Μήπως “πάσχεις” από Nostalgia Generation και έγινες vintage πολύ νωρίς;

Από τα επικά ταξίδια με το Ροδάνθη μέχρι τον Covid19, από τον Κώστα Τουρνά μέχρι τη Billie Eilish, από τη φάση μέχρι τον φασαίο και από τον Τιτανικό μέχρι τον τυφώνα με ονοματεπώνυμο, μία παρέα 40αρηδων συνειδητοποιεί, εν έτει 2023, ότι δεν έχει πια πρόσβαση στην εφηβική της ηλικία.

Η ομάδα ΝΤΟΥΘ παρουσιάζει το Nostalgia Generation, Δυστυχώς γίναμε vintage πολύ νωρίς από τις 6 Μαϊου ένα sitcom ντοκιμαντέρ με live μουσική για όλους εκείνους που οι εξελίξεις τους ξεπέρασαν και ετοιμάζονται τόσο πρόωρα να “κάτσουν με τη νεολαία”.

Ως άλλοι απόγονοι των πρωταγωνιστών της Οικογένειας Τενενμπάουμ του Wes Anderson, οι ήρωες αυτής της ιδιότυπης παράστασης, πάσχουν από το ίδιο αφόρητο και εθιστικό συναίσθημα της νοσταλγίας. Κατά τη διάρκεια μιας μετακόμισης, μπαίνουν στην αποθήκη και ανάμεσα σε σακούλες σκουπιδιών, τηλεοράσεις, CD και κασέτες χορεύουν, τραγουδάνε, πίνουν στο μπαρ, γυρίζουν βίντεο κλιπ και προσπαθούν να προσαρμοστούν στο καινούριο.

Nostalgia Generation

Η Βάσια Aτταριάν εξηγεί στο NEWS 24/7 τι είναι είναι το Nostalgia Generation λέγοντας: “ένα live sitcom documentary μεγάλης διάρκειας όπου όλοι και όλες, και εσείς και εμείς μπαινοβγαίνουμε, πίνουμε, τραγουδάμε τραγούδια που αγαπήσαμε και μισήσαμε και παρακολουθούμε μια παρέα μιας γενιάς να ξεκαθαρίζει εκατοντάδες κούτες, να πετάει και να κρατάει αντικείμενα και αναμνήσεις και να αυτοσαρκάζεται για το σύνδρομο νοσταλγίας που νιώθει μερικές φορές καθώς ο χρόνος περνάει και η εποχή κι ο κόσμος αλλάζει”.

Τι σηματοδοτεί όμως η ηλικία των 40 για έναν άνθρωπο και για μία παρέα; Η Μυρτώ Μακρίδη απαντά: “Νομίζω πως τα 40 είναι αυτή η άχαρη στιγμή που μπαίνεις στη ζώνη του μεσήλικα. Ξεκινάει ο μεγάλος ανταγωνισμός με το σώμα σου που διαγραφεί μια διαφορετική εντελώς πορεία από το μυαλό σου. Ακούγεται τρομακτικό αλλά είναι και κάπως ωραίο, θυμίζει εφηβεία. Τώρα αν έχεις σταθεί τυχερός βιώνουν και οι φίλες και οι φίλοι σου ακριβώς το ίδιο οποτε είναι ωραίο να το μοιράζεσαι αυτό με ανθρώπους που πια έχεις χτίσει σχέσεις ζωής”.

Και ο Δημήτρης Τάσαινας προσθέτει: “Είσαι πλέον σε μια ηλικία που ικανοποιείς επιτέλους την βαθιά περιέργεια που είχες μικρή/μικρός για το πως βιώνουν οι μεγάλοι γεγονότα που τους καθορίζουν και από την άλλη νιώθεις ακόμα εξαιρετικά διάφανη/διάφανος γιατί το παρόν είναι το πιο ισχυρό βίωμα και όσο κι αν επαναλαμβάνεται, πάντα η επόμενη φορά αποκτά τη λειτουργία της πρώτης.

Η Βάσια Ατταριάν συμπληρώνει: “Δεν έχω ιδέα τι σηματοδοτεί για έναν άνθρωπο ή για μία παρέα. Για αυτά τα άτομα και αυτή την παρέα αυτόν τον Μάιο σηματοδοτεί μια διαπραγμάτευση με το χρόνο, την ιστορία και τη μόδα, την συνειδητοποίηση ότι τα πράγματα έτρεξαν πολύ γρήγορα”.

Τι νοσταλγούν οι ήρωες της παράστασης περισσότερο;

Βάσια Aτταριάν: Χιλιάδες πράγματα, καλοκαίρια, αντικείμενα, ήρωες από ταινίες, πρόσωπα που χάθηκαν, τραγούδια και τελικά τίποτα. Πενθούν περισσότερο παρά νοσταλγούν.

Ευδοξία Ανδρουλιδάκη: Τα νιάτα, την ανεμελιά της εφηβείας, τον μεσημεριανό ύπνο στο μπαλκόνι με ήλιο, τα κρυφά τσιγάρα κάτω από τις νεραντζιές, τα μπάνια στις κακόγουστες πλαζ της Αττικής, τον Επιτάφιο στο χωριό με την Άνοιξη, τις θείες με τα ωραία πουκάμισα που πέρασαν στην αιωνιότητα.

Έλενα Γεροδήμου: Νοσταλγούν καλοκαίρια και χειμώνες, ταξίδια κι αγκαλιές, συναντήσεις και γιορτές και την ησυχία τους.

Ειρήνη Γεωργαλάκη: Ρώτησα το GPT Chat και μου απάντησε:
Την μουσική της επόχης. Pop, rock, metal, hip-hop και rave.
To Ghostbusters και τα Goonies, το Beverly Hills 90210 και το Baywatch.
To Nintendo Entertainment System, το Sega Genesis και το PlayStation.
Τα αντισυμβατικά χτενίσματα, τα neon χρώματα και τα oversized ρούχα.
Γενικά οι ήρωες των 80s και των 90s νοσταλγούν την ατμόσφαιρα και το πνεύμα της εποχής τους, όπως η ανεμελιά, η αισιοδοξία και η ελευθερία.

Ρωμανός Καλοκύρης: Τις αναπάντητες, τα πρώτα Village, τις μπιτάτες των Goody’s, τα metropolis, το Nintendo 64, την αθωότητα, τα rollers, την ελευθερία, τις mixtape, το φτου και το κολλάω και καθρεφτάκια παντού.

Μυρτώ Μακρίδη: Η πίστη πως τα πάντα μπορούν να συμβούν και θα συμβούν , μέσα από τον ανυπέρβλητο ενθουσιασμό της «πρώτης φοράς».

Κατερίνα Μαυρογεώργη: Νοσταλγούν τραγούδια που παίζονταν ολόκληρα στα πάρτυ
Το τηλεφωνικό καντράν
Την πλήρη απουσία του hangover
Τις μπλούζες maui and sons και fruit of the loom
Το πλοίο Βεργίνα που βυθίστηκε με τ΄όνομα Σάμινα τον Σεπτέμβρη του 2000-είναι κακή τύχη ν’αλλάζεις όνομα στα πλοία
Το άσπρο μακό μπλουζάκι κάτω από το μακρύ φλοράλ φόρεμα
Την αίσθηση ότι ο χρόνος είναι μια τσίχλα που δεν θα χάσει την γεύση της ποτέ

Ζωή Μυλωνά: Την αίσθηση ότι ακόμα δεν έχουν ξεκινήσει να ζουν, ότι όλα είναι μπροστά τους και τους περιμένουν, την κρυφή πεποίθηση ότι δεν θα πεθάνουν ποτέ.

Προμηθέας Nerattini-Δοκιμάκης: Οι ήρωες νοσταλγούν τότε που ήταν super ήρωες. Τότε που ήταν super. Τώρα είναι απλά ήρωες.Υπαρχει ίσως κάτι super σε αυτό.

Κέλλυ Παπαδοπούλου: Τίποτα δεν νοσταλγούν. Έχουμε τελειώσει με τη νοσταλγία. Η γενιά μας δεν νοσταλγεί τίποτα πια. Μόνο κάποιους ανθρώπους. Ανθρώπους που βλέπουμε κάθε μέρα, που έχουμε να δούμε χρόνια, που δεν θα ξαναδούμε ποτέ.

Ιωάννα Ραμπαούνη: Όπως το ‘χω βρει να το ‘χει πει μία ανώνυμη ποιήτρια, οι ήρωες της παράστασης «Δεν έχουν σχέση με τη νοσταλγία. Ούτε ελάχιστη. Πιστεύουν στο παρόν και μόνο. Ζούνε τη στιγμή. Το εδώ και το τώρα. Το σήμερα. Δεν υπάρχει πριν και μετά. Υπάρχει μόνο meta.»

Σεραφείμ Ράδης: Οι ήρωες της παράστασης νοσταλγούν την χαμένη τους νιότη και όλα αυτά τα πιθανά μονοπάτια που απλώνονταν μπροστά τους και δεν τα ακολούθησαν.

Δημήτρης Τάσαινας: Καθένας μπορεί να νοσταλγεί όλα τα ερεθίσματα από μια περίοδο της ζωής του αλλά και από περιόδους που ποτέ δεν έζησε, όλα με την ασφαλή απόσταση που του προσφέρει το παρόν. Έναν αστερίσκο μόνο εδώ. Τι από όσα νοσταλγούμε καταφέρνει να σπάσει το φράγμα του χρόνου και να ζει μαζί μας στο παρόν σαν κάτι πραγματικά πολύτιμο που θα το θέλαμε σε όλες τις περιόδους της ζωής μας. Μια προσωπική άχρονη playlist.

Μαρία Φιλίνη: Νοσταλγούν μια άνοιξη, ένα καλοκαίρι και μια πρωτοχρονιά όπου όλα είναι πρωτόγνωρα και πιθανά.

Πόσο “εποικοδομητική” μπορεί να είναι η νοσταλγία;

Βάσια Ατταριάν: Μου έχουν πει ότι υπάρχουν δύο είδη νοσταλγίας: το ένα μπορεί να σε ακινητοποιήσει και το δεύτερο μπορεί να είναι κινητήριος δύναμη για το μέλλον. Η νοσταλγία μπορεί να είναι ασθένεια, μπορεί να είναι και μία συνδιαλλαγή με το παρελθόν για να υπάρξει ένα πρόσωπο στο παρόν.

Μυρτώ Μακρίδη: Είμαι το λάθος άτομο να απαντήσει. Θα πλήρωνα σίγουρα για να ζήσω ξανά πολλές από τις στιγμές του παρελθόντος. Θεωρητικά όμως λέξεις όπως οσφυαλγία, μυαλγία, νοσταλγία δεν μπορούν να σε πάνε πάρα πολύ μπροστά αλλά δεν μπορείς να αποφύγεις τη μνήμη ότι και να κανείς. Ίσως η ισορροπία να κρύβεται στα ποσοστά. Ίσως να υπάρχει τρόπος η εκκίνηση να γίνεται μέσα από το παρελθόν. Νομίζω πάντως πως για να προχωρήσει κάποια ή κάποιος μπροστά πρέπει να έχει καταφέρει να συμφιλιωθεί με μεγάλο μέρος της νοσταλγίας του

Δημήτρης Τάσαινας: θα μπορούσαμε να ζούμε όλη μας τη ζωή περιμένοντας το παρελθόν. Αποκτά πολλές φορές τόσο ηρωικές διαστάσεις. Προσωπικά δεν έχω και καμία εικόνα του μέλλοντος μου ούτε υπήρξα ποτέ άνθρωπος που βλέπει τον εαυτό του πως μπορεί να είναι σε 5-10 χρόνια. Ίσως αυτο το γεγονός να εντείνει την τάση του βλέμματος προς κάτι οικείο όπως το παρελθόν σε αντίθεση με το άγνωστο ή αγχωτικό μέλλον. Ποιος είπε πως τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας ; η συνέχεια προέρχεται από τη μετουσίωση. Ερεθισμάτων, καταστάσεων σε καινούργιες μορφές που θα φωτίσουν το μέλλον. Το νόημα δεν μπορεί ποτέ να είναι ίδιο όσο κι αν η πρώτη αγάπη είναι παντοτινή.

Και η ομάδα ΝΤΟΥΘ στο μέλλον;

Η Βάσια Ατταριάν, η Μυρτώ Μακρίδη κι ο Δημήτρης Τάσαινας αναφέρουν πως η ομάδα Ντουθ έχει κλείσει δέκα χρόνια ήδη και μετράει ήδη μεγάλες επιτυχίες – χρησιμοποιώ επίτηδες την λέξη αυτή – μετράει κάποιες σημαντικές αγάπες, τρομερές πρωτοχρονιές, μεγαλειώδεις ιπποτισμούς, επισκέψεις σε παραθεριστικά κέντρα, χρυσές εφηβικές μεταμορφώσεις, κάποια αντίδοτα – πατέντες σε εφιάλτες, λέσχες ποίησης, λευκά σουρεαλιστικά κομμάτια, φαντεζί ανατολίτικες νύχτες, κορίτσια αερικά και ντάμες, μυθικές πόλεις υπό εξαφάνιση, απελπισίες και ξενύχτια, ομηρικούς καβγάδες για χρωματικές παλέτες, μια αντλία βενζίνης, αιτήσεις, αιτήσεις, αιτήσεις, πλαστικά λουλούδια, αληθινά λουλούδια, γκράντε χορογραφίες, κάποια ταξίδια και πολλά ακόμη πράγματα που δεν βγάζουν κανένα λογικό νόημα.

Το επόμενο σχέδιο είναι η παράσταση που θα σκηνοθετήσουμε με την Μυρτώ Μακρίδη το καλοκαίρι στο πλαίσιο του Όλη η ελλαδα ενας πολιτισμος στο αρχαίο θέατρο Άργους και η παράσταση με εφήβους που ετοιμάζουμε τον Ιούνιο στα πλαίσια των μαθημάτων του Εθνικού Θεάτρου.

Ο βασικότερος στόχος: η οργάνωση μιας πολύ μεγάλης κοπής πίτας που έχουμε αμελήσει τα τελευταία τρία χρόνια και δεν θα έπρεπε.

Συντελεστές

• Ομάδα Ντουθ
• Σκηνοθεσία: Βάσια Ατταριάν
• Δραματουργία: Μυρτώ Μακρίδη, Μαρία Φιλίνη
• Συνεργασία στη Δραματουργία: Κελλυ Παπαδοπουλου
• Μουσική: Δημήτρης Τάσαινας
• Επιμέλεια Κίνησης- Χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου
• Σκηνικά – Κοστούμια: Αλεξία Χρυσοχοΐδου
• Βοηθός σκηνοθεσίας: Ζωή Μυλωνά
• Φωτογραφίες: Ευτυχία Βλάχου
• Trailer: Νίκος Κολιούκος, Αλεξάνδρα Ρίμπα
• Graphic design: Ogust

• Παίζουν: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Ειρήνη Γεωργαλάκη, Ρωμανός Καλοκύρης,
• Μυρτώ Μακρίδη, Προμηθέας Nerattini-Δοκιμάκης, Ιωάννα Ραμπαούνη, Σεραφείμ Ράδης, Δημήτρης Τάσαινας, Μαρία Φιλίνη, Guest star: Κατερίνα Μαυρογεώργη

Πληροφορίες

• Nostalgia Generation
• Πρεμιέρα: Σάββατο 6 Μαΐου | 21.00
• Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Κεραμεικός, 2103455020)
• Παραστάσεις: Πεμ.-Κυρ: 21.00
• Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ, 10 ευρώ (μειωμένο)
• Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις