“Το μοντέλο της βίας και της κακοποίησης αναπαράγεται από γενιά σε γενιά”

Μετά από αρκετές θεατρικές δουλειές όπου συμμετείχε πότε ως ηθοποιός, πότε ως βοηθός σκηνοθέτη και πότε ως συν-σκηνοθέτιδα στο πλευρό του ηθοποιού και σκηνοθέτη Κώστα Φιλίππογλου, η Γιώτα Σερεμέτη αποφάσισε το φθινόπωρο του 2021 να παρουσιάσει την πρώτη της ολοκληρωμένη σκηνοθεσία. Μαζί με άλλες έξι γυναίκες «ηθοποιές», όπως τονίζουν επανειλημμένως καθιστώντας έτσι ορατό το θηλυκό γένος, δημιούργησαν την ομάδα Seven Sisters και συστήθηκαν στο θεατρόφιλο κοινό μέσα από μία παράσταση που δύσκολα θα σε αφήσει ασυγκίνητο.

Πρόκειται για «Tο Μαράκι έκλασε» σε κείμενα Λένας Κιτσοπούλου που ανέβηκε πέρσι στη σκηνή του FAUST και σημείωσε απανωτά sold out. Στις 9 Ιανουαρίου 2023 ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στην ίδια σκηνή.

«Δεν τελειώσαμε πέρυσι. Απλώς βάλαμε μια άνω τελεία. Ανασυνταχθήκαμε και επανήλθαμε. Στις τελευταίες παραστάσεις υπήρξαν άτομα που μας ζήτησαν να παρακολουθήσουν την παράσταση όρθια. Ήταν συγκινητικό. Πώς θα γινόταν να μην την επαναφέρουμε;», λέει χαρακτηριστικά η Γιώτα Σερεμέτη.

Απαντώντας στο τι είναι αυτό που την ώθησε να δουλέψει με αυτά τα κείμενα, κάνει λόγο για μια εικόνα που τής ήρθε στο μυαλό, η οποία θύμιζε έντονα τη γραφή της Λένας Κιτσοπούλου: Μια μπαλαρίνα που χορεύει ζεϊμπέκικο.

«Και αμέσως σκέφτηκα ότι αυτό θυμίζει Κιτσοπούλου και μετά έπεσα με τα μούτρα και διάβασα ό,τι δικό της βρήκα. Μπορώ, πλέον, να πω με σιγουριά πως η εικόνα αυτή ξεπήδησε μέσα από το ασυνείδητό μου και είχε άμεση σχέση με την ανάγκη μου και την επιθυμία μου να μιλήσω πρωτίστως για πράγματα που με αφορούσαν προσωπικά. Αλλά δεν ήθελα να μιλήσω μόνη μου. Ήθελα να συνδεθώ και με άλλες γυναίκες και να μιλήσουμε μαζί. Ειλικρινά χαίρομαι πολύ που χρησιμοποιώ τις λέξεις «θέλω» και «επιθυμία», διότι το κατάφερα χάρη στην ψυχοθεραπεία. Να έρθω σε επαφή με τις επιθυμίες μου, να τις εκφράσω και να τις κάνω πράξη. Και φυσικά, να έρθω αντιμέτωπη με τα θέματα που θίγονται στα κείμενα της Λένας. Η ελληνική οικογένεια, η πατριαρχία, η παιδική ηλικία. Το μοντέλο της βίας και της κακοποίησης που αναπαράγεται από γενιά σε γενιά. Τα κείμενα τα διάλεξα ενστικτωδώς, γιατί με συγκίνησαν βαθιά. Και τώρα πια είμαι βέβαιη ότι με συγκίνησαν βαθιά γιατί συνδέομαι προσωπικά».

Επτά «μπαλαρίνες» της διπλανής πόρτας αφηγούνται επί σκηνής πέντε κωμικοτραγικές ιστορίες απ’ αυτές που όλοι νομίζουμε ότι συμβαίνουν μια στο τόσο, απ’ αυτές που συμβαίνουν κάπου μακριά από μας. Άνθρωποι που τρώνε μαζεμένοι σε οικογενειακά τραπέζια, δουλεύουν οχτάωρα σε κατάμεστες δημόσιες υπηρεσίες, μεγαλώνουν παιδιά, έχουν συζύγους και γιαγιάδες. Άνθρωποι ευάλωτοι που κρύβονται κάτω από τραπέζια, άνθρωποι που παραπλανούν χαμογελώντας ή χαμογελούν παραπλανημένοι και πάντως εξακολουθούν να ονειρεύονται. Τους βλέπουμε να πονούν, να ακρωτηριάζουν και να ακρωτηριάζονται συναισθηματικά, να αφήνονται στα σκοτεινότερα των ενστίκτων τους και μπλεγμένοι καθώς είναι στο κουβάρι της ζωής να αναπαράγουν σαν αναπόδραστο μοτίβο τη βία και την κακοποίηση.

«Όταν πάψουν να υφίστανται οι παθογένειες της Αγίας Ελληνικής Οικογένειας, όταν πάψουν να υπάρχουν άνθρωποι που φέρουν έστω και τη μνήμη αυτών, τότε μπορεί να πάψει να μας αφορά και να μας συγκινεί το κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου».

Στα μισά της παράστασης η Γιώτα Σερεμέτη ερμηνεύει τον ρόλο του Καραγκιόζη από το ομώνυμο διήγημα. Πρόκειται για ένα αγόρι που όταν ήταν πέντε χρονών, η μάνα του τον αποκάλεσε «καραγκιόζη» επειδή θύμωσε μαζί του για κάτι ασήμαντο. Στη συνέχεια τον άρπαξε από τη μύτη, «τον ταρακούνησε δεξιά κι αριστερά και τον κλείδωσε μέσα στην τουαλέτα μέχρι που νύχτωσε». Η ζημιά μέσα του γίνεται από την πρώτη εκείνη φορά που ακούει τη μάνα του να τον αποκαλεί έτσι. Και από κείνη τη στιγμή και μετά θα συνεχίσει να ακούει αυτή τη λέξη για όλη του τη ζωή. Το αγόρι αυτό θα παλεύει για τα επόμενα σαράντα χρόνια να ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό που γίνεται η «μοίρα» του. Θα παλεύει να ξεφύγει από κείνη τη στιγμή «… που η υποτίμηση έγινε μεγαλύτερη από τον σωματικό πόνο».

Οι Seven Sisters ως γνήσια παιδιά αγίων ελληνικών οικογενειών που πλέον μεγάλωσαν, στοχεύουν να επικοινωνήσουν αυτές τις ιστορίες «έξω απ’ τα δόντια», με μεγάλες δόσεις χιούμορ, με μικρές δόσεις ειρωνείας και σαρκασμού, αλλά κυρίως με όχημα το «ΜΑΖΙ». Είναι επτά γυναίκες που στέκονται μαζί πάνω στη σκηνή, αναπνέουν και αφηγούνται μαζί.

«Όταν αφηγούμαστε την ιστορία μιας γυναίκας που είναι εγκλωβισμένη σε μία κακοποιητική σχέση με τον σύντροφό της – σχεδόν πάντα στα ίδια σημεία της ιστορίας – παρατηρούμε στο κοινό πολλά κεφάλια μαζί, κυρίως γυναικών, να γνέφουν καταφατικά. Και δεν είναι αυτή η κίνηση της απλής συμφωνίας. Είναι κάτι πιο βαθύ, είναι ένας τρόπος να δείξουν πως είναι μαζί μας. Πώς ξέρουν ακριβώς για τι πράγμα μιλάμε. Κι εκείνη τη στιγμή δεν είμαστε πια εφτά γυναίκες που λέμε την ίδια ιστορία. Είμαστε δεκαεπτά. Είκοσιεπτά. Εκατόν επτά».