ΓΚΡΙΓΚΟΡΙ ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ, ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ

Γεια σας και χρόνια πολλά! Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα ρεμάλι περιωπής, τον Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς Ρασπούτιν, έναν Ρώσο σάτυρο, που πουλώντας τρελή παραμύθα στην οικογένεια του Τσάρου Νικόλαου Β’ και κυρίως στην Τσαρίνα Αλεξάνδρα, πέτυχε να γίνει πρώτη μούρη στην αυτοκρατορική αυλή της Αγίας Πετρούπολης. Βέβαια, όπως θα δούμε παρακάτω στο εξόχως διδακτικό κείμενο, οι μαλακίες – και δη οι χοντρές – πληρώνονται και μάλιστα ακριβά.

Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που γράφουμε για τον Ρασπούτιν, το γεγονός δηλαδή ότι σαν σήμερα, πριν 106 χρόνια, στις 30 Δεκεμβρίου του 1916, ο μπαγλαμάς αυτός (αν και στην περίπτωσή του ταιριάζει οπωσδήποτε περισσότερο η… μπαλαλάικα) δολοφονήθηκε από μια ομάδα Ρώσων αριστοκρατών, που είχαν βαρεθεί να τον βλέπουν να λύνει και να δένει χωρίς να δίνει λογαριασμό πουθενά και σε κανέναν. Πριν περάσουμε όμως στην αφήγησή μας, ας θυμηθούμε πρώτα πώς έγινε παγκόσμια φίρμα ο λεγάμενος.

BONEY M. ΚΑΙ “ΡΑ, ΡΑ, ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ”

Ήταν Ιούλιος του 1978 και η disco βρισκόταν στις δόξες της, όταν κυκλοφόρησε το τρίτο άλμπουμ των Boney M., με τίτλο “Nightflight to Venus”. Οι Boney M. ήταν μια περίεργη περίπτωση συγκροτήματος, αφού δημιουργήθηκαν στη Δυτική Γερμανία, όμως τα τέσσερα μέλη προέρχονταν όλα από την Καραϊβική: ο αφάνας Μπόμπι Φάρελ από την Αρούμπα, η Λιζ Μίτσελ και η Μάρσια Μπάρετ από την Τζαμάικα και η Μέιζι Γουίλιαμς από την Μοντσεράτ.

Το δεύτερο τραγούδι λοιπόν από εκείνο το LP, είχε τον τίτλο “Rasputin”, μιλούσε για τον τράγο περί ου ο λόγος και έγινε παγκόσμια επιτυχία, φέρνοντας τον Γκριγκόρι στο προσκήνιο. Γιατί, μεταξύ μας, οι περισσότεροι κάπως έτσι μάθαμε τον Ρασπούτιν, οι δε πιο ψαγμένοι αγγλομαθείς, πήραν γραμμή από τους στίχους περί τίνος επρόκειτο, άντε κάποιοι να άνοιξαν και μια εγκυκλοπαίδεια για να επιμορφωθούν περισσότερο και μέχρι εκεί.

Παραδεχτείτε το, το όνομα “Ρασπούτιν” ήταν πάντα καλυμμένο από αρκετό μυστήριο και διάφορες σκοτεινές φήμες, τις οποίες στις επόμενες γραμμές θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε. Αφήνουμε λοιπόν τους Boney M. και προχωράμε στην ίδια την ιστορία, για να δούμε ποιος ήταν τελικά αυτός ο φοβερός και τρομερός άπλυτος που έκανε τον γυναικείο πληθυσμό στην Αγία Πετρούπολη να χορεύει καντρίλιες και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του.

