Σε αυτό το αντισυμβατικό σαφάρι στην καρδιά της Αθήνας θα συναντήσεις μέχρι και meta-Ρινόκερους

Από την 1η Μαρτίου, στις 3 το μεσημέρι, στο ονομαστό τοπόσημο της Αθήνας με την πολύπαθη ιστορία, η περφόρμερ Νέλλη Πουλοπούλου συναντά θεατές και συνοδοιπόρους σε μια ατίθαση περιπέτεια που ανοίγει χώρο στο παράδοξο.

Απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης, ηθοποιός και σκηνοθέτις, έχει χρόνια επικεντρωθεί στο σωματικό θέατρο παρακολουθώντας σειρά εντατικών σεμιναρίων και κύκλους σπουδών του Θεάτρου Οντίν και του Ευγένιου Μπάρμπα. Η επαγγελματική της πρακτική, όπως η ίδια αναφέρει, είναι επικεντρωμένη στα στερεότυπα που κυριαρχούν στην τέχνη και τη ζωή.

Στη νέα της παράσταση, meta-Rινόκερos, το πολιτικο-ψυχολογικό θρίλερ των τηλεοπτικών ειδήσεων συναντά την κραυγή της οικολογικής καταστροφής. Η γνωστή performer χρησιμοποιεί ως αφηγηματικό άξονα τη σύγχρονη ιστορία του πάρκου και αντλεί το δραματουργικό υλικό από τη βιωματική σχέση που έχει η ίδια αναπτύξει με το τοπίο τα τελευταία δώδεκα χρόνια.

Μeta-Rινόκερos

“Η παράσταση τοποθετείται στην εποχή που διανύουμε, την εποχή του μεταμοντερνισμού, με έντονα τα στοιχεία τη ευρείας επιλογής, της σύγκρουσης, της ασυνέχειας, της απροσδιοριστίας και της ετερογένειας, και αφορά ερωτήματα και προβληματισμούς σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.

Συμβαίνει σε διαφορετικά σημεία ενός από τα πιο παλιά άλση της χώρας, ένα ιερό άλσος, όπως λέγεται και εστιάζει στη βιωματική σχέση του ανθρώπου με το τοπίο. Περνώντας μεγάλο διάστημα της καθημερινότητάς μου μέσα στο πάρκο κατανόησα το μέγεθος και το εύρος της επίδρασής του πάνω στο σώμα, την ψυχολογία και τη σκέψη μου. Η πολύπλοκη μορφολογία του χώρου οι αρχαίες πέτρες, και τα ίδια τα δέντρα έγιναν σύντροφοι και οδηγοί στους στοχασμούς μου. Αυτήν την ζωντανή και συνεχή διαδικασία και ανταλλαγή με το μη ανθρώπινο περιβάλλον ήθελα να διηγηθώ στην παράσταση. Να βάλω τις σκέψεις μου σε μια γεωμετρική έξω-ανθρώπινη τάξη” εξηγεί η Νέλλυ Πουλοπούλου στο NEWS 24/7.

Και συνεχίζει “Η σχέση που αναπτύχθηκε με την Άντζελα Δεληχάτσιου, συνδημιουργό του meta- Rινόκερου, σε συνάρτηση με την αρχαία και σύγχρονη ιστορία του πάρκου ήταν κομβικής σημασίας αφού μέσα σε αυτή τη διάδραση περφόρμερ-πρώτου θεατή/σκηνοθέτη, ξετυλίχθηκε η δομή. Έτσι σχηματίστηκε μια αναγεννημένη, κοινή, θεατρική πραγματικότητα που απαρτίζεται από διαφορετικούς χαρακτήρες- εκφάνσεις της προσωπικότητάς μας- οι οποίες δρουν προσωπικά και αντιδρούν απέναντι στα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα. Οι εικόνες και οι δράσεις δημιουργήθηκαν από και για το πάρκο και εκφράζουν την εσωτερική αντανάκλαση ενός κόσμου κουρασμένου και χαοτικού που έχει τα αυτιά κλειστά στην κραυγή της λογικής, και στην αθώα, φιλοπερίεργη, ελεύθερη ματιά, κι όμως ενός κόσμου που συνεχίζει να είναι αξιολάτρευτος”.

Η επιλογή της Ακαδημίας Πλάτωνος…

“Στην Ακαδημία Πλάτωνος είναι το σπίτι μου και το studio μου, είναι η γειτονιά μου. Ζω εδώ τα τελευταία 15 χρόνια και αυτό που με τράβηξε είναι ο πολυμορφικός της χαρακτήρας και το στοιχείο της εγκατάλειψης ενός τόσο σημαντικού αρχαιολογικού χώρου. Να πω την αλήθεια νιώθω ότι η Ακαδημία Πλάτωνος με κάλεσε να μιλήσω για αυτήν και όχι το αντίθετο” εξηγεί η Ν. Πουλοπούλου για την επιλογή του χώρου.

Διαβάζω στο δελτίο Τύπου πως “μνήμη μετατρέπεται σε επείγον περιστατικό” στην περιπατητική αυτή performance. Μας εξηγείτε το επείγον του πράγματος;
Αυτή τη στιγμή η συγκεκριμένη περιοχή βρίσκεται υπό μελέτη ανάπλασης. Διανύει ένα κομβικό σημείο στην ιστορία της, ετοιμάζεται να δεχτεί μια μεγάλη αλλαγή. Από την εγκατάλειψη θα οδηγηθεί κατευθείαν στην τουριστικοποίηση. Και αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι αν χρειάζεται μια γέφυρα. Για να αναδείξεις κάτι πρέπει πρώτα να το θαυμάσεις. Να κατανοήσεις την ποικιλότητα και τις ιδιομορφίες του.

Η αντιμετώπιση θεμάτων ανάπλασης, όπως έχει δείξει έως τώρα, από τους θεσμούς, έχει γίνει πολύ πρόχειρα και άτσαλα με σχεδόν μοναδικό σκοπό το κέρδος. Και αυτό είναι ανησυχητικό και παγκόσμιο. Το επείγον του πράγματος προκύπτει από την άμεση ανάγκη να κατανοήσουμε ότι το μέρος, τα φυτά, οι πέτρες, οι λακκούβες, ο ουρανός, οι λίμνες που σχηματίζονται όταν βρέχει, τα δέντρα, δημιουργούν ένα πνεύμα, ένα σύνολο που μας επηρεάζει περισσότερο από όσο νομίζουμε. Καταστρέφοντας ένα τοπίο, για να δημιουργήσεις ένα άλλο, καταστρέφεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου.

Μέσα από αυτό το αντισυμβατικό σαφάρι στην αστική σαβάνα, στην καρδιά της Αθήνας, δημιουργείται μια κοινή εμπειρία διερεύνησης προοπτικών και σχολιάζεται το παρόν της κομβικής αλλαγής, ανάπτυξης και τουριστικοποίησης του πάρκου. Το φυσικό περιβάλλον προβάλλεται ως καταλυτικό σημείο αναστοχασμού ως προς τα πολιτικά κοινωνικά και φυσικά φαινόμενα, προτρέποντας τον θεατή να συμμετάσχει στη μετατροπή ενός καθημερινού μεσημεριού σε θεατρικό συμβάν. Σε αυτό το “σαφάρι” θα συναντήσουμε άραγε πολλούς meta-Rινόκερoυς;

Εγώ συνάντησα τον ρινόκερο μέσα μου, το φυλακισμένο ζώο, το επιθετικό θηρίο, το ακατανόητο και όμως πραγματικό, το φανταστικό και όμως πειστικό, το υπό εξαφάνιση τελευταίο είδος, ένα ρινόκερο αγγελιοφόρο face news, έναν χρυσοσκονισμένο μονόκερο γεμάτο αγάπη, έναν ρινόκερο απειλητικό που έρχεται κατά πάνω μας να μας ποδοπατήσει, έναν παράλογο του Ιονέσκο, είμαι όμως σίγουρη ότι θα υπάρχουν κι άλλοι.

Θεραπεύεται άραγε αυτή η ρινοκερίτιδα; Μπορούμε να διατηρήσουμε την προσωπικότητα και την κοσμοαντίληψή μας άθικτες;
Φαντάζομαι ότι ο όρος ρινοκερίτιδα υπονοεί την ασθένεια που προέρχεται από την αποδοχή και τη θέση δεδομένων που δεν ταιριάζουν στην κοινή λογική, από το καλούπωμα των ανθρώπων σύμφωνα με συγκεκριμένα πρότυπα, από την πίστη σε οδηγούς που δεν ξέρουν τοn δρόμο και από την πιστή αντιγραφή και επανάληψη μεθοδευμένων καταστροφών.

Νομίζω πάντα υπάρχει θεραπεία σε μια ασθένεια, πάντα υπάρχει ελπίδα όσο η ασθενής είναι ζωντανή. Ο πολλαπλασιασμός της συγκεκριμένης ίωσης του Ιονέσκο είναι ραγδαίος, αλλά η χημεία μάς έχει διδάξει ότι αρκούν μόνο μερικά πολύ λιγοστά κύτταρα για να αλλάξουν έναν οργανισμό. Οπότε τι άλλο μπορούμε να κάνουμε από το να συνεχίζουμε να ζούμε πιστεύοντας στη θεραπευτική αλλαγή;

Η κοσμοαντίληψή μας εξαρτάται από το πόσο καλά γνωρίζουμε τον εαυτό μας, πόσο συνδεδεμένοι είμαστε με το σώμα, τα συναισθήματα και την αλληλουχία των σκέψεών μας. Ο κόσμος είναι μια αντανάκλαση του εαυτού μας και εμείς του κόσμου. Ένας άνθρωπος μπορεί να μείνει ακέραιος, άθικτος όταν δίπλα του καταρρέει, ένα άλλο πλάσμα ή ένα ολόκληρο δάσος; Αυτό διαπραγματευόμαστε στην παράσταση. Ποιο είναι το βάρος, πόσο σκληρό είναι να προσπαθείς να μείνεις αλώβητος από τις πετριές της καθημερινότητας, ενώ ζεις στον κόσμο και όχι σε μοναστήρι; Και από την άλλη πόσο δύσκολο να σταματήσεις να είσαι ευαίσθητος και λογικός ώστε να ενταχθείς στην κοινωνία;

Ο παραλογισμός που διδάσκεται ως mainstream τρόπος ζωής είναι τεράστιος και δαιδαλώδης. Πουλάμε όπλα για να σταματήσουμε τον πόλεμο. Αθωώνουμε ενόχους και ενοχοποιούμε αθώους. Κοιτάζουμε αλλού όταν μας αρέσει κάτι και κοιτάζουμε με μανία κάτι που δεν μας αρέσει. Η ακεραιότητα για μένα είναι η κατανόηση της υγείας και του λειτουργικού της. Αν ξέρεις τι σε ανθίζει, όσες περισσότερες στιγμές μπορείς, τι λειτουργεί και τι όχι, μπορείς να διατηρήσεις την υπόστασή σου ακόμα και όταν όλα καταρρέουν.

Πόσο περισσότερο παράλογο μπορούμε να αντέξουμε άραγε;
Ζούμε στην εποχή του meta , μια ελληνική λέξη που σημαίνει το «πέρα», είναι νεοπλατωνικός όρος και δηλώνει ό,τι είναι «πέρα από», ό,τι «υπερβαίνει» κάτι ή και ό,τι «εστιάζει» το ενδιαφέρον σε κάτι. Έχουμε μάθει σαν ανθρωπότητα ότι όσο εστιάζουμε σε κάτι τόσο αυτό γίνεται μεγαλύτερο, όσο εστιάζουμε στο παράλογο θα βλέπουμε περισσότερο παράλογο. Πιστεύω όταν παύουμε να σοκαριζόμαστε με το παράλογα άδικο, καταστροφικό, ανόητο, όταν έχουμε συνηθίσει την ύπαρξή του αντέχουμε όλο και περισσότερο. Κατά τη γνώμη μου χρειάζεται ένας επαναπροσδιορισμός στην εστίασή μας.

Συντελεστές

• Ιδέα, κείμενα, ερμηνεία: νέλλη πουλοπούλου
• Συνδημιουργία, σκηνοθεσία: νέλλη πουλοπούλου, άντζελα δεληχάτσιου Ενδυματολογική επιμέλεια: βάλυ παπαδοπούλου
• Video, photography: βίκυ φίλιππα
• Video, editing: γκέλυ πεντεφούντη
• Σχεδιασμός αφίσας-γραφιστικών: κατερίνα rotoli
• Φωτογραφίες: καλλιόπη βαγιαννάκη
• Συμμετέχει ως facilitator: περσεφόνη αποστολάκου
• Παραγωγή: quilombolab

Πληροφορίες

• Ημέρες παραστάσεων: Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο
• Ημερομηνίες παραστάσεων: 1, 3, 4, 8,10,11, 15, 17,18, 22 Μαρτίου & 1,3 Απριλίου
• Ώρα έναρξης: 15.00, Διάρκεια: 90 λεπτά
• Χώρος διεξαγωγής: Πάρκο Ακαδημίας Πλάτωνος
• Σημείο έναρξης: “Συνεργατικό Καφενείο” (Μοναστηρίου 140, Αθήνα) Τιμές εισιτηρίων: 12€ (γενική είσοδος), 7€ (μειωμένο)
• Κρατήσεις
• Μέσω email στο [email protected] και τηλεφωνικά στο 6994814409
• Χρήσιμο να γνωρίζετε ότι: Η παράσταση συμβαίνει για συγκεκριμένο αριθμό θεατών κάθε φορά. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητη η έγκαιρη κράτηση θέσης/Οι θεατές παρακαλούνται να φορούν ζεστά ρούχα και άνετα παπούτσια./Σε περίπτωση ακύρωσης παραστάσεων λόγω καιρού, θα ανακοινωθούν νέες ημερομηνίες.

Ανακάλυψε την απαράμιλλη γεύση του. Ένας πραγματικά αυθεντικός ιταλικός espresso. O espresso που θα επιλέξεις.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις