BLACK FLAME RISING: ΠΩΣ Ο ΟΦΗ ΓΥΡΙΣΕ ΣΕΛΙΔΑ

Στο τέλος, τα πράγματα δεν μπορούν ποτέ να είναι απλά ή προφανή– κι αυτή είναι φυσικά η μαγεία της όλης κατάστασης, ο λόγος για τον οποίο αποφασίζει κανείς να ασχοληθεί με το όμορφο χάος που είναι το ποδόσφαιρο.

Κι όταν λέμε «τέλος», εν προκειμένω, εννοούμε το κλείσιμο των διαφόρων storylines που ακολουθούσε η μίνι σειρά Black Flame Rising, η παραγωγή της 24Media για τη νέα εποχή του ΟΦΗ. Είναι φυσικά αλήθεια πως δεν υπάρχει τέλος στον αθλητισμό– πάντα ξημερώνει η επόμενη μέρα, ο επόμενος αγώνας, η επόμενη κατάσταση. Όμως η ιστορία του Black Flame Rising τελειώνει εδώ, πάνω στη στιγμή της αλλαγής, προς μια νέα αρχή. Για αυτή την ιστορία, το τέλος λοιπόν τι σημαίνει;

Έχουμε το τέλος της ποδοσφαιρικής σεζόν που παρακολουθούμε κομμάτι το κομμάτι στη διάρκεια των 5 επεισοδίων, καταλήγοντας σε ένα παιχνίδι Must-win στο κυνήγι της εξόδου στην Ευρώπη. Έχουμε ταυτόχρονα το τέλος των οικονομικών περιπετειών που κυνηγούν την ομάδα τα τελευταία χρόνια της σύγχρονης ιστορίας της. Κι έχουμε, υπό μία έννοια το σημείο σύγκλισης του παρελθόντος με το μέλλον– τέλος και αρχή την ίδια στιγμή.

Στο επίκεντρο όλων αυτών, βρίσκεται μια συναρπαστική αφήγηση πάνω στο πώς ο ΟΦΗ άλλαξε χέρια.

Όλα τα επεισόδια αυτής της σειράς ακολουθούσαν πρόσωπα και ιστορίες εστιάζοντας κατά κύριο λόγο σε μια κάποια σημαντική στιγμή του παρελθόντος, και εδώ η Στιγμή αυτή δεν είναι παρά η απόφαση του Μάικ Μπούση να αγοράσει την ομάδα. Όλοι οι άνθρωποι που έπαιξαν μεγάλο ρόλο σε αυτή την αλλαγή παίρνουν το ρόλο του αφηγητή, καθένας περιγράφοντας την οπτική γωνία του και συνθέτοντας έτσι μια απολαυστική εξιστόρηση του πώς συμβαίνει ένα deal σαν αυτό.

Ο ίδιος ο Μπούσης, ο συνδετικός κρίκος Νίκος Παπαϊωάννου, οι Σαμαράδες, ο Πουρσανίδης, και πολύς ακόμα κόσμος, μας καθοδηγούν σε εκείνες τις μέρες αβεβαιότητας. Για τα λεφτά που είχαν τελειώσει την ώρα που η ομάδα ηρωικά κατάφερνε να εξασφαλίσει την επάνοδό της στην Super League. Για το ταξίδι στο Σικάγο μετά το οποίο κανείς δεν ήξερε με βεβαιότητα αν ο Μπούσης πράγματι ενδιαφέρεται ή όχι. (Και στο οποίο Σικάγο ο Γιάννης Σαμαράς ταξίδεψε παρότι δεν έμπαινε σε αεροπλάνα!) Για τις συμβουλές φίλων και γνωστών του Μπούση να μη μπλέξει με το ελληνικό ποδόσφαιρο γιατί σε καλό δεν πρόκειται να βγει. («Τα 300.000 που έστειλες, κάντα δώρο και φύγε», του είπαν λίγο αφού ενίσχυσε την ομάδα με κάποιους απαραίτητους πόρους στο τέλος εκείνης της σεζόν.)

Αλλά και για τους ψιθύρους. Που άρχισαν να γεννιούνται όταν πέρασε από τις εγκαταστάσεις της ομάδας σε μια επίσκεψή του στην Ελλάδα, και σταδιακά ο κόσμος άρχισε να ψυχανεμίζεται την κατάσταση και να ψάχνει το όνομα Μπούσης. Τη συμφωνία, που ήρθε υπό χρονική πίεση (για μια ομάδα που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει μια νέα σεζόν στην μεγάλη κατηγορία), που ήρθε με αρχική αβεβαιότητα (μια υπόθεση εναντίον της παλιάς διοίκησης απείλησε προς στιγμήν να τινάξει το σχέδιο στον αέρα), που ήρθε εν τέλει με το σκεπτικισμό μεγάλης μερίδας του κόσμου του ΟΦΗ.

Κάθε αλλαγή σελίδας είναι φυσικά και δύσκολη, και καθώς ήδη από τα προηγούμενα επεισόδια έχει σχηματιστεί με ανάγλυφο τρόπο η ένταση και η ζωντάνια και η παράδοση των οπαδών του ΟΦΗ, δεν προξένησε τελικά έκπληξη όταν στη θέα του νέου σήματος της ομάδας, ένιωσαν άπαντες προστατευτικοί απέναντι στην παραδοσιακή «ασπίδα». (Η αρχική πολύ αρνητική αντίδραση στην έξοχη κίνηση στήριξης της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας με την προσθήκη των χρωμάτων της rainbow flag στο σήμερα, είναι ένα πολύ πιο ουσιαστικά δυσάρεστο κομμάτι που πραγματικά υπογραμμίζει την απόσταση που μπορεί να χωρίζει ακόμα και ανθρώπους που ζουν και παθιάζονται στον ίδιο ακριβώς χώρο.)

Το συναρπαστικό εδώ είναι που το Black Flame Rising επιλέγει να κλείσει την αφήγησή του μέσα σε αυτή την περιοχή αβεβαιότητας. Κάνει την ιστορία πιο αληθινή και λιγότερο πλαστή, το ότι δεν κρέμεται δηλαδή από μια κάποια οπαδήποτε νίκη για να κλείσει σε θριαμβευτικό τόνο.

Κλείνει την αφήγηση της σεζόν με μια νίκη μεν, που καταλήγει να μη σημαίνει τίποτα, δε. Καθώς λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση των αγωνιστικών υποχρεώσεων, μια έφεση του ΠΑΣ γίνεται δεκτή και η επιστροφή 5 βαθμών σημαίνει πως ο ΟΦΗ μένει εκτός Ευρώπης για φέτος– όμως αυτό δε θα μπορούσε ποτέ να ακυρώσει την πάλη, της στιγμές, τους αγώνες μιας σεζόν.

Κλείνει μπλέκοντας στην εξιστόρηση αυτή τις κρίσιμες στιγμές των αμέσως προηγούμενων ετών. Την έξοδο στην Ευρώπη σε μια χρονιά που όλοι είχαν την ομάδα ξεγραμμένη. Ή την εξασφάλιση της παραμονής στην κατηγορία κατά την πρώτη σεζόν του Μπούση, χάρη σε ένα γκολ-απευθείας φάουλ στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων σε έναν αγώνα-μπαράζ. Οι σεζόν, τα γκολ, οι θρίαμβοι, οι απογοητεύσεις, οι παρολίγον πανωλεθρίες, όλα μαζί μπλέκονται σε μια κλιμάκωση που θυμίζει διηγήσεις μιας παρέας– όπου δεν ψάχνεις να βρεις βολικά σημεία του δράματος για να πεις την ιστορία σου, παρά λες το ένα μετά το άλλο, τα πιο συναρπαστικά κομμάτια, εκείνα που σκέφτεσαι διαρκώς, εκείνα που τελικά θες να μοιραστείς.

Τελικά αυτό δεν προκύπτει από όλη αυτή την ιστορία; Μια ομάδα που ζούσε διαρκώς σε μια κατάσταση αυτο-εκπλήρωσης, με τοπικούς ήρωες, με τοπικές παραδόσεις, ανθρώπους και συνήθειες. Με θριάμβους και απογητεύσεις να καταλήγουν να είναι σχεδόν εκτός θέματος. Και της οποίας η μοναδικότητα ήταν τελικά ο τρόπος με τον οποίο η ζωντανή της Ιστορία υπήρξε κάτι παραπάνω από αφηγήσεις από ένδοξες, ηρωικές στιγμές του παρελθόντος που ζωντανεύουν μέσα μόνο από στιγμιότυπα σε κάποια οθόνη τηλεόρασης. Μια Ιστορία που υπήρξε τελικά συνώνυμη της αναγέννησης.

Στο τέλος, οι τίτλοι μας ενημερώνουν και τι τελικά συνέβη, σα να παρακολουθούμε κάποια από εκείνες τις απολαυστικές χολιγουντιανές ταινίες που βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Καθώς πολλοί από τους ανθρώπου-κλειδιά αυτής της ιστορίας δεν βρίσκονται πια εκεί (όπως οι Σαμαράδες κι ο Νιόπλιας), οι τίτλοι τέλους αποκτούν κι αυτοί τη γλυκόπικρή τους διάσταση. Μαθαίνουμε πως ο Νιόπλιας απομακρύνθηκε από τον πάγκο της ομάδα. Πώς ο Σαμαράς παραιτήθηκε. Πως δεν πραγματοποίησε ποτέ το όνειρό του να σηκώσει χρυσαφικό με την ομάδα του ΟΦΗ.

Το θέμα όμως είναι πως στο τέλος, κάθε ιστορία είναι νομοτελειακά καταδικασμένη να τελειώσει με κάποια απογοήτευση. Το θέμα, όπως σε εκείνο τον αγώνα που ο ΟΦΗ έπρεπε να κερδίσει (κι ας μην ήξερε αν τελικά θα κρίνει τη μοίρα του), είναι το τι κάνεις με τον χρόνο που σου δίνεται. Τι παλεύεις να καταφέρεις, τι κρατάς, τι αφήνεις, τι (νέα) ιστορία γράφεις.

Το τέλος είναι φυσικά γλυκόπικρο, ίσως επειδή πολύ απλά, δεν υπάρχει τέλος. Η Ιστορία συνεχίζει να χαράζεται.

Ίσως, κι αυτό τελικά, να είναι η μεγαλύτερη νίκη από όλες.

Το Black Flame Rising προβλήθηκε στο SPORT24 και στα κανάλια της COSMOTETV.

Ευχαριστούμε την Περιφέρεια Κρήτης για την υποστήριξή κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.