Ο ΣΚΛΗΡΟΣ ΧΟΥΝΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΣΕ ΤΗΝ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

Το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967 ο Αντισυνταγματάρχης Πεζικού Κωνσταντίνος Ασλανίδης, διοικητής των ειδικών δυνάμεων κινητοποιούσε τα ΛΟΚ και τα οδηγούσε στην κατάληψη και τον έλεγχο του Πενταγώνου. Αργότερα βρέθηκε στο Μπογιάτι, για να επιβλέψει τις προσαγωγές των πολιτικών κρατουμένων, ανάμεσά τους και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ο γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη, επίορκος αξιωματικός, ήταν τότε 50 ετών και δεν τον ήξερε κανείς, πλην βέβαια της ομάδας των πραξικοπηματιών, στην οποία τον είχε μυήσει ο “σκληροπυρηνικός” συνταγματάρχης Λαδάς.

Σύμφωνα με την (ανεπίσημη) βιογραφία του είχε “ανανήψει” νωρίς από τις … μιαρές κομμουνιστικές ιδέες που ασπάστηκε σαν μαθητής στον Πολύγυρο Χαλκιδικής, όταν συνελήφθη “επέδειξε πνεύμα συνεργασίας” (προφανώς κατέδωσε ό,τι και όποιους ήξερε) και ακολούθησε καριέρα στρατιωτικού, φοιτώντας στην Σχολή Ευελπίδων. Μέλος του περιβόητου ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών) είχε θεωρηθεί προσωπικός φίλος του δικτάτορα Παπαδόπουλου, αν και αργότερα στη διάρκεια της χούντας, συντάχθηκε με τους λεγόμενους “σκληρούς”, διαφώνησε με τη “λύση Μαρκεζίνη” και παραιτήθηκε υπερασπιζόμενος “τα ιδανικά της επαναστάσεως”

Άγνωστος -όπως όλοι οι “σωτήρες” του εθνους- τον Απρίλιο του 67, μέσα σε λίγους μήνες θα μετατρεπόταν σε έναν από τους πιο ισχυρούς και πολυφωτογραφημένους παράγοντες της δικτατορίας. Αναλαμβάνοντας Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού, έκανε κουμάντο σε ένα απόλυτα νευραλγικό κομμάτι, διαχειριζόμενος απίστευτα ποσά και προπαγανδίζοντας -καλύτερα από τον καθένα- τα “επιτεύγματα” του καθεστώτος.

Ο αθλητισμός ήταν ένα πεδίο δράσης για τη χούντα για να ελέγξει σωματεία, νεολαία, φιλάθλους αλλά και να αποκτήσει καλή έξωθεν μαρτυρία, καθώς σταδιακά η διεθνής κοινότητα την απομόνωνε -με αποκορύφωμα την καταδίκη και την αποβολή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης- ενώ ο αντιδικτατορικός αγώνας συγκέντρωνε πολλές φωνές διεθνούς διαμαρτυρίας.

Η δικτατορία, όπως όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, οικειοποιήθηκε κάθε είδους αθλητική επιτυχία. Πρώτα το παγκόσμιο ρεκόρ του Χρήστου Παπανικολάου στο άλμα επι κοντώ, μετά η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο μπάσκετ από την ΑΕΚ και βέβαια η πορεία του Παναθηναϊκού μέχρι το Γουέμπλεϊ, ήταν γεγονότα που οι συνταγματάρχες θέλησαν να εκμεταλλευτούν για να προβάλλουν την Ελλάδα της ευημερίας και της αθλητικής ανάπτυξης.

Η απάντηση στις κατηγορίες για βασανιστήρια, εκτοπισμούς και καταπάτηση όλων των ελευθεριών, ήταν η “Ελλάδα που παίζει μπάλα και διασκεδάζει”. Το ποδόσφαιρο, το σπορ με τη μεγαλύτερη δημοφιλία, ήταν από τις πρώτες μέρες στο στόχαστρο των δικτατόρων.

Η χούντα κυνήγησε με πάθος (και άφθονο χρήμα) τις διεθνείς διοργανώσεις. Το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου το 1969, έγινε στο ανακαινισμένο Στάδιο Καραϊσκάκη, με τους χουντικούς να μην έχουν κανένα πρόβλημα από την παρουσία των αθλητών και την ανάκρουση των εθνικών ύμνων από τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, οι οποίες από την πλευρά τους πήραν κανονικά μέρος στη “φιέστα”.

Αλλά δεν ήταν μόνοι οι πανευρωπαϊκοί του στίβου. Στα 7 χρόνια του “γύψου”, η Ελλάδα διοργάνωσε δυο φορές τους Βαλκανικούς Αγώνες στίβου (διοργάνωση εξόχως σημαντική εκείνες τις δεκαετίες), δυο τελικούς Κυπέλλου Κυπελλούχων στο ποδόσφαιρο (Ρεάλ-Τσέλσι το 1971, Μίλαν-Λιντς το 1973), ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα εφήβων κωπηλασίας στα Γιάννενα και βέβαια τον τελικό ΑΕΚ-Σλάβια στο μπάσκετ, με τους Τσέχους να φιλοξενούνται δωρεάν στην Αθήνα για μια εβδομάδα (συν τα έσοδα ενός φιλικού, υπό την αιγίδα της ΑΕΚ).

Μέσω των σπορ η χούντα έψαχνε διέξοδο προς το εξωτερικό. Ο Στυλιανός Παττακός πόζαρε περιχαρής με τους θριαμβευτές μπασκετμπολίστες της ΑΕΚ, η Δέσποινα Παπαδοπούλου και σχεδόν ολόκληρη η κυβέρνηση πήγαινε στα επίσημα της Λεωφόρου για να δει τους αγώνες του Παναθηναϊκού στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Της αποστολής, άλλωστε, των “πρασίνων” για το Λονδίνο ηγήθηκε αυτοπροσώπως ο Κωνσταντίνος Ασλανίδης, στο … απόγειο της δόξας του.

Η πογηδέτηση της νεολαίας δεν ήταν τόσο εύκολη υπόθεση. Η χούντα ήξερε ότι είχε προηγηθεί μια σημαντική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση από την κυβέρνηση της Ε.Κ, με σημαντικά βήματα προόδου, ενώ οι Λαμπράκηδες είχαν αγκαλιάσει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της νεολαίας, με αποτέλεσμα μια εν γένει άνθηση του πολιτισμού, που για τους Απριλιανούς … μύριζε κομμουνισμό.

Ο αθλητισμός έγινε ένα όχημα επιβολής της κουλτούρας των δικτατόρων, που μιλούσαν και μια περέργη γλώσσα, μια διαστροφική καθαρεύουσα η οποία έχει αποτυπωθεί και στα παραληρήματα του Παπαδόπουλου στις δημόσιες εμφανίσεις και λόγους του.

Δεν είναι τυχαίο ότι στις αθλητικές εφημερίδες της εποχής, δημοσιεύονταν (υποχρεωτικά, φυσικά) δελτία υποτιθέμενης … ελεύθερης έκφρασης για προτάσεις των πολιτών, οι οποίες θα συμπεριλαμβάνονταν στο χουντικό σύνταγμα του 1968. Έχει γούστο η … πρόσκληση μέσω της “Αθλητικής Ηχούς” που προτείνει στους αναγνώστες “πείτε ελεύθερα τη γνώμη σας”.

Σάμπως και να την έλεγε κανείς ελεύθερα (τη γνώμη του), θα την έπαιρνε κανείς υπόψη; Το σύνταγμα είχε κοπεί και ραφτεί στα μέτρα των … πρόθυμων συνταγματολόγων να ενισχύσουν τη νομιμότητα των πραξικοπηματιών

Αργότερα, μετά το ελεγχόμενο δημοψήφισμα για το σύνταγμα, οι αθλητικές εφημερίδες υπενθύμισαν από τι μας έσωσε η “Επανάστασις”. Πήγαινες, δηλαδή, στο περίπτερο να αγοράσεις την “Αθλητική” για να διαβάσεις τι έγινε στο τρίτο μπαράζ ανάμεσα στον ΟΦΗ και τον Πανελευσινιακό το 1968, ή ποιος προπονητής αναλαμβάνει την ΑΕΚ και πάνω-πάνω υπήρχε το σύνθημα “Η Επανάστασις απέτρεψε τον εμφύλιον πόλεμον”.

Μη τυχόν και ξεχαστούμε και δεν μάθουμε το … ποιηματάκι. Η δικτατορία ήθελε άρτο και θεάματα. Προέβαλλε τα σπορ, με την τηλεόραση σιγά-σιγά να μεταδίδει ζωντανούς ποδοσφαιρικούς αγώνες, ενώ στο Καλλιμάρμαρο γίνονταν οι περίφημες γιορτές της Αρετής των Ελλήνων, με διάφορα σκετς από τις μάχες των Αρχαίων στις Θερμοπύλες και στη Σαλαμίνα, μέχρι τη “νίκη στον Συμμοριτοπόλεμον”.

Οι Λαμπράκηδες και η πολιτιστική ανάταση σε όλη τη χώρα της τετραετίας 1963-67, με ανοιχτές συναυλίες σε γήπεδα, μελοποιήσεις ποιητώ, το “νέο κύμα” και ένας διαφορετικός ελληνικός κινηματογράφος έπρεπε να ξεχαστούν. Τώρα, ήταν η ώρα του Τζέιμς Πάρις και του φεστιβάλ ελληνικού τραγουδιού, με τον Άλκη Στέα να μας προτρέπει: Ευτυχείτε.

Τα πάντα όλα υπό την εξουσία του

Αρχικά η χούντα κατάργησε την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, για να την επαναφέρει στις 12 Μαΐου του 1967 με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Ασλανίδη, που είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο. Οι εξουσίες του διευρυμένες και τα χρήματα … απεριόριστα.

Ο προϋπολογισμός της ΓΓΑ αποσυνδέθηκε με τα υπόλοιπα κρατικά κονδύλια και ο Γενικός Γραμματέας μοίραζε τα εκατομμύρια κατά το δοκούν. Έξτρα χρηματοκιβώτιο τα έσοδα από τον ΟΠΑΠ, τον οποίο ο ίδιος επέκτεινε στην Κύπρο και γενικά η χούντα προώθησε με κάθε μέσο, αφού το ΠΡΟ-ΠΟ υποσχόταν κέρδη, προβλέποντας σωστά τα 13 σωστά σημεία…

Ο Ασλανίδης έπιασε αμέσως το νόημα της προπαγάνδας μέσω του αθλητισμού. Ιδιαίτερα φιλόδοξος και φίλος της δημοσιότητας, έμοιαζε να βρίσκεται παντού. Πρώτα απ’ όλα, βέβαια, θέλησε να ελέγξει τον χώρο, όσο πιο ασφυκτικά γινόταν. Η πρώτη του δουλειά ήταν να καταργήσει το γνωμοδοτικό συμβούλιο αθλητισμού και το επταμελές συμβούλιο των σπορ κι άρχισε σταδιακά να ξηλώνει τις διοικήσεις των ποδοσφαιρικών ενώσεων και των ίδιων σωματείων. Κάθε σύλλογος είχε υποχρεωτικά ένα κυβερνητικό επίτροπο, ως επί το πλείστον στρατιωτικό.

Ο λοχαγός των ΛΟΚ, Μιχάλης Κίτσιος έγινε πρόεδρος του Παναθηναϊκού, με πρώτη δουλειά την εκκαθάριση του μητρώου του συλλόγου. Δηλαδή τον εξοβελισμό όσων δεν συμβάδιζαν με τα … ιδεώδη του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού της δικτατορίας. Αργότερα, το 1973 πρόεδρος του ΠΑΟ, εκλέχθηκε ο Σπύρος Ανέστης- “άνθρωπος” του Ιωαννίδη, τελευταίου δικτάτορα της χώρας-όπως αποκάλυψε αργότερα ο Αντώνης Μαντζεβελάκης.

Ο πανίσχυρος ΓΓΑ, τον Δεκέμβριο του 1967 ξήλωσε τη διοίκηση του Γιώργου Ανδριανόπουλου, στον Ολυμπιακό. Στη θέση του προέδρου διορίστηκε ο γενικός διευθυντής της ΔΕΗ, Κώστας Μπουζάκης, όμως τον πρώτο λόγο είχε ο επίτροπος, αντισυνταγματάρχης Δημήτρης Παπαποστόλου. Προερχόμενος κι αυτός από τα ΛΟΚ ζητάει την παραίτηση του Μάρτον Μπούκοβι και αρχίζει να κάνει κουμάντο στους “ερυθρόλευκους” φτάνοντας στο σημείο να απειλήσει με περίστροφο τον Βασίλη Μποτίνο, με τον οποίο είχε έρθει ουκ ολίγες φορές σε προστριβή.

Αργότερα, όπως γράφει ο Διονύσης Ελευθεράτος, στο βιβλίο του “Λαμόγια στο Χακί”, ο Παπαποστόλου “ανέλαβε καθήκοντα διοικητή των ελληνικών δυνάμεων καταδρομών στην Κύπρο, όπου εξελίχθηκε σε εγκέφαλο απόπειρας δολοφονίας του Μακαρίου (1970-71). Οι δολοπλοκίες και οι ίντριγκες του, όπως τις αποκάλυψε ο δημοσιογράφος Μ.Δρουσιώτης στο βιβλίο του “Η “εισβολή” της χούντας στην Κύπρο”, θυμίζουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας”

Έχοντας εκ του νόμου το δικαίωμα να ανεβάζει και να κατεβάζει διοικήσεις, ο Ασλανίδης απέκτησε επί της ουσίας τον έλεγχο των πάντων. Ακόμη και της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων. Έλεγχε τα πάντα και είχε λόγο για τα πάντα. Συγκεντρώνοντας κάθε είδους αθλητική εξουσία, από κάποια στιγμή και μετά τίποτε δεν μπορούσε να γίνει στα σπορ, χωρίς τη δική του έγκριση.

Στο τέλος με τη βοήθεια και του ευφάνταστου αθλητικού Τύπου, θα έπρεπε να πιστέψουμε ότι στις μεγάλες νίκες … έπαιζε κιόλας.

Η δημιουργία ενός προφίλ “αθλητικού πατερούλη” ήταν βασικό μέλημα του. Βρισκόταν παντού.

✑ Αποφάσιζε αν ο Κούδας θα πήγαινε ή όχι στον Ολυμπιακό, προτείνοντας στον πρόεδρο του ΠΑΟΚ, Γιώργο Παντελάκη ακόμα και τη συμβιβαστική λύση να … μοιραστεί ο παίκτης μεταξύ των δυο ομάδων (αλλά όταν είδε πως μια αποχώρηση του διεθνή άσου θα δημιουργούσε τεράστιο πρόβλημα και αντιδράσεις στη Β.Ελλάδα “γύρισε” τον παίκτη στον ΠΑΟΚ).

✑ Καθαιρούσε -εν μια νυκτί- τον προπονητή της Εθνικής Ομάδας, Κώστα Καραπατή, επειδή τόλμησε να κάνει παρατήρηση στη σύζυγο του Λούλα και στην φίλη της, σύζυγο του προέδρου της ΕΠΟ Γιώργου Δέδε, όταν άναψαν τσιγάρο μέσα στο πούλμαν που μετέφερε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

✑ Ερχόταν σε απευθείας σύγκρουση με τον Μίμη Δομάζο, όταν ο “στρατηγός” αποκλείστηκε από την Εθνική, με απόφαση του Νταν Γεωργιάδη (διάδοχος τους Καραπατή) παραμονές του κρίσιμου αγώνα για την πρόκριση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1970 εναντίον της Ρουμανίας, επειδή δεν φορούσε το πάνω μέρος της φόρμας του κι ενώ κατέβαινε να πάρει πρωινό. “Εγώ σε πήρα από τις παράγκες και σε έκανα άνθρωπο” είπε στον Δομάζο, μαζί με άλλα κοσμητικά επίθετα, που εξόργισαν τον διεθνή άσο. Ο αστικός μύθος μάλιστα θέλει τον “κοντό” να αρπάζει από το λαιμό τον πανίσχυρο ΓΓΑ που λίγο έλειψε να τραβήξει περίστροφο! Ο Δομάζος δεν έπαιξε στο ματς με τη Ρουμανία, η οποία πήρε την βολική γι αυτόν ισοπαλία (2-2) και ταξόδεψε στο Μεξικό. Αργότερα, στην εποχή του Γουέμπλεϊ, σε μια από τις τελευταίες προπονήσεις του ΠΑΟ ο Ασλανίδης φώναζε στο Δομάζο “είσαι ο γιος μου, είσαι το παιδί μου”, για να λύσει και την παρεξήγηση.

✑ Αποφάσιζε να μοιράσει σε Ολυμπιακό και Εθνικό το πρωτάθλημα του πόλο, όταν την ημέρα του μπαράζ (25/9/1969) σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα ο διορισμένος πρόεδρος των “ερυθρολεύκων” Κώστας Μπουζάκης. Στο ερώτημα “και πως θα γίνει ο διαχωρισμός για τα Κύπελλα Ευρώπης”, ο Ασλανίδης θυμόταν τον τρόπο που κρίθηκε ο Κυπελλούχος στο ποδόσφαιρο την ίδια σεζόν (ο Παναθηναϊκός υπερίσχυσε του Ολυμπιακού στο στρίψιμο της δεκάρας, αφού δεν προβλεπόταν πέναλτι μετά την ισοπαλία σε κανονική διάρκεια και παράταση) και απάντησε: “Με κλήρωση…”

✑ Έδινε υποχρεωτική μεταγραφή στον Παναθηναϊκό στις δυο κορυφαίες αθλήτριες του πινγκ πονγκ, αδερφές Μαρία και Ματίνα Λουκα,πρωταθλήτριες το 1970 αλλά με τα χρώματα του “αριστερού” ΑΟ Προφήτη Ηλία από τον Πειραιά…

Με αυτόν τον τρόπο στην πενταετή του θητεία ως επικεφαλής του αθλητισμού, ο Ασλανίδης έχτισε ένα ηγετικό προφίλ, γνωρίζοντας ταυτόχρονα και ένα απίστευτο λιβανιστήρι από τον Τύπο:

Τέτοια προβολή δεν είχε κανένα από τα στελέχη της δικτατορίας. Ούτε καν οι τρεις “αδερφοί” Παπαδόπουλος, Παττακός και Μακαρέζος. Ο Κωνσταντίνος Ασλανίδης είχε χτυπήσει φλέβα χρυσού!

Οι φαντάροι εισβάλλουν στα Γραφεία

Ο ασφυκτικός έλεγχος των σωματείων ήταν ευθύς εξ αρχής ο στόχος της δικτατορίας. Οι ανεπιθύμητοι -λόγω πολιτικών πεποιθήσεων- παράγοντες (ενίοτε και αθλητές) έπαιρναν πόδι ενώ εκείνοι σύλλογοι που είχαν αποδεδειγμένα σύνδεση με την αριστερά οδηγούνταν στην εξαφάνιση. Η απλή μέθοδος των συγχωνεύσεων, μαζί με τις κατά το δοκούν, αναδιαρθρώσεις των κατηγοριών, ήταν ο τρόπος.

Το δόγμα Ασλανίδη για την ύπαρξη μιας ισχυρής ομάδας, ανά πόλη, ή μεγάλο αστικό κέντρο, στη θεωρία στόχευε στον ανταγωνισμό, επί της ουσίας όμως, εξυπηρετούσε τα σχέδια να φύγουν από τη μέση τα “μιαρά σωματεία”.

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Χαλέμος στο βιβλίο του “Το ταξίδι του Ίκαρου” περιγράφει την στρατιωτική επιχείρηση στα Γραφεία του ΠΑΟ Καλογρέζας, λίγο μετά το πραξικόπημα.

Δυο “τζέιμς” σταμάτησαν στην οδό Ανδρέα Δημητρίου, επικεφαλής έδωσε τη διαταγή και αμέσως μετά οι φαντάροι εισέβαλαν στα Γραφεία και σάρωσαν τα πάντα. Χαρτιά, σφραγίδες, αθλητικό υλικό, μέχρι και τα έπιπλα πήραν μαζί τους. Μόνο τα μετάλλια από την πρόσφατη κατάκτηση του πανελληνίου πρωταθλήματος Νέων γλίτωσαν, επειδή τα είχε φυλάξει ένας φίλος της ομάδας σε παρακείμενο καφενείο!

“Ο ΠΑΟ Καλογρέζας ήταν μια αρκετά δυνατή ομάδα της Νέας Ιωνίας, που είχε κερδίσει την άνοδό της στην Β Εθνική. Είχε, βέβαια, αριστερό μπακγκράουντ κι αυτό δεν άρεσε καθόλου στη χούντα, που ουσιαστικά “εξαφάνισε” το κλαμπ, υποχρεώνοντας το σε συγχώνευση με την Σαφράμπολη. Ο Ασλανίδης επέμενε πολύ στη συγχώνευση κι όταν οι παράγοντες των δυο ομάδων τον ρώτησαν πως θα ονομάσουμε το νέο σύλλογο, πέρασε από μπροστά του ένας σμηνίτης. Θα τον πείτε Ίκαρο… ” σημειώνει ο Κ.Χαλέμος.

Μια άλλη ομάδα προϊόν συγχώνευσης ήταν η Καλλιθέα. Όχι λόγω των διαταγών του Ασλανίδη, αλλά χάρη στην ιδέα που είχε ο αείμνηστος Δήμαρχος της πόλης Γιάννης Γάλος (συνελήφθη και εξορίστηκε από τους Απριλιανούς) που συνένωσε όλα τα τοπικά σωματεία σε μια σπουδαία -όπως αποδείχθηκε- στη συνέχεια ομάδα.

Ο Θανάσης Σκρουμπέλος, στο βιβλίο του, “Το μπαράζ. Καλλιθέα, αγάπη μου“, εξιστορεί τα γεγονότα μέχρι τον ιστορικό αγώνα-μπαράζ στη Χαλκίδα, για την άνοδο στην Β Εθνική, όπου η Καλλιθέα νίκησε 1-0 το Κορωπί που είχε … καλές σχέσεις με το καθεστώς. Στο βιβλίο του, αλλά και στη συνέντευξη του στον Θεοδόση Μίχο, ο συγγραφέας τονίζει ότι αυτό το ματς αποτέλεσε μαζική πράξη αντίδρασης προς τη χούντα, ενώ κάπως έτσι είδε την παλαϊκή υποδοχή στην Καλλιθέα της θριαμβεύτριας ομάδας και το BBC!

Για να μη μείνει παραπονεμένο, ωστόσο, το Κορωπί ο Ασλανίδης -μετά τη νίκη της Καλλιθέας- έκανε αναδιάρθρωση της κατηγορίας, ξεχείλωσε τον αριθμό των κατηγοριών σαν ακορντεόν και συμπεριέλαβε στη Β Εθνική της σεζόν 1969-70 και τον ηττημένο του μπαράζ!

Ο Εργοτέλης ήταν επίσης μια ομάδα που κυνηγήθηκε ανηλεώς από τη δικτατορία. Λίγους μήνες πριν βγουν τα τανκς στους δρόμους, η κρητική ομάδα είχε παραχωρήσει το “Μαρτινένγκο” στον Μίκη Θεοδωράκη για δυο λαϊκές συναυλίες που άφησαν εποχή. Πριν από δυο χρόνια, τέτοια μέρα, είχαμε κάνει το σχετικό αφιέρωμα στο NEWS 247.

Στο βιβλίο του “Σπορ και κοινωνικές αντιστάσεις”, ο δημοσιογράφος Νάσος Μπράτσος, καταγράφει αρκετά παρόμοια περιστατικά. Στον Ανταγόρα Κω, παρότι είχε κερδίσει την άνοδο του στη Β Εθνική, απαγορεύτηκε να παίξει στην κατηγορία, επειδή οι παράγοντες του έλαμψαν δια της απουσίας τους από την επίσκεψη του Στυλιανού Παττακού στο νησί. Σχεδόν όλα τα μέλη του Προφήτη Ηλία διαγράφτηκαν, ενώ ό,τι έπαθε ο Ανταγόρας Κω συνέβη και με τον Αστέρα Ζωγράφου. Απαγορεύτηκε η συμμετοχή του στη Β Εθνική και οι περισσότεροι παίκτες έπαιρναν μεταγραφή χωρίς την συγκατάθεση του συλλόγου.

Τη διάλυση της Θύελλας Πατρών διηγείται στον Ν.Μπράτσο, ο Νίκος Αραβατινός, παράγοντας του πατραϊκου συλλόγουμ ενώ στο βιβλίο υπάρχουν συνεντεύξεις του Κώστα Μανταίου και Γιάννη Ξαρχουλάκου, που όταν ξέσπασε η δικτατορία έπαιζαν μπάσκετ (στους Αμπελόκηπους) και ποδόσφαιρο (στην πολύ δυνατή ανεξάρτητη ομάδα του ΠΟΑΛ) αλλά ήταν και δραστήρια μέλη της Νεολαίας Λαμπράκη. Συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν (ανήκουν αμφότεροι στον Σύνδεσμο Φυλακισμένων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών) για τα πιστεύω τους.

Ο Κώστας Πολίτης που τότε έπαιζε μπάσκετ στον Παναθηναϊκό και προερχόταν από την “κομμουνιστική” Καισαριανή υποχρεώθηκε να φύγει από τον ΟΤΕ, ενώ ο Τάσος Βασιλείου, ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, τόλμησε να διαμαρτυρηθεί για τον εκτοπισμό του πατέρα του στη Γυάρο. Όταν μάλιστα ανακοίνωσε ότι δεν παίζει στην Εθνική Ομάδα, η χούντα απαίτησε τον παραγκωνισμό του από την ενδεκάδα της ΑΕΚ, με αποτέλεσμα να πάρει μεταγραφή για τον Ιωνικό.

Ο Ασλανίδης έκανε παιχνίδι με τα σωματεία τις αναδιαρθρώσεις, όπως ήθελε και τον εξυπηρετούσε, της πολύπαθης Β Εθνικής, τις μεταγραφές και διεύρυνε την εξουσία του. Ταυτόχρονα διαχειριζόταν ένα πακτωλό εκατομμυρίων για την ανέγερση αθλητικών εγκαταστάσεων. Το σύνθημα της χούντας “κάθε πόλη και γήπεδο, κάθε χωριό και γυμναστήριο” κυριάρχησε στην προπαγάνδα της για την πολιτική της στον αθλητισμό.

Στάδια και γήπεδα κατασκευάστηκαν. Και κολυμβητήρια και … κέντρα νεότητας, βεβαίως, όπου ο ΓΓΑ ήθελε να στεγάσει τις προσκοπικές οργανώσεις, ιδιαίτερα τους “Άλκιμους” τους οποίους μαζί με τον Λαδά ήθελαν να μετατρέψουν στα πρότυπα της ΕΟΝ του Μεταξά. Πιο πολλές φορές εμφανιζόταν με το μυστρί ο Ασλανίδης, παρά ο … μετρ του είδους, Στ.Παττακός. Ο τελευταίος πάντως έβαλε το θεμέλιο λίθο στο περιβόητο γήπεδο του Ολυμπιακού, που θα ήταν χωρητικότητας 100-120.000 θεατών (!) στην περιοχή του Ρέντη.

Τελικά έμεινε μόνο ο λίθος, οι μακέτες και τα παχιά λόγια για τα έργα που θα ξεκινούσαν σύντομα και τα χρήματα που κατά καιρούς θα δίνονταν στους “ερυθρόλευκους”. Ο Παττακός σε μια … τρελή συνέντευξη του στο ΦΩΣ είχε προτείνει -μετά την κατασκευή του γηπέδου- την μετονομασία του Ολυμπιακού σε “Οικουμενικό”, με τις διοικήσεις πάντως του πειραϊκού συλλόγου μετά τη χούντα να αναζητούν την διαδρομή των όποιων επιχορηγήσεων έγιναν (αν έγιναν) για το έργο-φάντασμα!

Κανείς δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν, ωστόσο. Ο ΓΓΑ διαχειριζόταν το μπάτζετ της Γραμματείας και του ΟΠΑΠ όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Του άρεσαν τα αποθεωτικά σχόλια των εφημερίδων, αλλά και τα διάφορα “Ασλανίδεια” γυμναστήρια που ξεφύτρωναν σε όλη την Ελλάδα!

Με το μέρος των “σκληρών”

Ο Ασλανίδης άφησε την ΓΓΑ το 1972 (τον διαδέχθηκε ο Γεώργιος Βλαδίμηρος), για να γίνει υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, ενώ αργότερα έγινε και υφυπουργός παιδείας (μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1973). Στην διάρκεια της δικτατορίας οι συνταγματάρχες και οι λοιποί πραιτωριανοί δεν ήταν πάντα ενωμένοι. Οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί δεν σταμάτησαν ποτέ, υπήρξαν πολλές (συνήθως υπέρμετρες) φιλοδοξίες και τα στρατόπεδα του Παπαδόπουλου από τη μια και των “σκληρών” από την άλλη (με επικεφαλής τον Λαδά) στην οποία συμμετείχε πάντοτε ο Ασλανίδης.

Το 1970, σύμφωνα με την επιστολή του Αλ. Λυκουρέζου στον αυτοεξόριστο ταξίαρχο Βιδάλη, που είχε πάρει μέρος στο “κίνημα του βασιλιά”, ο Μιχ.Ρουφογάλης, δντης της ΚΥΠ, κατασκόπευε τους πάντες και τα πάντα. Ο αντισυνταγματάρχης επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών, διαρρέει σε αξιωματιούς σκάνδαλα του Μακαρέζου αλλά και του Ασλανίδη.

Ο Παπαδόπουλος στέλνει ορκωτούς λογιστές στη ΓΓΑ και ο πανίσχυρος Γενικός γίνεται έξω φρενών. Υπέβαλε μάλιστα την παραίτηση του σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αποδεχόμενος τον έλεγχο μόνο αν επεκτεινόταν σε όλες τις υπηρεσίες…

Στην αυτοβιογραφία του ο Στέφανος Καραμπέρης, από τους πρωταγωνιστές της απριλιανής χούντας (καταδικάστηκε σε κάθειρξη δεκαπέντε ετών στη δίκη των πρωταιτίων) αλλά και ηθικός αυτουργός της στυγερής δολοφονίας του βουλευτή της ΕΔΑ Γιώργου Τσαρουχά το 1968, όπως αποδέχθηκε το Μικτό Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης (1977) περιγράφει τις ταραγμένες μέρες του 1970, όταν ο Παπαδόπουλος ήρθε σε άμεση αντιπαράθεση με το γκρουπ των σκληρών, το περιβόητο “Επαναστατικό Συμβούλιο” λίγο έλειψε να σπάσει στα δύο, όταν ο Δημήτρης Ιωαννίδης με διάφορους ελιγμούς αλλά και την απειλή σύλληψης των πάντων, κατάφερε να πείσει ότι δεν υπήρχε άλλη λύση, εκτός από τον “εμπνευστή” της δικτατορίας. Ο “σκύλος της ΕΣΑ” περίμενε υπομονετικά τη δική του ώρα, τρία χρόνια αργότερα.

Σύμφωνα με τον Καραμπέρη, μετά την “αναταραχή” ο Παπαδόπουλος παρέμενε κουμπωμένος στις συναντήσεις με τους αμφισβητίες του και ο Ασλανίδης δεν άντεξε λέγοντας: “Μα τι θέλεις για να μας συγχωρήσεις; Να αυτοκτονήσουμε μπροστά σου;”

Η αντιπαράθεση κορυφώθηκε με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη, που είχε προκρίνει (σαν “πρόεδρος της Δημοκρατίας”) ο Παπαδόπουλος στα πλαίσια της “φιλελευθεροποίησης” του καθεστώτος. Ο Κωνσταντίνος Ασλανίδης μαζί με τον Μιχάλη Μπαλόπουλο (πρωταγωνιστής στο σκάνδαλο με τα κρέατα … Ροδεσίας, που έπαιρναν άλλη “εθνικότητα” και πωλούνταν σε πενταπλάσιες τιμές) ακολούθησαν τον Νικόλα Μακαρέζο υποβάλλοντας τις παραιτήσεις τους στις 27 Σεπτεμβρίου 1973. Η δήλωση του πρώην αφεντικού του ελληνικού αθλητισμού έκανε λόγο για “προδοσία των αρχών και των στόχων της Επαναστάσεως”

Το’ σκασε στην Ιταλία (και κατέληξε στη Βραζιλία)

Η πτώση της χούντας, μετά το Πολυτεχνείο, το νέο πραξικόπημα Ιωαννίδη και την τραγωδία της Κύπρου, τον βρήκε αρκετά ανήσυχο. Η κλήση του σε απολογία έγινε στις 27 Ιανουαρίου 1975, όταν παρουσιάστηκε στον ανακριτή Βολτή και ζήτησε ολιγοήμερη προθεσμία ώστε να προετοιμάσει την απολογία του. Θα εμφανιζόταν στις 3/2, αλλά ήδη το είχε σκάσει πρώτα για την Ελβετία και εν συνεχία για την Ιταλία. Οι ελληνικές αρχές εξέδιδαν διεθνές ένταλμα συλλήψεως και το βράδυ της 20ής Ιουνίου 1975 οι καραμπινιέροι τον σταμάτησαν στην πόλη Πορτοφίνο για έλεγχο στοιχείων.

Δεν πρόλαβε να το σκάσει εκ νέου, καθώς την επόμενη μέρα συνελήφθη στη βίλα “Σαντα Μαργκερίτα”. Κλείστηκε στις φυλακές Μαράσσι της Γένοβας, ζήτησε πολιτικό άσυλο, με το εφετείο της ιταλικής πόλης να αναβάλλει την απόφαση περί έκδοσής του στην Ελλάδα, επειδή ο πρώην ΓΓΑ είχε προσκομίσει βεβαίωση των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού ότι είχαν εισπράξει το πριμ, για το οποίο κατηγορούταν πως είχε καταχραστεί.

Τελικά το εφετείο της Γένοβας απέρριψε το αίτημα για εκδοσή του με το επιχείρημα μιας πιθανής καταδίκης του σε θάνατο, λόγω των σοβαρών πολιτικών εγκλημάτων για τα οποία τον κατηγορούσαν! Τον Ιούλιο του 1976 ο Ασλανίδης έβγαινε από τη φυλακή και κατέφευγε στην Βραζιλία, όπου έκανε διάφορες δουλειές για να επιβιώσει. Ασθένησε σοβαρά από καρκίνο και το 1984 έκανε αίτημα επιστροφής στην Ελλάδα. Πέθανε στις 29/11/1984 σχεδόν ξεχασμένος, δεκαπέντε χρόνια μετά, την απόλυτη δόξα του, όταν τον προσκυνούσε ολόκληρος ο ελληνικός αθλητισμός.

Ο Θανάσης Σκρουμπέλος γράφει εύστοχα στο βιβλίο του για την Καλλιθέα, ότι οι πρωτεργάτες της δικτατορίας ζητούσαν πάντα ένα είδος “συμφωνίας” με το λαό. Να τα βρουν μαζί του: “Να τα ταιριάξουν με κάθε μέσο, οι αταίριαστοι. Είχαν καταλύσει τη Δημοκρατία, είχαν χρησιμοποιήσει τον Στρατό, από φρουρό της εναντίον της. Γι αυτό και το τέλος τους ήταν άθλιο. Η εξοδός τους τραγική-παρέδωσαν την Κύπρο. Πούλησαν εθνικό ζωτικό χώρο. Λαδιά ανεξίτηλη στη χακί στολή. Τραγικές φιγούρες και οι ίδιοι. Οι περισσότεροι πέθαναν στη φυλακή. Ο ΓΓΑ, όπως ήδη σας είπα, κατάντσε πένης, αυτοεξόριστος στη Βραζιλία και επέστρεψε με καρκίνο για να πεθάνει στα πάτρια εδάφη. Ο αθλητισμός ήταν ένα εργαλείο, που προσπάθησαν να το δουλέψουν πολύ προς όφελος τους οι χουνταίοι. Με άτσαλο, άκομψο και πολυδάπανο τρόπο. Ο ΓΓΑ σκόρπισε πολλά λεφτά για γήπεδα και ομάδες. Άλλες ευνοήθηκαν κι άλλες όχι απ’ αυτό τον ευκαιριακό και χωρίς σχεδιασμό έργων και ξόδεμα χρημάτων. Ήταν εμφανής η αγωνία τους να αρπαχτούν από τον αθλητισμό”

Και να τον βάλουν, όπως όλη την Ελλάδα, στο γύψο…