Η ΜΟΝΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΑΥΞΑΝΕΙ ΤΙΣ ΕΡΓΑΤΟΩΡΕΣ ΕΝΩ ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ ΥΨΗΛΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΩΝ

Από το 1956 πλανάται στον αέρα η ιδέα για τετραήμερη εργασία. Την είχε ‘πετάξει’ εκεί ο Ρίτσαρντ Νίξον, σε υποσχέσεις που έδινε στο λαό του, στις ΗΠΑ.

Πενήντα εννέα χρόνια αργότερα η Ισλανδία έκανε το πρώτο πείραμα, μειώνοντας τις ώρες από 50 σε 36. Το 2022 ακολούθησε το Βέλγιο με τέσσερις ημέρες εργασίας, για 9.5 ώρες την ημέρα.

Μελέτες που έγιναν και στις δυο χώρες έδειξαν πως η παραγωγικότητα είτε έμεινε στα ίδια επίπεδα, είτε αυξήθηκε, ενώ οι εργαζόμενοι είχαν μείωση σε burnout και άγχος, καλύτερη υγεία και καλύτερη ισορροπία μεταξύ προσωπικού και επαγγελματικού χρόνου.

Ενώ τα σχετικά πειράματα συνεχίζονται ανά τον κόσμο, υπάρχει μια χώρα στον πλανήτη που αποφάσισε πως θα ήταν φανταστική ιδέα να αυξήσει τις ώρες εργασίας.

Έχει ήδη από τους μεγαλύτερους μέσους όρους.

Τι ακριβώς σκέφτεται η Κορέα;

Μάντεψε.

Στο λεξικό υπάρχει ειδικός όρος για το θάνατο από υπερβολική δουλειά

Η 13η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου ανήκει στη χώρα που έχει την έκταση της Ελλάδας και πέντε φορές μεγαλύτερο πληθυσμό.

Από τη δεκαετία του ‘60 έως σήμερα, δεν έχει λείπει ποτέ από τη λίστα των πιο ταχέως οικονομικά αναπτυσσόμενων χωρών της Γης. Τα κατάφερε στο βαθμό που δεν ‘ένιωσε’ τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης που βίωσε όλος ο πλανήτης στα τέλη του 2007.

Η κυρίαρχος στον τομέα κατασκευής πλοίων, εκ των κορυφαίων στα ηλεκτρονικά (δίνει στον πλανήτη το 17.1% των semiconductors που σήμερα χρησιμοποιούνται σε ό,τι λειτουργεί ‘έξυπνα’), την αυτοκινητοβιομηχανία, τη μεταλλευτική, τα κατασκευαστικά, τον πολεμικό εξοπλισμό, τα καλλυντικά προϊόντα και τον τουρισμό κάτι κάνει καλά.

Για να τα καταφέρνει και να ξεχωρίζει, κάτι κάνει πολύ λάθος: δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ή για το δικαίωμα τους στη ζωή. Κυριολεκτικά.

Μια στιγμή να εξηγήσω.

Στην Ελλάδα ο μέσος πολίτης δουλεύει 1.728 ώρες το χρόνο.

Κατά τη Εurostat, ο μέσος όρος των 42.3 ωρών την εβδομάδα είναι ο μεγαλύτερος που υπάρχει στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακολουθούν η Βουλγαρία με 40.8 ώρες, η Πολωνία με 40.7 ώρες, η Τσεχία με 40.3 ώρες, ενώ η Σλοβακία κλείνει το ΤΟΡ5 με 40.1 ώρες.

Στο Μεξικό, οι εργαζόμενοι περνούν 43 ώρες την εβδομάδα στη δουλειά τους, γιατί “φοβούνται την ανεργία”. Ακολουθεί η Κόστα Ρίκα (40.6 ώρες -με το mentalite να είναι το ίδιο με εκείνο των Μεξικανών) και στο Νο3 είναι η Κορέα.

Που λέει πως ό,τι γίνεται και αφορά τους εργαζομένους της, έχει ως στόχο την περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Πόσο τους ‘τεντώνει’;

Στο λεξικό υπάρχει η λέξη gwarosa (과로사) που σημαίνει “θάνατος από την υπερβολική δουλειά”. Δηλαδή, από καρδιακά επεισόδια, εργατικά ατυχήματα ή αυτοκινητικά δυστυχήματα που οφείλονται στην έλλειψη ύπνου.

