Η κρίση της Αργεντινής μέσα από τα μάτια ενός Αργεντίνου

Με την προσφυγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η χώρα αυτόματα μετατράπηκε κατά μία έννοια στην “Αργεντινή της Ευρώπης”.

Έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος σε μία Ευρώπη που είναι πια εμφανές ότι καταρρέει. Έγινε το παράδειγμα προς αποφυγή.

Στο εγχώριο πολιτικό τοπίο αυτό που έπρεπε και πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί είναι το παράδειγμα της Αργεντινής και μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας.

Οι πολίτες όμως, οργισμένοι από τα συνεχή μέτρα λιτότητας, φαίνεται πως επιθυμούσαν κάτι που να θυμίζει Αργεντινή…

“Μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή, να δούμε στο ελικόπτερο ποιος θα πρωτομπεί” ήταν ένα από τα συνθήματα που κυριάρχησαν στις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων το καλοκαίρι του 2011.

Ήταν δέκα χρόνια πριν που υπό τις κραυγές του οργισμένου πλήθους απογειωνόταν ένα ελικόπτερο για να φυγαδεύσει από την Αργεντινή τον “πρόεδρο της χρεοκοπίας” Φερνάντο ντε λα Ρούα.

Μία χώρα που, όπως εξηγεί στο NEWS 247 ο Ματίας Κέννυ, ακόμα και σήμερα δεν έχει κατορθώσει να επουλώσει τις οικονομικές πληγές της.

Δεν είναι λίγα όπως φαίνεται εκείνα που συνδέουν την πορεία της Ελλάδας με τα όσα διαδραματίστηκαν στην Αργεντινή. Ανεργία, φτώχεια, αυτοκτονίες, επιθέσεις, επιθυμία αναζήτησης ενός καλύτερου αύριο στο εξωτερικό…

Η αίσθηση που μας μεταφέρει από την Αργεντινή της κρίσης ο Ματίας συνοψίζεται στο μότο “δουλεύω σκληρά για να πληρώνω τους λογαριασμούς”.

“Όταν ο πατέρας μου, που είναι μηχανολόγος μηχανικός, έχασε τη δουλειά του και έμεινε άνεργος για κάποιους μήνες, αναγκαστήκαμε να πουλήσουμε ένα από τα αυτοκίνητα της οικογένειας για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς”, θυμάται.

Φοιτητής ακόμα στα Media κατά την περίοδο του Corralito – μέτρο περιορισμού ανάληψης από τις τράπεζες-, τα έξοδα είχαν αρχίσει να αυξάνονται δραματικά.

“Οι φόροι, το φαγητό, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα καύσιμα, τα ενοίκια. Όλα είχαν αυξηθεί. Όταν πηγαίναμε να ψωνίσουμε, ψάχναμε μόνο για τα πιο οικονομικά προϊόντα. Η στάση μας έπρεπε να αρχίσει να αλλάζει και να προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες”, μας εξηγεί.

Από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές που έζησε, όπως θυμάται, ήταν όταν το εξαγριωμένο πλήθος έκανε έφοδο σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα.

“Ανάμεσα στους διαδηλωτές υπήρχε κόσμος που δεν ενδιαφερόταν να πάρει συσκευές ή ακριβά πράγματα, αλλά κάτι να φάει”, αναφέρει χαρακτηριστικά.

Η υποτίμηση του νομίσματος σε σύγκριση με το αμερικάνικο δολάριο, όπως εξηγεί, έκανε τα εισαγόμενα προϊόντα πολύ ακριβά.

Η στάση των εθνικών βιομηχανιών που διατηρούσαν μέσα στη χώρα τις τιμές των εξαγωγών δυσχέρανε ακόμα περισσότερο τα πράγματα. “Αυτό σήμαινε ακριβά προϊόντα για εμάς και φθηνά για τους ξένους”, συμπληρώνει.

Η ζωή στη χώρα είχε αρχίσει να διαφοροποιείται ριζικά, γεγονός που οδήγησε πολλούς ανθρώπους να βάλουν τέλος στη ζωή τους.

“Το ποσοστό αυτοκτονιών των νέων αυξήθηκε και κυρίως στην Παταγονία. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Υγείας, από το 1988 έως το 1998 το ποσοστό ήταν πάνω κάτω σταθερό. Άρχισε να αυξάνεται από το 1999, ενώ έφτασε στο ανώτερο σημείο το 2003”, υπογραμμίζει.

Το χάσμα ανάμεσα στην ανώτερη και τη μεσαία τάξη γιγαντώθηκε σε τρομακτικό βαθμό, με τους περισσότερους να γίνονται φτωχοί μέσα σε μία νύχτα.

“Πολλοί άνθρωποι άρχισαν να ζουν στους δρόμους. Ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν πολλοί που δεν εγκατέλειψαν την προσπάθεια. Άρχισαν να συλλέγουν χαρτιά και να τα δίνουν για ανακύκλωση.

Οι “Cartoneros”, όπως είναι γνωστοί, αυξήθηκαν τόσο σε αριθμό που άρχισαν να οργανώνονται σε ομάδες. Γνωρίζω ανθρώπους που έχασαν το σπίτι τους και άρχισαν να δουλεύουν σε ταξί και να ζουν μέσα σε αυτά”, σημειώνει ο Ματίας.

Η κατάσταση της σημερινής Αργεντινής δεν φαίνεται να έχει βελτιωθεί σε σημαντικό βαθμό. “Το ποσοστό των επιθέσεων εξακολουθεί και σήμερα να είναι υψηλό. Οι μισθοί από τότε έχουν βελτιωθεί κατά τη γνώμη μου πολύ λίγο και το αργεντίνικο πέσο υποτιμήθηκε ακόμα περισσότερο. Οι τιμές είναι πολύ υψηλές. Αυξήθηκαν και συνεχίζουν να αυξάνονται.

Γνώρισε άνθηση ο τουρισμός, όπως και οι κατασκευές, σε σημείο που αν χρειάζεσαι τούβλα πρέπει να πληρώσεις εκ των προτέρων και να περιμένεις μερικούς μήνες μέχρι να τα παραλάβεις. “, επισημαίνει.

Σε αντιστοιχία με το ελληνικό “κίνημα της πατάτας”, η κρίση που βίωσε η Αργεντινή οδήγησε στην “άνθιση” του αισθήματος της αλληλεγγύης.

“Βλέπεις πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις να βοηθούν ανθρώπους και τους πολίτες να απλώνουν το χέρι ο ένας τον άλλο, ενώ πολλοί από τους νέους κυρίως που εγκατέλειψαν τη χώρα έχουν επιστρέψει”.

Στα 30 του χρόνια ο Ματίας, έχοντας βιώσει την κρίση που “χτύπησε” την Αργεντινή, ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία και ευελπιστεί σε ένα καλύτερο μέλλον για όλους…