής. Τα συνολικά κέρδη του sequel ήταν 62.894.652 δολάρια σε 14 εβδομάδες προβολής.