Μόλις το 2018 πήραν μια ανάσα οι εργαζόμενοι

Το 2018 η σημερινή αντιπολίτευση πέρασε νόμος που ανέφερε ότι το μάξιμουμ των ωρών που μπορεί να εργάζονται οι πολίτες σε μια εβδομάδα, είναι οι 52. Δηλαδή, οι 40 της κανονικής εργασίας, συν 12 ώρες υπερωρίες. Που είτε τις πληρώνονται, είτε λαμβάνουν εξτρά ημέρες αδείας.

Ο μέσος όρος λοιπόν, το χρόνο είναι οι 1.915 ώρες. Οι ‘συγκάτοικοι’ στη λίστα με των χωρών με τις καλύτερες οικονομίες, έχουν ως μέσο όρο τις 1.716 ώρες. Χαρακτηριστικά, η Γερμανία είναι στις -566 ώρες.

Πριν το 2018 οι Κορεάτες δούλευαν 68 ώρες την εβδομάδα, τις οποίες ‘έσπαγαν’ σε 5 ½ ημέρες, καθώς ‘χτυπούσαν’ κάρτα και το Σάββατο το πρωί.

Αυτό που συμβαίνει έκτοτε είναι ότι οι εργαζόμενοι ‘κλείνουν’ τις 52 ώρες και συνήθως κάνουν τουλάχιστον άλλες 18 ώρες υπερωρίας, τις οποίες δεν πληρώνονται.

Οι εργοδότες τους αναγκάζουν να ολοκληρώσουν τις εργασίες τους, όταν επιστρέφουν σπίτι τους το βράδυ. Αν δεν το κάνουν, τους χαρακτηρίζουν αναποτελεσματικούς, ώστε να αποφύγουν τον νομικό έλεγχο. Που δεν γίνεται παντού και έτσι όλοι ‘φλερτάρουν’ με τα όρια όσων ορίζει ο νόμος.

Ξέχασα να σου πω ότι μεταξύ όσων είναι γνωστή η Κορέα, είναι και η τιμωρητική κουλτούρα στους χώρους εργασίας.

Επίσης, το ‘επιστρέφω στο σπίτι, μετά τη δουλειά’ είναι μια σχετική έννοια. Όχι όμως, για το λόγο που πιστεύεις: στην Κορέα είναι υποχρεωτική η παρουσία στα εργασιακά δείπνα. Άπαξ και ο προϊστάμενος πάρει τη σχετική απόφαση, όλοι πρέπει να εμφανιστούν.

Μετά τους ρωτούν γιατί είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη υπογεννητικότητα του πλανήτη.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της, το 2020 η Κορέα είχε περισσότερους θανάτους από γεννήσεις, με την πολιτεία να κρούει τον κώδωνα κινδύνου, υποσχόμενη αλλαγές που θα ευνοούσαν την αλλαγή. Τελικά, έκαναν ακριβώς το αντίθετο.

Πέραν της αύξησης στις ώρες εργασίας, έχει προταθεί νομοσχέδιο που θα επιτρέπει τους ξένους να εργάζονται στη χώρα, για μισθό κατώτερο του κατώτατου, προκειμένου να βοηθούν τα ζευγάρια με τις οικιακές υποχρεώσεις.

Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω, πολύ περισσότερο από την στιγμή που στη Σιγκαπούρη ήδη δίνουν δέκα φορές λιγότερα από το μέσο μισθό σε ξένους που εργάζονται στη χώρα. To λες κατάχρηση και εκμετάλλευση. Τα ίδια έχουν πει στην DW και πολλοί που ασχολούνται με τα δικαιώματα των ανθρώπων.

Για να συνοψίσουμε, αντί να κάνουν περισσότερες προσλήψεις οι εταιρίες, απομυζούν τους εργαζομένους που έχουν, γιατί συμφέρει οικονομικά (δεν δίνουν περισσότερους μισθούς, ασφάλειες και προνόμια). Έτσι, διατηρούν και σε υψηλά επίπεδα την ανεργία.

Αντί να παίρνουν ιδέες από καλύτερες συνθήκες, ‘δανείζονται’ πράγματα από τις χειρότερες. Ή δημιουργούν χείριστες.

Η νέα απάνθρωπη πρόταση

Υπό το βάρος της πίεσης που του άσκησαν οι ηγέτες της βαριάς βιομηχανίας (γιατί όπως είπαν, δεν προλαβαίνουν τις προθεσμίες), ο νέος πρόεδρος της χώρας, Yoon Suk Yeol είχε να κάνει κάποιες ανακοινώσεις στα μέσα του Μάρτη.

