ΛΟΥΙΖΙΔΟΥ- ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΣΤΟ NEWS 24/7 ΠΩΣ ΣΤΗΘΗΚΑΝ ΟΙ “ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ”

Μπαίνω στο θέατρο Κάππα για να συναντήσω εν μέσω προβών τη Ρένια Λουιζίδου και τον Σπύρο Παπαδόπουλο και με έκπληξη διαπιστώνω πως μετά τους “Απαράδεκτους“, τα τελευταία δηλαδή 25 χρόνια, δεν έχουν ξανασυνεργαστεί ποτέ. Πολύ περίεργο, στο μυαλό μου αυτοί οι δύο ηθοποιοί αποτελούν μία παρέα που πίστευα πως κάπου κάπως κάποτε θα είχαν επιχειρήσει να ξαναβρεθούν.

Όλα ωστόσο έχουν μία εξήγηση. Όπως κι η αίσθησή μου πως αυτοί οι δύο είχαν στενή καλλιτεχνική επαφή. Εδώ, η λέξη κλειδί είναι η συγγένεια. Όχι η εξ αίματος, αλλά η συγγένεια αυτή που “χτίζεται” με τα χρόνια σε τρυφερές και ευαίσθητες στιγμές της ζωής μας και τελικά καταλήγει να είναι ακόμη πιο ισχυρή…

Ευτυχής η φετινή συγκυρία που τους φέρνει και πάλι μαζί. Δεν είναι τυχαίο που ο Σπύρος Παπαδόπουλος επέλεξε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή να ανεβάσει ένα feelgood έργο σχέσεων, στο οποίο πρωταγωνιστεί ένα κουρασμένο από τον γάμο του ζευγάρι που προσπαθεί να βρει τη χαμένη του λάμψη, να επανασυστηθεί και να επαναπροσδιοριστεί. Το “Sexy Laundry” της Michele Riml είναι μία τρυφερή κωμωδία μέσα από την οποία βγαίνουν όλα τα “άπλυτα” των ζευγαριών στη φόρα κι ακούγονται αλήθειες για τις μακροχρόνιες σχέσεις που ταρακουνούν και θέτουν ξανά σε λειτουργία τον μηχανισμό της ενσυναίσθησής τους.

Η συζήτησή μας τα είχε όλα, από το πώς ξεκίνησαν όλα με τους Απαράδεκτους μέχρι το σήμερα…

Πώς ξεκίνησαν όλα…

Η Ρένια Λουιζίδου θυμάται πολύ καλά και το πότε και το γιατί της πρώτης τους συνάντησης. “συναντηθήκαμε στην πρώτη μου επαγγελματική παράσταση στην Αθήνα, μόλις είχα έρθει είχα έρθει με τη βαλιτσούλα μου από τη Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη, στον “Χορό του Ζαλόγγου” στο Παρκ μαζί με τον Γιάννη Φέρτη, τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, τη Μίνα Αδαμάκη, τον Μίμη Χρυσομάλλη, τον Σπύρο εδώ (κοιτάει τον Σπύρο Παπαδόπουλο), τον Γιάννη Μπέζο, τη Δημητρούλα (Παπαδοπούλου) και τον Βλάσση (Μπονάτσο). Ήταν το καλοκαίρι του 1988. Προ Απαράδεκτων δηλαδή. Για μένα, το να συμμετέχω σε μία επιθεώρηση ήταν ένα σοκ, καθώς είχα μόλις βγει από τη Σχολή όπου είχα κάνει όλες τις Αντιγόνες και τις Ηλέκτρες του κόσμου. Και ξαφνικά βρέθηκα στη σκηνή με τον Γιάννη Μπέζο και το Νούμερο “Η Ζωόφιλη”. Νόμιζα πως στα πέντε μέτρα που είχα να διασχίσω από την κουίντα μέχρι το μικρόφωνο πως θα ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ήταν τότε που η Δήμητρα άρχισε να λέει να γράψω κάτι… Η ιδέα ήταν να γράψει ένα σίριαλ”.

Εδώ ο Σπύρος Παπαδόπουλος τη διακόπτει και λέει “Ακούστε πως έγιναν τα πράγματα ακριβώς. Στην Επιθεώρηση αυτή στο Παρκ γνωριστήκαμε κι εγώ με τη Δήμητρα (Παπαδοπούλου). Κάπως τα βρήκαμε και μου πρότεινε να κάνουμε μαζί μία εκπομπή στο ραδιόφωνο, στον 9,84 που είχε τότε ανοίξει. Και ξεκινάμε οι δύο μας την “Κυριακή μήτηρ πάσης κακίας” που σημαίνει πως την Κυριακή που δε δουλεύουμε, τα ζευγάρια κάθονται στο σπίτι και τσακώνονται. Και έτσι η Δήμητρα έγραφε κάτι κείμενα που τσακωνόμασταν. Αυτό το πράγμα έγινε μεγάλη επιτυχία. Το άκουσε τότε ο Ράλλης ο παραγωγός και της είπε όλο αυτό να το κάνει σίριαλ στην τηλεόραση. Αλλά όχι μόνο με δύο πρόσωπα”.

“Α, δεν το ήξερα πως ο Ράλλης σκέφτηκε το σίριαλ με αφορμή αυτήν την εκπομπή! Και η ιδέα του αυτή υλοποιήθηκε το 1991, 3 χρόνια μετά ε; Θυμάμαι βέβαια πως η Δήμητρα έγραφε και στην παράσταση κείμενα, με τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Σταμάτη Φασουλή που σκηνοθετούσε κιόλας” λέει με έκπληξη η Ρένια Λουιζίδου και συνεχίζει “μετά από αυτή την παράσταση και μέχρι να γίνουν οι Απαράδεκτοι, συνεχίσαμε με διάφορα σχήματα να δουλεύουμε μεταξύ μας οι “Απαράδεκτοι” στο θέατρο. Σπύρο θυμάσαι; Εμείς οι δύο δουλέψαμε με τον Λαζόπουλο μετά. Μία άλλη θεατρική παράσταση που θυμάμαι είναι το Τσατ, που κάναμε με τον Γιάννη (Μπέζο) και την Δήμητρα (Παπαδοπούλου) και την επόμενη χρονιά κάναμε εγώ και εσύ μία άλλη κωμωδία “Το πάνω κάτω”.
Στον “Χορό του Ζαλόγγου” δημιουργήθηκε ένας πυρήνας δηλαδή. Η Δήμητρα έγραψε τους “Απαράδεκτους” για να τους παίξουν ο Σπύρος, ο Γιάννης, ο Βλάσσης και εγώ συμπληρωματικά. Δεν έγραψε ένα σενάριο για να γίνει μία οποιαδήποτε διανομή δηλαδή, κέντραρε στα στοιχεία του καθένα μας και τα έκανε κωμικά. Ήταν σαν να τρολάρουμε ο καθένας τον εαυτό μας”.

Δηλαδή είχατε με το Πολυτεχνείο εμμονή κύριε Παπαδόπουλε; “Ναι ακριβώς”, απαντάει και γελάει.

Και το “αστροπελέκι” πώς προέκυψε; “Είχα τον ρόλο της χαζής γκόμενας, γιατί ημουν νέα και δεν ήθελα να με θεωρούν χαζογκόμενα. Μου έβαλαν να κάνω αυτό δηλαδή που φοβόμουν και αρνιόμουν. Αυτό που πολεμούσα μέχρι το μεδούλι. Και παίζαμε και με τα ονόματά μας έτσι;” απαντά η Ρ. Λουιζίδου

Ταυτιζόντουσαν και τα επώνυμά του Σπύρου με της Δήμητρας. Αυτό πραγματικά ήταν ωραία σύμπτωση…“Για πολλά χρόνια πίστευαν πως ήμασταν ζευγάρι, κάποιοι έλεγαν πως ήμασταν αδέρφια. Δεν πίστευαν πως είναι μία απλή συνωνυμία” εξηγεί ο Σ. Παπαδόπουλος.

