ΤΟ WHAM! ΣΤΟ NETFLIX ΕΙΝΑΙ ΜΙΑΜΙΣΗ ΩΡΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ

Δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου για την πρόταση που σου έχω. Aφορά τη διασκέδαση σου. Μπορώ να την εγγυηθώ. Δεν ξέρω αν παίζει κάποιο ρόλο πως θα περάσεις υπέροχα, ανέξοδα.

Αν είσαι σαν κι εμένα και άρα βαριέσαι να κουνηθείς, γενικότερα και ειδικά όταν ανεβαίνει το θερμόμετρο, θα με ευγνωμονείς. Πολύ περισσότερο αν έχεις α) αναμνήσεις από τη δεκαετία του ‘80 και β) συνδρομή στο Netflix.

Αν τσέκαρες όλα τα ‘κουτάκια’ ήλθε η ώρα να πατήσεις το play σε αυτό που συστήνεται ως ‘ντοκιμαντέρ’ με τον τίτλο Wham!

Ενώ τραγουδάς και χορεύεις στο ρυθμό των τραγουδιών που ακούς, θα μάθεις -από το στόμα των πρωταγωνιστών- αν όντως ο Andrew Ridgeley απλά ‘υπήρχε’, ποιος σκέφτηκε πως το Wham! είναι φανταστικό όνομα για συγκρότημα, θα δεις την ακριβή στιγμή του ‘εύρηκα’ του George Michael για τη δημιουργία των Wake me Up Before You Go Go, Careless Whisper και Last Christmas, την πραγματική φύση της σχέσης αυτών των παιδιών.

Όπως και το μόνο που τους χώριζε και είχε ως συνέπεια το τέλος της συνεργασίας τους.

Συνοπτικά να σου πω ότι ο ένας διασκέδαζε την στιγμή. Ο άλλος είχε ως ταυτότητα την επιτυχία της μουσικής του.

Τους ευχαριστούμε και τους δύο.

Ο Andrew Ridgeley δεν ήταν απλά ο “δεύτερος Wham!”

Σε εποχή χωρίς Internet, μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αμέτρητες πλατφόρμες να κάνεις γνωστή την ύπαρξη σου και το όποιο ταλέντο σου δυνητικά σε όλον τον πλανήτη, που ένα ολιγόλεπτο υπεραστικό τηλεφώνημα στοίχιζε μια περιουσία και που έπρεπε να πας σε ‘δισκάδικο’ για να αγοράσεις τη μουσική που ήθελες να ακούσεις, δυο νεαροί από τη Μεγάλη Βρετανία κατάφεραν να κατακτήσουν τον κόσμο σε μόλις 4 χρόνια.

Αν έβαζαν στη σειρά όλα τα αρνητικά σχόλια που άκουσαν στην αρχή για το είδος που υπηρέτησαν και για τα ρούχα που επέλεξαν να φορούν στην σκηνή (χρωματιστά και funky), θα έκαναν 2-3 φορές το γύρο του κόσμου.

Οι ιστορικοί τώρα, έγραψαν πως “οι Wham! έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διάδοση της pop”. Το 2021 μπήκαν στο Rock and Roll Hall of Fame.

Το πρώτο δυτικό pop act που έκανε εμφανίσεις στην Κίνα, πούλησε 30 εκατομμύρια πιστοποιημένους δίσκους παγκοσμίως από το 1982 έως το 1986.

Τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν ενώ ήταν στο ναδίρ τους δεν δέχονταν τηλεφώνημα από την θρυλική μουσική εκπομπή Top of the Pops να κάνουν μια αντικατάσταση.

Ήταν αυτή.

Η αλήθεια βέβαια, είναι μάλλον δεν θα υπήρχαν Wham! αν δεν σήκωνε ο Andrew Ridgeley το χέρι του, όταν ο δάσκαλος ρώτησε ποιο παιδί στην τάξη είχε την ευγενή καλοσύνη να βοηθήσει το νέο μαθητή να προσαρμοστεί. Ο νέος -ντροπαλός- μαθητής ήταν ο Γιώργος Παναγιώτου.

“Αν σήκωνε κάποιος άλλος το χέρι του, μάλλον η ιστορία της ζωής μου θα ήταν άρδην διαφορετική” ομολογεί ο George Michael.

O Κώστας Μανιάτης είχε ενημερώσει από το Δεκέμβριο του 2021 τι απέγινε ο Andrew.

Η αφορμή προφανώς και ήταν ότι βρισκόμασταν στο μήνα του Last Christmas, τραγούδι που στοιχειώνει τα Χριστούγεννα μας από το 1986.

Κατάφερε να γίνει ό,τι ονειρευόταν ο George Michael από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του (Νο1 στα charts) 34 χρόνια αργότερα. Δηλαδή, το 2020.

Όπως θα ακούσεις να λέει ο μάνατζερ των Wham! στο ντοκιμαντέρ “εν αντιθέσει με ό,τι πιστεύει ο κόσμος, πως ο Andrew δεν είχε κάνει τίποτα για τους Wham! Η αλήθεια είναι πως ήταν οι Wham!

Όταν ο George ήταν νεαρότερος αντέγραφε τον Andrew. Στην πραγματικότητα, ήταν ο Andrew και ο Andrew, o αληθινός και ο ψεύτικος.

Όσο περνούσε ο καιρός, ο George εν μέρει γιατί πίστευε πως το γκρουπ δεν ήταν αυτός, έδωσε μεγαλύτερη έμφαση στη σύνθεση και την παραγωγή των τραγουδιών. Ο Andrew ήταν αδιάφορος ως προς αυτά. Ήταν ένας καλόβολος τύπος, οπότε άφησε τον George να κάνει ό,τι ήθελε”.

Ακούγεται ο Andrew να εξηγεί ότι “αμφότεροι μπορούσαμε να δούμε τότε πως η σύνθεση πήγαινε τον George σε άλλη κατεύθυνση, που ήταν διαφορετική από τη δική μου. Ήταν όμως, ο καλύτερος μου φίλος και το να είμαι κομμάτι της εξέλιξης του ήταν θαυμάσιο πράγμα”.

Ο Andrew ζούσε την στιγμή, έχοντας πλήρη επίγνωση του ποιος είναι και ότι σύντομα όλα θα τελείωναν και πως ο ικανότατος φίλος του θα ξεκινούσε το ταξίδι του για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα.

Ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του, από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους.

“Ήταν το στήριγμα μου για πάρα πολλά χρόνια” ομολογεί ο George, με τον Andrew να διευκρινίζει πως “δεν ένιωσα ποτέ πως η μουσική μας με προσδιορίζει με τρόπο που πίστευε ο George πως προσδιορίζει εκείνον.

Η μουσική έγινε για τον George το όχημα που είχε για να ‘βγάλει’ τον άνθρωπο που ήθελε να είναι.

Εγώ ήξερα ακριβώς ποιος είμαι. Ο George ήταν πολύ σίγουρος για τον εαυτό του όταν ‘έφτιαχνε’ μουσική. Ήταν λιγότερο σίγουρος για την προσωπική του διάσταση της ζωής του”.

Ο George Michael έκρυβε τον πραγματικό του εαυτό, γιατί φοβόταν. Τον αυστηρό πατέρα του (μην ξεχνάς πως ήταν ένα 19χρονο παιδί) και μετά να μη διαλύσει την καριέρα του. Αν τα κοινωνικά στερεότυπα εξακολουθούν να κάνουν πάρτι σήμερα, σκέψου τι έκαναν πριν 40 χρόνια.

Το Freedom ήταν η πρώτη δημιουργία του George που σχετιζόταν με τη σεξουαλικότητα του (“Like a prisoner who has his own key, but I can’t escape until you love me”), την οποία είχε αποκαλύψει μόνο στον Andrew και μια κοινή τους φίλη (την ξανθιά κοπέλα που χορεύει στα περισσότερα video clips των Wham!).

Ηθικό δίδαγμα: όλα έχουν ένα τίμημα

“Όσο ήμουν υπερήφανος για τα τραγούδια μου, ήμουν καλά” λέει ο George, “ήμουν πολύ νέος και ανώριμος για να καταλάβω ακριβώς τι θυσιάζω. Ήξερα πως νιώθω άβολα, γιατί δεν είχα αποκαλύψει ποιος είμαι. Κορόιδευα τον εαυτό μου λέγοντας πως είμαι bisexual. Κρατιόμουν με νύχια και με δόντια από το μικρό κομμάτι του εαυτού μου που αισθανόταν να ελκύεται από γυναίκες.

“Όταν ο στόχος σου είναι να γίνεις ο καλλιτέχνης με τις μεγαλύτερες πωλήσεις την προσεχή διετία, δεν κάνεις μόνος σου δύσκολη τη ζωή σου. Έτσι δεν είναι;”.

Ο Andrew είχε αναγνωρίσει την ανασφάλεια που χαρακτήριζε το φίλο του από μικρό. Δεν ήξερε όμως, τους πραγματικούς δαίμονες που τον βασάνιζαν.

Έγινε η ασπίδα του φίλου του και στα media, που εστίαζαν στις ακραίες συμπεριφορές της ιδιωτικής του ζωής (έγινε γνωστός ως Randy Andy και ως Animal Randy). Έτσι ουδείς ασχολείτο με εκείνη του George, που δεν πίστευε στο ταλέντο του και σε όσα μπορούσε να κάνει, όσο αναζητούσε την επιβεβαίωση μέσω των charts. Η επιτυχία έγινε η ταυτότητα του.

Ο μάνατζερ του διαβεβαίωσε πως “ο George είχε πλήρη συναίσθηση της αγοράς του. Κάθε καλλιτέχνης πουλάει την εικόνα του. Η πιο δυνατή εικόνα είναι η σεξουαλικά αναγνωρίσιμη. Έτσι πωλούνται όλα”.

Κάτι που μάλλον δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα μέχρι σήμερα.

Όλα ήταν συμφωνημένα, ξεκαθαρισμένα

Από τις πρώτες του δημιουργίες, ο George Michael κατάλαβε πως έχει αυτό το κάτι που χρειάζεται για να δημιουργεί hits.

“Οταν γράφω μια μελωδία στο μυαλό μου, κάτι στον αυχένα μου ξέρει πως το πέτυχα. Είναι σαν να ήταν πάντα εκεί, αλλά δεν είχα εντοπίσει πού ακριβώς ήταν νωρίτερα. Είναι σαν να μου εμφανίζεται πλήρως σχηματισμένο και το ‘τραβάω’ από το πουθενά. Το αίσθημα που δημιουργείται, ότι το βρήκες, προκαλεί ρίγος”.

Μετά μια σειρά λοιπόν, από No1 ο George θέλησε να ερμηνεύσει solo το Careless Whisper. Προφανώς και ο φίλος του δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα, αφού ήξερε πως αργά ή γρήγορα εκεί θα κατέληγε η ιστορία: στη solo καριέρα του Υοg.

Παρεμπιπτόντως, ο λόγος που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ ως Wham! Feature George Michael “ήταν γιατί δεν είχαμε κατακτήσει ακόμα την Αμερική”. Ήταν το δώρο του George στον φίλο του.

Μολονότι αυξάνονταν και πλήθαιναν οι επιτυχίες του George Michael ως στιχουργού και παραγωγού, εκείνος εξακολουθούσε να αμφισβητεί τον εαυτό του. Αυτό σταμάτησε να το κάνει όταν τον αποθέωσε το είδωλο του, ο Elton John, στην απονομή του κορυφαίου βρετανικού βραβείου για στιχουργούς.

Ο Andrew ήταν βέβαιος πως η εμφάνιση του στο Live Aid του 1985, όπου ο George τραγούδησε με τον Elton John το Don’t Let The Sun Go Down On Me ήταν ξεκάθαρα η στιγμή που συστήθηκε ο επόμενος τεράστιος solo artist σε όλον τον πλανήτη. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή του στο Do they Know Its Christmas (Live Aid). ΄

Το 1986 συμφώνησαν πως είχε έλθει το πλήρωμα του χρόνου. Πρόσφεραν μαζί στο λαό το Where did your Heart Go και το Edge of Heaven, πριν ανακοινώσουν πως η τελευταία τους εμφάνιση θα γινόταν στο Wembley στις 28/6. Σε μια από τις θερμότερες ημέρες της ιστορίας της χώρας, 80.000 άνθρωποι απήλαυσαν το 8ωρο σόου. Περισσότερο από όλους το απήλαυσαν ο Andrew και ο Γιώργος που στη συνέχεια θα γινόταν ό,τι ονειρευόταν από παιδί, ως καλλιτέχνης, αλλά και ως άνθρωπος.