Δωρεάν στην πόλη τη Μ. Τρίτη 11 Απριλίου – 5 εκδηλώσεις χωρίς είσοδο

Ποικίλες εκδηλώσεις και εικαστικά δρώμενα που πραγματοποιούνται στην πόλη από πολιτιστικούς οργανισμούς, γκαλερί και φορείς, δίνουν το έναυσμα στο κοινό που αγαπά τον πολιτισμό να ψυχαγωγηθεί με ελεύθερη είσοδο.

Ιδού πέντε ευκαιρίες να περάσουμε όμορφα και δωρεάν τη Μ. Δευτέρα 10 Απριλίου.

Παράλληλοι Μονόλογοι

Στο Καφέ του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου παρουσιάζεται η έκθεση του Νεκτάριου Αντωνόπουλου με τίτλο “Παράλληλοι Μονόλογοι”.

Ο Νεκτάριος Αντωνόπουλος γεννήθηκε στην Τήνο και ασχολήθηκε με τη ζωγραφική από τη σχολική ηλικία. Μαθήτευσε δίπλα στον “κυρ Τάκη”, τον τηνιακό ζωγράφο-αγιογράφο Παναγιώτη Μεταξά, ο οποίος τον μύησε στο χρώμα και το πινέλο. Στη συνέχεια σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ με δασκάλους τους Γ. Γκολφίνο, Γ. Διβάρη και Λ. Ψυρράκη. Μετά την αποφοίτηση του επέστρεψε στο νησί και έκτοτε διδάσκει στο εργαστήριο ζωγραφικής Τήνου. Συγχρόνως, η ενασχόλησή του με την ύπαιθρο τον οδήγησε να διεξάγει ακαδημαϊκά μια σπουδή σχετικά με την τοπιογραφία.

“Ο Νεκτάριος Αντωνόπουλος με παρρησία και νεανική τόλμη- αρνείται και είναι φανερό στις συνθέσεις του- να ακολουθήσει συνταγές και φόρμουλες συμπεριφοράς επιπόλαια διδαγμένες. Αναζητά το νέο μέσα από την καταστρατήγηση αυτού που θα ήταν αποδεκτό μα και πολύ αναμενόμενο. Για να το κάνει αυτό αμφισβητεί φανερά τη σιγουριά που θα του έδινε η αναπαράσταση των μορφών με βάση τη φωτοσκίαση. Θα έλεγα πως αποδεικνύοντας την ευαισθησία του και με κάποια ώριμα διατυπωμένη γραμμική ευσέβεια, προσπαθεί να ορίσει την έκταση του φωτός, υπακούοντας στην ενέργεια που του ελευθερώνει το χρώμα. Είναι δύσκολος δρόμος αυτός, ιδιαίτερα όταν στις προθέσεις σου είναι να παρασταθεί το απίθανο. Πώς να αποτυπώσεις πειστικά τη βροχή ή πώς να εντοπίσεις ζωντανό κόκκινο χρώμα κοιτάζοντας τον ουρανό τη νύχτα; “, αναφέρει μεταξύ άλλων ο εικαστικός Αλέκος Κυραρίνης.

• Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο – Cafe Ο Κήπος του Μουσείου, Πατησίων 44, Αθήνα. Το Μουσείο παραμένει κλειστό Κυριακή του Πάσχα και 1 Μαΐου.

Η Αλίκη στην χώρα της πορσελάνης

Στην Αίθουσα Τέχνης “Αστρολάβος – δεξαμενή” παρουσιάζεται η ατομική έκθεση γλυπτικής της Λιάνας Παπαλέξη, με τίτλο: “H Αλίκη στην χώρα της πορσελάνης“.

Η γλύπτρια δημιουργεί γλυπτά από χυτή πορσελάνη και παρουσιάζει μια εγκατάσταση με έντονα υπερρεαλιστικό χαρακτήρα λαμβάνοντας έμπνευση από ένα από τα πιο κλασικά παραμύθια την “Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων”. Είναι ένα φαντασιακό περιβάλλον, ένας κήπος, εμπνευσμένος από το γνωστό παραμύθι του Lewis Carroll.

Η σύλληψη της εγκατάστασης έχει ως αφετηρία τον κήπο στον οποίο προσπαθεί να βγει η Αλίκη αφού πέσει στην κουνελότρυπα, προσπαθώντας να βρει το κατάλληλο μέγεθος για να χωρέσει από την μικρή πορτούλα που οδηγεί σ’ αυτόν. Το έναυσμα του έργου ήταν η παρακάτω φράση: “Η Αλίκη γονάτισε και μέσα από το πέρασμα αντίκρυσε τον πιο όμορφο κήπο που είχε δει ποτέ της“.

Στην πράξη είναι μια εγκατάσταση από πορσελάνες. Για την καλλιτέχνιδα είναι μια εγκεφαλική απόδραση, ένα πέρασμα από την πραγματικότητα σ’ έναν κόσμο που εμπνεύστηκε για να αισθάνεται όμορφα, σε ένα μαλακό, εύθραυστο, οργανικό-φυτικό περιβάλλον όπου βρίσκει διέξοδο από την σκληρότητα της πραγματικής ζωής.

• Αίθουσα Τέχνης «ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ– Δεξαμενή», Ξανθίππου 11, πλατ. Δεξαμενής, Κολωνάκι. Διάρκεια έκθεσης: 7 Απριλίου – 27 Μαΐου 2023. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή: 11.00 – 16.00 και 17.00 – 20.00, Σάββατο 11.00 – 15.00. Τηλ.: 210 7294342,3 http://astrolavos.gr.

Οφθαλμαπάτη/Illusion

Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζεται η ατομική έκθεση του Γιώργου Μαρούδα με τίτλο: “Οφθαλμαπάτη/Ιllusion”.

Η ζωγραφική του, όπως αναφέρει και ο ίδιος ο καλλιτέχνης, είναι μια δουλειά “οφθαλμαπάτης” (illusion) – που, με συγκεκριμένες τεχνικές (ρεαλιστικές λεπτομέρειες, φωτοσκιάσεις κα), προσπαθεί να παραπλανήσει τον θεατή προκαλώντας του σύγχυση μεταξύ των ζωγραφισμένων αντικειμένων και της πραγματικότητας. Κι ενώ διαχρονικά πολλοί καλλιτέχνες, σε πολλά μέρη του πλανήτη, κάνουν έργα “οφθαλμαπάτης”, οι απαρχές της εντοπίζονται στην αρχαία Ελλάδα.

Αν και ζωγραφίζει εδώ και 53 χρόνια, μόνο πριν 20 χρόνια ο εικαστικός άρχισε να φτιάχνει, κατά καιρούς, μερικούς πίνακες “οφθαλμαπάτης”. Η παρούσα έκθεση είναι κατά 97% “οφθαλμαπάτη”. Ο καλλιτέχνης έχει προσκληθεί και πραγματοποιήσει Εκθέσεις “οφθαλμαπάτης”, μεταξύ άλλων, στην Κωνσταντινούπολη (Rahmi M. Koc Muzesi –Ατομική, 2011) και στο New Jersey (John F. Peto Museum –Ομαδική, 2016). Το JFPM –που φέρει το όνομα ενός από τους εξέχοντες καλλιτέχνες της ιστορίας του ρεύματος- πραγματοποιεί αποκλειστικά Εκθέσεις με έργα “οφθαλμαπάτης”.

Όπως λέει ο ίδιος ο ζωγράφος: “Αυτά έχω να πω για την “ζωγραφική που ξεγελάει το μάτι”. Να μην ξεχνάμε, όμως, πως το μάτι παίρνει εντολή από τον εγκέφαλο…”. Ώρες Λειτουργίας: Καθημερινά 18.00 – 22.00

Από τον προσφυγικό συνοικισμό στην πόλη και τους φωτογράφους της

Δυο εκθέσεις “Από τον προσφυγικό συνοικισμό στην πόλη” και “Παλιοί φωτογράφοι της Νίκαιας, μέρος 2ο” παρουσιάζονται στη Δημοτική Πινακοθήκη Νίκαιας “Ντίνος Κατσαφάνας”.

• Η ιστορική έκθεση “Από τον προσφυγικό συνοικισμό στην πόλη”, σε επιμέλεια Κυριακής Παπαθανασοπούλου, Δρ. Νεότερης Ιστορίας, παρουσιάζει τις διαδικασίες της αστικής αποκατάστασης και της κοινωνικής ένταξης των προσφύγων τα πρώτα χρόνια από την ίδρυση του συνοικισμού και τη διαμόρφωση μιας νέας πόλης του Μεσοπολέμου.

Η Νέα Κοκκινιά είναι αποτέλεσμα της μεγαλύτερης μετακίνησης πληθυσμών του 20 ου αιώνα και η προσφυγική εμπειρία έχει αποτυπωθεί στη συλλογική μνήμη των κατοίκων της. Οι σύνθετες διαδικασίες της αστικής αποκατάστασης, τα προβλήματα και οι πρακτικές εξωραϊσμού, η πολιτική ένταξη και η επαγγελματική αποκατάσταση, οι όψεις της καθημερινής ζωής και της αξιοποίησης του ελευθέρου χρόνου, καθώς και τα κοινωνικά και εθνοπολιτισμικά χαρακτηριστικά της προσφυγικής ταυτότητας και της μικρασιατικής μνήμης αποτελούν αντικείμενο αυτής της έκθεσης, η οποία προσπαθεί να αναδείξει ορισμένα από τα πιο προσδιοριστικά στοιχεία της ταυτότητας και της ιστορίας της Νίκαιας.

• Η έκθεση “Παλιοί φωτογράφοι της Νίκαιας, μέρος 2ο”, σε επιμέλεια Μαρίας Πούλου, ιστορικού της τέχνης, παρουσιάζει είκοσι πέντε φωτογράφους ελληνικής καταγωγής που συνδέθηκαν με την προσφυγική πόλη: επαγγελματίες του στούντιο, ανώνυμους και επώνυμους υπαίθριους φωτογράφους, ιδιαίτερους ερασιτέχνες του μεσοπολέμου. Η πόλη, οι ανθρώπινες σχέσεις, η απασχόληση, ο δημόσιος βίος, η πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητα, η σχολική ζωή, το παιδί και ο γάμος αποτυπώνονται σε 130 εκθέματα δείχνοντας το εύρος της τοπικής επαγγελματικής φωτογραφίας. Σημαντικό μέρος του εκτιθέμενου υλικού οφείλεται στην πολυετή έρευνα του Βασίλη Βασιλειάδη, μικρασιατικής καταγωγής Νικαιώτη φωτογράφου και ερευνητή. Δίπλα στο υλικό αυτό πρωτοστατεί η μνήμη των κατοίκων, όπως διαφυλάχθηκε σε φωτογραφική εικόνα και βγήκε από τις ιδιωτικές συλλογές των Νικαιωτών για να ανασυστήσει τη φωτογραφική γενεαλογία της πόλης.

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα πραγματοποιούνται εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολικές ομάδες και ξεναγήσεις για το κοινό. Η έκθεση θα παραμείνει κλειστή από Μ. Πέμπτη 13/4 έως και Δευτέρα 17/4. Περισσότερα εδώ…

Εθνική Οδός, το κοινό νεοελληνικό μας βίωμα

Στην Γκαλερί Σκουφά παρουσιάζεται η ατομική έκθεση του Αχιλλέα Ραζή με τίτλο “Εθνική Οδός”.

Σε 19 εικαστικές συνθέσεις (14 ελαιογραφίες μεγάλων, κυρίως, διαστάσεων, και 5 συνθέσεις μικτής τεχνικής σε χαρτιά μεγάλων διαστάσεων), ο Αχιλλέας Ραζής (Μυτιλήνη, 1975) αποτυπώνει ισάριθμες όψεις του νεοελληνικού τοπίου σαν να αφηγείται, ταυτόχρονα, το κοινό νεοελληνικό μας βίωμα. Αν και το κάθε έργο αποτελεί έναν ανεξάρτητο και ολοκληρωμένο ζωγραφικό κόσμο, όλα μαζί συγκροτούν και ένα συμπαγές σώμα που αντανακλά την αστική, βιομηχανική και συγχρόνως ψυχική νεοελληνική πραγματικότητα. Πίσω από τη αναγνωρίσιμη αποτύπωση της εθνικής οδού ή ενός βενζινάδικου, των διοδίων ή μιας απρόσωπης πολυκατοικίας, ο θεατής αναγνωρίζει την χαοτική ανεστιότητα της σύγχρονης ζωής.

Όπως σημειώνει ο Γιάννης Παλαβός στο κείμενο που συνοδεύει τον κατάλογο της έκθεσης: “Τα δεκαεννιά έργα της ενότητας καταγράφουν, σχεδόν με όρους –για να δανειστούμε το λεξιλόγιο μιας άλλης τέχνης– ενός ιδιωτικού ντοκιμαντέρ ή ενός φιλμ που αμήχανα θα αποκαλούσαμε “κινηματογραφικό δοκίμιο” (όχι διανοητικό, όμως, αλλά ανάλαφρο και τρυφερό), το νεοελληνικό “εδώ και τώρα”· ψηλαφούν και αποτυπώνουν τη νέα ρωμιοσύνη όπως αντριεύει και θεριεύει σαν τις πικροδάφνες που στολίζουν τον εθνικό αυτοκινητόδρομο. Έχει ενδιαφέρον ότι η ελληνικότητα του Ραζή δεν συγγενεύει με την ελληνικότητα της Γενιάς του ’30 ούτε ως αίτημα ούτε ως τρόπος, παρότι ο Ραζής όχι μόνο δεν την απαξιώνει πατροκτονικά αλλά αντιθέτως αναγνωρίζει την οφειλή του στον παραστατικό βραχίονα του μεσοπολεμικού μοντερνισμού. Αν, όμως, η ελληνικότητα του Μεσοπολέμου αναζητήθηκε στα αθηναϊκά νεοκλασικά, στις Κυκλάδες και στον συλλήβδην εξιδανικευμένο και “ανόθευτο” λαϊκό πολιτισμό, η νέα ελληνικότητα που οργανώνεται πέριξ του αυτοκινητόδρομου είναι, όπως βλέπουμε στα έργα της ενότητας, διαφορετική”. Περισσότερα εδώ…

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις