ΤΑ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ TGI FRIDAYS™ ΕΙΝΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ

Οδηγώντας στους δρόμους της πόλης με το αυτοκίνητο, πολλές φορές σκέφτομαι πώς έχει αλλάξει αυτή η πόλη από τότε που την τριγυρνούσα σαν μαθητής ή φοιτητής. Και άλλαξαν πολλά, πάρα πολλά. Νέα κτίρια υψώθηκαν, πολλές γειτονιές διαφοροποιήθηκαν, πολλά καταστήματα έκλεισαν και άφησαν πίσω τους μία ιστορία που αποτυπώθηκε σε κείμενα και διθυράμβους.

Υπάρχουν όμως κι εκείνα που αλλάζουν μέσα στα χρόνια, γίνονται καλύτερα και τα βλέπουμε και εμείς να μεγαλώνουν μαζί μας. Τα TGI Fridays™ ήρθαν στην Ελλάδα το 1997 και τα τελευταία 25 χρόνια νιώθω ότι ήταν πάντα εκεί. Στη δική μου ζωή και εκείνων γύρω μου.

Η δεκαετία του ‘90 μοιάζει πολύ μακρινή. Όχι μόνο χρονολογικά αλλά για το πώς διασκεδάζαμε, πώς τρώγαμε, πώς καταναλώναμε την ποπ κουλτούρα. Και κάπου εκεί προς το τέλος των 90s, ήρθαν τα TGI Fridays™ στη ζωή μας και ήρθαν πολύ αρμονικά. Σαν φυσική συνέχεια όσων βλέπαμε στην τηλεόραση, των μουσικών που ακούγαμε, της ζωής που θέλαμε να ζήσουμε. Μπαίνοντας τότε στα Fridays στο Κεφαλάρι ένιωθες ότι άνοιγες την πόρτα σε έναν κόσμο που φτιάχτηκε για εσένα. Και είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που θα έκαναν το βράδυ σου ξεχωριστό.

Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση του να καταφέρνουμε να βρούμε μια ροτόντα για να χωρέσει όλη η παρεά. Από τη στιγμή που καθόσουν, όλα τα προβλήματα του γνωστού σύμπαντος είχαν λυθεί. Γιατί ήξερες ότι θα έτρωγες φανταστικά και θα περνούσες ένα βράδυ αφιερωμένο σε εσένα, τους φίλους σου και τους υπόλοιπους που ήξερες με κλειστά μάτια ότι θα συναντήσεις εκεί.

Μπαίνοντας στα 00s, τα καταστήματα TGI Fridays™ άρχισαν να πληθαίνουν. Μαζί και οι λόγοι για να πας σε αυτά. Εκδηλώσεις, party, νέες γεύσεις, πολύχρωμα cocktail, ήταν όλα μία ακόμα αφορμή για να βρεθείς στα τραπέζια ενός καταστήματος. Και σιγά σιγά εκείνα που τρώγαμε έγιναν διάσημα. Τα Potato Twisters, τα Sesame Chicken Strips, τα Fridays™ Signature Glazed Ribs, το Death by Chocolate και τόσα άλλα πιάτα έγιναν θρυλικά μέσα σε λίγα χρόνια αλλά και ένα σημείο αναφοράς για ένα brand που είχε έρθει από την Αμερική αλλά κατάφερε σε πολύ λίγα χρόνια να ζυμωθεί στην ελληνική κοινωνία και να αγαπηθεί όσο ελάχιστα.

Κι αν πλέον δεν είχα ανάγκη μια ροτόντα γιατί στα TGI Fridays™ της Γλυφάδας και του Κολωνακίου θα πηγαίναμε πλέον 2 ή 3 άτομα, η λαχτάρα για να βρεθώ σε ένα τραπέζι ήταν η ίδια. Αλλά το πιο σημαντικό σε εκείνη τη χρονική συγκυρία, όταν ήμουν 25 και ήθελα κάθε βράδυ να το ζω σαν να είναι το τελευταίο, είναι ότι μαζί με τη λαχτάρα είχα και μια σιγουριά, μια ξεγνοιασιά. Ότι όταν θα βρισκόμουν σε ένα τραπέζι και θα παρήγγελνα το δικό μου αγαπημένο πιάτο, θα είχα κάθε μα κάθε φορά την ίδια γεύση, την ίδια ποιότητα, την ίδια αίσθηση στην οποία με είχαν συνηθίσει τα TGI Fridays™.

Και τόσα χρόνια μετά, νιώθω πραγματικά πανευτυχής που έχω ακόμα την ίδια απαράλλαχτη αίσθηση όταν βρίσκομαι σε ένα τραπέζι των TGI Fridays™ στο Golden Hall ή τη Μαρίνα Φλοίσβου. Και δεν είναι τυχαίο ότι κάθε δεκαετία με βρίσκει συνήθως σε διαφορετικό κατάστημα. Κι αυτό γιατί όπως αλλάζουν οι εποχές αλλάζουν και οι δικές μας ανάγκες. Κάποτε πήγαινα με την παρέα, αργότερα θα έβγαινα ένα ραντεβού και τώρα πια πηγαίνω με την οικογένειά μου.

Πίστεψέ με το “πηγαίνω με την οικογένειά μου” δεν το λέω καθόλου με βάρος. Δεν είμαι από εκείνους που ψάχνω να βρω τρόπους να απασχολήσω τα παιδιά ή δεν με ενδιαφέρει το τι θα φάνε αρκεί να φάνε. Το μότο της δικής μας φαμίλιας, όσο παιδικό κι αν ακούγεται, είναι το “κάθε μέρα γιορτή”. Κι έτσι το νιώθω κάθε φορά που πηγαίνουμε σε ένα TGI Fridays™. Γιατί βλέπω στα μάτια όλων μας την ίδια έξαψη και την ίδια όρεξη που θυμάμαι να βλέπω στον εαυτό μου 25 χρόνια πριν.

Η γενιά των 40άρηδων αυτής της χώρας νιώθει πολύ συχνά νοσταλγία. Για μουσικές, φαγητά, icons, τηλεοπτικές εκπομπές, video games και ποπ είδωλα που έχουν χαθεί στη λήθη είτε γιατί οι επόμενες γενιές τα ξεπέρασαν είτε γιατί εξαφανίστηκαν από τη ζωή και την κοινωνία μας. Και είναι νομίζω μια μικρή δικαίωση για τους ανθρώπους που έφεραν τα TGI Fridays™ στην Ελλάδα αλλά και όλους εκείνους που μας υποδέχονται χαμογελαστοί στα καταστήματα εδώ και 25 χρόνια, το γεγονός ότι σε αυτή την περίπτωση η νοσταλγία συνοδεύεται από προσμονή. Για την επόμενη φορά που θα βρεθούμε σε ένα τραπέζι να φάμε, να γελάσουμε, να ερωτευτούμε και να ονειρευτούμε, σαν κάθε μέρα να είναι Παρασκευή.