Νέες ταινίες: Ο Νίκολας Κέιτζ είναι ένας φαντασμαγορικός Δράκουλας στο “Ρένφιλντ”

Ο τρίτος τόμος των “Guardians of the Galaxy” άνοιξε φυσικά στην πρώτη θέση του box office με νούμερα που στην Ελλάδα αναμένεται να κινηθούν σε παρόμοια επίπεδα με τις προηγούμενες δύο ταινίες της τριλογίας, και στην Αμερική φέρνουν την ταινία μόλις λίγο πάνω από το άνοιγμα του “Quantumania”, και αρκετά κάτω από το “Wakanda Forever”. Απογοητευτικό άνοιγμα δεν το λες ακριβώς, αλλά δείχνει προς ένα σχετικό ταβάνιασμα των αριθμών πλέον για αυτές τις Marvel ταινίες– τουλάχιστον όσο ακόμα καμία τους δεν έρχεται με τη στάμπα του «event» όπως συνέβαινε ανά τακτά διαστήματα στα ‘10s.

Στα ελληνικά ταμεία το “Super Mario Bros.” και το “Τζον Γουίκ: Κεφάλαιο 4” συνεχίζουν να βρίσκονται μακριά από οτιδήποτε άλλο, ενώ τα φιλμ τρόμου “Evil Dead Rise” και “Ο Εξορκιστής του Βατικανού” συνεχίζουν την ωραιότατη πορεία τους.

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Ρένφιλντ

(“Renfield”, Κρις ΜακΚέι, 1ω33λ)

2 / 5

Η σχέση του Δράκουλα με τον πιστό του υπηρέτη Ρένφιλντ αναδιατυπώνεται υπό μια σύγχρονη ματιά με κεντρική φιγούρα αυτή τη φορά τον Ρένφιλντ (εξ ου κι ο τίτλος φυσικά) και τον δεσμό τους να εξετάζεται υπό το πρίσμα μιας καταπιεστικής, εκμεταλλευτικής, τοξικής σχέσης. Με τη βοήθεια μιας Τίμιας Αστυνομικού που γνωρίζει, ο Ρένφιλντ αρχίζει να σκέφτεται σοβαρά να κόψει τα δεσμά με τον απέθαντο αφέντη του, όμως εκείνος δε θα δεχτεί αυτή την απόφαση τόσο εύκολα.

Ο Κρις ΜακΚέι (“Η Ταινία LEGO Batman”) φέρνει μια καλογυαλισμένη χροιά αιματηρότητας σε μια ιστορία που δε μπορεί να αποφασίσει αν είναι κυνικό μιλένιαλ αστειάκι ή αν θέλει στα αλήθεια να μιλήσει με σοβαρότητα για ένα επίπονο ζήτημα. Υπάρχει σίγουρα ζουμί σε αυτή την προσέγγιση του μύθου, όμως χαραμίζεται σε μια εντελώς συμβατική ιστορία, όπου ακόμα και το κωμικό ταλέντο του Νίκολας Χουλτ (The Great) μοιάζει χαμένο.

Αν η ταινία κοιτάζει τον Δράκουλα ως μια ελαφρώς μπανάλ φιγούρα, τότε είναι ειρωνικό που το αδιαφιλονίκητα σπουδαιότερο στοιχείο της είναι η ερμηνεία του Νίκολας Κέιτζ στον εμβληματικό ρόλο. Παίζοντας με μια παράλογη σωματικότητα που διακρίνεται συχνά στις ερμηνείες του και έχει τις ρίζες της στο βωβό σινεμά και σε φιλμικές φιγούρες όπως τον Νοσφεράτου του Μαξ Σρεκ, ο Κέιτζ καταφέρνει να είναι ένα εκκωφαντικό καρτούν με σάρκα και οστά, καθώς κάθε του μόριο –τα μάτια, οι ώμοι, τα ακροδάχτυλα– μοιάζει να ερμηνεύει στο μάξιμουμ. Στον Δράκουλά του υπάρχει φυσικά μια γκράντε κινηματογραφική επιδεικτικότητα, αλλά και υπάρχει και κάτι το μοναχικό, το θλιβερά απόμακρο στην απειλητικότητά του. Δεν παίζει ποτέ μια νότα, αλλά και ούτε όλες μαζί. Είναι πραγματικά, από μόνος του ικανός λόγος για να δεις την ταινία.

Επιστροφή στη Σεούλ

(“Return to Seoul / Retour à Séoul”, Ντέιβι Τσου, 1ω59λ)

3.5 / 5

Η Φρέντι, γεννημένη στην Νότιο Κορέα, αλλά υιοθετημένη και μεγαλωμένη στη Γαλλία, αποφασίζει ενστικτωδώς, χωρίς να το πολυσκεφτεί, να μπει σε μια πτήση και να γυρίσει στη Σεούλ– ή ίσως, στην ουσία, να πάει για πρώτη φορά. Εκεί προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τους βιολογικούς γονείς της όμως στην διαδρομή θα συνειδητοποιήσει πόση λίγη σχέση έχει με τη χώρα αυτή, και με τους ανθρώπους που αναζητά.

Υπάρχει μια ελαφρά απουσία αφηγηματικής οικονομίας εδώ καθώς περνάμε από διαφορετικές πράξεις της ζωής της Φρέντι μέσα από κατάλληλα χρονικά άλματα, όμως είναι η καθηλωτική ερμηνεία της Παρκ Τζι-μιν (στην πρώτη της ταινία, αν είναι δυνατόν) και ο οπτικός έλεγχος του σκηνοθέτη Ντέιβι Τσου που αναδεικνύουν όλα τα συγκλονιστικά, πολυεπίπεδα στοιχεία της ιστορίας αλλά της πραγματικότητας που την κυκλώνει.

Η ταινία ξεκινά με κοντινά πλάνα στην Φρέντι και στην Τένα, μια ντόπια στη Σεούλ, εστιάζοντας σε δύο πρόσωπα που περιεργάζονται το ένα το άλλο, πιθανώς και αναγνωρίζουν το ένα κάτι στο άλλο, πριν δούμε στην πορεία του φιλμ όλους τους τρόπους με τους οποίους διαφέρουν. Είναι μια ταινία γεμάτη κοντινά, καθώς η Φρέντι μοιάζει διαρκώς να προσπαθεί να αποδράσει: από τις οικογένειές της, από τις χώρες της, από το πώς διαρκώς άλλα πράγματα την καθορίζουν, από τα ίδια τα όρια του κάδρου. Η κάμερα την ακολουθεί διαρκώς, ακόμα και άτακτα (σε μια εκπληκτική σκηνή χορού είναι σαν η κάμερα να προσπαθεί να την κυνηγήσει αλλά ποτέ να μη μπορεί να προβλέψει την επόμενη κίνησή της), με τον ίδιο τρόπο που οι γύρω της προσπαθούν μονίμως να την βάλουν σε κουτάκια.

Όμως ο Τσου αρνείται εύκολες λύσεις ή εύκολους προσδιορισμούς. Σπασμένοι δεσμοί που ποτέ δεν υπήρξαν ενωμένοι δε θα μπορούσαν ποτέ να σχηματιστούν τόσο απλά, και μια κρίση ταυτότητα δε θα λυνόταν ποτέ με μια απλή απόφαση «ανήκω εδώ και είμαι αυτή». Μια γυναίκα που αιωρείται, σε μια ακαθόριστη τροχιά– μπορείς ποτέ να ανήκεις στα αλήθεια κάπου, να νιώσεις πως τα πόδια σου πατούν στέρεα στο έδαφος, όταν στα πρόσωπα των άλλων αντιλαμβάνεσαι διαρκώς μια απόπειρα ετεροκαθορισμού, εγκλωβισμού; Μια εξαιρετική ιστορία όπου εν τέλει η αναζήτηση είναι η ίδια η ουσία. Βραβείο Χρυσή Αθηνά στις Νύχτες Πρεμιέρας και πρεμιέρα στο περσινό φεστιβάλ Καννών.

Τηλεφώνησε στη Τζέιν

(“Call Jane”, Φύλις Νάγκι, 2ω1λ)

3 / 5

Όταν η έκτρωση στις ΗΠΑ ήταν παράνομη, μια σπιτονοικοκυρά μένει έγκυος αλλά ύστερα από επιπλοκές αναγκάζεται να αναζητήσει έναν τρόπο να παύσει την εγκυμοσύνη. Το κάνει βρίσκοντας μια ομάδα γυναικών στα προάστια που λειτουργούν κρυφά, και εκτός νόμου, προσφέροντας βοήθεια σε όσες το χρειάζονται. Σταδιακά θα αρχίσει να γίνεται όλο και πιο βασικό μέλος αυτής της ομάδας, φτάνοντας να βοηθά η ίδια σε εγχειρήσεις– με κίνδυνο φυσικά όλη της η κοινωνική και οικογενειακή ζωή να καταρρεύσει.

Η Ελίζαμπεθ Μπανκς (όχι τρομερά πιστευτή) πρωταγωνιστεί σε ικανότατο κοινωνικό δράμα εποχής, γυρισμένο από την Φύλις Νάγκι, σεναριογράφο του υπέροχου “Carol”. Όπως και στο φιλμ του Τοντ Χέινς, έτσι κι εδώ υπάρχει μια απαλότητα παρά την προφανή αγριάδα του θέματος και της εποχής: Από την ταινία απουσιάζουν οι δραματικές ακρότητες και οι κάθε λογής κορώνες, αντ’αυτού εστιάζοντας σε μικρές στιγμές συμπεριφορών που υπογραμμίζουν το πώς αλλάζει σταδιακά η ηρωίδα της Μπανκς, μέσα από βλέμματα, μέσα από παρατήρηση, μέσα από επιδραστικά λόγια.