Ο Ρασπούτιν γεννήθηκε το 1869 στο Ποκρόβσκογιε, ένα χωριό στη Σιβηρία. Ο πατέρας του ήταν μουζίκος (ακτήμονας αγρότης που δούλευε στα κτήματα των μεγαλογαιοκτημόνων, εισπράττοντας μικρή αμοιβή). Ο μικρός Γκριγκόρι πήγε μεν στο σχολείο, αλλά ήταν τόσο σκράπας που βγήκε από αυτό σχεδόν αναλφάβητος. Έμαθε μόνο να διαβάζει μερικά βασικά, για γραφή ούτε λόγος. Από πιτσιρικάς έδειξε ότι θα γινόταν κόπανος, από τα τοπικά αρχεία μαθαίνουμε ότι από νεαρή ηλικία έπινε ξύδια, έκλεβε δεξιά κι αριστερά και σε κάθε ευκαιρία έδειχνε ασέβεια στις αρχές.

Ο ΓΑΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΣΚΟΒΙΑ

Στην εφηβεία του, που γενικότερα οι πληροφορίες για το άτομό του είναι ελάχιστες, υπάρχουν αναφορές ότι κατηγορήθηκε για ζωοκλοπή, βλασφημία και ψευδομαρτυρία, εγκλήματα που του καταλογίστηκαν πολλά χρόνια αργότερα. Το 1886, σε ηλικία 17 ετών, το μπουμπούκι μας ταξίδεψε στον νότο της Ρωσίας και στο χωριό Αμπαλάκ, γνώρισε την Πρασκόβια Ντουμπρόβινα, μια νεαρή αγρότισσα, την οποία φλερτάρισε για αρκετούς μήνες, μέχρι που το 1887 την τουμπάρισε και την παντρεύτηκε.

Η Πρασκόβια, που τότε προφανώς δεν είχε ιδέα με τί μπουμπούκι είχε μπλέξει, εγκαταστάθηκε στο Ποκρόβσκογιε μετά τον γάμο, έκανε επτά παιδιά (μόνο τα τρία ενηλικιώθηκαν) και δεν εγκατέλειψε ποτέ το χωριό, κάτι που σημαίνει ότι μέχρι που φάγανε τον Γκριγκόρι, του έμεινε πιστή, αλλά δεν τον ακολούθησε σε κανένα από τα ταξίδια του. Δέκα χρόνια μετά τον γάμο τους, ο Ρασπούτιν θυμήθηκε ξαφνικά ότι υπάρχει Θεός. Κάποιοι είπαν ότι είδε στον ύπνο του την Παναγία ή τον άγιο Συμεών και αποφάσισε να γίνει προκυνητής.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ

Κάποιοι άλλοι ισχυρίστηκαν ότι έφυγε για να γλυτώσει την τιμωρία επειδή είχε κλέψει άλογα. Το θέμα είναι ότι το 1897, σε ηλικία 28 ετών, ο Γκριγκόρι ξεκίνησε την “πνευματική” του περιπλάνηση ανά την επικράτεια και εκτός αυτής. Έμεινε σε διάφορα μοναστήρια, όπως σε εκείνο του Αγίου Νικολάου στο Βερχοτούριε (Ουράλια), όπου εκεί κατά πώς φαίνεται, ξεστραβώθηκε και έμαθε επιτέλους γραφή και ανάγνωση, αλλά σύντομα το εγκατέλειψε γιατί λέει, οι μοναχοί ήταν ομοφυλόφιλοι και εκτός αυτού, η μοναστική ζωή ήταν υπερβολικά εξαναγκαστική για τα γούστα του.

Σε ένα άλλο μοναστήρι, μυήθηκε στη διδασκαλία των “Μαστιγούμενων”, μιας αίρεσης, τα μέλη της οποίας αυτομαστιγώνονταν για να συγχωρεθούν για τις αμαρτίες τους και συνδύαζαν την πνευματική ανάταση με σεξουαλικά όργια. Φεύγοντας από εκεί, κράτησε το σεξ και το εναρμόνισε σε ένα δικό του δόγμα, αυτό της σεξουαλικής εξάντλησης, μέσω της οποίας ο πιστός έφτανε στη “θεία αταραξία” και έτσι βρισκόταν πιο κοντά στον Θεό. Τύπου, γαμάτε γιατί χανόμαστε, για να το πούμε πιο πεζά και κατανοητά.

Η “ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ” ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΟΠΑΔΟΙ

Στο μεταξύ ο Ρασπούτιν είχε γίνει χορτοφάγος και είχε απαρνηθεί – τάχα μου – το αλκοόλ. Σύμφωνα με πηγές της εποχής, η χάρη του έφτασε μέχρι τα Ιεροσόλυμα και το Άγιο Όρος. Επιστρέφοντας στο Ποκρόβσκογιε, κάπου στο 1900, δημιούργησε έναν μικρό κύκλο οπαδών, τους οποίους μάζευε σε ένα αυτοσχέδιο παρεκκλήσι που είχε στήσει στο κελάρι του σπιτιού του πατέρα του. Οι φήμες για εκείνες τις συναντήσεις έδιναν και έπαιρναν στο χωριό. Ότι οι γυναίκες τον έπλεναν “τελετουργικά”, ότι όλοι μαζί τραγουδούσαν περίεργα τραγούδια, ότι επιδίδονταν σε σεξουαλικά όργια κλπ κλπ.

Το 1904, ο Ρασπούτιν ταξίδεψε στο Καζάν, όπου ο κόσμος τον αντιμετώπιζε πλέον ως “στάρετς” (ιερός, σοφός άνθρωπος). Εκεί γνωρίστηκε με τους εκκλησιαστικούς ηγέτες της περιοχής, οι οποίοι, εντυπωσιασμένοι από τον Γκριγκόρι, του έδωσαν συστατική επιστολή για να επισκεφθεί τον επίσκοπο Σεργκέι, πρύτανη της Ιερατικής Σχολής της Αγίας Πετρούπολης, στη μονή Αλεξάνδρου Νιέφσκι. Έτσι λοιπόν, ο Ρασπούτιν έφτασε για πρώτη φορά στην πρωτεύουσα.

Ο ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ

Η “φήμη” του είχε προηγηθεί της άφιξής του και η γνωριμία του με τον αρχιμανδρίτη Θεοφάν (που αργότερα έγινε εξομολογητής του τσάρου και της τσαρίνας), ο οποίος είχε άριστες σχέσεις με την αριστοκρατία, τού άνοιξε τις πόρτες στα μεγάλα σαλόνια. Εναλλακτικά θρησκευτικά κινήματα, όπως ο πνευματισμός και η θεοσοφία, ήταν ήδη δημοφιλή στην ελίτ της Αγίας Πετρούπολης, η οποία ενδιαφερόταν για τον αποκρυφισμό και το υπερφυσικό. Ταμάμ δηλαδή η περίπτωση του Ρασπούτιν.

Για να μην μακρηγορούμε, ο Γκριγκόρι, ερχόμενος σε επαφή με τους αριστοκρατικούς κύκλους, προσηλύτισε αρκετούς νέους οπαδούς, που έγιναν ακόμα περισσότεροι, μετά την πρώτη του συνάντηση με τον τσάρο Νικόλαο και τη σύζυγό του, Αλεξάνδρα, οι οποίοι παρεμπιπτόντως τσίμπησαν με το καλημέρα το τυράκι του Ρασπούτιν, χαρακτηρίζοντάς τον “άνθρωπο του Θεού”. Η βασιλική οικογένεια “παραδόθηκε” άνευ όρων στον Ρασπούτιν, όταν αυτός έπεισε – κυρίως την Αλεξάνδρα – ότι μπορούσε να ανακουφίσει τον διάδοχο Αλεξέι, που ήταν αιμοφιλικός.

ΠΙΑΝΟΝΤΑΣ ΚΟΡΟΪΔΑ ΤΟΝ ΤΣΑΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΣΑΡΙΝΑ

Μια με τις προσευχές, μια με κάτι περίεργα ματζούνια που έφτιαχνε ο ίδιος, μια με γιατροσόφια δικής του έμπνευσης, έκανε την Αλεξάνδρα να πιστέψει ότι είχε θαυματουργές δυνάμεις. Δεν ήθελε πολύ ο Ρασπούτιν, άρχισε να της λέει και κάτι δράκους αλλιώτικους, ότι την έβλεπε στα όνειρά του με φωτοστέφανο ή ότι είχε οράματα όπου έβλεπε τον Χριστό να στέκεται στο πλάι της. Με κάτι τέτοιες παλαβομάρες, ο Γκριγκόρι όχι μόνο έγινε αναπόσπαστο μέλος της τσαρικής αυλής, αλλά κυριάρχησε και στις κρατικές υποθέσεις ως σύμβουλος κυρίως της Αλεξάνδρας.

Το καλοκαίρι του 1912, ο Αλεξέι τραυματίστηκε στον μηρό και η ακατάσχετη αιμορραγία, προκάλεσε αφόρητους πόνους και παραληρηματικό πυρετό. Η Αλεξάνδρα, σε απόγνωση, έστειλε ένα τηλεγράφημα στον Ρασπούτιν που βρισκόταν στο Ποκρόβσκογιε, ζητώντας του να προσευχηθεί για τον γιο της. Εκείνος της απάντησε να μην επιτρέψει στους γιατρούς να τον ενοχλήσουν πολύ και ότι ο μικρός δεν θα πέθαινε επειδή ο Θεός είχε δει τα δάκρυά της και είχε εισακούσει τις προσευχές της.

Την επόμενη μέρα η αιμορραγία του Αλεξέι σταμάτησε και ο ίδιος ο θεράπων ιατρός του, δήλωσε ότι η ανάρρωση ήταν εντελώς ανεξήγητη. Κάτι τέτοια κουλά έκανε ο Ρασπούτιν και πώς να μην τον έχει η τσαρίνα στα ώπα-ώπα; Να πούμε εδώ, ότι όλα αυτά τα χρόνια, από το 1905, όταν πρωτοσυνάντησε τη βασιλική οικογένεια, ο αριθμός των οπαδών του είχε γιγαντωθεί, κυρίως από γυναίκες. Ήταν πλέον κοινό μυστικό στην Αγία Πετρούπολη ότι ο Γκριγκόρι αποπλανούσε τη μια μετά την άλλη, κηρύσσοντας ότι η σεξουαλική επαφή μαζί του είχε εξαγνιστικά και ψυχοθεραπευτικά αποτελέσματα.

Η μεγάλη δύναμη που είχε αποκτήσει στην τσαρική αυλή, άρχισε πλέον να ενοχλεί πολλούς. Ο Ρασπούτιν δεν έδειχνε καμία αυτοσυγκράτηση ή διακριτικότητα, δεχόταν αφειδώς δωροδοκίες από θαυμαστές του και σεξουαλικές “χάρες” από θαυμάστριές του, θέλοντας συνεχώς να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο την επιρροή του στο παλάτι. Ήδη από το 1907 ξεκίνησε ο πόλεμος εναντίον του. Κατηγορήθηκε για βιασμούς και προώθηση θρησκευτικών αιρέσεων, για αποφάσεις που αφορούσαν το ίδιο το κράτος, ακόμα και για παράνομη ερωτική σχέση με την τσαρίνα.

Ο ΤΣΑΡΟΣ “ΑΣΠΙΔΑ” ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ

Πρώτη βρέθηκε απέναντί του η εκκλησία, ο αρχιμανδρίτης Θεοφάν που τον είχε βοηθήσει όταν είχε πρωτοέρθει στην Αγία Πετρούπολη, πλέον τον χαρακτήριζε ανοιχτά ως επικίνδυνο για τη μοναρχία. Στη λίστα των εχθρών του Ρασπούτιν προστέθηκαν ο Πιότρ Στολίπιν, πρωθυπουργός της Ρωσίας, αλλά και η Οχράνα, η μυστική αστυνομία του Τσάρου. Οι κατηγορίες για σεξουαλικές επιθέσεις του Γκριγκόρι σε γυναίκες οπαδούς, πολλαπλασιάστηκαν, ενώ φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν και για ανάρμοστη συμπεριφορά του στις επισκέψεις του στο παλάτι, ιδίως με τις ανήλικες κόρες του Νικόλαου, Όλγα και Τατιάνα.

Ο Τσάρος έκανε ότι δεν άκουγε, αποθάρρυνε τις καταγγελίες κατά του Ρασπούτιν, πολλές φορές τιμωρώντας αυστηρά όσους μιλούσαν εναντίον του, επειδή ήθελε να έχει το κεφάλι του ήσυχο τόσο με την Αλεξάνδρα, όσο και με την εύθραυστη υγεία του γιου του. Τον Νοέμβριο του 1916, ο Βλαντίμιρ Πουρίσκεβιτς, ακροδεξιός πολιτικός και μέλος της Κρατικής Δούμας, δήλωσε δημόσια ότι “οι υπουργοί του Τσάρου είχαν μετατραπεί σε μαριονέτες, τα νήματα των οποίων κρατούσαν στα χέρια τους η ιδιοφυΐα του κακού, Ρασπούτιν και η Αλεξάνδρα”.

Η ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ

Το καλοκαίρι του 1914, ο Ρασπούτιν βρισκόταν στο χωριό του, Ποκρόβσκογιε, για να δει την οικογένειά του. Στις 12 Ιουλίου το απόγευμα, έχοντας δειπνήσει, βγήκε από το σπίτι του για να απαντήσει σε ένα τηλεγράφημα. Εκεί τον περίμενε μια 33χρονη πρώην πόρνη, η Χιόνιγια Γκούσεβα, που όταν τον είδε, του ζήτησε ελεημοσύνη. Τη στιγμή που εκείνος έψαχνε τις τσέπες του, η Γκούσεβα έβγαλε ένα μαχαίρι και το κάρφωσε στην κοιλιά του Ρασπούτιν. Όταν είδε τα σπλάχνα του να ξεπροβάλλουν, φώναξε “σκότωσα τον αντίχριστο”.

Τον πλησίασε για να του καταφέρει ένα ακόμα χτύπημα, όμως ο Ρασπούτιν τη χτύπησε στο πρόσωπο με ένα σίδερο. Το πλήθος που συγκεντρώθηκε θέλησε να την λιντσάρει, όμως εκείνη πρόλαβε να παραδοθεί στους αστυνομικούς. Ο Ρασπούτιν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ετοιμοθάνατος, όμως τελικά, μετά από επτά εβδομάδες νοσηλείας, ανάρρωσε, κατηγορώντας για την απόπειρα δολοφονίας του, τον μοναχό Ηλιόδωρο, κάποτε φίλο του, που είχε στραφεί εναντίον του.

Ο Ηλιόδωρος εξαφανίστηκε από τη Ρωσία και χρόνια αργότερα, σε ένα βιβλίο που έγραψε στην Αμερική, παραδέχτηκε ότι εκείνος είχε οργανώσει τη δολοφονία του Ρασπούτιν. Είχε συγκεντρώσει μια ομάδα από γυναίκες, τις οποίες στο παρελθόν είχε βιάσει ή εκμεταλλευτεί με άλλους τρόπους ο Γκριγκόρι, με σκοπό να τον δυσφημίσει ή ακόμα και να τον σκοτώσει. Τελικά το δικαστήριο αποφάσισε ότι η Γκούσεβα ήταν παράφρων και διέταξε τον εγκλεισμό της σε άσυλο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Ρασπούτιν τη σκαπουλάρησε, αν και η περιπέτεια αυτή τον σημάδεψε αρκετά: κουραζόταν πλέον εύκολα, έπαιρνε όπιο για τον πόνο και κυκλοφορούσε μόνο με προσωπική φρουρά. Όμως τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα. Η αριστοκρατία το είχε πάρει απόφαση ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έπρεπε να τον βγάλει από τη μέση. Μια ομάδα ευγενών, με επικεφαλής τον πρίγκιπα Φέλιξ Γιουσούποφ, τον Μέγα Δούκα Ντμίτρι Πάβλοβιτς και τον ακροδεξιό πολιτικό Βλαντίμιρ Πουρίσκεβιτς, αποφάσισαν ότι ο Ρασπούτιν αποτελούσε απειλή για την αυτοκρατορία και έβαλαν μπροστά ένα σχέδιο για να τον εξοντώσουν.

Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ

Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δολοφονήθηκε ο Ρασπούτιν, παραμένουν άγνωστες μέχρι σήμερα, μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν για το τί ακριβώς συνέβη εκείνο το βράδυ της 30ης Δεκεμβρίου του 1916. Βέβαια, η σημαντικότερη μαρτυρία είναι του ίδιου του Γιουσούποφ, όπως την έγραψε στα απομνημονεύματά του. Σύμφωνα λοιπόν με την εκδοχή αυτή, ο Γιουσούποφ κάλεσε τον Ρασπούτιν στην οικία του, στο περίφημο παλάτι Μόικα και αμέσως τον οδήγησε στο υπόγειο.

Εκεί του πρόσφερε τσάι και κέικ, στο οποίο είχε βάλει κυάνιο, ένα ισχυρό δηλητήριο. Ο Ρασπούτιν αρχικά αρνήθηκε το κέικ, όμως λίγο αργότερα άρχισε να το τρώει, αλλά προς τεράστια έκπληξη του Γιουσούποφ, δεν παρουσίασε κανένα σύμπτωμα. Στη συνέχεια ο Γκριγκόρι ζήτησε κρασί Μαδέρα (το οποίο ήταν επίσης δηλητηριασμένο), ήπιε τρία ποτήρια, αλλά και πάλι, χωρίς να παρουσιάσει την παραμικρή ενόχληση! Γύρω στις 2:30 τη νύχτα, ο Γιουσούποφ βρήκε μια δικαιολογία για να ανέβει πάνω, όπου τον περίμεναν οι υπόλοιποι συνωμότες.

Ο πρίγκιπας τους εξήγησε ότι ο τύπος κάτω είχε τον απέθαντο και εκνευρισμένος ζήτησε από τον Πάβλοβιτς να του δώσει το περίστροφό του. Κατεβαίνοντας στο υπόγειο με το κουμπούρι, στάθηκε μπροστά στον Ρασπούτιν, του έδειξε έναν σταυρό που βρισκόταν στο δωμάτιο και του είπε, “κοίτα τον και πες μια προσευχή”, ενώ την ίδια στιγμή τον πυροβόλησε στο στήθος, σωριάζοντάς τον στο δάπεδο. Αμέσως μετά, οι συνωμότες πήγαν στο διαμέρισμα του Ρασπούτιν, με τον υπολοχαγό Σουκότιν να φοράει το παλτό και το καπέλο του Γκριγκόρι, σε μια προσπάθεια να φανεί ότι ο δολοφονημένος είχε επιστρέψει κανονικά στο σπίτι του.

Γυρνώντας στο παλάτι Μόικα, ο Γιουσούποφ κατέβηκε στο υπόγειο για να βεβαιωθεί ότι ο Ρασπούτιν ήταν νεκρός. Ξαφνικά, το υποτιθέμενο “πτώμα” τινάχτηκε και επιτέθηκε στον Γιουσούποφ, ο οποίος μετά από υπερπροσπάθεια κατάφερε να ξεφύγει από τα χέρια του Ρασπούτιν, ανεβαίνοντας φρικαρισμένος τις σκάλες. Ο Γιουσούποφ βγήκε στην αυλή, ο Ρασπούτιν τον κυνήγησε και τότε ο Πουρίσκεβιτς τον πυροβόλησε στο μέτωπο, ρίχνοντάς τον στο χιόνι.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΝΕΚΡΟΣ!

Λέγεται ότι παρούσα στην εκτέλεση του Ρασπούτιν, ήταν και η Μεγάλη Δούκισσα Τατιάνα, κόρη του Τσάρου, μεταμφιεσμένη σε υπολοχαγό της φρουράς των Ιπποτών, ώστε να εκδικηθεί τον άνθρωπο που προσπάθησε να τη βιάσει. Αφού όλοι πείστηκαν ότι ο Ρασπούτιν είχε πεθάνει, τύλιξαν το σώμα του με χοντρό ύφασμα, του έδεσαν και ένα βαρίδι και από τη γέφυρα Πετρόβσκι τον πέταξαν στον παγωμένο ποταμό Μικρό Νέβκα (παραπόταμο του Νέβα).

Η είδηση του θανάτου του, έγινε γνωστή το επόμενο πρωί, ενώ παράλληλα ξεκίνησαν έρευνες για να βρεθεί το πτώμα του. Κάποιοι υποστήριξαν ότι ο Πουρίσκεβιτς είπε τί είχε συμβεί σε δυο στρατιώτες και έναν αστυνομικό, ζητώντας τους όμως να το κρατήσουν μυστικό. Λίγο αργότερα, δυο εργάτες παρατήρησαν κηλίδες αίματος στο κιγκλίδωμα της γέφυρας Πετρόβσκι και βρήκαν μια μπότα από κάτω, πάνω στον πάγο. Αμέσως κινητοποιήθηκε η αστυνομία και τελικά το πτώμα του Ρασπούτιν βρέθηκε και ανασύρθηκε την 1η Ιανουαρίου, κάτω από τον πάγο, 200 περίπου μέτρα μακριά από τη γέφυρα.

Ο Ντμίτρι Κοσορότοφ, χειρουργός ο οποίος πραγματοποίησε την αυτοψία, βρήκε τρία τραύματα από πυροβολισμούς και πολλαπλές άλλες κακώσεις, κυρίως από την πτώση από τη γέφυρα. Επίσης, δε βρήκε κανένα στοιχείο που να οδηγούσε στην πιθανότητα της δηλητηρίασης! Φήμες έλεγαν ότι το πέος του Ρασπούτιν είχε κοπεί – μετά από επιθυμία της Τατιάνας – όμως ο Κοσορότοφ βρήκε τα γεννητικά του όργανα άθικτα.

Η κηδεία τελέστηκε στις 2 Ιανουαρίου σε μια μικρή εκκλησία που έχτιζε τότε η Άννα Βιρουμπόβα (κυρία επί των τιμών της Αλεξάνδρας) και παραβρέθηκε μόνο η βασιλική οικογένεια. Δεν προσκλήθηκαν ούτε η σύζυγος, ούτε τα παιδιά του, αν και οι κόρες του Ρασπούτιν συναντήθηκαν το ίδιο απόγευμα με τον τσάρο Νικόλαο και την τσαρίνα Αλεξάνδρα στο σπίτι της Βιρουμπόβα. Ο Νικόλαος, για να τον τιμήσει, σκόπευε να χτίσει μια εκκλησία πάνω από τον τάφο του. Τελικά, όταν οι μπολσεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία, αποφάσισαν να κάψουν τη σορό του και να σκρπίσουν τις στάχτες, για να πάψει η λατρεία του ως “αγίου” από τον απλό λαό.

Αυτή μέσες άκρες ήταν η ιστορία του Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς Ρασπούτιν, ο οποίος έχασε τη ζωή του λίγο πριν συμπληρώσει τα 48 του χρόνια. Αμόρφωτος, καιροσκόπος, τυχοδιώκτης, πονηρός, αδίστακτος, θύμα των παθών του, χειριστικός, απατεώνας, βαθιά διεφθαρμένος, ακραία ανήθικος, ο Ρασπούτιν εκμεταλλεύτηκε τη ματαιοδοξία και τη φαυλότητα της τσαρικής αυλής για να αναρριχηθεί στα αξιώματα, να αποκτήσει εξουσία και επιρροή, να γίνει ο σκοτεινός δολοπλόκος των παρασκηνίων του παλατιού και τελικά, να καταλήξει δολοφονημένος, ακριβώς επειδή δεν κατάλαβε ποτέ ότι υπάρχουν όρια, τα οποία, αν περάσεις, φλερτάρεις άμεσα με τον θάνατο.

* Πηγές: britannica.com, smithsonianmag.com, time.com, history.com, alphahistory.com, thecollector.com, wiki