Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΨΟΦΑΕΙ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ

“Τεμπέληδες”, “άεργοι”, “επιδοματίες”, “επαναστάτες του καναπέ”. Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούν συχνά για τη νέα γενιά, τη γενιά των “βολεμένων”, όπως πολλοί θέλουν.

Η πραγματικότητα ωστόσο, απέχει χιλιόμετρα. Οι νέοι είναι εκείνοι που “ψοφάνε” για αλλαγή. Υπέρογκα ενοίκια και χαμηλοί μισθοί, εργασιακές συνθήκες με βασικό χαρακτηριστικό τους την καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων και με άμεσο αντίκτυπο στην ψυχική τους υγεία.

Οι “μάχες” που δίνουν κάθε μήνα για να μην ξεμείνουν από τις πρώτες δύο εβδομάδες, περιορίζοντας ακόμη και βασικά αγαθά, ενώ πρέπει να τα βγάλουν πέρα και με την ακρίβεια.

Η καταπίεση που βιώνουν με το να μένουν στο πατρικό τους, αφού δεν έχουν τη δυνατότητα να το αφήσουν και να ξεκινήσουν τη δική τους, αυτόνομη ζωή.

Κι έτσι δημιουργείται το εξής -εύλογο- ερώτημα: Μπορούν να αλλάξουν αυτές οι συνθήκες, τη στιγμή που ουσιαστικά έχει χαθεί (σχεδόν) κάθε εμπιστοσύνη στα εκάστοτε πολιτικά πρόσωπα που κυβερνούν τη χώρα;

Το μέλλον είναι αβέβαιο και οι νέοι άνθρωποι νιώθουν να βρίσκονται σε τέλμα.

Οι σημερινές εκλογές είναι κρίσιμες για πολλούς λόγους. Ακόμη περισσότερο, όμως, για τους νέους, τους οποίους οι υποψήφιοι “πλεύριζαν” καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής τους περιόδου, ξεκάθαρα για ψηφοθηρία, βάζοντας τις ανάγκες τους ως προτεραιότητα των προγραμμάτων τους.

Έτσι δικαιολογούνται και τα μεγάλα ποσοστά αποχής των νέων που καταγράφονται στις εκλογικές διαδικασίες. Δεν βρίσκουν κάποια πολιτική παράταξη που να τους εκφράζει, ικανή να τους εμπνεύσει εμπιστοσύνη και -κατ’ επέκταση- να την ψηφίσουν.

Ρωτήσαμε μόλις μερικούς νέους πολίτες, ηλικίας έως 30 ετών, ποιο θεωρούν το πρόβλημα της γενιάς τους που θα ήθελαν να λύσει η επόμενη κυβέρνηση. Οι απαντήσεις που έδωσαν στο Magazine ποικίλες, βασικό χαρακτηριστικό τους ωστόσο, ήταν η δυσαρέσκεια.

Όλοι τους ζητούν την αλλαγή, έχουν ανάγκη την αλλαγή και θέλουν η επόμενη κυβέρνηση να τους δώσει κίνητρα.

Πάνος Κ., 27 ετών

Μέσα σ’ αυτό το θλιβερό και ερεβώδες εργασιακό σκηνικό που έχει πλέον παγιωθεί και αποτελεί ελληνική πραγματικότητα και “κανονικότητα”, οι νέοι πολίτες αυτής χώρας, που κατά καιρούς φέρουν την ταμπέλα των τεμπέληδων και των “επιδοματιών” από μερίδα πολιτικών, πασχίζουν καθημερινά να αντεπεξέλθουν ψυχολογικά και σωματικά, κάνοντας κουπί σε εργασιακές γαλέρες.

Δίνοντας ό,τι απόθεμα ενέργειας τους έχει απομείνει, παλεύοντας απέναντι σε αυταρχικά αφεντικά, μέσα στις υποστελεχωμένες επιχειρήσεις τους, υποαμειβόμενοι, χωρίς ένσημα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς άδειες, χωρίς δώρα (Χριστουγέννων, Πάσχα κτλ), χωρίς αμοιβές υπερωρίας και υπερεργασίας.

Σε αυτά τα εργασιακά περιβάλλοντα θα βρεις και τις θηλυκότητες, οι οποίες βιώνουν στο πετσί τους τον σεξισμό και τον μισογυνισμό, καθώς έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με αισχρά και υποτιμητικά σχόλια, ενώ μέσα σ’ όλα αμοίβονται και λιγότερο, λόγω του φύλου τους.

Θα ήθελα, λοιπόν, η επόμενη κυβέρνηση να με κάνει να μην αισθάνομαι τα παραπάνω, έτσι ώστε να μην χρειαστεί σε τέσσερα χρόνια να γράψω ένα ανάλογο κείμενο.

Παναγιώτα Κ., 30 ετών

Η νέα γενιά βλέπει τα όνειρά της να κατακρημνίζονται μέρα με τη μέρα, αφού ο αγώνας για την επιβίωση έχει πια τον πρωταρχικό ρόλο. Η οικονομική δυσπραγία με την οποία είναι αντιμέτωποι οι νέοι, δεν τους αφήνει τα περιθώρια να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να επενδύσουν σε αυτό που επιθυμούν και να “χτίσουν” το μέλλον τους, αφού οι πενιχροί εργασιακοί μισθοί, την ίδια στιγμή που η ακρίβεια έχει χτυπήσει “κόκκινο”, ισοδυναμούν με χαρτζιλίκι.

Μετρούν τα λεφτά τους για να βγάλουν τον μήνα, στριμώχνονται στο πατρικό τους, περιορίζουν την επιμόρφωσή τους, “κόβουν” τη διασκέδασή τους, κλείνονται στο καβούκι τους. Προσπαθούν να οραματιστούν έναν πιο φωτεινό ορίζοντα, μα είναι ζοφερός. Πώς περιμένουμε να αλλάξουν τον κόσμο, όταν δεν μπορούν καν να ζήσουν αξιοπρεπώς;

Η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να προσφέρει στους νέους το κατάλληλο οικονομικό υπόβαθρο, τις ευκαιρίες και τα κίνητρα που χρειάζονται, ούτως ώστε να αρχίσουν ξανά να ονειρεύονται και να δημιουργούν.

Κωνσταντίνος Χ., 28 ετών

Έφτασε, λοιπόν, η στιγμή που όλοι μας καλούμαστε να αποφασίσουμε τι θα ψηφίσουμε. Σε ποιον ή ποιους θα εμπιστευτούμε το μέλλον της χώρας. Έχοντας βιώσει μια πρωτόγνωρη 4ετία με πανδημία, πόλεμο, ακρίβεια -και κυρίως την τραγωδία των Τεμπών που θα μείνει ανεξίτηλη- εύλογα στη νέα γενιά κυριαρχεί το αίσθημα της οργής και της απελπισίας.

Όλα αυτά μάλιστα, σε συνδυασμό με την έξαρση βίας, τα σκάνδαλα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, την καταπάτηση δικαιωμάτων μας και την προσπάθεια παραπλάνησης της νεολαίας την προεκλογική περίοδο -ότι τάχα μου οι πολιτικοί ενδιαφέρονται και είναι κοντά στη γενιά μου μέσω βομβαρδισμού αναρτήσεων στα social media- με φέρνουν συχνά αντιμέτωπο σε συζητήσεις που κυριαρχεί το δίλημμα προσέλευσης ή μη στην κάλπη, με το επιχείρημα ότι δεν υπάρχει κάτι που να μας αντιπροσωπεύει πλήρως.

Επειδή όμως η ψήφος μας ενδέχεται να επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό το εκλογικό αποτέλεσμα, και επειδή αν δεν συμβάλλουμε εμείς να αλλάξει η κοινωνία, δεν θα αλλάξει από μόνη της, θεωρώ πως ιδίως σε αυτές τις εκλογές οφείλουμε να δηλώσουμε βροντερό «παρών» απαιτώντας για την επόμενη ημέρα πλήρη διαφάνεια και αξιοκρατία, απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματά μας και -επιβεβλημένα- μείωση του κόστους διαβίωσης.

Μαριλένα Κ., 28 ετών

Το ήδη ασφυκτικό πλαίσιο διαβίωσης της νέας γενιάς επιβαρύνεται σημαντικά από την αδιαφορία κυβερνήσεων και κράτους απέναντι στην έμφυλη βία.

Η καθημερινή ειδησεογραφία περιλαμβάνει τουλάχιστον ένα περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης, με θύματα γυναίκες ή ανηλίκους ενώ τα τελευταία 4 χρόνια έχουν σημειωθεί τουλάχιστον 92 γυναικοκτονίες.

Η κατάπτυστη δίκη για την υπόθεση trafficking της Ηλιούπολης, η εγκληματική αδράνεια των Αρχών στην υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό, η αποφυλάκιση του καταδικασμένου μεσίτη για τη δολοφονία του Ζακ, η απελευθέρωση δεκάδων κακοποιητών λόγω “σύννομου βίου”, η αποδοκιμασία γυναικών, θηλυκοτήτων και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων από τις Αρχές, όταν καταγγέλλουν ένα περιστατικό έμφυλης βίας και πολλά ακόμα, καθιστούν σαφές ότι η Πολιτεία, παρά τις όποιες εξαγγελίες, βρίσκεται απέναντι, και όχι δίπλα στα θύματα.

Θέλω ισχυρότερο νομικό και εργασιακό πλαίσιο, προστατευτικό για τις γυναίκες, κρατικές δομές σε όλη την χώρα για τη φιλοξενία των θυμάτων, ενίσχυση του κράτους πρόνοιας, ίσες ευκαιρίες στην εργασία, την πολιτική, την κοινωνία. Θέλω να μην υπάρξει καμία άλλη Γαρυφαλλιά, κανένας άλλος Ζακ.

Εβελίνα Μ., 26 ετών

Η νέα γενιά είμαστε απογοητευμένοι. Από τα Τέμπη και τις υποκλοπές, τη Λίστα Πέτσα, την αστυνομική αυθαιρεσία και τις παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων, η τελευταία τετραετία συνδέθηκε με σκάνδαλα και τρομοκρατία, κι από την άλλη, μία κυβέρνηση που αποπειράθηκε να σώσει την κατάσταση με διαφορών ειδών passes και βίντεο στο TikTok.

Εάν τα προεκλογικά «τυράκια» θα καταφέρουν να πείσουν την Gen Z, θα φανεί στις κάλπες. Μαντεύω, όμως, πως κουράστηκε να ακούει “συγγνώμη” και “δεν γνώριζα”. Η κυβέρνηση που θα επιθυμήσει να μας μιλήσει με τρόπο ουσιαστικό, θα χρειαστεί να ακολουθήσει περισσότερο μία τακτική διαφάνειας παρά τα trends των social media.

Αυτό έχουμε ανάγκη. Την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο κράτος και στους θεσμούς του.

Αλεξία Τ., 25 ετών

Όλοι αναρωτιούνται ποιος θα βγει στις εκλογές και εγώ σκέφτομαι πώς θα βγάλω τον μήνα. Προτού παρεξηγηθώ και χαρακτηριστώ ως «τεμπέλα, αδιάφορη» και όλα τα συναφή, να διευκρινίσω πως προφανώς και με αφορά η επόμενη κυβέρνηση, απλώς ορισμένες φορές οι βασικές ανάγκες προηγούνται.

Όταν κάθε μήνα τα έσοδα σου είναι ίσα με τις δαπάνες και κάνεις ζογκλερικά για να τα φέρεις πέρα, καθώς είναι αβέβαιο τι θα σου ξημερώσει αύριο, το σενάριο του να φανταστείς την επόμενη τετραετία είναι απλώς ανύπαρκτο. Η καθημερινότητα μοιάζει με έναν συνεχή αγώνα επιβίωσης και σιγά σιγά μαθαίνεις να παίρνεις ως αυτονόητες τις ελλιπείς παροχές. Ωστόσο, στην μετα-πανδημική εποχή αρχίζεις να κουράζεσαι από τις κούφιες πολιτικές υποσχέσεις, την αβεβαιότητα, την σοβαροφάνεια, το άδειο πορτοφόλι, τους περιορισμούς και την «φανταστική» νεανική ζωή σου.

Σε αυτό το σημείο η απόγνωση και η απελπισία μετατρέπονται σε παραίτηση, ξαφνικά αρχίζεις να ψάχνεις μια δίοδο διαφυγής και η μοναδική λύση μοιάζει να είναι η μετανάστευση. Όταν η ξενιτιά γίνεται πιο φιλόξενη από το σπίτι σου, είσαι πλέον βέβαιος για το τι ακολουθεί.