Με έναν όμορφο, σχεδόν ανεπαίσθητο κόκκο στην εικόνα, το φιλμ προτιμά να αγκαλιάσει παρά να φωνάξει, κάτι που ως επιλογή είναι σίγουρα θαυμαστή ακόμα κι όταν δεν λειτουργεί πάντα. (Η τρίτη πράξη είναι αρκετά σχηματική κι η μεταστροφή του συζύγου βασικά δεν προκύπτει καν αφηγηματικά.) Σίγουρα όχι τέλειο, αλλά ειλικρινές και ζεστό φιλμ πάνω στον ακτιβισμό ως εμπειρία ταυτόχρονα συλλογική όσο και ατομική.

Υπνωτιστές

(“Hypnotic”, Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, 1ω33λ)

Η νέα ταινία του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ μετά το εξαιρετικό “Alita: Battle Angel” είναι ένα χιτσκοκικών επιρροών θρίλερ όπου ο κεντρικός ήρωας δεν είναι σίγουρος καν ποια είναι η πραγματικότητα γύρω του. Ο Μπεν Άφλεκ παίζει έναν ντετέκτιβ αποφασισμένο να βρει την εξαφανισμένη κόρη του, που όμως εγκλωβίζεται σε μια ακολουθία απίθανων γεγονότων καθώς ερευνά σειρά ληστειών τραπεζών. Μια μέντιουμ θα τον βοηθήσει να ξεχωρίσει την αλήθεια καθώς καταδιώκει και καταδιώκεται από έναν άντρα-φάντασμα (Γουίλιαμ Φίχτνερ) που ίσως κρατά το κλειδί το μυστηρίου. Αλλά και το κλειδί για κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Το Καλύτερο Παιχνίδι του Κόσμου

(“Le Nouveau Jouet”, Τζέιμς Χουτ, 1ω52λ)

1 / 5

Φτωχός, υπερχρεωμένος φύλακας (αφρικανικής καταγωγής) δουλεύει σε εμπορικό κέντρο στο οποίο μια μέρα φτάνει ο κακομαθημένος γιος του ζάπλουτου ιδιοκτήτη (λευκός φυσικά), με στόχο να διαλέξει όποιο παιχνίδι θέλει. Ο μικρός διαλέγει τον φύλακα, ο οποίος τι να κάνει, λεφτά έχει ανάγκη, μετατρέπεται σε παιχνίδι για τις ορέξεις του πλούσιου γόνου. Ριμέικ παλιότερων επιτυχιών (γαλλικής του ‘76 αλλά και αμερικάνικης του ‘82 με τον Ρίτσαρντ Πράιορ) το οποίο δεν έχει ούτε την ελάχιστη διάθεση να συνειδητοποιήσει καν το πολιτικό αποτύπωμα της ιστορίας που λέει, σε επίπεδο ταξικό, κοινωνικό ή φυλετικό. Άβολο, εκτός τόπου και χρόνου.

Επίσης κυκλοφορούν

Sisu: Βόρεια Φινλανδία, 1944. Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας μοναχικός χρυσοθήρας διασταυρώνεται με Ναζί στρατιώτες που του κλέβουν τον χρυσό. Δεν ξέρουν όμως οι Ναζί πως είναι ένας θρυλικός πρώην κομάντο, μια φονική μηχανή που θα φτάσει στα άκρα για να πάρει πίσω τον χρυσό. Ακόμα και αν χρειαστεί να σκοτώσει όλους τους Ναζί που θα βρεθούν στο διάβα του.

Ας Ξημερώσει Ειρήνη: Παλαιστίνιος που ζει στην Ιερουσαλήμ επιστρέφει πίσω στο χωριό του τη στιγμή που αυτό θα τεθεί υπό στρατιωτικό αποκλεισμό. Τώρα, ο άντρας και η οικογένειά του θα βρεθούν παγιδευμένοι στο ίδιο τους το χωριό. Σάτιρα από τον σκηνοθέτη του “Band’s Visit” που προβλήθηκε στο Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Καννών.

Αγάπη, Ξανά: Γυναίκα που πενθεί τον θάνατο του αρραβωνιαστικού της, συνεχίζει να στέλνει μηνύματα στο κινητό του χωρίς να ξέρει όμως πως αυτό ανήκει τώρα πια σε έναν δημοσιογράφο ο οποίος είναι αποφασισμένος να μάθει ποια είναι η γυναίκα στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. Ρομαντική κομεντί με τη Σελίν Ντιόν σε β’ ρόλο.

Γουίνι το Αρκουδάκι: Αίμα και Μέλι: Ο Γουίνι το Αρκουδάκι εγκαταλείπεται από τον Κρίστοφερ Ρόμπιν και προσπαθώντας να επιβιώσει στρέφεται στο έγκλημα. Χόρορ επαναπροσέγγιση του κλασικού παιδικού ήρωα που ανακοινώθηκε το δευτερόλεπτο που έληξε η κατοχύρωση των πνευματικών δικαιωμάτων του χαρακτήρα στις ΗΠΑ όπως αυτός απεικονίζεται στο πρώτο βιβλίο του 1926.

Η Έλα Μπέλα και τα Μαγικά της: Παιδικό animation για ένα κοριτσάκι που φοβάται πως θα χάσει τον κολλητό της όταν ένα νέο αγόρι μετακομίζει στη γειτονιά.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις