ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ “LOVE ACTUALLY” ΤΟ 2022

Λυπάμαι millennials, αλλά το “Love Actually” είναι σχεδόν 20 ετών. Η ταινία κυκλοφόρησε το 2003, επανέφερε το trend των σπονδυλωτών ταινιών (για καλό και για κακό), και έγινε ένα τεράστιο χιτ στο box office εκπλήσσοντας ακόμα και τους πιο αισιόδοξους αναλυτές. Έκτοτε έχει μπει σε πολλών εξ ημών τις ετήσιες χριστουγεννιάτικες προβολές και, εντάξει, αν δεν έχεις εκτεθεί κάπως, όπως, στον τύπο με τις κάρτες και τα memes/παρωδίες που έχει γεννήσει το ίντερνετ για την εμβληματική σκηνή, μάλλον ζεις σε σπηλιά.

Ξεκινώντας λοιπόν σε ένα αεροδρόμιο με έναν απολαυστικό μονόλογο για τη φύση της ίδιας της αγάπης, το “Love Actually” παραμένει ένα Christmas classic. “Όποτε στεναχωριέμαι με την κατάσταση του κόσμου, σκέφτομαι την πύλη αφίξεων στο Heathrow”, ακούμε τον Hugh Grant να λέει. “Η κοινή άποψη τείνει να στηρίζει ότι ζούμε σε έναν κόσμο μίσους και απληστίας, αλλά εγώ δεν το βλέπω αυτό. Μου φαίνεται ότι η αγάπη είναι παντού». Ειδικά μετά από τα 2,5 χρόνια που έχουμε περάσει φορώντας μάσκες και στερώντας από τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας αγκαλιές, η εικόνα οικογενειών και ζευγαριών που επανενώνονται στην ταινία είναι ακόμα πιο γλυκιά.

Όπως συμβαίνει συχνά, πολύ συχνά όμως, με τα πράγματα που παλιώνουν, ο σύγχρονος φακός που αποκτάμε μπορεί να φωτίσει πτυχές τους που δεν είναι πια τόσο γλυκές. Ή, έστω, τόσο μακριά από τη σημερινή μας πραγματικότητα που φαίνεται να ανήκει πια σε διαφορετική διάσταση.

Το ίδιο συμβαίνει και με το “Love Actually”. (Με εξαίρεση το ‘00s σάουντρακ που θα είναι για πάντα το καλύτερο κομμάτι της ταινίας). Ας δούμε πόσο μεγάλο είναι το χάσμα της ταινίας από το χθες στο σήμερα.

Η ρομαντική εικόνα της Μεγάλης Βρετανίας

Ίσως το πιο ανεκδιήγητο πράγμα στο “Love Actually” – και έχει τόσα πολλά – είναι πως όλοι αντιμετωπίζουν τον Πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου που υποδύεται ο Hugh Grant με ακραία λατρεία και σεβασμό. Ποιος μπορεί να συνδεθεί καν πια με κάτι τέτοιο;

Κάθε φορά που ο Hugh Grant φτάνει στην Downing Street, λεγεώνες θαυμαστών πλαισιώνουν την πύλη εισόδου και ουρλιάζουν στο κυβερνητικό του αυτοκίνητο λες και θα βγει από μέσα ο Harry Styles. Μπορεί η απεικόνιση του πρωθυπουργού να βασίστηκε στη δημοτικότητα του Tony Blair στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, προτού η εμπλοκή του στην εισβολή στο Ιράκ και τον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας οδηγήσουν στην πτώση του από την εξουσία, όμως όπως και ‘χει δεν θα βγει ο Timothée Chalamet από το αμάξι. Ηρεμήστε.

Ο κόσμος μετά την 11η Σεπτεμβρίου

Αν και η ταινία διαδραματίζεται ξεκάθαρα σε έναν κόσμο μετά την 11η Σεπτεμβρίου – ο εναρκτήριος μονόλογος καταβάλλει μεγάλο κόπο για να το ξεκαθαρίσει πέρα από κάθε αμφιβολία – οι σκηνές που γυρίστηκαν στο αεροδρόμιο του Heathrow απεικονίζουν μία τρομακτικά χαλαρή προσέγγιση της ασφάλειας αεροδρομίου.

Καταρχάς κάποια στιγμή ο πρωθυπουργός επιβιβάζεται σε εμπορική πτήση από τη Νέα Υόρκη, χωρίς καμία απολύτως ασφάλεια. Να ένα φανταστικό παράδειγμα κακών αποφάσεων.

Όταν, δε, ο Sam, ο μικρός γιος του χαρακτήρα του Liam Neeson, αποφασίζει να δηλώσει την αγάπη του για την Joanna στην πύλη επιβίβασης, καταφέρνει να φτάσει στις πόρτες του αεροπλάνου με σχεδόν μηδενικές σοβαρές συνέπειες. Κρίμα που ο σκηνοθέτης Richard Curtis έκοψε μία εκδοχή της σκηνής με έναν stunt double να κάνει backflipping φούρλες στο αεροδρόμιο.

Είναι πολύ, πάρα πολύ λευκό

Και ο Richard Curtis το παραδέχεται και “νιώθει ηλίθιος γι’ αυτό”. Σε πρόσφατη συνέντευξή του ανέφερε συγκεκριμένα:

“Η ταινία μου είναι βέβαιο ότι σε ορισμένα σημεία είναι ξεπερασμένη. Η έλλειψη διαφορετικότητας με κάνει να νιώθω άβολα και λίγο ανόητος. Υπάρχει τόση υπερβατική αγάπη που συμβαίνει κάθε λεπτό που περνάει, με τόσους πολλούς τρόπους σε όλο τον κόσμο, που με κάνει να εύχομαι να ήταν καλύτερη η ταινία μου”.

Και πάρα πολύ straight

Το “Love Actually” κυριαρχείται πλήρως από την ετεροκανονικότητα.

Πέρα από τη χοντροφοβία και το fatshaming που συμβαίνει με κάθε ευκαιρία – εκτός από τη γραμματέα του Πρωθυπουργού, τη Natalie, που γίνεται μονίμως αντικείμενο σχολιασμού για το βάρος της, έχουμε και την αδερφή της Aurelia που αποκαλείται διαρκώς χοντρή από τον πατέρα τους – οι χαρακτήρες του φαίνονται να ζουν σε μία κατάσταση μόνιμου τρόμου όταν ακούνε την παραμικρή υπόνοια περί ομοφυλοφιλίας.

Όταν δεν κοροϊδεύουν τους queer ανθρώπους, είναι απασχολημένοι με ανόητους, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για οποιονδήποτε άνδρα που έχει έστω και κάποια ήπια επαφή με τα συναισθήματά του – “γκέι σα γαϊτανάκι”, “γκέι όπως ένα καλάθι πικ νικ”. Συγνώμη;

Creepy άνδρες, συγκαταβατικές γυναίκες και προβληματικές σχέσεις

Όταν ο Collin (Kris Marshall) φεύγει θιγμένος για τις Η.Π.Α. επειδή θεωρεί ότι οι Βρετανίδες είναι παγερές, καταλήγει σχεδόν αμέσως να κάνει όργιο με μία παρέα γυναικών από το Μιλγουόκι που μοιράζονται αναίτια ένα και μοναδικό κρεβάτι για να ζεσταθούν. Στο τέλος μάλιστα φέρνει μία ακόμα από την παρέα πίσω στην Αγγλία ως δώρο για τον καλύτερό του φίλο, λες και είναι αναμνηστικό μαγνητάκι για το ψυγείο.

Έπειτα, αφού έχει στοκάρει την Juliet (Keira Knightley) στον ίδιο της τον γάμο, ο κουμπάρος Mark (Andrew Lincoln) εμφανίζεται στην πόρτα της με μία σειρά από κάρτες που εκδηλώνουν την αγάπη του ενώ ο σύζυγός της και κολλητός του (Chiwetel Ejiofor) είναι μέσα στο σπίτι, και ανταμείβεται για αυτό με ένα φιλί. Στην ίδια λογική, ενώ ο πρωθυπουργός αποφασίζει να αντικαταστήσει τη Natalie μετά από την παρενόχληση που εκείνη υπέστη από τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών – εξαιρετικά δίκαιη απόφαση, συγχαρητήρια! – τελικά θα αρχίσει να χτυπάει τις πόρτες τυχαίων ανθρώπων για να την ανακαλύψει και να την κερδίσει πίσω. Και προφανώς του περνάει.

Να αναφερθώ στη Mia, τη συνάδελφο του Harry (Alan Rickman) που δεν έχει καμία άλλη αφηγηματική πτυχή παρά μόνο το αβυσσαλέο πέσιμο που του κάνει; Ή ότι η ταινία παίρνει το μέρος του Karl αντί της Sarah όταν εκείνη αποφασίζει να πάει στο ίδρυμα όπου φιλοξενείται ο αδερφός της επειδή έπαθε κρίση;

Για τον Jamie (Colin Firth) και την Aurélia πάλι; Το “Love Actually” θέλει να μας πει ότι πραγματική αγάπη σημαίνει να μην ξέρεις τίποτα για τον άλλον. Κυριολεκτικά το εννοώ. Να μη μπορείς να ανταλλάξεις μισή κουβέντα μαζί του. Ο Jamie και η Aurélia δεν ξέρουν τίποτα πέρα απ’ το γεγονός ότι ο ένας γράφει και η άλλη καθαρίζει και, υποθέτω, ότι φαίνονται να ‘ναι σχετικά καλοί άνθρωποι.

Τουλάχιστον, εκτός από το λαβ στόρι των μικρών παιδιών που πολεμάει επιτυχημένα τον κυνισμό μου, έχουμε τον John (Martin Freeman) και την Just Judy (Joanna Page). Η ιστορία αγάπης που γεννήθηκε σε σετ πορνό. Βέβαια, όταν βλέπεις τον άλλο γυμνό μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά γνωριμίας φαντάζομαι τα υπόλοιπα φαντάζομαι ακολουθούν χωρίς υπονοούμενα και μικτά μηνύματα.

O John και η Judy είναι το πιο ασύνδετο κομμάτι της ιστορίας, αλλά και το πιο γλυκό. Επίσης σε αντίθεση με τους περισσότερους αγγελοκρουσμένους της ταινίας, οι δυο τους μπορούν να κουβεντιάσουν. Σημαντικό πρώτο βήμα, μιας και κάπως έτσι ερωτεύονται οι άνθρωποι.