Μητσοτάκης: Μακρόν και Όρμπαν σε συσκευασία του ενός

*Το κείμενο ζητήθηκε από το Γραφείο Αθηνών του Ιδρύματος Rosa Luxemburg και δημοσιεύεται εκ παραλλήλου το Σάββατο 20 Μαΐου στην εφημερίδα Neues Deutchland. Το παρόν αποτελεί την ελληνική του μετάφραση.

Οχτώ μέρες πριν τη φονική σύγκρουση του τρένου στα Τέμπη με 57 νεκρούς, ο αρμόδιος Υπουργός Μεταφορών Κώστας Καραμανλής, ανηψιός του Έλληνα «εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή και ξάδελφος του άλλου Κώστα Καραμανλή που κυβέρνησε την Ελλάδα από το 2004 ως το 2009, δήλωνε στη Βουλή απαντώντας σε ερώτηση της αντιπολίτευσης: «Ντρέπομαι που θέτετε θέματα ασφαλείας και θα ήθελα να ανακαλέσετε αμέσως. Ντρέπομαι διότι εμείς διασφαλίζουμε την ασφάλεια στα τρένα».

Ο Κώστας Καραμανλής παραιτήθηκε μετά το δυστύχημα αλλά είναι ξανά υποψήφιος με την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Όπως έλεγε σημαίνον στέλεχός της για να δικαιολογήσει αυτή την εξοργιστική πρακτική «δεν γίνεται το ελληνικό κοινοβούλιο να μείνει για πρώτη φορά από το 1974 χωρίς Καραμανλή…»

Λίγες μέρες αργότερα, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ένα από τα πιο προβεβλημένα και φασαριόζικα στελέχη αυτής της κυβέρνησης με ακροδεξιό παρελθόν προσπάθησε να δικαιολογήσει τη στάση του ήδη παραιτηθέντος Καραμανλή λέγοντας: «Μα είναι δυνατόν να βγει Υπουργός Μεταφορών στη Βουλή και να πει ότι έχουμε πρόβλημα με την ασφάλεια στα τρένα;» Ο δημοσιογράφος έκπληκτος του απαντάει «ναι, βέβαια, εφόσον έχουμε».

Ο Υπουργός συνεχίζει ατάραχος «μα τότε δεν θα ξαναμπεί κανείς σε τρένο». Ο κύριος Γεωργιάδης φυσικά δεν παραιτήθηκε και εκ νέου διεκδικεί την ψήφο των Ελλήνων, με βάσιμες προσδοκίες όχι μόνο ότι θα εκλεγεί φυσικά, αλλά ότι θα βγει πρώτος στην περιφέρειά του. «Οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν» έλεγε ένας διάσημος Γάλλος συντηρητικός στοχαστής, ο Ζοζέφ Ντε Μεστρ…

Ξεκίνησα το κείμενο αυτό έτσι προκειμένου να καταλάβει ο αναγνώστης που δεν παρακολουθεί από κοντά την ελληνική επικαιρότητα το ύφος και το ήθος της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Νεποτισμός α λα γκρεκ

Νεποτισμός: τρεις Κωστάδες Καραμανλήδες, Μητσοτάκης πρωθυπουργός γιός πρωθυπουργού, ανηψιός του πρωθυπουργού δήμαρχος Αθηναίων και η σύζυγος του δημάρχου προβεβλημένη encore woman της ιδιωτικής τηλεόρασης που μετείχε χωρίς ενδοιασμό στο debate των υποψηφίων θέτοντας ερωτήσεις στον εξ αγχιστείας θείο της. Και φυσικά, εκτός ΝΔ, η δυναστεία τριών πρωθυπουργών, η δυναστεία Παπανδρέου που πλέον όμως έχει εξασθενήσει.

Το 1974 ο ελληνικός λαός αποφάσισε με το λεγόμενο «πολιτειακό» δημοψήφισμα να ξεφορτωθεί την δυναστεία των Γλύξμπουργκ και να θέσει τέρμα στη βασιλεία. Ωστόσο, και στα 49 χρόνια της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας μόνο δύο πρωθυπουργοί προέρχονται από οικογένειες που δεν ανήκουν στις τρείς διάδοχες δυναστείες Καραμανλή, Μητσοτάκη και Παπανδρέου: Ο Κώστας Σημίτης και ο Αλέξης Τσίπρας.

Oι Δεξιές της Μεταπολίτευσης

Η ίδια η Νέα Δημοκρατία την επαύριον της χούντας υπήρξε ένα συντηρητικό κόμμα το οποίο ωστόσο έδωσε δείγματα ενός δυναμικού φιλελεύθερου μεταρρυθμισμού και ευρωπαϊσμού, τουλάχιστον την πρώτη τετραετία που κυβέρνησε τον τόπο μετά τους συνταγματάρχες (1974-1977). Έπειτα βάλτωσε και η ορμή του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου την συνέτριψε. Η δεύτερη φορά που το κόμμα αυτό κυβέρνησε την Ελλάδα ήταν το 1991 ως το 1994 με αρχηγό τον πατέρα του Κυριάκου Μητσοτάκη, Κωνσταντίνο.

Ήταν η πρώτη φορά που στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης δοκιμάστηκε η εφαρμογή ενός σκληρού προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού το οποίο ωστόσο δεν ήταν ώριμο να προχωρήσει εξαιτίας της πολιτικής συγκυρίας αλλά και της φαυλότητας της κυβέρνησης που έταζε τα πάντα μόνο σε δικούς της ανθρώπους. Η τρίτη φορά που κυβέρνησε η Νέα Δημοκρατία είχε αρχηγό τον ανηψιό του Κωνσταντίνου Καραμανλή του original. Πλέον η Ελλάδα δεν ζούσε στα πολιτικά πάθη του παρελθόντος και γενικώς η προσωπικότητα του πρωθυπουργού ήταν μετριοπαθής και ήρεμη.

Η ζημιά ωστόσο που έγινε στη χώρα από το 2004 ως το 2009 ήταν τεράστια καθώς τότε ήταν η περίοδος του δημοσιονομικού εκτροχιασμού που τόσο ακριβά πληρώθηκε στη συνέχεια. Η τέταρτη φορά που κυβέρνησε την Ελλάδα η παράταξη αυτή ήταν στην εποχή των Μνημονίων σε συμμαχικές κυβερνήσεις υπό τον Αντώνη Σαμαρά.

Ο Σαμαράς είναι ένας εκπρόσωπος της alt right δεξιάς με απροσχημάτιστες θέσεις εναντίον των μεταναστών, των δικαιωμάτων της LGBT κοινότητας, σκληρή αντιτουρκική ρητορική, αυτός που έριξε τον πατέρα Μητσοτάκη για το όνομα της Μακεδονίας, που έκλεισε με μια απόφαση τη Ελληνική Δημόσια Τηλεόραση και πολλά-πολλά άλλα. Είναι ένας πολιτικός που έχει σκληρό ιδεολογικό λόγο, κάτι σαν τον Βαυαρό Στράους της CSU, ο οποίος με πυγμή κυβέρνησε τη χώρα από το 2012 ως το 2015 πριν την ήττα του από το ΣΥΡΙΖΑ.

Η Νέα Δημοκρατία την περίοδο αυτή δεν μπόρεσε ωστόσο να κυβερνήσει όπως θα ήθελε, αφενός μεν διότι είχε στην κυβέρνηση δύο άλλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά, αφετέρου δε γιατί η διαβόητη «τρόικα» δεν της επέτρεπε να εφαρμόσει εύκολα τις γνωστές πρακτικές ευνοιοκρατίας που είχαν ρίξει τη χώρα στα βράχια.

Η πρώτη δεξιά κυβέρνηση που μπόρεσε να συνδυάσει απροκατάληπτα τη βαθιά πελατειακή παράδοση του ελληνικού συντηρητισμού με το νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό που είναι σήμερα της μόδας στην Ευρώπη είναι αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι, με τον τρόπο αυτόν, Ορμπάν και Μακρόν σε συσκευασία ενός. Ένας πολιτικός ο οποίος στην προσπάθειά του να ελέγξει το κόμμα που έχει καταβολές λαϊκής δεξιάς (αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουμε καραμανλισμό) το περικύκλωσε.

Η στρατηγική της «περικύκλωσης» συνίσταται σε μια ανίερη συμμαχία με την σκληρή αντικαραμανλική ακροδεξιά, την βαθιά Δεξιά της εθνικοφροσύνης και της φιλομοναρχικής παράδοσης στο όνομα της υπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων. Τρεις πρωτοκλασάτοι υπουργοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη υπήρξαν στο όχι πολύ απώτερο παρελθόν υμνητές της χούντας με σκληρό αντισημιτικό λόγο που τους οδήγησε να ζητήσουν συγνώμη από το κράτος του Ισραήλ το οποίο όμως τόσο το θαυμάζουν πλέον!

Και η Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη

Η Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη έδειξε έτσι το πιο φαύλο πρόσωπο που κατάφερε ποτέ να δείξει η παράταξη αυτή στα χρόνια της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Ευνοιοκρατία και άπειρα λεφτά σε «δικά της παιδιά» κατά τη διάρκεια της πανδημίας, υποκατάσταση του υπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος από πολλά ιδιωτικά, ολοκληρωτική αφυδάτωση του κράτους δικαίου με ένα σύστημα γενικευμένων τηλεφωνικών υποκλοπών και φυσικά μια διαρκής ολίσθηση σε πρακτικές μιας αυταρχικής δημοκρατίας. Όπως έγραψε στο report της Επιτροπής PEGA του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου,

«Οι αποκαλύψεις σχετικά με τη χρήση κατασκοπευτικού λογισμικού και την παρακολούθηση δημοσιογράφων από την ΕΥΠ σκιαγραφούν μια πολύ ανησυχητική ιστορία ενός περίπλοκου και αδιαφανούς δικτύου σχέσεων, πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων, ευνοιών και νεποτισμού, καθώς και πολιτικής επιρροής».

Η σύγχρονη πολιτική επιστήμη κάνει λόγο για πέντε βήματα στην κατεύθυνση της συγκρότηση αυτού που ονομάζεται illiberal democracy: 1ον, έλεγχος των Μυστικών Υπηρεσιών, 2ον, αδρανοποίηση του κοινοβουλευτικού ελέγχου, 3ον, παραμερισμός των Ανεξαρτήτων Αρχών, 4ον, έλλειμα πλουραλισμού στο χώρο της ενημέρωσης και 5ον, έλεγχος της δικαιοσύνης. Η απερχόμενη ελληνική κυβέρνηση τα έκανε όλα τα παραπάνω textbook, δηλαδή υποδειγματικά!

Πραγματικά αν κάτι πρέπει να «δώσει» κανείς στην κυβέρνηση αυτήν είναι ότι είχε σχέδιο και το υλοποίησε. Μόνο που το σχέδιό της αυτό είναι κακό για την δημοκρατία και τους εργαζόμενους στην Ελλάδα. Δεν φάνηκε ωστόσο δεόντως ικανή στη διαχείριση της καθημερινότητας. Μολονότι εκλέχθηκε κάνοντας σημαία της την διοικητική αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια απέτυχε παταγωδώς και στα δύο. Η ματαίωση αυτή θα επηρεάσει σοβαρά την εκλογική επίδοση της Νέας Δημοκρατίας.

Κάπου φταίμε κι εμείς

Διαβάζοντας τα παραπάνω, θα μπορούσε εύλογα κανείς να διερωτηθεί : «μα με όλα αυτά είναι δυνατόν να επανεκλεγεί η Νέα Δημοκρατία στην Ελλάδα;». Δυστυχώς, το ίδιο με κάθε ειλικρίνεια διερωτώμαι και εγώ. Είναι δυνατόν να ξαναβγεί αυτή η παράταξη με αυτόν τον πρωθυπουργό; Διότι, κακά τα ψέματα: οι γενάρχες Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης υπήρξαν μεγάλοι πολιτικοί άνδρες. Προσωπικότητες. Τα παιδιά και τα ανήψια τους συμπαθείς μάλλον είναι – άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο – αλλά ανίκανα πρόσωπα να κυβερνήσουν τη χώρα σε τόσο παρατεταμένα δύσκολες συγκυρίες. Και για το λόγο αυτό, καθείς με τον τρόπο του, μοιραία πρόσωπα στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας.

Μόνο το γεγονός ότι η τόσο λαβωμένη Νέα Δημοκρατία ενδέχεται να ξανακυβερνήσει την Ελλάδα υπό αυτές τις συνθήκες είναι και η ένδειξη της αδυναμίας της αντιπολίτευσης. Η αντιπολίτευση στην Ελλάδα και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να πείσει ότι η Νέα Δημοκρατία είναι φαύλο κόμμα των συμφερόντων, όπως διαρκώς φωνάζει. Το ξέρει αυτό ο ελληνικός λαός. Απλώς, ένα μεγάλο κομμάτι του το προτιμά μήπως και μπορέσει να αρπάξει κι αυτό ένα ξεροκόμματο από τα μεγάλα συμφέροντα. Εκείνο που δεν έχει πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αυτός μπορεί να τα κάνει καλύτερα.

Το επίδικο δηλαδή στην Ελλάδα δεν είναι η φαυλότητα της Δεξιάς. Αυτή είναι δεδομένη. Το μείζον θέμα (που απασχολεί τον γράφοντα και όχι μόνο) είναι η προγραμματική ανεπάρκεια και αναξιοπιστία της Αριστεράς που επιτρέπει στη Δεξιά να διεκδικεί εκ νέου την ελληνική κυβέρνηση μετά από μια τόσο καταστροφική τετραετία.

Τα χρόνια που έπονται δεν πρόκειται να χαριστούν για την ευκολία τους στη χώρα μου. Η Αριστερά χρειάζεται να φτιάξει ατζέντα προκειμένου όχι απλώς να κερδίσει τις εκλογές αλλά και για να κυβερνήσει τον τόπο, δημιουργώντας μια προσδοκία όχι μόνο στο εσωτερικό της αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Το να φύγει στις 21 Μαΐου 2023, η Νέα Δημοκρατία από την κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι αναγκαίος, όχι όμως ικανός όρος για την ελπίδα αυτήν.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις