ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΤΟΝ “GEORGE” ΤΟΥ ΕΥΘΥΜΗ ΦΙΛΙΠΠΟΥ- ΚΑΙ “ΖΗΣΑΜΕ” ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΝΟΣ ΑΝΤΡΑ
Ακούσαμε, πριν την επίσημη κυκλοφορία του, τον σουρεαλιστικό μονόλογο του Ευθύμη Φιλίππου σε αφήγηση του Ben Whishaw.
“Κυρίες, κύριοι και αγαπητά μου παιδιά, έχουν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια από την πρώτη φορά που άκουσα αυτήν εδώ την ιστορία. Όλα ξεκίνησαν ξαφνικά”. Μια βαθιά ήρεμη φωνή με τη χαρακτηριστική εκλεπτυσμένη βρετανική προφορά “κατακλύζει” το αυτοκίνητό μου καθώς οδηγώ.
Είναι η φωνή του Ben Whishaw (“Το Άρωμα”, “The Lobster”). O βραβευμένος με BAFTA και Emmy Βρετανός ηθοποιός είναι ο αφηγητής του “George” του νέου έργου του Ευθύμη Φιλίππου που στις 27 Ιανουαρίου κάνει διπλή πρεμιέρα ως ζωντανή μουσική παράσταση με αφήγηση για μια μόνο φορά στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και ως συλλεκτικό βινύλιο.
Μία προδιαγεγραμμένη πορεία προς στον θάνατο
Λίγο πριν την επίσημη παρουσίαση του έργου στις 27 Φεβρουαρίου, εμείς ακούσαμε τις περιπέτειες του George – ενός άντρα γύρω στα 65 που ζύγιζε 104 κιλά και είχε μία υπερβολικά τριχωτή κοιλια, το πέος του δεν ήταν ούτε πολύ μικρό ούτε πολύ μεγάλο, τα δόντια του ήταν ωραία και τα μαλλιά του καστανά που είχαν αρχίσει να γίνονται άσπρα- στην προδιαγεγραμμένη του πορεία προς τον θάνατο.
Ο George αρρωσταίνει ξαφνικά, μαθαίνει πως μέσα στους δύο επόμενους μήνες θα πεθάνει, αναπολεί τη ζωή του και χάνεται. Αναπολεί τη μητέρα του που τους παράτησε, γιατί ερωτεύτηκε έναν κατά πολύ νεώτερο άντρα, αναπολεί το επόμενο μεσημέρι που γύρισε από το σχολείο και ο πατέρας του “ειχε μαγειρέψει κρέας. Αυτή τη φορά φορούσε μια ρόμπα σατέν και ήταν τελείως άβαφος. Του είπε ευχαριστώ μπαμπά και εκείνος γέλασε και του είπε πως μπερδεύτηκε και τον είπε κατά λάθος μπαμπά. Και ύστερα σοβάρεψε η φωνή του και του επισήμανε πως δεν έπρεπε να ξανασυμβεί αυτό. Του είπε πως είναι η μητέρα του, όχι ο πατέρας του και πως τον αγαπάει πάρα πολύ και πως ο μπαμπάς του τους έχει παρατήσει με μια γυναικα πολύ μικρότερή του”.
Και κάπως έτσι, όλα παίρνουν την υφή ενός ψυχολογικού θρίλερ από το οποίο παρασύρεσαι μέχρι να δεις που θα σε βγάλει η ορμή του. Μέσα στα 40 λεπτά που διαρκεί η αφήγηση, ο ακροατής καταφέρνει να μπει στο μεδούλι της ανθρώπινης σύστασής του ήρωα, βουτά μέσα στα τραύματά του και κατανοεί την ιδιοσυγκρασία του.
Τα κείμενα του Ευθύμη Φιλίππου δεν είναι εύκολα. Είναι συνειρμικά, εμποτισμένα με πάρα πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία και πηγάζουν από τα βάθη του ασυνείδητου. Η φωνή του Ben Whishaw μοιάζει με μία κάμερα στον ώμο ενός κάμεραμαν. Είναι μία φωνή καθαρά περιγραφική, χωρίς συναίσθημα, χωρίς εντάσεις. Μία φωνή που “ακολουθεί” τον ήρωα στις ανάσες του, ενώ η αναλυτικότατη περιγραφή του χώρου και των υπολοίπων πρωταγωνιστών δημιουργεί δεκάδες αναδυόμενες εικόνες στο μυαλό.
Διακοπή με “εκκλησιαστικά” ιντελούδια
Στα κρίσιμα σημεία η ιστορία διακόπτεται από σχεδόν επικά μουσικά ιντερλούδια. Και λέμε επικά γιατί η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Παναγιώτη Μελίδη – που εμπνέεται από κοντσέρτα για όργανο του Handel, τις σονάτες του Scarlatti, τα έργα της Violetta Parra, του Moondog, του Sohail Rana και του Νίκου Ξυδάκη- συγκροτείται γύρω το εκκλησιαστικό όργανο και μια ανδρική πολυμελή χορωδία. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως η μουσική εδώ δεν έχει τον ρόλο του “χαλιού” κάτω ή δίπλα στον αφηγηματικό λόγο. Ο λόγος διακόπτεται και δίνει τη σκυτάλη στη μουσική, όπου οι αλλαγές ακόρντων και τονικότητας στο εκάστοτε τραγούδι -που ερμηνεύει η Ανδρική Χορωδία Κέρκυρας- αντικατοπτρίζουν την ιδιότυπη, παλινδρομική φύση των στίχων.
Συμπέρασμα
Προσωπικά άκουσα τα πρώτα 20 περίπου λεπτά του George οδηγώντας προς το σπίτι μου. Τα υπόλοιπα 20 λεπτά τα άκουσα κάνοντας μία μεγάλη βόλτα φορώντας ασύρματα ακουστικά. Η ατμοσφαιρική αφήγηση του Whishaw επένδυσε το κείμενο του Φιλίππου με μία εξαιρετικά ταιριαστή αύρα, αυτή του σκοτεινού παραμυθιού που αναπτύσσεται με ελικοειδή μορφή σαν ένα σουρεαλιστικό ξόρκι για το αναπόφευκτο του θανάτου. Η εμπειρία ήταν σχεδόν υπνωτιστική, καθώς ουσιαστικά μετατρέπεσαι από απλός ακροατής σε ηχητικό ντετέκτιβ της ζωής κάποιου άλλου. Κι όλα, κάπως μαγικά, παίρνουν σάρκα κι οστά νοερά. Οι φόβοι, τα όνειρα, η ζωή κι ο θάνατος.
