Η ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ

Όταν πριν από έναν περίπου χρόνο κλήθηκα, ως επαγγελματίας υγείας, να συνδράμω στην αντιμετώπιση της πανδημίας, γνώριζα ότι θα αντιμετώπιζα αρκετές δυσκολίες. Ποτέ όμως δεν είχα φανταστεί το μέγεθος των δυσκολιών αυτών.

Προσφέροντας για χρόνια τις υπηρεσίες μου στη «Μονάδα Λοιμώξεων και αντιμετώπισης του AIDS» του Νοσοκομείου του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και έχοντας ειδικευθεί στη Δημόσια Υγεία και τα Λοιμώδη Νοσήματα, είχα έρθει αντιμέτωπος με πληθώρα μεταδιδόμενων νοσημάτων.

Έτσι, από την καθημερινή επαγγελματική ρουτίνα, βρέθηκα ξαφνικά στην «πρώτη γραμμή της μάχης» για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Οργάνωση, διαχείριση, αναγνώριση και κυρίως άμεση αντιμετώπιση της COVID-19 λοίμωξης, αποτελούσαν τα πρώτα στάδια της συνεισφοράς μου στην αναχαίτιση της πανδημίας.

Παρόλο που η πρώτη αναφορά για την εκδήλωση της πανδημίας είχε γίνει στα τέλη του 2019, το πρώτο ύποπτο περιστατικό που κλήθηκα να αντιμετωπίσω ήταν το Φεβρουάριο του 2020, σε μία από τις εφιαλτικές εφημερίες του Ερυθρού Σταυρού.

Όταν κλήθηκα από το Νοσοκομείο, περί τις 23:00 το βράδυ, βρέθηκα αντιμέτωπος με πρωτόγνωρες εικόνες και συνθήκες. Ένας ύποπτος για SARS-CoV-2 ασθενής, απομονωμένος σε ένα “κουβούκλιο” εκτός Νοσοκομείου, περιτριγυρισμένος από ανθρώπους ντυμένους με σκάφανδρα, τους οποίους αδυνατούσα να αναγνωρίσω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως ρωτούσα τους συναδέλφους μου να μου πουν ποιοι είναι γιατί αδυνατούσα να τους αναγνωρίσω πίσω από τις ασπίδες και τα σκάφανδρα.

Το περιστατικό αυτό στάθηκε η αφορμή για τη συνειδητοποίηση της αλλαγής της καθημερινότητάς μου. Όσο αιφνίδια χτύπησε το τηλέφωνο εκείνο το βράδυ, τόσο αιφνίδια αντιλήφθηκα πως οι συνθήκες μεταβάλλονται από λεπτό σε λεπτό.

Ξαφνικά, βρέθηκα αντιμέτωπος με έναν καταιγισμό ασύγχρονων πληροφοριών για τη νέα κατάσταση που θα επικρατούσε στα Νοσοκομεία όλης της χώρας και ο χρόνος αφομοίωσης αλλά και εφαρμογής όλων αυτών των μέτρων που έπρεπε να ληφθούν, ξεπερνούσε κάθε προσδοκία.

Όσο ο καιρός περνούσε και τα εθνικά επιδημιολογικά στοιχεία έδειχναν επιδείνωση της κατάστασης αντιλήφθηκα ότι η ζωή μου, ως επαγγελματίας υγείας, θα άλλαζε δραματικά. Δε θα ξεχάσω ποτέ, πως πέρασα ατέλειωτα και συνεχόμενα 24ωρα μέσα στο νοσοκομείο, περιμένοντας να αντιμετωπίσω το επόμενο ύποπτο περιστατικό. Το Νοσοκομείο είχε γίνει και παραμένει το δεύτερο σπίτι μου.

Όσο οι μέρες κυλούσαν και οι προετοιμασίες συνεχίζονταν με εντατικούς ρυθμούς, ένα αναπάντεχο γεγονός ήρθε ξαφνικά να μου θυμίσει ότι τελικά όση γνώση, ικανότητα και εμπειρία κι αν διαθέτεις, ποτέ δεν πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου άτρωτο απέναντι σε μια ασύμμετρη απειλή κι έναν αόρατο παράγοντα.

Το σκληρό πρόσωπο της καραντίνας είχε χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Επτά ολόκληρες ημέρες πλήρους απομόνωσης, διαρκούς άγχους και κυρίως έντονου φόβου. Βιώνοντας στο έπακρο το φόβο του άγνωστου, κλεισμένος σε ένα σπίτι, απομονωμένος, με παράλληλη αυστηρή υγειονομική επιτήρηση, μπόρεσα να συνειδητοποιήσω στο μέγιστο βαθμό το χαρακτηριστικό κοινό γνώρισμα της λοίμωξης από τον ιό του AIDS και της λοίμωξης από τον ιό SARS-CoV-2. Και αυτό, δε θα μπορούσε να αποτελεί άλλο από τον κοινωνικό αποκλεισμό, την ανασφάλεια, τον φόβο για το αύριο και το «στίγμα».

Όσο ο καιρός περνούσε, οι συνθήκες μεταβάλλονταν καθημερινά και η συνολική εικόνα της πανδημίας στη χώρα κλιμακώνονταν, οι αρμοδιότητες και οι υποχρεώσεις αυξάνονταν ολοένα και περισσότερο. Κορύφωση όλων αυτών αποτέλεσε το γεγονός της καθημερινής καταγραφής των νέων θανάτων από COVID-19 λοίμωξη, και η δήλωσή τους προς τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες. Από την πρώτη στιγμή, η τήρηση αρχείου ήταν μέσα στις επαγγελματικές μου αρμοδιότητες. Ποτέ, όμως, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η τήρηση ενός αρχείου θανάτων θα μονοπωλούσε σχεδόν αποκλειστικά την καθημερινότητά μου.

Σχεδόν για έναν χρόνο βρέθηκα αντιμέτωπος με το θάνατο. Προσπαθούσα με όλες μου τις δυνάμεις να βρω λύσεις ώστε να νικήσει η θέληση για τη ζωή. Έβλεπα ανθρώπους να μην μπορούν να αναπνεύσουν, να διασωληνώνονται και εν τέλη να καταλήγουν μέσα σε ένα ψυχρό δωμάτιο νοσοκομείου, ανήμποροι και μόνοι τους. Είδα οικογένειες ολόκληρες να ξεκληρίζονται και ο ένας να ακολουθεί τον άλλον στο θάνατο. Γονείς με παιδιά, συζύγους, συγγενείς πρώτου βαθμού. Πολλές φορές, ακόμα και σήμερα, διασχίζοντας τους διαδρόμους του Νοσοκομείου με «στοιχειώνουν» οι κραυγές πόνου αλλά και οι λυγμοί των συγγενών που περίμεναν καρτερικά τα νεότερα για την υγεία των συγγενών τους αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν.

Κι εκεί που η λίστα θανάτων άρχισε να μεγαλώνει, εντελώς αναπάντεχα ήρθε η είδηση της έναρξης των Εμβολιασμών έναντι της COVID-19.

Μία νέα πρόκληση. Ένα νέο ξεκίνημα. Ίσως, μία «αναγέννηση».

Ιανουάριος του 2021, σχεδόν ένα χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας, μία ηλιαχτίδα αισιοδοξίας άρχισε να φαίνεται στον ορίζοντα. Τα πρώτα διαθέσιμα εμβόλια ήταν στα χέρια μας. Ίσως αυτό να αποτελέσει τον οριστικό δρόμο προς την «Ελευθερία» μας.

Έτσι, από την «πρώτη γραμμή της μάχης» βρέθηκα στην «πρώτη γραμμή του Εμβολιασμού». Η αρχή έγινε με του Επαγγελματίες Υγείας οι οποίοι σε συντριπτικό ποσοστό απέδειξαν πως μόνο ενωμένοι, όλοι μαζί, μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στο δυσθεώρητο έργο το οποίο μας αναλογεί. Η συνέχεια έγινε με τους ηλικιωμένους Πολίτες.

Δε θα μπορούσα να κρύψω ότι η ψυχική αλλά και η σωματική εξουθένωση που βίωσα όλον αυτόν το χρόνο, με οδήγησαν πολλές φορές στη σκέψη της εγκατάλειψης του έργου μου. Παρόλα αυτά, η πρώτη ημέρα της δεύτερης εμβολιαστικής φάσης των Πολιτών του προγράμματος «Ελευθερία» και κυρίως το βλέμμα και τα λόγια των ηλικιωμένων που εισέπραξα, ήταν αρκετά για να μπορώ να πω πως έλαβα την μέγιστη καλύτερη πληρωμή που θα μπορούσα να έχω λάβει ποτέ.

Πλέον, 3 μήνες μετά την έναρξη του Εμβολιαστικού Προγράμματος, με τη βοήθεια όλων εκείνων των συνεργατών που καθημερινά φέρουν εις πέρας αυτό το τόσο σημαντικό έργο, με απόλυτη αυταπάρνηση και αφοσίωση στο καθήκον τους, το σίγουρο είναι πως αρκεί μόνο η θέληση, προκειμένου να επιτευχθεί το ακατόρθωτο.

Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως «Η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης. Η αισιοδοξία είναι θέμα θέλησης».