Όχι, να μην το δούμε. Για να μη φτύνουμε τα μούτρα μας…

Όταν έχεις παρακολουθήσει όλα τα Παγκόσμια Κύπελλα από τη δεκαετία του ’70 και μετά, ακόμα και από ασπρόμαυρη τηλεόραση, που δεν υπήρχε τότε σε όλα τα σπίτια, αισθάνεσαι κάπως δύσκολα που το δίλημμα εμφανίζεται σήμερα πιεστικό μπροστά σου: Θα παρακολουθήσεις το αιματοβαμμένο Μουντιάλ του Κατάρ, που αρχίζει σήμερα;

Εντάξει, δεν είναι η πρώτη φορά που ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από αυταρχικά καθεστώτα, ακόμα και στυγνές δικτατορίες.

Το 1936 ο Χίτλερ και οι Ναζί του εκμεταλλεύθηκαν τα «ιδεώδη του αθλητισμού» για να κρύψουν το αληθινό τους πρόσωπο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες τούς πρόσφεραν το τέλειο άλλοθι. Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι αρνήθηκαν να μποϊκοτάρουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, πιστεύοντας τις διαβεβαιώσεις των Εθνικοσοσιαλιστών του Χίτλερ, που μόλις είχαν καταλάβει την εξουσία. Μόλις έσβησαν τα φώτων των Αγώνων, άρχισε ο μεγαλύτερος εφιάλτης της ανθρωπότητας.

Το 1978 το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου έγινε στην Αργεντινή, που δυο χρόνια νωρίτερα είχε πέσει στα νύχια του δικτάτορα Βιντέλα. Οι καταγγελίες για διώξεις, βασανισμούς και δολοφονίες ήταν γνωστές στη Δύση. Αλλά επικράτησε το δόγμα «άλλο αθλητισμός άλλο πολιτική».

Το Μουντιάλ έγινε, η εθνική ομάδα της Αργεντινής το κατέκτησε, η χούντα εν μέρει ξεπλύθηκε, Παρά τα «όργια» (δωροδοκίες, στημένοι αγώνες κ.α) που καταγγέλθηκαν. Μόνο ο θαρραλέος-και αριστερός- Γερμανός ποδοσφαιριστής Πάουλ Μπράιτνερ(πρωταθλητής κόσμου το 1974) αρνήθηκε να πάει στην Αργεντινή και να παίξει. Και ο Γιόχαν Κρόιφ δεν πήγε, αλλά αυτό μάλλον δεν έγινε για πολιτικούς λόγους.

Εντάξει, καταλαβαίνω το επιχείρημα ότι, αν είναι να μποϊκοτάρουμε κάθε μεγάλη αθλητική διοργάνωση που γίνεται στον κόσμο, πάντα θα βρίσκουμε λόγους. Και η Κίνα και η Ρωσία, που διοργάνωσαν Ολυμπιακούς και Μουντιάλ, αυταρχικά καθεστώτα έχουν μονίμως. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συνηθίσουμε το ξέπλυμα αυταρχικών καθεστώτων, που γίνεται μέσω του αθλητισμού. Οι θάνατοι χιλιάδων εργατών από φτωχές χώρες, που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή «εξωτικών» γηπέδων στο Κατάρ, δεν πρέπει να περάσουν ως άλλο ένα «έτσι γίνεται». Η καταπίεση των γυναικών και των ομοφυλόφιλων δεν πρέπει να περάσει ως άλλο ένα «και τι να κάνουμε;».

Οι χώρες-και δη οι μεγάλες- βάζουν πάνω απ΄όλα τα στυγνά συμφέροντά τους. Ήδη η Αμερική του Μπάιντεν-ναι του Μπάιντεν, που τον περασμένο Ιούλιο είχε πει ότι θεωρεί τον διάδοχο του θρόνου και νυν πρωθυπουργό της Σαουδικής Αραβίας υπεύθυνο για τη δολοφονία του δημοσιογράφου Κασόγκι– είδε «το φως το αληθινό» και τον απαλλάσσει πλέον από κάθε ευθύνη.

