Το “Party” της νέας σκιώδους υπουργού Υγείας κατέληξε σε τραγωδία

Πώς σχετίζεται άραγε η επαγγελματική ευτυχία με την προσωπική; Γύρω από το ερώτημα αυτό περιστρέφεται το “Party”, το έργο της Σάλι Πότερ που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Θέατρο Άνεσις, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη με τον ίδιο, τον Δημήτρη Γεωργαλά, την Ξανθή Γεωργίου, τον Δημήτρη Καραμπέτση, την Πηνελόπη Μαρκοπούλου, την Αρετή Πασχάλη, τη Θεοδώρα Σιάρκου και τον Νικορέστη Χανιωτάκη.

Ο πρωτότυπος τίτλος του έργου “The Party” – που έγινε ασπρόμαυρη κινηματογραφική ταινία το 2017 σε σενάριο και σκηνοθεσία της Sally Potter – σημαίνει τόσο «γιορτή», όσο και «πολιτική παράταξη». Στη θεατρική σκηνή, οι θεατές έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μια κωμικοτραγική ιστορία, η οποία εξελίσσεται ταυτόχρονα σε όλους τους χώρους ενός σπιτιού. Συγκεκριμένα, όλη η δράση διαδραματίζεται στο σπίτι της Τζάνετ, η οποία μόλις διορίστηκε Σκιώδης Υπουργός Υγείας από το Κόμμα της Αντιπολίτευσης και το… γιορτάζει.

Ένα Party που φέρνει στην επιφάνεια ερωτήματα

Ο Νικορέστης Χανιωτάκης αναφέρει στο NEWS 24/7 τι ήταν αυτό που τον γοήτευσε στο έργο αυτό αυτό ώστε να το σκηνοθετήσει: “Με γοητεύει το γεγονός ότι είναι ένα Party καθόλου όνομα και πράγμα… Είναι πολλά περισσότερα. Κατά τη γνώμη μου τα μεγάλα έργα δεν δίνουν απαντήσεις, αλλά φέρνουν στην επιφάνεια σπουδαία ερωτήματα. Το μείζον θέμα του Party, λοιπόν, είναι: «Γιατί η επαγγελματική ευτυχία δεν συνεπάγεται, ούτε προϋποθέτει προσωπική ευδαιμονία; Και μήπως αυτή η επαγγελματική ευτυχία είναι τελικά… δήθεν; Μήπως πρόκειται απλώς για μια απάτη;»

Επίσης, μου δημιουργήθηκε η τεράστια ανάγκη να σκηνοθετήσω αυτό το αγγλικό κείμενο λόγω των χαρακτήρων που έπλασε με μαεστρία η συγγραφέας του η Sally Potter. Όλοι οι ήρωες, (επτά στον αριθμό) έχουν πολλές διαφορετικές πλευρές, συγκρούονται, έχουν διακυμάνσεις, εντάσεις και «καίγονται» από βαθιές επιθυμίες. Η σκοτεινή τους πλευρά συμπληρώνεται τόσο αρμονικά με την ευαίσθητη, φωτεινή τους πλευρά, που στο τέλος θες να τους πάρεις μια αγκαλιά και να τους πεις «όλα θα πάνε καλά»”.

Ένα Πάρτυ που καταλήγει σε… τραγωδία

Η Πηνελόπη Μαρκοπούλου και η Θεοδώρα Σιάρκου αναλύουν την έννοια αυτού του Party λέγοντας: “στα αγγλικά η λέξη «Party» σημαίνει τόσο η γιορτή, όσο και η πολιτική παράταξη, το κόμμα. Αμφότερα είναι σωστά για τον τίτλο που έχει δώσει στο έργο της η Sally Potter. Μιλάμε, λοιπόν, για μια συνάντηση. Μια γιορτή. Όλα συμβαίνουν μέσα σε ένα βράδυ. Μια παρέα διανοούμενων –κι όχι μόνο- ανθρώπων συναντιέται στο σπίτι της Τζάνετ και του Μπιλ για να γιορτάσουν τον διορισμό της Τζάνετ σε σκιώδη Υπουργό Υγείας. Όμως οι συνεχόμενες αποκαλύψεις ανατρέπουν την ευχάριστη ατμόσφαιρα. Η υποκρισία δίνει τη θέση της στην αλήθεια και τότε οι σχέσεις των ανθρώπων, που έμοιαζαν αρμονικές, τώρα αποδομούνται με οδυνηρές συνέπειες για όλους τους χαρακτήρες. Ουσιαστικά, το θέμα του έργου είναι ότι τα πρόσωπα δεν είναι πιστά απέναντι στη θέση και την άποψη την οποία εκφράζουν. Στα λόγια είναι καλοί, αλλά όταν φτάνει η στιγμή να τα κάνουν πράξεις;”

Και οι ήρωες…

Οι ηθοποιοί σκιαγραφούν τους ήρωες με τα δικά τους λόγια:

Γκότφριντ: Αισθανόμενος κουρασμένος από τον δυτικό κόσμο σκέψης, αποφάσισα να αναζητήσω πιο εναλλακτικούς δρόμους και να ασπαστώ μια νέα φιλοσοφία ζωής. Έχω απογοητευτεί από τον ορθολογισμό και την τεχνοκρατία και προσπαθώ να πιστέψω στην ενέργεια που κρύβουν οι άνθρωποι και οι καταστάσεις, στην δύναμη που πηγάζει από μέσα τους και να βρω μια νέα ισορροπία. Οφείλω να πω πάντως ότι δεν είμαι και πολύ βέβαιος ακόμα αν θα επιβεβαιωθεί η κοσμοθεωρία μου…

Τζάνετ: Έχω αγωνιστεί πάρα πολλά χρόνια στον τομέα της υγείας. Ως σημαντικό στέλεχος ενός αριστερού κόμματος, μάλιστα, υποστηρίζω με όλη μου την ψυχή την Δημόσια υγεία. Μετά από πολλά χρόνια θυσίας και αγώνα έχω μόλις διοριστεί Σκιώδης Υπουργός Υγείας στο αντιπολιτευτικό κόμμα. Πιστεύω πολύ στην πολιτική, με εξοργίζει η φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες. Θέλω να προσφέρω κάτι καλό στην κοινωνία. Είμαι ένας ρομαντικός άνθρωπος που πιστεύει ότι η δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα που μπορεί να ανθίσει ο άνθρωπος. Είμαι παντρεμένη με τον Μπιλ, ο οποίος αποτελούσε ανέκαθεν το στήριγμά μου.

Μάρθα: Εργάζομαι ως καθηγήτρια πανεπιστημίου. Έχω αφιερώσει την ζωή μου στον αγώνα για την ισότητα των φύλων. Είναι η πρώτη φορά που μοιράζομαι την προσωπική μου ζωή με μια άλλη γυναίκα και όσο πιο πολύ δένομαι μαζί της, τόσο πιο πολύ φοβάμαι.

Μπιλ: Είμαι ένας άνθρωπος απολύτως αφοσιωμένος στην λατινική λογοτεχνία και στον στόχο που έχει θέσει η γυναίκα μου η Τζάνετ για πολιτική σταδιοδρομία μέχρι που… όλα ανατρέπονται.

Τομ: Καίγομαι… Εργάζομαι στα οικονομικά. Λεφτά, πολλά λεφτά… Καίγομαι! Διεκδικώ μ’ όλη μου την ψυχή την γυναίκα της ζωής μου, την Μαριάν. Μπαίνω στο σπίτι της Τζάνετ και του Μπιλ ασυνόδευτος, αλλά υπάρχει λόγος. Καίγομαι! Α, και το πιο σημαντικό; Δεν είμαι Looser! Μην τολμήσει κανείς να με πει έτσι. Είμαι νικητής εγώ! Δεν είμαι looser!

Τζίνι: Είμαι ένα φρέσκο κορίτσι, που μαζί με την σύντροφό μου, την Μάρθα, έχουμε μπει σε μια διαδικασία εξωσωματικής γονιμοποίησης για την απόκτηση παιδιού. Με χαρακτηρίζει ο αυθορμητισμός μου και έχω αρκετές εναλλαγές στην διάθεσή μου. Ίσως φταίνε οι ορμόνες μου που έχουν χτυπήσει κόκκινο, καθώς είμαι έγκυος σε τρίδυμα! Αν με πείτε «παρορμητική» δεν θα έλεγα ότι έχετε και άδικο…

Έιπριλ: Είμαι η πιο στενή και παλιά φίλη της Τζάνετ. Δυναμική, κυνική και ειρωνική. Απροσπέλαστη θα έλεγε κανείς. Οι περισσότεροι άνθρωποι με φοβούνται και με αντιπαθούν. Μάλλον φταίει το γεγονός ότι γίνομαι συχνά ο καθρέφτης των τρωτών σημείων των άλλων και τους βάζω αντιμέτωπους με τις αδυναμίες τους. Πέρα από την Τζάνετ, δεν επιτρέπω σε κανέναν άλλον να με πλησιάσει ουσιαστικά, ούτε καν στον ερωτικό μου σύντροφο, που είναι επιλογή μου. Παρ’ όλα αυτά, μέσα από αυτήν την απόμακρη εικόνα που θέλω να δείχνω, νομίζω ότι εντέχνως κρύβω τις δικές μου ρωγμές και αδυναμίες.

Και χροιά… κοινωνικοπολιτική

Ο Δημήτρης Γεωργαλάς και η Ξανθή Γεωργίου αναφέρονται στο πόσο πολιτικό είναι το έργο αυτό που έγινε και ταινία στη σκιά του Brexit “η ταινία γυρίστηκε το 2016, την χρονιά που έγινε το δημοψήφισμα στην Αγγλία για το Brexit. Σήμερα, εν έτει 2023, βγαίνουμε από την μεγαλύτερη υγειονομική κρίση της σύγχρονης ιστορίας. Και στις δύο αυτές περιόδους, εντοπίζουμε έναν αναβρασμό όπως τον συναντάμε και στο έργο μας. Υπάρχει κάτι που κοχλάζει. Σε συνθήκες πλήρους αβεβαιότητας και ανασφάλειας ο κάθε χαρακτήρας προσπαθεί να διεκδικήσει αυτό που αισθάνεται ότι του ανήκει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών του και τι αντίκτυπο θα έχει στους άλλους. Είναι μια παρέα που αποτυγχάνει παταγωδώς να ορίσει πρακτικά τι είναι πολιτικά ορθό. Οι πολιτικές πεποιθήσεις των προσώπων του έργου, όταν έρχονται αντιμέτωπες με τις προσωπικές σχέσεις, καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Ασφαλώς, το έργο εκφράζει μια ρέουσα πολιτική κατάσταση που δεν αφορά μόνο την βρετανική πολιτική σκηνή, αλλά και την παγκόσμια. Στη χώρα μας παρουσιάζεται για πρώτη φορά παραμονές των δικών μας εκλογών. Τι συγκυρία, ε;”

Ο Δημήτρης Καραμπέτσης κι η Αρετή Πασχάλη μιλούν για τη διαχρονικότητα του έργου λέγοντας: “Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο που βάζει στο μικροσκόπιο πολλά θέματα που βασανίζουν τον άνθρωπο στην δυτική κοινωνία, όπως για παράδειγμα το ζήτημα της τεχνικής γονιμοποίησης, των gay ζευγαριών που θέλουν να αποκτήσουν παιδί, της κρίσης στον γάμο, της φιλίας, της οικονομικής ευμάρειας και το κατά πόσο είναι αρκετή για να σε κάνει ευτυχισμένο, της διαχείρισης των κρίσεων, της σχέσης της επαγγελματικής με την προσωπική ευτυχία κ.α. Κάθε έργο –οποιασδήποτε εποχής – που ανεβαίνει στην σκηνή, καλείται να δώσει εξετάσεις σε τι αφορά στο σήμερα. Στόχος και επιθυμία αυτού του ανεβάσματος είναι να περάσει αυτές τις εξετάσεις… Έτσι κι αλλιώς τα θεατρικά έργα γράφονται για να παίζονται και όχι για να διαβάζονται”.

Ιnfo

Θεάτρο Άνεσις