Σχέσεις “Απαράδεκτης” συγγένειας

Τι συναισθήματα είχατε -και έχετε- ο ένας για τον άλλο;
Ρένια Λουιζίδου: Για όλους τους “Απαράδεκτους” έχω μια σταθερή αίσθηση συγγένειας. Δε χρειάζεται η καθημερινή τριβή δηλαδή για να τους αισθάνεσαι κοντά σου. Εγώ ειδικά που ήρθα με μία βαλίτσα και έμαθα τη δουλειά από αυτούς, είναι η οικογένειά μου.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Ακριβώς αυτή είναι η αίσθηση. Αισθανόμαστε συγγενείς, που μπορεί να κάνεις να τους δεις πολύ καιρό, αλλά αισθάνεσαι κάτι βαθύτερο. Και μη νομίζεις. Και εγώ ψαρωμένος ήμουν σε εκείνη την επιθεώρηση γιατί δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο. Με έσπρωχνε ο Φέρτης και έλεγα “δε βγαίνω”. Ήμουν άγνωστος και εγώ στο ευρύ κοινό.

Καταλαβαίναμε μόνο πως οι Απαράδεκτοι ήταν ένα είδος δουλειάς που δεν είχε ξαναπαρουσιαστεί. Με την έννοια πως η σειρά ήταν γραμμένη πάνω στους πρωταγωνιστές της σε μία γλώσσα λίγο πιο καθημερινή, πιο παρεΐστικη. Σίγουρα δεν πιστεύαμε πως κάναμε τομή στην ελληνική τηλεόραση.

Ρένια Λουιζίδου: Ο Βλάσσης (Μπονάτσος) ήταν ο πιο γνωστός τότε. Ο Γιάννης (Μπέζος) και ο Σπύρος είχαν δημιουργήσει μία αίσθηση σαν ανερχόμενοι ηθοποιοί σε άλλου τύπου θεατρικές δουλειές, αλλά όχι στην επιθεώρηση, σε κάτι τόσο μαζικό. Οι πρωταγωνιστές σε εκείνη την παράσταση ήταν η Μίρκα (Παπακωνσταντίνου), ο Φέρτης και ο Φασουλής. Και εγώ κατά λάθος βρέθηκα εκεί. Η συμφωνία ήταν πως θα χόρευα και θα έλεγα 2-3 ατάκες. Αλλά αυτό το νούμερο με τους Ζωόφιλους το είχε ο Γιάννης Φέρτης. Όταν το έκανε είπε “εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό, είναι πολύ κωμικό για μένα. Ας το κάνει κάποιος άλλος”. Και το δώσανε στον Μπέζο και μου λένε, “δεν το δοκιμάζεις και εσύ με τον Μπέζο;” Και με έβγαλαν κλωτσηδόν με το ζόρι.

Πώς τόσα χρόνια δεν είχατε ποτέ συναντηθεί θεατρικά πάλι;
Και οι δύο μαζί: Έτυχε.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Τα πράγματα αυτά τυχαίνουν. Όταν θες τον άλλο, μαθαίνεις πως έχει κλείσει άλλου. Πλάκα πλάκα γυρνάμε όλοι σε μία ακτίνα 5 χιλιομέτρων και μπορεί να κάνεις να δεις τον άλλον 5 χρόνια. Και ξέρεις ότι είναι δίπλα, περνάς από το θέατρο που παίζει και δεν μπορείς να μπεις γιατί πας κάπου αλλού και εσύ.

Ρένια Λουιζίδου: Πάντως είναι πολύ όμορφο που το συγκεκριμένο έργο μάς φέρνει μαζί και πάλι. Γιατί είναι δύο άνθρωποι που διαπραγματεύονται 25 χρόνια σχέσης. Περίπου όσα χρόνια μετρά η σχέση μας με τον Σπύρο.

Η τηλεόραση τότε και τώρα; Τι έχει αλλάξει σε επίπεδο δουλειάς;
Σπύρος Παπαδόπουλος: Η αλήθεια είναι πως δε βλέπω καθόλου τηλεόραση. Και επίσης είχα να κάνω 20 χρόνια τηλεόραση γιατί έκανα το “Στην υγειά μας”. Αυτό που βλέπω από συναδέλφους, ωστόσο, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Για παράδειγμα κάνεις σαρδάμ και σου λένε “δεν πειράζει. Πάμε παρακάτω γιατί δεν υπάρχει χρόνος”. Πιεσμένα πράγματα για να βγαίνει το επεισόδιο σε 2 ή σε 3 μέρες. Εμείς στους “Απαράδεκτους” δεν είχαμε τέτοια. Ποτέ. Μου είναι τελείως ανοίκειο το σύγχρονο τοπίο.

Ρένια Λουιζίδου: Η τηλεόραση άλλαξε πολλές φορές ακολουθώντας την οικονομική συνθήκη. Όταν ξεκινήσαμε εμείς με τους “Απαράδεκτους” ήταν τελείως διαφορετικά. Νομίζω θα μας είχαν απολύσει αν κάναμε σήμερα, αυτά που κάναμε τότε. Δεύτερο επεισόδιο δε θα είχε βγει ποτέ. Ήταν αλλιώς. Ο καθένας με τους ρυθμούς του. Όλο στο “μισό λεπτό περίμενε” μέναμε.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Μας πιάνανε τα γέλια, σταματούσαμε το γύρισμα.

Ρένια Λουιζίδου: Δεν είχαμε βγάλει επεισόδιο για να παιχτεί την άλλη βδομάδα και εμείς χαμπάρι!

Σπύρος Παπαδόπουλος: Ήμασταν παιδική χαρά.

Ρένια Λουιζίδου: Δεν είχαμε ιδέα. Δεν είχαμε νούμερα, τηλεθέαση. Κανείς δε μας έλεγε πως πήγαμε την επόμενη μέρα. Καταλαβαίναμε την επιτυχία, γιατί βγαίναμε στον δρόμο και μας έλεγαν τις ατάκες.

Η σειρά έγινε αμέσως επιτυχία έτσι;
Σπύρος Παπαδόπουλος: Της πήρε 2-3 εβδομάδες για να τη δει ο κόσμος και μετά απογειώθηκε.

Το στοίχημα το δικό σας ποιο ήταν τότε;
Σπύρος Παπαδόπουλος: Ήταν ένα καινούριο γυαλιστερό πράγμα με νέους ανθρώπους που μας άρεσε. Αλλά δεν είχαμε καμία σοβαρότητα. Δεν πηγαίναμε δηλαδή να πάρουμε το πρωτάθλημα.

Ρένια Λουιζίδου: Καταλαβαίναμε μόνο πως ήταν ένα είδος δουλειάς που δεν είχε ξαναπαρουσιαστεί. Με την έννοια πως ήταν γραμμένη πάνω στους πρωταγωνιστές της σε μία γλώσσα λίγο πιο καθημερινή, πιο παρεΐστικη. Σίγουρα δεν πιστεύαμε πως κάναμε τομή στην ελληνική τηλεόραση. Αυτό μετά τους “Απαράδεκτους”, στη δεκαετία του ‘90, φούντωσε, γιγαντώθηκε. Η τηλεόραση έγινε κάτι τρομερά σημαντικό, άρχισαν να πέφτουν πολλά λεφτά στις παραγωγές. Ξανα-άλλαξε το τοπίο. Δεν ήταν πια αθώα. Μετά με την οικονομική κρίση άρχισε η κατρακύλα. Δηλαδή να παλεύουμε με τα μισά από αυτά που είχαμε για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα γρήγορα. Και τώρα πάλι περνά μία περίοδο άνθισης, αλλά η συνθήκη παραμένει πιεστική.

Ο κόσμος έχει την αίσθηση πως η κωμωδία είναι ευτελές είδος και πως σημαντική είναι η σοβαροφάνεια του δράματος. Που δράμα μπορεί να παίξει ο καθένας.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Βόλεψε κάποιους παραγωγούς η συνθήκη. Και λένε “παιδιά με λίγα λεφτά θα βγάλετε σε αυτούς τους χρόνους αυτά τα επεισόδια. Και μείναμε εκεί”

Ρένια Λουιζίδου: Και για να λέμε του στραβού το δίκιο για τα οικονομικά υπάρχει το ΕΚΟΜΕ (Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας). Δεν είναι πως ξαφνικά άνθισε η διαφήμιση ή πως βρέθηκαν τα λεφτά. Η βοήθειά του είναι πολύ σημαντική και καθιστά εφικτό στους παραγωγούς να κάνουν πιο σύνθετες δουλειές. Πάντως για τον κλάδο είναι καλό γιατί δουλεύει πολύς κόσμος.