Αυτά είναι ντροπή για τους ηγέτες. Εμείς οι πολίτες δεν θέλουμε να γίνουμε σαν τα μούτρα τους. Δεν θέλουμε να γεμίσει ο κόσμος με Πούτιν, Ερντογάν, Μπιν Σαλμάν και Αλ Τάνι (εμίρης του Κατάρ, που λέει ότι «συκοφαντείται» η χώρα του). Αν οι χιλιάδες θάνατοι εργατών, η καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ανύπαρκτη ελευθεροτυπία είναι «συκοφαντίες», ας συκοφαντείται. Και αν «συκοφάντες» είναι μέσα ενημέρωσης όπως ο «Γκάρντιαν», τότε μάλλον έχουμε να κάνουμε με καλές συκοφαντίες.

Θα θέλαμε σπουδαίοι σημερινοί αθλητές, όπως ο Μέσι, ο Ρονάλντο, ο Εμπαπέ, ο Μπενζεμά κ.α να κάνουν ό,τι ο Μπράιτνερ το 1978 με την Αργεντινή: να μην πάνε στο Κατάρ. Θα θέλαμε άλλους, βετεράνους πια, να πουν τουλάχιστον αυτό που είπε ο Ερίκ Καντονά: «Δεν θα παρακολουθήσω αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν είναι αληθινό. Το Κατάρ δεν είναι ποδοσφαιρική χώρα. Τους ενδιαφέρουν μόνο τα λεφτά κι αυτό που έγινε με τους εργάτες που έχτισαν τα στάδια είναι φρικτό».

Να μη δούμε, λοιπόν, αυτό το Μουντιάλ. Ως μια πρώτη αντίδραση ελεύθερων φιλάθλων και πολιτών, που δεν θέλουν να συνεχίσουν να επιβραβεύουν τις τόσο απροκάλυπτα κυνικές επιλογές της διεφθαρμένης ΦΙΦΑ των Μπλάτερ, Πλατινί, Ινφαντίνο και σια…

Δεν πρέπει να το δούμε, για να μη μας πουν αργότερα τα παιδιά και τα εγγόνια μας «κι εσείς τι κάνατε όταν βλέπατε το Μουντιάλ στην Αργεντινή της χούντας του Βιντέλα;».

Κι επειδή δεν κάναμε τότε τίποτα, δεν θέλουμε και σήμερα να κάνουμε το ίδιο. Ας κάνουμε το ελάχιστο που μπορούμε. Για να μην αισθανθούμε απαίσια μερικά χρόνια αργότερα, όταν ακούσουμε στίχους σαν κι αυτούς που έγραψε τότε ο τραγουδοποιός Βασίλης Νικολαίδης για το Μουντιάλ του 1978:

«Δεν είναι φάρσα, δεν είναι μπακατέλα, στην προσμονή του ζούσαμε καιρό, είναι το μουντιάλ του στρατηγού Βιντέλα, φτύστε τα μούτρα σας και τον πολιτισμό. Εκεί θα είναι η Αμερική, Περού, Αργεντινή και Βραζιλία, τι κι αν πεθαίνουν στην ασφάλεια μερικοί, άλλο ποδόσφαιρο κι άλλο πολιτική.

Θα είναι εκπρόσωποι της Γηραιάς Ευρώπης, θα είναι οι Ρώσοι κι ο Πλατινί κι από συλλήψεις θα γίνεται της πόρνης, οι διαιτητές θα είναι συμβατικοί. Κι αφού ο κόσμος έχει αποφασίσει να δώσει χέρι στο φασισμό, κι εγώ μ’ εμένανε τα έχω κανονίσει να δω το κύπελλο χωρίς ενδοιασμό».

Ε, λοιπόν, όχι. Να μην το δούμε. Για να μη φτύνουμε αργότερα τα μούτρα μας…