Είδαμε το “Glass Onion: Στα Μαχαίρια” που κάνει θραύση στο Netflix- 5 λόγοι για να μην το χάσετε

Ο Rian Johnson σκηνοθετεί το σίκουελ του “Στα μαχαίρια”, το “Glass Onion: Στα μαχαίρια” (A Knives Out Mystery) και μας χαρίζει μία εξίσου έξυπνη μαύρη κωμωδία μυστηρίου που από την πρώτη μέρα προβολής της χτύπησε “κόκκινο” στις προτιμήσεις των χρηστών στην ψηφιακή πλατφόρμα του Netflix.

Η υπόθεση έχει ως εξής: Ένας δισεκατομμυριούχος και ιδιοκτήτης της εταιρείας τεχνολογίας “Alpha” (Έντουαρντ Νόρτον) κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊου στέλνει με τη μορφή ενός κουτιού έναν δυσεπίλυτο γρίφο και προσκαλεί πέντε φίλους του στο ιδιωτικό νησί του στην Ελλάδα για ένα Σαββατοκύριακο με σκοπό να λύσουν το μυστήριο της δολοφονίας του. Όχι βεβαίως της αληθινής, αλλά της υποτιθέμενης. Τουτέστιν τους καλεί προκειμένου να παίξουν το παιχνίδι του δολοφόνου.
Ποιοι είναι αυτοί οι 5 “φίλοι” του; Η κυβερνήτης του Κονέτικατ (Κάθριν Χαν), μία ελαφρόμυαλη influencer σχεδιάστρια μόδας που προσπαθεί να υπακούσει στους κανόνες της πολιτικής ορθότητας (Κέιτ Χάντσον), ο επικεφαλής επιστήμονας της εταιρείας του (Λέσλι Ότομ Τζούνιορ), ένας YouTuber με εκατομμύρια followers (Ντέιβ Μπαουτίστα), η πρώην συνιδρύτρια της εταιρείας Alpha την οποία και έχει προδώσει “πετώντας” την έξω (Ζανέλ Μονέ) και ο διασημότερος ντετέκτιβ της υφηλίου (Ντάνιελ Κρεγκ) που έψαχνε απεγνωσμένα κάτι να τον βγάλει από την πλήξη της καραντίνας.

Εκεί, κάτω από τον ήλιο του ελληνικού αυτού νησιού -γυρίστηκε στις Σπέτσες και το Πόρτο Χέλι- που οι πρωταγωνιστές ερίζουν για το αν βρίσκεται στο Αιγαίο ή και στο Ιόνιο πέλαγος και που στο κέντρο του δεσπόζει ένας τεράστιος γυάλινος θόλος με μορφή…κρεμμυδιού (εξού και ο τίτλος της ταινίας), σκοτεινά μυστικά θα έρθουν στο φως και τρομερές αποκαλύψεις θα λάβουν χώρα.

Εμείς είδαμε την ταινία και πραγματικά περάσαμε ένα ξέγνοιαστο και απολύτως ψυχαγωγικό δίωρο.

Ιδού οι λόγοι για να τη δείτε και εσεις:

• Για το ευφυές της σκηνικό: Ένα σούπερ τεχνολογικά εξελιγμένο ιδιόκτητο ελληνικό νησί που ηλεκτροδοτείται με τρόπο ιδιαίτερο, τα πάντα είναι στην υπερβολή: ρομπότ κουβαλούν τις βαλίτσες, η πολυτέλεια ξεχειλίζει από παντού, τα πάντα είναι γυάλινα, ενώ ανάμεσα στα άπειρα εκθέματα ξεχωρίζει ένας εμβληματικός πίνακας, αυτός της Τζοκόντας.
• Για τη σκηνοθεσία του Rian Johnson που μολονότι δεν κάνει την υπέρβαση, δεν παύει να είναι υπέρ το δέον αξιοπρεπής και να συντηρεί έναν πολύ καλό ρυθμό στη θέαση.
• Για το ιντριγκαδόρικο σενάριο του ιδίου του Johnson που μολονότι ακροβατεί ανάμεσα στο κλισέ και την υπερβολή, τελικά κατορθώνει να ισορροπεί με το καυστικό του χιούμορ. Η ιστορία παραπέμπτει έντονα σε ένα μυστήριο τύπου Άγκαθα Κρίστι και “ξεφλουδίζεται” σε στρώματα -όπως ακριβώς το κρεμμύδι- με τον κακό να μην αποκαλύπτεται παρά μόνο στο τέλος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αντιστοιχίες με το σήμερα και τον κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό που βρίσκεται στο υπόβαθρο. Όλοι αυτοί οι λαμπεροί και αξιοζήλευτοι ήρωες που αποτελούν τη σύγχρονη ελίτ των influencer, σταδιακά αποκαθηλώνονται και αποκαλύπτεται η κενότητα και η βλακεία τους.

• Για τις ερμηνείες του καστ -εξαιρουμένης αυτής του Έντουαρντ Νόρτον που μάλλον επαναπαύτηκε στην υποκριτική του δεινότητα και δεν έδωσε τον καλύτερό του εαυτο- που μολονότι έπρεπε να είναι φουλ στιλιζαρισμένες υποστηρίχθηκαν αξιοπρεπώς. Δυναμικό comeback από τη Κέιτ Χάντσον σαν κοκορόμυαλη σχεδιάστρια μόδας και μια εξαιρετική Ζανέλ Μονέ που εκπλήσσει στον διπλό της ρόλο.
• Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει ο Ντάνιελ Γκρεγκ στον ρόλο του διάσημου ντετέκτιβ αποδεικνύει για ακόμη μία φορά πως είναι ιδανικά “φτιαγμένος” για να αποτελεί τον κεντρικό άξονα μιας ταινίας.Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως είναι υποψήφιος στις Χρυσές Σφαίρες στην κατηγορία α΄ ανδρικού ρόλου στην καλύτερη κωμωδία / μιούζικαλ.

Συμπέρασμα: Μία ευχάριστη και χορταστική κωμωδία μυστηρίου με απολαυστικές ερμηνείες που μονολότι δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα, συντηρεί το ενδιαφέρον