Η ταμπέλα του κωμικού

Πόσο δύσκολο ήταν να αποτινάξετε αυτή την ταμπέλα του κωμικού από πάνω σας;
Ρένια Λουιζίδου: Τι ψέμα κι αυτό με την κωμωδία. Νομίζω πως είναι μακράν δυσκολότερο να παίξεις στην κωμωδία. Είναι κανονική παραχάραξη της ιστορίας ότι οι κωμικοί ηθοποιοί δεν μπορούν να παίξουν δραματικά. Και όταν δεν έχεις στα εκφραστικά σου μέσα κάτι φύσει κωμικό, είναι ακόμη πιο δύσκολο. Προσωπικά, πάντα κατέβαλα μεγαλύτερη προσπάθεια να παίξω κωμωδία.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Ο κόσμος έχει την αίσθηση πως η κωμωδία είναι ευτελές είδος και πως σημαντική είναι η σοβαροφάνεια του δράματος. Που δράμα μπορεί να παίξει ο καθένας. Βάζεις το κεφάλι και το βλέμμα να κοιτά χαμηλά και κάνεις πως κλαις. Άντε τώρα να κάνεις πράγματα που έκανε ο Πίτερ Σέλλερς. Πώς θα το κάνεις; Και δικάζεσαι σε ενεστώτα χρόνο. Λες δηλαδή το αστείο και δε γελάει ο άλλος.

Ρένια Λουιζίδου: Έπειτα στο δράμα μπορούν να σε βοηθήσουν μία σειρά από πράγματα. Η ατμόσφαιρα, η μουσική, η σκηνοθεσία. Στην κωμωδία είσαι μόνος. Καμία μουσική και κανένας φωτισμός δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Είσαι μόνο το κείμενο και εσύ. Ο ρυθμός της κωμωδίας έχει κι έναν σωματικό κάματο. Όταν παίζω κωμωδία είμαι ερείπιο και όταν παίζω δράμα είμαι σχεδόν ξαλαφρωμένη. Απλώς επειδή καταλήγει σε κάτι φωτεινό και ευφρόσυνο θεωρούν όλοι πως γίνεται απλά και εύκολα.

Sexy Laundry και όλα τα άπλυτα βγαίνουν στη φόρα

Το Sexy Laundry αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις, ένα παντρεμένο ζευγάρι. Πόσο πιστεύετε στις μακροχρόνιες σχέσεις και στον Γάμο;
Ρένια Λουιζίδου: Είμαι 25 χρόνια παντρεμένη, με τον άντρα μου, τον Θάνο, είμαστε 25 χρόνια μαζί και θα μπορούσα να είμαι άλλα τόσα. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει για όλους. Γενικά, γεγονός είναι πως δύσκολα αντέχουν και οι σχέσεις και οι γάμοι. Κάθε ζευγάρι δημιουργεί έναν δικό του μικρόκοσμο και αν μπορέσεις να βρεις τα ζύγια, μπορεί και να πετύχει.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Πάντως στο έργο αυτό, η συγγραφέας έχει κάνει μία τρομερή εξυπνάδα. Έχει βάλει στο επίκεντρό της ένα ζευγάρι που μοιάζει ιδεώδες. Ούτε απάτη υπάρχει, ούτε απιστία, ούτε οικονομικά προβλήματα. Το αντίθετο, έχουν τρία παιδιά, με μοιάζουν με οικογένεια που βλέπουμε στις διαφημίσεις. Και θέτει το θέμα του τι σκόνη αφήνει ο χρόνος και πώς μπορούν να τον χειριστούν. Γιατί τη σκόνη θα την αφήσει σίγουρα. Αν τώρα εσύ τη φυσήξεις στα μούτρα του άλλου, τότε χαίρεται.

Ρένια Λουιζίδου: Ο άντρας του έργου δεν πιστεύει πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα, η γυναίκα περνά ένα τεράστιο λούκι που έχει να κάνει καταρχάς με την κρίση ηλικίας. Το παίρνει προσωπικά.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Εγώ έχω εντοπίσει το πρόβλημα στο διαφορετικό λογισμικό των φύλων. Ο άνδρας είναι στην κοσμάρα του, βαριέται λίγο, αλλά όλα νομίζει πως είναι καλά και η γυναίκα πιέζεται από αυτό το ανήσυχο που έχει μέσα της.

Όμως τι συμβαίνει όταν σβήνει η επιθυμία για σεξ;
Σπύρος Παπαδόπουλος: Μου έλεγε η Δημητρούλα (Παπαδοπούλου) “εσείς είστε άτυχοι. Γιατί όταν δε θέλετε, φαίνεται” (γέλια). Ο κάθε κακομοίρης, ο ήρωας που υποδύομαι, δε φταίει λοιπόν.

Ρένια Λουιζίδου: Αυτή με τη σειρά της λέει “φταίω εγώ, εμένα δε θες”. Και πιστεύει πως δεν είναι πια τόσο ωραία, πως μεγάλωσε. Δε βοηθά και η κοινωνία σε αυτό. Η γυναίκα καλείται να πει γιατί γέρασε, γιατί πάχυνε, γιατί έκανε ρυτίδες. Και της δείχνουν και σε φωτογραφία αυτή που θα έπρεπε να είσαι. Σε έναν άντρα το γήρας το αντιμετωπίζουμε φυσιολογικά. Δεν τον ρωτά κανείς “πώς είσαι έτσι;”

Είναι ο λεγόμενος φασισμός της εικόνας που κυριαρχεί. Και κάποιος άντρας ωστόσο, αν είναι πιστός 25 χρόνια σε μία γυναίκα, αρχίζουν τα υπονοούμενα για τον ανδρισμό του στις αντροπαρέες…

Ρένια Λουιζίδου: Βέβαια. Δε σημαίνει πως δεν “ζητιούνται” πράγματα και από τους άντρες. Και μάλιστα υπόγεια. Και όχι άμοιρα ευθυνών για τους άντρες που κατηγορούμε σήμερα και λόγω επικαιρότητας γι αυτό που είναι, τους δυνατού, αυτούς που μπορούν να επιβληθούν. Σε έναν άντρα οι ευαισθησίες του περνούν σε δεύτερη μοίρα, οι αδυναμίες του δεν πρέπει να είναι ορατές.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Επειδή έχουμε φάει το κοινωνικό παραμύθι που είναι πολύ δυνατό γιατί με αυτό μεγαλώνουμε, υπάρχει χαραμάδα να μπει ο ήλιος και το φως μέσα όταν υπάρχει πραγματικό αίσθημα. Ένα τρικάκι θέλεις του στυλ “χωρίζουμε” και χάνει ο άλλος τον κόσμο. Και λες “για κάτσε ρε φίλε, καλά τα λέγαμε μέχρι τώρα πως βαριέμαι, πως θέλω και μία μικρούλα, αλλά μπορώ εγώ να ζήσω χωρίς τη γυναίκα μου;” Κάπως έτσι επαναπροσδιορίζεις τα πράγματα αμέσως.

Αυτό είναι που μας εξοργίζει εμάς τις γυναίκες. Πώς μόνο με την απειλή παίρνετε μπρος…
Σπύρος Παπαδόπουλος: Ναι, γιατί είμαστε ανόητοι. Λίγο να μας πεις στα σοβαρά “αν το συνεχίσεις αυτό, έχουμε τελειώσει”, έχουμε πάρει μπρος. Αν βέβαια υπάρχει αίσθημα.

Στο πρόγραμμα της παράστασης έχω γράψει ένα σημείωμα και λέω πως είναι πολύ συχνό κάποιος να κουραστεί με τον άνθρωπό του. Αυτο το καταλαβαίνω απόλυτα. Όμως, το να φύγεις από αυτόν τον άνθρωπο και να πας σε κάποιον άλλο και να ξαναρχίσεις το ίδιο, με κάνει και γελάω. Τι πας και ξαναρχίζεις; Δεν καταλαβαίνεις πως σε 8- 10 χρόνια θα ξαναπείς τα ίδια; Είναι σαν κάποιος από πάνω να κοροιδεύει, να μας κουνά σαν μαριονέτες και να μας λέει… “έλα τώρα βλάκα, αφού βαρέθηκες αυτήν, πήγαινε σε άλλη. Και σε 10 χρόνια πάλι θα την πατήσεις”. Αν όμως υπάρχει πραγματικό αίσθημα και λίγο εμβαθύνουμε στα πράγματα τότε δεν θα καταλάβουμε πως είναι ανούσιο να υποκύπτουμε στο καινούριο. Για ποια καινούρια μιλάμε; Όλες οι καινούριες παλιώνουν.

Είμαστε αστείοι οι άνθρωποι πραγματικά. Και προβλέψιμοι. Και εσύ που μέχρι προχθες έλεγες “κοίτα τι αφηρημένος που είναι ο Σπύρος ρε παιδιά, ελάτε να σας πω τι έκανε να γελάσουμε” και θα το λες γλυκά και θα με θεωρείς χαριτωμένο, από αύριο θα λες “έλεος με την αφηρημάδα σου, δεν μπορώ άλλο, μου έχεις σπάσει τα νεύρα!” Το συγκεκριμένο το λέω γιατί το έχω λουστεί.

Είμαστε μονογαμικά όντα;
Σπύρος Παπαδόπουλος: Εγώ δεν πιστεύω πως είμαστε μονογαμικά όντα. Όμως αυτοί που το θυσιάζουν αυτό στο όνομα κάποιου βαθιού αισθήματος είναι αξιοσέβαστοι. Το εύκολο είναι να γυρνάς από φωλιά σε φωλιά. Και ευχάριστο είναι αυτό. Αλλά ταυτόχρονα και επιδερμικό. Κολακεύεις τον ανδρισμό σου απλώς…

Ρένια Λουιζίδου: Οι άνθρωποι ωστόσο, δεν είμαστε ή λιοντάρια ή πιγκουίνοι. Είναι πιο περίπλοκα τα πράγματα και ο καθένας κάνει μια πιο σύνθετη επιλογή που γι αυτήν θα πρέπει να θυσιάσει ένα κομμάτι.

Ένα κλικ λοιπόν αρκεί για να πάρει μία βαλτωμένη σχέση έναν άλλο δρόμο; Το ρωτώ γιατί ο ήρωας ξαφνικά αρχίζει να χορεύει και όλα διορθώνονται κάπως μαγικά…

Σπύρος Παπαδόπουλος: Αυτός ο άνθρωπος αρχίζει να χορεύει και μονολογεί “ρε χαζέ τι θα σου κόστιζε να πας να χορέψεις μια φορά; Πού ήταν το πρόβλημα;” Για αυτό λέω πως το ανθρώπινο δράμα ουσιαστικά είναι κωμωδία. Γιατί εμείς οι δύο στη σκηνή κυριολεκτικά υποφέρουμε και εσείς από κάτω γελάτε. Ό,τι ζει ο καθένας το ζει ως δράμα, αλλά αν το δεις απ’ έξω, είναι κωμωδία. Είμαστε αστείοι οι άνθρωποι πραγματικά. Και προβλέψιμοι. Και εσύ που μέχρι προχθες έλεγες “κοίτα τι αφηρημένος που είναι ο Σπύρος ρε παιδιά, ελάτε να σας πω τι έκανε να γελάσουμε” και θα το λες γλυκά και θα με θεωρείς χαριτωμένο, από αύριο θα λες “έλεος με την αφηρημάδα σου, δεν μπορώ άλλο, μου έχεις σπάσει τα νεύρα!” Το συγκεκριμένο το λέω γιατί το έχω λουστεί.

Ρένια Λουιζίδου: Και αν έχεις λίγο χιούμορ και στον ίδιο σου τον εαυτό το καταλαβαίνεις αυτό. Αυτό που σήμερα είναι το απόλυτό σου δράμα, μπορεί να το διηγείσαι και να κλαις σε κάποιον και μετά να το σκέφτεσαι και να γελάς με εσένα τον ίδιο. Είναι πολύ σημαντικό σε μία σχέση να γελάς…

Σπύρος Παπαδόπουλος: Το γέλιο είναι επαναστατική πράξη. Βγάζει τη γλώσσα στα κατεστημένα. Το λέει και ο Ντάριο Φο.

Ρένια Λουιζίδου: Μα και οι μεγάλοι τσακωμοί αν τελειώσουν θετικά, θα τελειώσουν είτε με σεξ είτε με γέλιο.

Προσεχώς φασισμός

Από την άλλη πόσο μπορούμε σήμερα να γελάμε με όλη αυτή τη δυσωδία γύρω μας;
Σπύρος Παπαδόπουλος: Εγώ δεν πιστεύω πως έχει αλλάξει τίποτα. Πάντα τα ίδια πράγματα γινόντουσαν, η διαφορά είναι πως τώρα τα μαθαίνουμε. Τι να πούμε για το Βατικανό και για τα όσα βγαίνουν στο φως εδώ και αιώνες; Είμαστε λίγο άμαθοι στην πολλή πληροφορία σήμερα. Και είναι πολύ σημαντικό πως βγαίνουν προς τα έξω αυτά, κάτι θα ορίσει όλο αυτό, ακόμη και μία αντιμετώπιση από την κοινωνία.

Ρένια Λουιζίδου: Τα τελευταία 15 χρόνια έχουμε περάσει πολύ δύσκολα. Δεν έχουμε ζήσει χωρίς μέτρα. Πρώτα οικονομικά, μετά υγειονομικά, τώρα ενεργειακά. Δύσκολη η πραγματικότητα και η επικαιρότητα. Δημιουργείται μία λαγνεία γύρω από τον φόβο κι εγώ που έχω κιόλας τέτοιες τάσεις προσπαθώ “να μην με καταπιεί” όλο αυτό. Είναι καλό που όλα αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια, πρέπει να το δούμε σαν μία πρόκληση για να τα διορθώσουμε.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Ο ανθρώπινος πολιτισμός, θα ακουστεί περίεργο, αλλά γίνεται όλο και καλύτερος με τη συμβολή των επιστημών. Από την αλληλεγγύη και την κοινωνική πρόνοια μέχρι και το πώς φερόμαστε στους αιχμαλώτους. Στην αρχαία Αθήνα δεν είχαν αιχμαλώτους, τους έσφαζαν με τη μία τους ηττημένους. Όσο πιο πίσω πας, τόσο χειρότερο. Είμαστε το ευτελέστατο είδος. Όμως πάμε μπροστά με την πάροδο του χρόνου. Άσχετα με το αν είμαστε στα μισά του δρόμου.

Άρα η κοινωνία πάει προς το καλύτερο;
Ρένια Λουιζίδου: Σκέψου τις οικογενειες, τη θέση της γυναίκας σήμερα και παλαιότερα, το πόσο πιο ενεργοί είναι οι άντρες σαν πατέρες σήμερα, πόσο πιο πολύ συζητάμε με τα παιδιά μας. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά ακόμη, αλλά κάπως πάμε μπροστά νιώθω. Και ναι βεβαιως όλη αυτή η ενδοοικογενειακή βία είναι αδιανόητη, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρχε πάντα. Τώρα τουλάχιστον μιλάμε.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Και τότε, αν πήγαινε η γυναίκα να πει στην αστυνομία με έδειρε ο άνδρας μου ή με βίασαν στον δρόμο, θα της έλεγε ο ίδιος ο μπάτσος “σήκω και φύγε από δω, ποιος ξέρει τι θα έκανες και εσύ”. Σήμερα αυτόν τον μπάτσο θα τον κρεμάγαμε στα μανταλάκια αν τα έλεγε αυτά…

Και όλο αυτό το σύννεφο του φασισμού που σηκώνεται στην Ευρώπη; Τι συμβαίνει με αυτό;
Ρένια Λουιζίδου: Η ιστορία κάνει συνέχεια τον ίδιο κύκλο. Και εμείς δεν μαθαίνουμε. Πριν τον Χίτλερ έγινε ο ίδιος κύκλος στην Ευρώπη. Δεν είναι πρωτοφανές. Πάντα, όταν ο μέσος άνθρωπος ζορίζεται οικονομικά, στρέφεται στην ακρότητα. Προσεχώς φασισμός λοιπόν.

Σπύρος Παπαδόπουλος: Δε σημαίνει πως ξαφνικά οι Ιταλοί έγιναν φασίστες. Είναι η συγκεκριμένη συνθήκη με τη φτώχεια, την ανεργία και την ξενοφοβία που τους έκανε να στραφούν στην τύπισσα αυτή. Άνθρωποι της ανάγκης που δεν έχουν πολλά εφόδια, αντανακλαστικά βρήκαν κάποιον. Το είδαμε και εδώ με τη Χρυσή Αυγή που περνούσαν τις γιαγιάδες απέναντι. Ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του τα περιγράφει όλα τόσο ωραία.

Άρα να προσπαθούμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα με γέλιο;
Σπύρος Παπαδόπουλος: Γέλιο μέχρι δακρύων…

Ρένια Λουιζίδου: Δεν είναι φυσιολογικό, όταν βλέπεις σκοτάδι, να ψάχνεις να βρίσκεις το φως;

Από 7 Δεκεμβρίου στο θέατρο Κάππα