Αποκάλυψε πως οι εβδομαδιαίες ώρες εργασίας θα αυξηθούν σε 69, με τις ώρες των πληρωμένων υπερωριών να μπορούν να φτάσουν έως και τις 29. Πρόσθεσε και ότι θα χρησιμοποιήσει την πλειοψηφία που έχει στο Κοινοβούλιο, για να αλλάξει τα δεδομένα.

Αυτά θα καταστήσουν νόμιμη την εργασία από τις 9 το πρωί έως τα μεσάνυχτα για πέντε συνεχόμενες ημέρες.

Παρεμπιπτόντως, ο κατώτατος μισθός είναι στα 6.71 ευρώ την ώρα. Στην Ελλάδα είναι 4.23 ευρώ. Δεν έχουμε βέβαια, την ίδια ανάπτυξη (φευ).

Ο -συντηρητικός- Yoon που έχει πει ότι το πρόβλημα για την υπογεννητικότητα είναι ο φεμινισμός (συνεργάτης του έχει προτείνει ‘θεραπείες’ για την ομοφυλοφιλία), ανέκαθεν τασσόταν υπέρ των επιχειρήσεων.

Για να σταθεί στο πλευρό τους και τώρα, επέστρεψε στα όσα είχαν σώσει την Κορέα, μετά τον πόλεμο το ‘50 και την έκαναν από μια φτωχή χώρα σε μια από τις πλουσιότερες του πλανήτη. Μόνο που πια έχουμε 2023.

Η γενιά που αντιστέκεται

Δεν είχε υπολογίσει στην Gen Z και τους Millennials που όπως σε όλα τα άλλα μέρη του πλανήτη, δεν δέχονται να θυσιάσουν τη ζωή τους για ουτοπικά όνειρα -δεδομένου ότι όσο και αν δουλέψουν, δεν θα απολαύσουν ό,τι οι προηγούμενες γενιές, γιατί δεν το επιτρέπει η σημερινή οικονομία.

Η ισορροπία μεταξύ της προσωπικής και της επαγγελματικής ζωής είναι η ξεκάθαρη προτεραιότητα των νέων γενιών που δεν φοβούνται να αντιδράσουν.

Ξεχύθηκαν στους δρόμους και έκαναν σαφές πως δεν θα δεχθούν την εξόντωση τους, με την κυβέρνηση να παίρνει time out για να σκεφτεί λίγο καλύτερα την ιδέα της.

Επανήλθε με το “ο πυρήνας της πολιτικής του Yoon για την αγορά εργασίας, είναι η προστασία των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των μη προνομιούχων εργαζομένων, όπως η γενιά MZ, των εργαζομένων που δεν ανήκουν σε συνδικάτα και εκείνων που εργάζονται σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις”.

Δεν έπεισε.

Μετά ‘έριξε’ στο τραπέζι το “η αύξηση του εβδομαδιαίου ανώτατου ορίου στις 69 ώρες θα επιτρέπει στις εργαζόμενες γυναίκες να συγκεντρώσουν περισσότερες υπερωρίες, με αντάλλαγμα για άδεια που θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν για οικογενειακές υποχρεώσεις και τη φροντίδα μελών των οικογενειών του ζευγαριού”.

Η Korean Women’s Associations United απάντησε ότι “ενώ οι άνδρες θα εργάζονται πολλές ώρες και θα απαλλάσσονται από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που έχουν στο σπίτι, οι γυναίκες θα πρέπει να καλύψουν και αυτό το κενό”.

Σημείωσε και ότι αυτή η χώρα είναι από τα ‘χειρότερα μέρη για να διεκδικήσουν ίσες ευκαιρίες στην εργασία τους’ οι γυναίκες.

Όλοι (πέραν του Yoon και προφανώς των επιχειρηματικών κολοσσών) συμφώνησαν ότι η πρόταση που είχε να κάνει δείχνει πως δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να αναγνωρίσει την πραγματικότητα της κορεατικής κοινωνίας.

Που έχει διαρκώς το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών, μεταξύ των αναπτυσσόμενων χωρών του πλανήτη. Το 2022 έγιναν αυτόχειρες 13.300 πολίτες.

Δηλαδή, 26 σε κάθε 100.000.

Για αυτό και η συνθήκη αναφέρεται ως “επιδημιολογία αυτοκτονιών”.

Που μάλλον o Yoon δεν ενδιαφέρεται να λάβει στα υπ’ όψιν του.