Κώστας Κουτρούλης: “Πρέπει να καταλάβουμε πού αρχίζει και πού τελειώνει η υποτίμηση της ίδια μας της ζωής”

Ο ιππόκαμπος του εγκεφάλου ονομάστηκε έτσι επειδή το σχήμα του μοιάζει αόριστα με τον αντίστοιχο θαλάσσιο οργανισμό. Είναι υπεύθυνος για την κωδικοποίηση της μακροπρόθεσμης μνήμης του ανθρώπου.

Ο ιππόκαμπος είναι αυτός που βοηθά τον άνθρωπο να «πλοηγείται» στο χώρο. Πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα φυλογενετικά τμήματα του εγκεφάλου και αποτελεί μέρος του μεταιχμιακού συστήματος. Ελέγχει το κέντρο της μνήμης… Μεταφέρει πληροφορίες όσο μακρινές κι αν είναι. Αλλά και κοντινές. Άνθρωποι με εκτεταμένες βλάβες στον εγκέφαλο δεν συγκρατούν μνήμες.

Ο Δημήτρης και η Βερόνικα χώρισαν. Και από κοινού αποφάσισαν να διαγράψουν κάθε κοινή τους μνήμη. Ένας αστροναύτης που… βρίσκεται στον δρόμο τους βοηθά να ανακαλύψουν κάτι πολύ βαθύ και κρυμμένο από καιρό. Εμείς αφηγούμαστε μια ιστορία για τον Δημήτρη, την Βερόνικα, τις αναμνήσεις τους και τον Ιππόκαμπο. Μια ιστορία τόσο παλιά, όσο ο και ο κόσμος.

Ο έρωτας και η μνήμη είναι το θέμα του θεατρικού έργου «Ιππόκαμπος» που ξεκινά στις 6 Μαρτίου στον Χώρο Κ4 από την Ομάδα Θεάτρου Ε.Α.Ν., και θα παίζεται για οκτώ μόνο παραστάσεις, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00. Η παράσταση βασίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της στον αυτοσχεδιασμό.

Εμείς μιλήσαμε με τον Κώστα Κουτρούλη που έγραψε το κείμενο του “Ιππόκαμπου” και το σκηνοθετεί μαζί με τον Θύμιο Διαμαντή.

Είστε μια νεανική θεατρική ομάδα που καταπιάνεστε με ένα δύσκολο θέμα, το θέμα των σχέσεων. Τι σας οδήγησε στη δημιουργία ενός τέτοιου έργου;
Οι ανθρώπινες σχέσεις, πόσο μάλλον οι ερωτικές, θα είναι για πάντα ένα ζήτημα το οποίο θα μας απασχολεί. Η ένταση της αρχής, η ρουτίνα και ο χωρισμός, η αγάπη ή το μίσος που απομένουν σαν συναισθήματα, όλη η πορεία δηλαδή που εν δυνάμει μπορεί να ζήσει ένα ερωτικό ζευγάρι, αλλά και το πως αυτή η πορεία μπορεί να κυκλώσει ή να τερματίσει.

Ο λόγος που τώρα καταπιαστήκαμε με αυτό το θέμα είναι γιατί νιώσαμε μια κοινή ανάγκη να μιλήσουμε κυρίως για την ποιότητα αυτής της πορείας. Στο σήμερα που ο κόσμος τρέχει τόσο γρήγορα, πόσο χρόνο αφιερώνουμε στο να ζήσουμε κάτι ολοκληρωτικά χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειές του; Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο διαστημικό, ακριβώς γιατί ο κόσμος μας στο σήμερα μοιάζει να ”τρέχει” με την ταχύτητα του φωτός. Με βάση αυτήν την ιδέα αποφασίσαμε πως και το φως σαν στοιχείο μάς επηρεάζει από όλες τις απόψεις, καταρχάς ζωτικά, αλλά εν συνεχεία και σε άλλους τομείς.

Τι είναι ο Ιππόκαμπος και γιατί ανατρέξατε σε έναν επιστημονικό όρο για να μιλήσετε θεατρικά;
Ο Ιππόκαμπος είναι το μέρος του εγκεφάλου που ασχολείται με την μνήμη κι έχει πάρει το όνομά του λόγω της ομοιότητας με το θαλάσσιο πλάσμα. Η παράσταση μας ασχολείται με τον έρωτα και τη μνήμη, θα λέγαμε όμως πως διαδραματίζεται ”μέσα” στους χαρακτήρες κι από ‘κει ορμώμενοι καταλήξαμε σε αυτόν τον τίτλο. Για να μην κάνω παραπάνω spoil σχετικά με την παράσταση δε θα επεκταθώ περισσότερο, τα υπόλοιπα από κοντά.

Με ποιες πέντε λέξεις θα μιλούσατε για τον Ιππόκαμπο;
Έρωτας, Αγάπη, Μνήμη, Σύμπαν, Επιλογές

Το τελευταίο διάστημα εσείς οι ηθοποιοί βρεθήκατε στο μάτι του κυκλώνα με το θέμα των πτυχίων σας. Είστε ικανοποιημένος με την τροπή που παίρνουν τα πράγματα;
Θα ήθελα να μου επιτραπεί σε αυτό το σημείο να κάνω μια παρένθεση με αφορμή αυτήν την ερώτηση και να εκφράσω τα βαθιά μου συλλυπητήρια στους συνανθρώπους των θυμάτων αλλά και των τραυματιών του δυστυχήματος στα Τέμπη. Δεν κλείνω ακριβώς την παρένθεση και την αφήνω σε άρση θέλοντας να πω το εξής: Αυτό το γεγονός στα Τέμπη φυσικά δεν συγκρίνεται με την υποτίμηση των πτυχίων μας. Είναι όμως μια συνέχεια του ίδιου νήματος.

Πριν λίγο ανέφερα πως η κοινωνία μας τρέχει με ταχύτητα φωτός. Τα αποτελέσματα γίνονται αισθητά. Οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να καταλάβουν που αρχίζει και που τελειώνει η υποτίμηση της ίδιας τους της ζωής κι αυτό πρέπει κάποια στιγμή να μας προβληματίσει.

Το κεφάλαιο που ανοίγει με το ΠΔ/85 και την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης είναι η επισημοποίηση μιας κατάστασης που βιώνει χρόνια ο χώρος του θεάτρου κι αφορά όλους τους ηθοποιούς κι όχι μόνο τους νέους. Την ίδια όμως υποτίμηση βιώνουν χρόνια τώρα οι γιατροί, οι εκπαιδευτικοί και πόσες άλλες ειδικότητες. Μας έχουν πείσει ότι στον σύγχρονο κόσμο μπορείς να είσαι καλά με 713 ευρώ και κάποια επιδόματα (την στιγμή που η ποιότητα ζωής ανεβαίνει κατακόρυφα). Μπορούμε να αφιερώσουμε μια συνέντευξη μόνο σε αυτό το ζήτημα και πάλι δεν θα είναι αρκετή να αναλύσουμε την εκ βαθέων σήψη του συστήματος.

Θα ήθελα να παραθέσω μόνο το εξής: Θεωρώ ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ζήσει τη ζωή του, όπως τη θέλει, και το κράτος οφείλει να μεριμνά ώστε να μην υπάρχουν εμπόδια στον δρόμο αυτό, πέραν των εμποδίων που οι ίδιοι βάζουμε στους εαυτούς μας, Προφανώς δεν είμαι ευχαριστημένος με την έκβαση που έχουν πάρει τα πράγματα στην χώρα. Σε όλους τους τομείς.

Εχετε οδηγηθεί στην απόφαση δημιουργίας δικού σας θεατρικού χώρου και αυτοχρηματοδότησης των παραστάσεων σας. Είναι μια απάντηση αυτό στις επιχορηγήσεις; Έχετε κάνει αίτηση για επιχορήγηση; Πιστεύετε ότι το θέατρο πρέπει να επιχορηγείται;
Όταν ήμουν μικρός, ο παππούς μου, μου είχε πει: ”Μην γίνεις υπάλληλος ποτέ.” Και στη σχολή μου, το Θέατρο Τέχνης, μας άρεσε να λέμε όταν βρίσκαμε ανεπαρκή την εκπαίδευση μας (από ορισμένους καθηγητές) πως: ”Στο Τέχνης το κάνουμε μόνοι μας”.

Με τα χρόνια παράφρασα λίγο τον παππού αν και καταλάβαινα πως το έλεγε: ”Να είσαι κύριος του εαυτού σου”. Με αυτό το μότο πορευόμαστε σαν ομάδα και απλώς κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Αν κάτι το αγαπάς, θα το κάνεις ο κόσμος να χαλάσει ό,τι κι αν είναι αυτό. Η ομάδα είναι καινούργια και φέτος θα κάνει την πρώτη της αίτηση για επιχορήγηση, γιατί φυσικά πιστεύουμε πως το θέατρο, όπως και άλλοι κλάδοι πρέπει να επιχορηγείται – όχι όμως μόνο οι μεγαλοπαραγωγοί και μεγαλοεπιχειρηματίες – δεν είναι λογικό για να κάνουμε μια παράσταση να πρέπει να δουλεύουμε ταυτόχρονα σερβιτόροι ή οπουδήποτε αλλού για να μαζέψουμε τα λεφτά – και δεν υποτιμώ το επάγγελμα του σερβιτόρου, έχω υπάρξει προσωπικά σερβιτόρος 15 χρόνια από τα 31 μου. Είναι όμως βασικό να παρέχεται η δυνατότητα σε νέους καλλιτέχνες που έχουν όραμα και έχουν να πουν κάτι να μπορούν να το πουν με όσο το δυνατόν καλύτερα μέσα.

Πιστεύω γι’ αυτόν τον λόγο σε μια κυκλική επιχορήγηση, να μην επιτρέπεται π.χ. σε μια ομάδα να παίρνει επιχορηγήσεις για πάνω από 2 χρόνια σερί. Τα χρήματα δεν είναι άπειρα, κανείς δεν πιστεύει κάτι τέτοιο. Αν όμως οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι απολαμβάνουν την άνεση μιας κρατικής μέριμνας, πώς περιμένουμε να αναπτυχθεί ο πολιτισμός συνολικά; Πιο πάνω βέβαια συζητάμε για το ΠΔ/85 και για ιδιωτικοποιήσεις, οπότε πως μπορούμε να περιμένουμε από μια πολιτεία να επενδύσει σε έναν κλάδο που υποτιμά τόσο πολύ; Είμαστε στην ώριμη περίοδο του μεσαίωνα και έχουμε ακόμα πολύ μέχρι την Αναγέννηση.

Συντελεστές

• Κείμενο – Σκηνοθεσία: Θύμιος Διαμάντης, Κώστας Κουτρούλης
• Πρωτότυπη Μουσική – Μουσικός επί Σκηνής: Βασίλης Ράλλης
• Επιμέλεια κίνησης: Εύη Τσακλάνου
• Φωτογραφίες: Σίμος Πράσινος
• Παίζουν: Βερόνικα Μπακόλα, Δημήτρης Μπούρας

Πληροφορίες

• Χώρος Κ4 (Οι Άνθρωποι που Ακολουθούν τη Γη): Βεΐκου 28, Κουκάκι, πλησίον μετρό Ακρόπολης και Συγγρού-Φιξ
• Πρεμιέρα: 13 Μαρτίου 2023
• Κάθε Δευτέρα και Τρίτη 21.00, για 8 παραστάσεις (περιορισμένος αριθμός θέσεων)
• Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2114234814
• Τιμές εισιτηρίων: Ταμείο: 14 ευρώ

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις