Στην κοιλάδα των Τεμπών…

Τα είπαμε όλα. Ολοι. Κάθε λόγος κι ένας αντίλογος. Μισές αλήθειες, αποσιωπήσεις, συμψηφισμοί και διάχυση ευθυνών. Κι άντε να ψάξεις στα νερά του θολού ωκεανού το δίκιο και το άδικο, την ευθύνη που φωταγωγείται τεχνηέντως από τους δεινούς κυβερνητικούς προπαγανδιστές και εστιάζεται σε ένα πρόσωπο, και την διαχρονικώς διαπιστωμένη αβελτηρία κυβερνώντων, υπηρεσιακών παραγόντων, εταιρειών, διαβόλων και τριβόλων. Όλα στα μίξερ.

Ένα χάος βολικό για τους πραγματικά υπεύθυνους. Ποντάρουν στον θρίαμβο της αλληλοαναίρεσης και προσεύχονται να καταστεί κοινής αποδοχής αυτό που ασθμαίνοντες επιδιώκουν.

Δηλαδή, να πεί ο κόσμος «όλοι ίδιοι είναι» και να γίνει ευαγγέλιο ο πιασάρικος λόγος δήθεν αιχμηρών σχολιαστών, που ελαύνουν αγανακτισμένοι ακούγοντας ηδονικά τις θριαμβευτικές επιδόσεις της ισοπεδωτικής αρβύλας τους.

Με επεξεργασμένες μονομέρειες και βολικούς αφορισμούς για την πολιτική, τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους-έτσι, συλλήβδην με κάτι αισχυντηλές εξαιρέσεις για άλλοθι.

Ομως γιατί χειροκροτούν οι φαιοί που σάρωσαν την Βαϊμάρη και οι μελανοχίτωνες του Κορυδαλλού όταν ακούνε τις μαυροντυμένες κοινοτοπίες του ναρκισσευόμενου λαϊκισμού τους; Ελα, ντέ…

Από κοντά και οι καθ΄ύλην αρμόδιοι μιας μορφής αποχαύνωσης. Που τα είπαν χύμα και τσουβαλάτα, οργισμένοι και δακρυρροούντες σ΄ένα διάλειμμα της τηλετύφλωσης που υπηρετούν. Και ποιός να διαφωνήσει με τον ακομμάτιστο θυμό τους και τον κοινό τόπο της ισοπεδωτικής γενίκευσης;

Εντάξει. Μπορεί οι λογής επιτήδειοι να τσιμπάνε από το προφανές της συστημικής κατάρρευσης, αλλά δεν πρωτοτυπούν. Οι μισές αλήθειες που προσλαμβάνουν διαστάσεις απόλυτης αλήθειας, αποθεώνουν τις ευκολίες και συντονίζονται μαεστρικά με τα κοινωνικά «θέλω», ποτέ δεν εξέλιπαν.

Επίσης, μπορεί οι κυβερνητικοί κολαούζοι να νοιάζονται περισσότερο για την τύχη του Μητσοτάκη παρά για το προαναγγελθέν φονικό στα Τέμπη-αδικώντας και το δίκιο τους σε ορισμένα σημεία-εν τούτοις η κατάσταση ξέφυγε από τα χέρια τους.

Πελιδνοί το ομολογούν. Αποσύρονται σιγά σιγά στην αμυντική σκήτη τους, σταμάτησαν τις ανοησίες τους για την…ευθύνη των συνδικαλιστών(ναι, ακούστηκε κι αυτό το χυδαίο: ότι οι συνδικαλιστές αναχαίτιζαν τον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρόμου) και ανήσυχοι, σχεδόν τρομαγμένοι, βλέπουν ένα γνήσιο λαϊκό ποτάμι, κυρίως νεανικό, που υπερβαίνει τα κομματικά σύνορα, να απειλεί ευφάνταστα την ρυτιδιασμένη κανονικότητα που υπηρετούν.

Δεν κάνουν κρότο με τις αρβύλες τους οι νέοι αυτοί. Με το βλέμμα και τα γνήσια δάκρυά τους στήνουν οδοφράγματα στην αυθαιρεσία, στο υψωμένο φρύδι των εξουσιαστών και των παντοδύναμων χορηγών τους, απαιτούν και θυμωμένοι επιχειρούν με γυμνά χέρια να λυγίσουν τα σίδερα του οχυρωμένου καθεστωτισμού που τους ταϊζει με ψιχία επιβίωσης και στιλβωμένες υποσχέσεις, δηλαδή τους εμπαίζει, και ο οποίος όταν ρετάρει, όπως τώρα στα Τέμπη, τους σκοτώνει.

Ναί. Οι οργανωμένοι κομματικοί στρατοί θα προσπαθήσουν να οικειοποιηθούν το μεγαλειώδες της συμμετοχής στο λαϊκό ξέσπασμα. Ναι, κάποιοι από αυτούς βολικά θα ξεχάσουν το μερίδιο της δικής τους ευθύνης- σαφώς μικρότερο μιας και οι άλλοι, οι δυό μεγάλοι του παρελθόντος είχαν τα ηνία επι δεκαετίες-και θα γίνουν μέρος της προεκλογικής διελκυστίνδας που δεν είναι βέβαιο ότι θα τους αναδείξει νικητές. Γιατί; Ας ρωτήσουν τον καθρέφτη τους…

Ο,τι κι αν γίνει όμως στις εκλογές, υπάρχει κάτι που σχεδόν πανθομολογείται: Τίποτε δεν είναι ίδιο μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Όχι μονάχα στο πολιτικό πεδίο, αλλά βαθιά στα έγκατα της κοινωνίας.

Μπορεί να αυξηθεί η αποχή, μπορεί να ενισχυθούν τα άκρα του φάσματος, μπορεί να κερδίσει ο ένας ή ο άλλος. Όμως αυτά που είχαν συσσωρευτεί επι δεκαετίες-αδικαίωτες ελπίδες, ανεπίδοτη απογοήτευση, οδυνηρές διαψεύσεις, στοιχειώδη αιτήματα για ένα ορθολογικό κράτος κλπ- τώρα συγκροτούν με τη λάβα της οργής ένα αποφασισμένο «Όχι πιά».

Αποφασισμένο και απειλητικό για τους πολιτικούς σχηματισμούς που ενδέχεται να επανέλθουν στα γνώριμα λημέρια της αδιαφορίας, της διαχειριστικής ανικανότητας, της προκλητικής σύμπλευσης με τους ισχυρούς και της βαθιάς περιφρόνησης προς την κοινωνία.

Η αιώνια ξενιτιά

Τώρα σε πρώτο πρόσωπο, με την ανοχή σας. Ξενυχτούσα τη νύχτα της τραγωδίας κι έβλεπα μέχρι το πρωί το δυστύχημα να εξελίσσεται σε εφιάλτη. Ασυναίσθητα, με κινήσεις που δεν όριζα, πότε έκλεινα τα μάτια να μην βλέπω την κόλαση, πότε κατέβαζα τον ήχο να μην ακούω τον αριθμό των νεκρών και διαρκώς είχα μπροστά μου τους ανθρώπους με τα σφιγμένα πρόσωπα που αγωνιούσαν για τους δικούς τους.

Τότε άρχισε να μιλάει μέσα μου ένα αγαπημένο τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Εκείνο το λυγμικό που φέρνει δάκρυα σε όσους είχαν παιδιά στην ξενιτιά, όπως κι εγώ παλιότερα. Εκείνο: Στην Κοιλάδα των Τεμπών.

Το ήξερα απ΄εξω, κι όπως το ψιθύριζα διστακτικά ανάμεσα στα δόντια μου, ένιωθα σαν το γέρο πλάτανο του τραγουδιού, εκεί στην Κοιλάδα των Τεμπών. Που ήταν άνθρωπος παλιά και όταν έπαιρνε ανάποδες ,έπεφτε στις ράγες και σταματούσε τα τρένα που είχαν πάρει τα παιδιά του και τα πήγανε στα ξένα.

Εκείνη τη στιγμή που έλεγα με σπασμένη φωνή το τραγούδι, δεν ήμουν εγώ. Ημουν ένας από τους γονείς που παρακαλούσαν μέσα τους να είχαν μεταμορφωθεί σε πλάτανο, να σταματήσουν το τρένο και να σώσουν τα παιδιά τους από την αιώνια ξενιτιά…

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις