ΤΟ KALEIDOSCOPE ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΟΟΥ-ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ NETFLIX ΠΟΥ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΕ Ο,ΤΙ ΣΕΙΡΑ ΘΕΣ ΕΣΥ

Όταν πριν πολλά χρόνια το Netflix είχε αρχίσει να μπαίνει γερά στο παιχνίδι των σειρών και για να ενισχύσει το πρεστίζ του είχε αναστήσει το Arrested Development δίνοντας λευκή επιταγή στον δημιουργό Μιτς Χέργουιτς, μια πρώτη ιδέα που είχε ακουστεί ήταν αυτή. Στη νέα σεζόν, η δομή θα θύμιζε κάτι σαν εκείνα τα παλιά choose your own adventure βιβλία, που στο τέλος κάθε επεισοδίου θα διάλεγες τι θες να συμβεί μετά ή ποιον χαρακτήρα θα ακολουθήσεις.

Ήταν μια φιλόδοξη ιδέα, που θα εκμεταλλευόταν και το streaming φορμάτ του «πάρε μια σεζόν σε ένα απόγευμα» αλλά θα εξυπηρετούσε και το πρόγραμμα των πολλών μελών του καστ, αφού κάθε επεισόδιο θα εστίαζε σε άλλον Μπλουθ. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια παρεξηγημένη δουλειά, μια πραγματικά ενδιαφέρουσα σεζόν τηλεόρασης που δεν είναι ακριβώς το παραπάνω πειραματικό όραμα, αλλά παραμένει μια συναρπαστική αφήγηση που επιστρέφει διαρκώς στα ίδια σημεία από διαφορετικές οπτικές και σημεία εισαγωγής.

Όμως η ιδέα συνεχίζει να πλανάται. Δε θα ήταν απίστευτα κουλ να γυριζόταν κάποια στιγμή μια σειρά που πραγματικά, και 100%, θα μπορούσε κανείς να δει με όποια σειρά θέλει; Μια δεκαετία μετά, φτάσαμε εκεί. Το Kaleidoscope είναι το πείραμα που γίνεται πραγματικότητα.

Στη νέα μίνι σειρά του Netflix από τον συγγραφέα Έρικ Γκαρσία (του λατρεμένου Matchstick Men που έγινε ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ, που εδώ συναντάμε ως executive producer), παρακολουθούμε ένα heist, σαν όλα. Αυτή την κλασική δηλαδή δομή της λογικής «μαζευτήκαμε εδώ 7 επιδέξιοι κλέφτες για να ληστέψουμε το απόρθητο θησαυροφυλάκιο του τάδε αντιπαθητικού πλούσιου / καζίνο / ξενοδοχείου» που έχουμε δει ένα εκατομμύριο φορές– και είναι πάντα τόσο απολαυστική που θα συνεχίσουμε να τη βλέπουμε άλλες τόσες.

Η διαφορά εδώ ποια είναι; Τα επεισόδια δεν έχουν σειρά. Το Netflix τα εμφανίζει σε κάθε θεατή τυχαία, με μόνη σταθερά το επεισόδιο White που είναι το «σωστό» φινάλε (είναι το ίδιο το heist). Από εκεί και ύστερα, καθένας μπορεί να τα δει όπως θέλει, με ό,τι σειρά του καπνίσει.

Η ιστορία, με τρομερά αόριστους όρους, αφορά έναν βετεράνο κλέφτη (ο Τζιανκάρλο Εσπόζιτο του Breaking Bad) που σχεδιάζει μια ληστεία συγκεντρώνοντας γύρω του ένα πλήρωμα ικανών αλλά δυσλειτουργικών ατόμων που δεν συμπαθιούνται ιδιαίτερα μεταξύ τους και που κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλον (ανάμεσά τους ο Τζάι Κόρτνεϊ του Suicide Squad πιο ενδιαφέρων από ποτέ, και η Παθ Βέγκα). Στόχος τους, το χρηματοκιβώτιο που προστατεύει ο σκιώδης Ρότζερ Σάλας (Ρούφους Σιούελ). Θα υπάρξουν προδοσίες και θα υπάρξουν ανατροπές!

Αν αυτό όλο ακούγεται εντελώς γενικόλογο, τότε αυτό συμβαίνει για δυο λόγους: Πρώτον, επειδή ισχύει. Η ιστορία είναι κλισέ και αναμενόμενη ως προς τα βασικά της δομικά στοιχεία, αλλά αυτό που σε μια ευθύγραμμη αφήγηση θα αποτελούσε αρνητικό και θα έκανε το θεατή να βαρεθεί, εδώ μετατρέπεται σε πλεονέκτημα. Γεμίζεις εύκολα τα κενά και ακολουθείς ό,τι συμβαίνει ακόμα κι αν βασικά κομμάτια πληροφορίας μπορεί να σου έρθουν ώρες θέασης αργότερα.

Δεύτερον, επειδή δε θέλουμε να αποκαλύψουμε τίποτα πιο συγκεκριμένο, καθώς κάτι που για έναν θεατή είναι πληροφορία πρώτου δεκαλέπτου (ανάλογα το επεισόδιο που επιλέξει ως πρώτο), για έναν άλλον μπορεί να είναι σοκαριστική αποκάλυψη λίγο πριν το φινάλε.

Για την ακρίβεια είναι εξαιρετικά μελετημένη η δομή του κάθε επεισοδίου, λόγω του πώς τα δεδομένα κι οι αποκαλύψεις ανταλλάζουν με ευκολία ρόλο ανάλογα τις επιλογές του κάθε θεατή. Τα καλά τοποθετημένα φλάσμπακς ενός επεισοδίου μπορούν να λειτουργήσουν ως σύνδεση στοιχείων αν έχεις δει το εν λόγω επεισόδιο ή ως teaser αν ακόμα το έχεις στα προσεχώς. Το cliffhanger ενός κεφαλαίου για το τι θα συμβεί παρακάτω, λειτουργεί εξίσου σωστά ως αποκάλυψη που δένει τα πάντα μαζί, αν το δεις αργότερα στην πορεία της ιστορίας. Είναι ένα περίτεχνο παζλ, κι ως τέτοιο δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος να το δεις.

Αυτό που αλλάζει, κι εκεί βρίσκεται το μεγάλο ενδιαφέρον, είναι το πώς αντιλαμβάνεσαι την ιστορία που παρακολουθείς. Αναλόγως το πρώτο σου επεισόδιο, μπορεί να είναι η ιστορία ενός κλέφτη, μιας ληστείας, ενός πατέρα, δύο άσπονδων φίλων, μιας αστυνομικού. Και το είδος της ιστορίας που είναι για τον κάθε θεατή το Kaleidoscope, χρωματίζει τελικά και τη μορφή που τελικά παίρνει: Είναι μια ιστορία εξιλέωσης; Μια τραγωδία; Ένα εγκληματικό love story;

Εμείς αφενός περάσαμε φανταστικά παρακολουθώντας τη σειρά, κι αφετέρου θαυμάσαμε τα κατασκευαστικά της στοιχεία και το πώς είναι φτιαγμένη για να μπορεί όντως να ειδωθεί ως κάτι παρεμφερές αλλά εν τέλει διαφορετικό, από όποια γωνία το κοιτάξεις. Και γι’αυτό, θα προτείνουμε και 10 διαφορετικούς τρόπους θέασης, με λίγα ελάχιστα λόγια για το τι να περιμένεις από την κάθε μία.

Η ιστορία ενός κατάδικου: Green -> Yellow -> Pink -> Orange -> Red -> Violet -> Blue -> White

Ξεκινώντας από το Green, η ιστορία ξεκινά εστιασμένα πάνω στον χαρακτήρα του Esposito, κάνοντας ό,τι ακολουθεί να μοιάζει αρκετά πιο προσωπικό.

Η ιστορία μιας ληστείας: Yellow -> Green -> Orange -> Blue -> Violet -> Red -> Pink -> White

Εδώ η εισαγωγή είναι το πιο κλασικό «τύπος μαζεύει μια ομάδα για ένα κόλπο» και η έμφαση στο ρυθμό της ιστορίας βασίζεται περισσότερο στα σημαντικά σημεία του σχεδίου: Το πλανάρισμα, η προετοιμασία, πώς όλα πήγαν κατά διαόλου.

H ιστορία μιας αστυνομικού: Orange -> Green -> Yellow -> Red -> Blue -> Violet -> White -> Pink

Ξεκινάμε με το επεισόδιο που εστιάζει περισσότερο στην πράκτορα που παθαίνει εμμονή με την υπόθεση και συνεχίζουμε με εκείνο που θα υπογραμμίσει την τραγική ειρωνεία της ιστορίας της. Τα μεσαία 2-3 επεισόδια δεν έχουν τεράστια διαφορά ως προς τη σειρά, αλλά εδώ μάλλον θα λειτουργήσει καλύτερα το Pink ως φινάλε της συγκεκριμένης ιστορίας.

Η χρονολογική σειρά: Violet -> Green -> Yellow -> Orange -> Blue -> White -> Red -> Pink

Βαρετό βασικά. Δεν προτείνεται. Η ιστορία παραείναι basic για να αντέξει 6-7 ώρες γραμμικής αφήγησης.

Το Irreversible (η αντίστροφη χρονολογική σειρά): Pink -> Red -> White -> Blue -> Orange -> Yellow -> Green -> Violet

Τώρα μιλάμε! Ξεκινάς με το τέλος της ιστορίας, κάθε δεδομένο γεννά ένα νέο μυστήριο προέλευσης και τελικά ένα μεγάλο «γιατί» εξελίσσεται στο απόλυτο μυστήριο της σειράς. Η απάντηση θα μετατρέψει το Kaleidoscope στην τραγωδία μιας καταστροφικής φιλίας.

Η Memento παραλλαγή: Violet -> Green -> Pink -> Yellow -> Orange -> Red -> Blue -> White

Εδώ ο χρόνος ρέει ευθεία από τη μία πλευρά (το ξεκίνημα της ιστορίας δεκαετίες πριν) και αντίστροφα από την άλλη (μήνες μετά τη ληστεία) με τελικό σημείο σύγκλισης τη νύχτα του heist. Πιθανή παραλλαγή, με αντίστοιχη δομή αλλά τελείως διαφορετικής λογικής φινάλε: Violet -> Pink -> Green -> Red -> Yellow -> White -> Orange -> Blue

Η «δε θα μου πεις εσύ τι θα κάνω, Netflix» σειρά: Πρώτο το White, μετά όλα τυχαία (τελευταίο το Pink)

Αυτό είναι το απόλυτο Kaleidoscope πείραμα. Αντέχει η κατασκευή της σειράς ακόμα κι όταν δει κανείς πρώτο-πρώτο το επεισόδιο που προορίζεται για τελευταίο; Ξεκινάς με το heist και έτσι όλα τα payoffs θα μοιάζουν με γρίφους οι οποίοι θα επιλυθούν στην πορεία, ένα τυχαίο κεφάλαιο τη φορά. Πιθανώς έτσι το καλύτερο κλείσιμο είναι με το Pink ώστε να υπάρχει μια αίσθηση ολοκλήρωσης.

Η σειρά βάσει μήκους κύματος των χρωμάτων: Violet -> Blue -> Green -> Yellow -> Orange -> Red. To White και το Pink δεν έχουν μήκος κύματος. Το White προτείνεται ως φινάλε, ενώ το Pink μπορεί να εφάπτεται είτε του Violet, είτε του Red.

Ναι, δεν ξέρουμε. Γιατί όχι.

Η σειρά που θα βγάλει το Netflix: Ποιος ξέρει.

Δείτε το τυχαία. Το White θα είναι τελευταίο, όλα τα άλλα τα αφήνετε στη μοίρα.

Η σειρά με την οποία το είδαμε (και λειτουργεί άψογα): Green -> Pink -> Yellow -> Orange -> Violet -> Red -> Blue -> White

Χωρίς μελέτη και χωρίς λογική, απλώς επιλέγοντας τα χρώματα ένα-ένα τη φορά με βάση το πόσο μας αρέσουν. Δουλεύει. Αλλά τελικά το φαν της υπόθεσης είναι πως, μάλλον, όλες οι ζαριές κερδίζουν.

*To Kaleidoscope στριμάρει στο Netflix.